Κατατέθηκε, τη Δευτέρα 3 Νοέμβρη, στη Βουλή, η τροπολογία του υπουργείου Ανάπτυξης σχετικά με τη διαχείριση και το «κούρεμα» των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων προς τις τράπεζες, ενώ σε επόμενη φάση θα προωθηθεί και η «λύση» για τα στεγαστικά δάνεια. Το συνολικό κυβερνητικό σχέδιο είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στις σημερινές και τις μελλοντικές ανάγκες των τραπεζών, ενώ παράλληλα είναι ενταγμένο στην εξυπηρέτηση του γενικότερου πλαισίου των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομία.

Ο απερχόμενος υπουργός Ανάπτυξης Ν. Δένδιας παρουσίασε τη Δευτέρα και το υπό διαμόρφωση κυβερνητικό σχέδιο, για τη ρύθμιση των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων, που θα κατατεθεί στη Βουλή σε επόμενη φάση. Κομβικό κριτήριο αποτελεί η τρέχουσα εμπορική αξία του υποθηκευμένου στις τράπεζες ακινήτου. Σύμφωνα με τον Ν. Δένδια, το κυβερνητικό σχέδιο προβλέπει το σπάσιμο του στεγαστικού δανείου σε δυο τμήματα, συγκεκριμένα «σ' ένα τμήμα το οποίο θα συνεχίσει να εξυπηρετείται κατά το 70% με το τρέχον επιτόκιο και σ' ένα άλλο τμήμα (30%), το οποίο θα μετακινηθεί στο μέλλον και θα εκπληρωθεί, υπό την προϋπόθεση της οικονομικής ανάκαμψης, καθώς και η αξία του ακινήτου φτάσει στα προηγούμενα επίπεδα, μετά από μια πάροδο καθ' υπολογισμό του μοντέλου που εξετάσαμε 15 ετών».

Να επισημανθεί ότι, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία από την Τράπεζα της Ελλάδας, οι εμπορικές τιμές, στα τελευταία χρόνια, έχουν μειωθεί σε επίπεδα της τάξης του 35% και διαμορφώνονται πολύ χαμηλότερα από την αξία της υποθήκης που έχουν εγγράψει οι τραπεζίτες. Είναι δηλαδή ολοφάνερο ότι σε ενδεχόμενο πλειστηριασμών, οι τράπεζες δε θα μπορούσαν να βρουν αγοραστές, οι οποίοι θα κατέβαλαν το ύψος της αρχικής υποθήκης και του δανείου. Πρόκειται για μια ακόμη ρύθμιση, απόλυτα εναρμονισμένη στα μέτρα των τραπεζών. Από τη μια πλευρά, τα καταχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά θα βρεθούν αντιμέτωπα με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Από την άλλη μεριά, οι τράπεζες, χωρίς να αναγράψουν, νέες επισφάλειες στους ισολογισμούς τους, αφήνουν παρακαταθήκη για το μέλλον, το μέρος του δανείου, το οποίο έτσι και αλλιώς, σε αυτή τη φάση, δε θα μπορούσαν να εισπράξουν (είτε μέσω ρυθμίσεων είτε με τη διενέργεια πλειστηριασμών)...

Οι βασικοί άξονες της ρύθμισης, που κατατέθηκε στη Βουλή, για τα επιχειρηματικά δάνεια, είναι οι παρακάτω:

Στις διατάξεις του νομοσχεδίου εμπίπτουν επιχειρήσεις με ετήσιο τζίρο (για τη χρήση του 2013) μέχρι 2,5 εκατ. ευρώ και με ύψος οφειλής προς τις τράπεζες μέχρι 500.000 ευρώ. Ταυτόχρονα, προβλέπεται σωρεία προϋποθέσεων, όπως να να μην έχουν υποβάλλει αίτηση για την υπαγωγή τους στην πτωχευτική διαδικασία (ή να έχουν παραιτηθεί από αυτή) και επίσης να συνεχίζουν την επιχειρηματική δραστηριότητά τους κ.ά.

Σε διαδικασία ρύθμισης υπάγονται αποκλειστικά και μόνο οι «βιώσιμες» επιχειρήσεις. Τον καθοριστικό λόγο θα έχουν οι τράπεζες, με «κριτήρια τα οποία επιλέγουν για την αξιολόγηση της ικανότητας του αιτουμένου να αντεπεξέλθει στις ρυθμίσεις υποχρεώσεις». Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι η υπαγωγή στη ρύθμιση αφορά αποκλειστικά και μόνο σε δάνεια που θεωρούνται εξυπηρετήσιμα. Επιπλέον, οι τράπεζες έχουν το ελεύθερο να προχωρούν σε «ρύθμιση ή και διαγραφή υπό διαφορετικούς όρους» ή ακόμη και να αρνηθούν το αίτημα του οφειλέτη.

