Ιούνιος 2025

Δέκα μέρες.

Έξι πλοία.

Πέντε στην Πάτρα. Ένα στην Ηγουμενίτσα.

Μείναμε μόνοι.

Κι όμως σταθήκαμε όρθιοι. Σαν άνθρωποι. Σαν πατεράδες. Σαν άντρες.

Ζητήσαμε το αυτονόητο:

ΜΙΑ διανυκτέρευση τον μήνα στο σπίτι μας.

Όχι για να ξεκουραστούμε.

Αλλά για να μυρίσουμε το μαξιλάρι του παιδιού μας.

Να δούμε τα μαλλιά της γυναίκας μας απλωμένα στο μαξιλάρι, όχι στην οθόνη.

Να αγκαλιάσουμε μια φορά τον χρόνο τη μάνα μας, πριν γίνει κορνίζα σε φωτογραφία.

Ζητήσαμε μια αύξηση.

Γιατί δουλεύουμε σαν μηχανές,

αλλά δεν είμαστε σίδερα. Είμαστε άνθρωποι.

Και μας απάντησαν όπως πάντα:

Με απειλές.

Με σιωπή.

Με περιφρόνηση.

Μας είπαν:

"Θα σας διαλύσουμε."

"Θα μπείτε στη μαύρη λίστα."

"Θα μείνετε άνεργοι."

Και τότε κάτι άλλαξε.

Όχι στον κόσμο.

Σε εμάς.

Δεν τους κοιτάξαμε άλλο με φόβο.

Τους κοιτάξαμε ΜΕ ΟΡΓΗ.

ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΜΕ ΠΟΝΟ. ΜΕ ΑΙΜΑ.

Το Σωματείο μας στάθηκε εκεί.

Όταν όλοι έκαναν πίσω,

εκείνοι στάθηκαν μπροστά.

Αδέρφια. Όχι συνδικαλιστές.

Συναγωνιστές. Όχι εκπρόσωποι.

Και ξέρεις τι έγινε;

ΝΙΚΗΣΑΜΕ.

Γιατί δεν αντέξαμε άλλο να μας ξεφτιλίζουν.

Γιατί ένα “μπαμπά μου λείπεις” πονάει πιο πολύ από την απόλυση.

Πολεμήσαμε για εκείνα τα μικρά δαχτυλάκια που δεν ξέρουν να γράφουν,

αλλά γράφουν "σ’ αγαπώ" με μάτια υγρά.

Για τη γυναίκα που ντύνει μόνη το παιδί σας για το σχολείο

και λέει ψέματα ότι "ο μπαμπάς θα γυρίσει σύντομα".

Δεν πολεμήσαμε για λεφτά.

Πολεμήσαμε για να ΜΗ ΜΑΣ ΞΕΧΑΣΕΙ Η ΙΔΙΑ ΜΑΣ Η ΖΩΗ.

Σήμερα μπορούμε να λέμε στα παιδιά μας:

Ο πατέρας σου δεν λύγισε.

Ο πατέρας σου στάθηκε απέναντι σε όλους και νίκησε.

Συνάδελφε,

την επόμενη φορά που θα νιώσεις να πνίγεσαι…

ΜΗΝ ΚΡΑΤΗΘΕΙΣ.

ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΤΑΠΙΕΙΣ.

ΚΡΑΞΕ, ΧΤΥΠΑ, ΦΩΝΑΞΕ. ΖΗΣΕ.

Δεν είμαστε σκιές στα καταστρώματα.

Είμαστε πατέρες, σύζυγοι, γιοι.

Και τώρα πια… ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ.

Υπογραφή:

Ένας ναύτης που γύρισε στο σπίτι του με καθαρό μέτωπο

και ένα παιδί που τον κοίταξε περήφανο στα μάτια.

"Μπαμπά, νίκησες."