του Θανάση Σκαμνάκη

Βέβαια, όταν κατεβαίνει η καταιγίδα σαρώνει πολλά, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μην αισθανθούμε την υγεία της. Είναι ο καιρός των θυμάτων να μιλήσουν!... 

Εκπλήσσονται οι παρουσιάστριες, σαν μην έχουν ξανακούσει τέτοια, τα οποία στους μικρούς χώρους όπου εγκαταβιούν είναι κοινά και καλά φυλαγμένα μυστικά, τα οποία παραμένουν φυλαγμένα παρότι είναι κοινά, όχι μόνο εξ αιτίας του φόβου αλλά και εξ αιτίας της αντίληψης πως αυτό είναι κάτι που συμβαίνει, σα να λέμε κανονικό. 

Πριν κάποιο διάστημα καταδικάστηκε ένα επιφανές στέλεχος του ήδη τότε κυβερνώντος κόμματος για παιδεραστία, αλλά τα σοβαρά μέσα της αστικής προπαγάνδας και λαϊκής συσκότισης το θεώρησαν ανάξιο αναφοράς και σήμερα, όταν ανασύρουν φακέλους, αναμνήσεις και εμπειρίες για να βρουν συσχετισμούς και να αναδείξουν το πιασάρικο θέμα, πάλι δεν θυμούνται τι συνέβη, και πάλι στη σιωπή το εν λόγω και κυρίως ο εν λόγω. 

Ομοίως και με άλλα παρόμοια περιστατικά που σχετίζονται ή μπορεί να σχετίζονται με τις αποκαλύψεις για τα τωρινά κυκλώματα, τα οποία είχαν φτάσει ως τις αίθουσες των δικαστηρίων και χάθηκαν στην αιδήμονα σιωπή των καθ’ έξιν, για τα άλλα, φωνασκούντων σφουγκοκωλάριων. 

Και παρότι για μια ακόμη φορά οι αποκαλύψεις συντελούν στην απόκρυψη πολλών πραγμάτων και παρότι υπηρετούνται από εκείνους που έχουν το ταλέντο και τη θέση (γι’ αυτό παραμένουν σ’ αυτή τη δουλειά), να φτηναίνουν τα πιο σοβαρά πράγματα εντάσσοντας τα στο ελαφρολαϊκό λάιφ στάιλ, είναι τόσο ισχυρή καθαυτή η δύναμη που έχουν, ώστε γίνονται ικανές να ξεπερνούν τις πρωιναδικομεσημεριανές τσαχπινιές και να καταγράφουν σεισμικές δονήσεις στη δομή της ελληνικής κοινωνίας. 

Τόσα χρόνια η σιωπή των αμνών κάλυπτε τις κραυγές των λύκων. Γιατί η κοινωνία που κατ’ εξακολούθηση καταβροχθίζει τους αμνούς δεν ήθελε ν’ ακούσει τις φωνές απόγνωσης των μεμονωμένων, κι έτσι οι μεμονωμένοι καταδικάζονταν σε σιωπή. Τώρα οι γνωρίζοντες πέφτουν από τα τηλεοπτικά τους σύννεφα. Εν τω μεταξύ συχνά δίπλα τους, ακριβώς δίπλα τους συμβαίνει το ίδιο, μερικές φορές είναι παρούσες ή παρόντες, αλλά…  

Και αποδεικνύεται πως δεν πρόκειται μόνο για ένα απλό συμπτωματικό απόστημα, αλλά για ένα ευρύ σύστημα εδραιωμένων πεποιθήσεων με πολλές εκδηλώσεις και σε κάποιες περιπτώσεις για ένα κύκλωμα που καταστρέφει ζωές στο όνομα της σεξουαλικής ή διαστροφικής ικανοποίησης κάποιων «επωνύμων».

Είναι η λειτουργία ενός κόσμου που επιβάλλει σχεδόν, την επιβεβαίωση και «επιτυχία» με κάθε τρόπο και θυσία. Η καριέρα πάνω από όλα. Η εμφάνιση νικάει κάθε ουσία της ζωής. Έτσι δεν παίζεται εν πολλοίς το παιχνίδι όπως το απαιτούν τα τηλεοπτικά προσκήνια και τα επιχειρηματικά παρασκήνια;

Είναι η λειτουργία του κόσμου όπου οι αρμόδιες αρχές κάνουν ακριβώς τη δουλειά που έχουν αναλάβει, προστατεύουν τους «επώνυμους» από τις κακοτοπιές και εξασφαλίζουν την ασυλία τους. Γι’ αυτό και οι τελευταίοι αποθρασύνονται. 

Τις τελευταίες μέρες μάλιστα πολύς λόγος γίνεται για απόπειρες συγκάλυψης, ή, όπου αυτό δεν είναι εφικτό λόγω της προβολής των θεμάτων (η συνήθης τακτική είναι να αφήσουν να περάσει πολύς χρόνος να ξεθυμάνει το μπουρίνι και να το τακτοποιήσουν καταλλήλως), για απόπειρες  να το αποσυνδέσουν από πλευρές σκοτεινές τις οποίες μπορούν (και πρέπει, φυσικά) να αναζητήσουν οι κατά τους θεσμούς αρμόδιες υπηρεσίες.  