Σε περίπτωση νέων καθυστερήσεων πάνω από 3 μήνες, προκαλείται απώλεια των... ευεργετημάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, το σύνολο των οφειλών γίνεται άμεσα ληξιπρόθεσμο και απαιτητό, σε μια εξέλιξη που επιταχύνει τα λουκέτα και την οριστική πτώχευση των πλέον αδύναμων κρίκων, όπως οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικρότερου μεγέθους επιχειρήσεις.

Οι τράπεζες, από την πλευρά τους, θα σχηματίζουν ειδικές πρόσθετες προβλέψεις στους ισολογισμούς τους, στη βάση των οποίων θα έχουν πρόσθετα φορολογικά μπόνους και εκπτώσεις, με την αφαίρεση της «χασούρας» (για τόκους και κεφάλαιο) από τα καθαρά έσοδα σε 15 ετήσιες δόσεις.

Ακόμη, με βάση και τον «Κώδικα Δεοντολογίας» της Τράπεζας της Ελλάδας, οι τράπεζες μπορούν να συμμετάσχουν ως συνεταίροι των επιχειρήσεων, που μπαίνουν σε διαδικασία ρύθμισης. Κατά τα λοιπά, η διαγραφή χρέους διαμορφώνεται ανάλογα με την «καθαρή περιουσιακή θέση» της εταιρείας, ενώ με βάση το προηγούμενο, λόγος γίνεται για διαγραφή οφειλών στο 50% των συνολικών απαιτήσεων που έχουν οι τράπεζες. Οι υπαγόμενες επιχειρήσεις μπορούν στη συνέχεια να ενταχθούν και σε ρύθμιση τμηματικής διευκόλυνσης και πρόσθετων εκπτώσεων (40%) για οφειλές προς την Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Ειδική «έκτακτη διαδικασία ρύθμισης υποχρεώσεων» προβλέπεται για εμπόρους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προβλέπεται η συναίνεση τουλάχιστον του 50,1% των πιστωτών (τραπεζών και άλλων επιχειρηματιών), οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να καταθέσουν στα δικαστήρια αίτηση πτώχευσης σε βάρος του οφειλέτη τους. Σε αυτή την περίπτωση, αναστέλλονται οι τυχόν εκκρεμούσες αιτήσεις υπαγωγής σε «καθεστώς εξυγίανσης» ή κήρυξης πτώχευσης (άρθρα 99 και 100 του Πτωχευτικού Κώδικα). Με τη σύντμηση και των δικαστικών δικαστικών, προβλέπεται ο ορισμός «ειδικού διαχειριστή», ο οποίος το «συντομότερο δυνατόν» διενεργεί πλειοδοτικό διαγωνισμό για την εκποίηση του συνόλου του ενεργητικού της «υπό ειδική διαχείριση» επιχείρησης.

ΠΗΓΗ: 902.gr

τ

Του Γιάννη Τόλιου

Τελευταία από δυνάμεις του κατεστημένου, γίνεται προσπάθεια να φέρουν σε δύσκολη θέση το ΣΥΡΙΖΑ προβάλλοντας το δίλημμα: «μονομερείς ενέργειες» ή «διαπραγματεύσεις» στην κατάργηση του Μνημονίου και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του Χρέους. Στόχος να ενοχοποιηθεί κάθε προσπάθεια άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και αμφισβήτησης του νεοφιλελεύθερου πλαισίου της ευρωζώνης και υποταγής τελικά στους όρους των πιστωτών.

Τι λένε οι επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Τόσο στις συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στην πρόσφατη ευρω-εκλογική διακήρυξη, τονίζεται ρητά ότι στόχος του είναι: «η ακύρωση του Μνημονίου και της πολιτικής λογικής που τα επιβάλλει, καθώς η αντιμετώπιση του χρέους… Χωρίς διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του αποκλείεται να ανασάνει η χώρα….. Η διαδικασία αναδιαπραγμάτευσης θα ξεκινήσει άμεσα και θα απαιτηθεί η ακύρωση των επαχθών όρων και συμβάσεων. Για την επίτευξη των στόχων θα αξιοποιηθούν στην περίπτωση εκβιασμών, όλα τα όπλα: η διακοπή πληρωμών, η καταγγελία και πρόκληση ζημιάς στη χώρα με στόχο τη διάσωση του ευρώ και των ιδιωτικών τραπεζών, ….κά. Εμείς θέλουμε να σώσουμε τη χώρα μέσα στο ευρώ και όχι με πρόσχημα τη σωτηρία του ευρώ να οδηγήσουμε τη χώρα στην καταστροφή. Όπως συμπυκνώνει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι υποθηκεύοντας τη χώρα…»

«Μαξιμαλισμοί» και βιωσιμότητα χρέους;

Το παραπάνω πλαίσιο, ανεξάρτητα από επί μέρους επιφυλάξεις ή ερωτήματα που μπορεί κάποιος να έχει, χαράσσει το γενικότερο πλαίσιο του στρατηγικού στόχου και της τακτικής επίτευξης του. Η ακύρωση της λιτότητας (Μνημόνιο), η διαγραφή μεγαλύτερου μέρους του χρέους και εξόφληση υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης, καθώς ο δημόσιος-κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών, αποτελούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις για προώθηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης και προοδευτικής έξοδο από την κρίση με ανοικτό τον ορίζοντα της σοσιαλιστικής προοπτικής. Δεν πρόκειται για «μαξιμαλισμό» αλλά «αναγκαία και ικανή συνθήκη» να βγει η οικονομία και κοινωνία από την κρίση με κυβέρνηση της Αριστεράς. Η βιωσιμότητα (εξοφλησιμότητα) του χρέους είναι αντικειμενική ανάγκη και όχι «φαντασίωση» αριστερών «μαξιμαλιστών». Αντίθετα η υποτίμηση ή αποδοχή μικρής ελάφρυνσης (επιμήκυνση, οριακή μείωση επιτοκίων ή «πάγωμα», κά), παρά τα όποια θετικά, δεν επιλύει το πρόβλημα της βιώσιμης εξόδου από την κρίση σε προοδευτική κατεύθυνση. Πρακτικά, στο υποθετικό σενάριο της αύξησης του ΑΕΠ 3% (ή 5,4 δις €), ο επιμερισμός για στοιχειώδη ανακούφιση του λαού, στήριξη ανάπτυξης, εξυπηρέτηση χρέους, δεν μπορεί να ξεπερνά τα 1,8-2 δις € κατά περίπτωση. Δηλαδή οι δαπάνες για τοκοχρεολύσια από το «πραγματικό πλεόνασμα», δεν μπορούν να υπερβαίνουν 1,5-2 δις το χρόνο. (Αν γινόταν δικαιότερη κατανομή φορολογικών βαρών ίσως να διατίθετο κάτι περισσότερο).! Ωστόσο το 2014 τα τοκοχρεολύσια ανέρχονται σε 31 δις, το 2015 σε 22 δις, το 2016 σε 13,5 δις και συνεχίζουν στο ίδια περίπου ύψος ως το 2020, ενώ μετά κάνουν άλμα σε 28 δις 2021, σε 33 δις 2022, σε 29 δις 2023, διατηρούμενα στα 16-17 δις το χρόνο ως το 2030. Από εδώ πηγάζει η ανάγκη διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους για να αποφύγουμε «διαχρονική λιτότητα» και όχι λόγω αριστερών «μαξιμαλισμών», όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.!

Ποιες θεωρούνται μονομερείς ενέργειες;

Το αίτημα της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ασφαλώς δεν είναι ιδέα που αρέσει στους πιστωτές. Το ζήτημα έχει τεθεί στην «τρόϊκα» από τον πρ. υπουργό οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, αλλά η απάντηση του Β.Σόϊμπλε ήταν η γνωστή φράση: «forgetitYiannis» (ξέχνα το Γιάννη).! Το πρώτο ερώτημα είναι αν η συγκεκριμένη απάντηση αποτελεί ή όχι μονομερής ενέργεια; Και πότε θεωρείται τέτοια; Μόνο όταν προέρχεται από τους οφειλέτες ή και τους πιστωτές; Δεν ήταν άραγε μονομερής η ενέργεια ένταξης στο ΔΝΤ, η επιβολή της «τρόϊκας» και του Μνημονίου στη χώρα; Γιατί η χρήση κυριαρχικού δικαιώματος και η επίκληση του διεθνούς δικαίου από μια χώρα («κατάσταση ανάγκης», «απεχθές χρέος» κά) θεωρείται «μονομερής ενέργεια»; Η παραβίαση ευρωπαϊκών συνθηκών (Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, κά) δεν είναι μονομερής ενέργεια;