Και για να μην υπάρχει αμφιβολία επ’ αυτού: «Γνωστός σκηνοθέτης στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα», αποφάνθηκε ήδη τηλεοπτικό κανάλι ιδιοκτησίας του μεγάλου παράγοντα της οικονομικής ζωής της χώρας, που ταυτόχρονα λέει-γράφει πως η αποπλάνηση ανηλίκου έχει παραγραφεί.          

Αυτό που τώρα αποκαλύπτεται είναι το βάθος της επιβολής και της άσκησης κυριαρχίας στους πιο αδύναμους, γυναίκες, παιδιά, ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αποκαλύπτεται πως είναι φορές που η αγία οικογένεια είναι πυρήνας της εκμετάλλευσης. Πέραν όμως αυτών, ως φαίνεται, αποκαλύπτεται και ένα βαθύτερο σύστημα, συστηματικής σεξουαλικής, συναισθηματικής, εργασιακής και ψυχικής εκμετάλλευσης νέων ανθρώπων, συχνά ανήλικων. 

Το κυριότερο όμως με όλα αυτά είναι αν μπορούμε να απαντήσουμε θετικά στο κρίσιμο ερώτημα:

Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε πως διαμορφώνεται ένα ρεύμα κοινωνικής αφύπνισης; Να πάψει να μεσουρανεί ο «κυρ Παντελής» μέσα και έξω μας; Όπου η τραγωδία του σπιτιού δεν θα μένει στο σπίτι, για να μη στιγματιστούμε ή γιατί δεν έχουμε τη δύναμη, όπου η τραγωδία του χώρου δουλειάς δεν θα αποκρύπτεται και η αποκάλυψη δεν θα οδηγεί σε απόλυση, όπου η δολοφονία του Ζακ, των Ζακ κάθε φοράς, δεν θα συναντάει την εκπαιδευμένη (από το σχολείο, την κοινωνική συνήθεια, την οικογενειακή σιωπή) αδιαφορία, όπου η προσωπική εμπειρία δεν θα είναι προσωπική αλλά κοινωνική, όπου το «τώρα το θυμήθηκες» θα είναι ειρωνεία και όχι επιχείρημα εναντίον όσων βρίσκουν, όταν τη βρίσκουν, τη γενναιότητα να καταγγείλουν, όπου η κάθε μαρτυρία δεν θα γίνεται αντικείμενο στοχευμένων επιθέσεων από τους δράστες και τα κυκλώματά της εξουσίας, όπου η αποσιώπηση δεν θα είναι ο συνήθης τρόπος των μέσων ενημέρωσης, και άλλα παρόμοια; 

Μήπως αυτός δεν είναι ο τρόπος που επιβιώνει ένας κόσμος ο οποίος ομολογεί την παρακμή του, αλλά προβάλλει τη εξουσία και τη δύναμη ως το μοναδικό επιχείρημα;          

Όταν επιλέγεις ως πρωθυπουργός να παραβείς το νομικό πλαίσιο και τις ιεραρχήσεις του χώρου προκειμένου να τοποθετήσεις διευθυντή ενός δημόσιου και ευαίσθητου θεσμού, στον οποίο μάλιστα υπάρχει σχολή όπου φοιτούν έφηβοι, είσαι συνυπεύθυνος, μαζί με την υπουργό σου, τόσο πολιτικά όσο και ηθικά για ό,τι αποκαλυφθεί. Όφειλες να ρωτήσεις και να ξέρεις. 

 Και δεν γλυτώνεις δίνοντας εντολή στην ΕΡΤ και στα κανάλια να μην παρουσιάζουν φωτογραφίες με το πρωθυπουργικό ζεύγος. 

Η περίπτωση που σήμερα πρωταγωνιστεί δεν είναι μοναδική και δεν είναι μόνη. Έχει καθεστωτικά άγκιστρα και κοινωνικά συμφραζόμενα. 

Η Αριστερά προφανώς δεν είναι εισαγγελέας αλλά δεν είναι και παρατηρητής. Δεν είναι αυτά πράγματα που αφορούν τη σάπια καπιταλιστική κοινωνία και θα θεραπευτούν όταν ανατραπεί ο καπιταλισμός. Η κοινωνική και προσωπική ευαισθησία και ευθύνη είναι συστατικά στοιχεία της ύπαρξής της, εδώ, τώρα. Οπότε ο ρόλος της είναι να πρωτοστατήσει σε μια διαδικασία κοινωνικής αφύπνισης, σε όλους τους χώρους της δημόσιας σφαίρας, αλλά και της ιδιωτικής ζωής. 

Πολύ περισσότερο που όχι μόνο δικαιώνονται και παίρνουν νέες διαστάσεις συνδικαλιστικά και πολιτικά αιτήματα και διεκδικήσεις, αλλά υποδεικνύεται εμφατικά η ανάγκη της ατομικής και συλλογικής ευθύνης, απέναντι στο «δεν με αφορά», «να κοιτάς τη δουλειά σου» («θα πολιορκώ το κοίταζε τη δουλειά σου με την αγωνία μου» έγραφε ο «Μαρίνα»-Ρένα Χατζηδάκη από τη Μπουμπουλίνας στην «Κατάσταση Πολιορκίας» και έγινε τόσο επίκαιρο με όλα εκείνα τα «ξέραμε αλλά δε μιλούσαμε», τα οποία ομολογούν με ή χωρίς σεμνότητα ουκ ολίγοι αυτόπτες μάρτυρες) κ.λπ.   

 Οι μέρες κουβαλάνε τα μηνύματά τους!

ΠΗΓΗ: kommon.gr