Χρειάζεται κατά συνέπεια να δούμε το ζήτημα τόσο από νομική, όσο οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη. Από νομική άποψη η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μιας χώρας, δε καμιά περίπτωση δεν είναι μονομερής ενέργεια. Σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, η απαίτηση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πηγάζει από αντικειμενικά δεδομένα (διάλυση οικονομίας, βύθιση μεγάλου μέρους ελληνικού λαού στη φτώχεια και περιθωριοποίηση). Πέρα από τις ευθύνες των κομμάτων της συγκυβέρνησης, υπάρχουν ταυτόχρονα μεγάλες ευθύνες της τρόϊκας (με τις «συνταγές σωτηρίας») και του οικοδομήματος της ΟΝΕ (με τις ανισότιμες σχέσεις μεταξύ ισχυρών και αδύναμων χωρών). Αυτό που πρέπει να δούμε είναι η ουσία της πολιτικής διαπραγμάτευσης και τα αποτελέσματα της. Οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν το πλαίσιο για τη στάση στο τελικό «δια ταύτα» των διαπραγματεύσεων. Η ουσιαστική άρνηση επίλυσης του χρέους, μια κυβέρνηση της Αριστεράς με στήριξη του λαού, πρέπει «να πράξει τα δέοντα», ώστε να δοθεί βιώσιμη λύση και να ανοίξει ο δρόμος μιας ελπιδοφόρας προοπτικής, με βάση τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και όχι υποχώρηση σε ανεδαφικά διλήμματα ή προσχηματικά εμπόδια, που εξυπηρετούν τελικά, άμεσα ή έμμεσα, τους δανειστές.

Blog: ytoliosblog.wordpress.com

Την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου, στις 14.30 (15.30 ώρα Ελλάδας), η πρόεδρος της ομάδας της Αριστεράς GUE/NGL στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Γκάμπι Τσίμερ και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλης Γλέζος θα δώσουν από κοινού συνέντευξη Τύπου.

Η συνέντευξη θα δοθεί στο κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες. Αναμένεται να παρευρίσκονται δημοσιογράφοι του γραπτού και του ηλεκτρονικού Τύπου από ολόκληρη την Ευρώπη.

Το θέμα της συνέντευξης:  

«Οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα: Ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν»

 ΠΗΓΗ: http://left.gr

Δελτίο Τύπου

Το ΕΚΠ στηρίζει τους αγώνες των μαθητών που παλεύουν ενάντια στο “νέο Λύκειο” και την “Τράπεζα θεμάτων”, ενάντια σε ένα σχολείο – εξεταστικό κέντρο που τους εξοντώνει.

Οι μαθητές έχουν κάθε λόγο να ξεσηκώνονται, να κινητοποιούνται. Οι κινητοποιήσεις τους δεν είναι “εθιμοτυπικές”, όπως ισχυρίζεται ο Υπουργός Παιδείας. Με το νέο νόμο για το “νέο Λύκειο” και την αλλαγή του τρόπου πρόσβασης των μαθητών, είχε σαν αποτέλεσμα πέρσι να μείνουν μεταξεταστέοι ή στην ίδια τάξη χιλιάδες μαθητές. Οι μαθητές αγωνίζονται γιατί οι γονείς τους αιμορραγούν οικονομικά με τα φροντιστήρια, γιατί τα σχολεία έχουν χιλιάδες κενά, γιατί Κυβέρνηση και Ε.Ε. τους ετοιμάζουν μια ζωή χωρίς δικαιώματα.

Το ΕΚΠ καταγγέλλει την Κυβέρνηση για τις απειλές και την τρομοκρατία απέναντι στους μαθητές.

Όταν χάνονται χιλιάδες διδακτικές ώρες από τις ελλείψεις εκπαιδευτικών, την ώρα που το Υπουργείο λέει ότι δεν θα καλύψει τα κενά, δεν μπορεί να μιλάει συγχρόνως “για αναπλήρωση των χαμένων διδακτικών ωρών” από τις κινητοποιήσεις των μαθητών.

Το ΕΚΠ συμπαραστέκεται στον αγώνα των μαθητών. Καταγγέλλει τις απειλές, την τρομοκρατία. Καλούμε τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τα σωματεία, τους εργαζόμενους, να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και να στηρίξουν τους αγώνες των μαθητών.

Η Διοίκηση