Σήμερα: 29/03/2024
Δευτέρα, 09 Φεβρουαρίου 2015 13:17

ΑΡΘΡΟ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Ο ρόλος των συνδικάτων στις νέες συνθήκες με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Γράφτηκε από τον

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 25/1/2015 απετέλεσε αναμφισβήτητα μια νίκη για την αριστερά και ειδικότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην διάρκεια της οικονομικής κρίσης και των καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών της τελευταίας 5ετίας κατάφερε να εκτιναχθεί σε πρωτοφανή υψηλά εκλογικά ποσοστά και στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση κατήγαγε σπουδαία νίκη αγγίζοντας σχεδόν την αυτοδυναμία.

Στην συνέχεια σχηματίστηκε κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και πλαίσιο πολιτικής συμφωνίας τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος όπως αυτές διατυπώθηκαν τον Σεπτέμβρη του 2014 στην Δ.Ε.Θ.

Η σύνθεση της κυβέρνησης αποτελείται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, συνεργαζόμενα σχήματα όπως οι οικολόγοι και μια σειρά πρόσωπα που οι περισσότεροι έχουν κεντροαριστερό προφίλ για ορισμένα δε εγείρονται σοβαρές ενστάσεις για την αξιοποίηση τους…

Το ίδιο ισχύει για πλήθος στελεχών που άρχισαν να επανδρώνουν νευραλγικές θέσεις στον νέο κρατικό μηχανισμό…

Η εκπροσώπηση αριστερών και ριζοσπαστικών απόψεων στην κυβέρνηση εμφανίζεται εξαιρετικά μικρή ενώ η συμμετοχή από την εργατική τάξη είναι σχεδόν μηδενική, εάν αυτό έχει κάποια σημασία…

Η νέα κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ λαμβάνοντας υπόψη τις τεράστιες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές που χωρίζουν τα δύο κόμματα, μένει να φανεί το επόμενο διάστημα πόσο σταθερή, ισχυρή ή εύθραυστη θα αποδειχθεί και κατά πόσο είναι αποφασισμένη να προωθήσει τις αλλαγές που αποτελούν το κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα.

Ταυτόχρονα με αφορμή το δημόσιο ελληνικό χρέος εκδηλώνονται έντονοι ανταγωνισμοί κυρίως μεταξύ ΗΠΑ – Γερμανίας και των αντίστοιχων συμμάχων τους και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού.

Προς το παρόν φαίνεται να αποδίδουν οι γερμανικές πιέσεις σε διάφορες κυβερνήσεις της νότιας Ευρώπης (Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία) οι οποίες η μία μετά την άλλη δηλώνουν πίστη και υποταγή στην νεοφιλελεύθερη πολιτική και ταυτόχρονα επισημαίνουν την ανάγκη η Ελλάδα να τηρήσει απαρέγκλιτα τα συμφωνηθέντα απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας την αξίωση για διαγραφή του χρέους. Ταυτόχρονα τα κοράκια και οι γύπες του κερδοσκοπικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των λεγόμενων αγορών απαιτούν νέες θυσίες από την χώρα και τον λαό, νέο αίμα από τους εργαζόμενους.

Το όχι του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Οικονομικών στον πρόεδρο του EUROGROUPαλλά και η δήλωση του πρώτου ότι είναι αποφασισμένος να πρωτοτυπήσει σε αντίθεση με τους προγενέστερους πρωθυπουργούς και να τηρήσει τις προεκλογικές εξαγγελίες του κόμματός του, δημιούργησαν μια θετική και ευνοϊκή απήχηση στον λαό που ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης την αποτύπωσε με την εύστοχη έκφραση «ως μια στιγμή εθνικής αναλαμπής».

Όμως στην συνέχεια από σειρά Υπουργών υπήρξε πλήθος αντιφάσεων που δημιούργησαν εύλογες ανησυχίες για το πόσο σταθερή, συνεπής και αποφασισμένη είναι η κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση των δίκαιων του ελληνικού λαού…….. Μένει να δούμε το περιεχόμενο των πολιτικών που εξαγγέλλονται περί νέου οδικού χάρτη (Δραγασάκης), επωφελής λύση (Τσίπρας), έντιμος συμβιβασμός (Βαρουφάκης). Είναι προφανές ότι η χώρα εισέρχεται σε κρίσιμη φάση που το κύριο χαρακτηριστικό είναι η ρευστότητα στις πολιτικές εξελίξεις σε ότι αφορά το μετεκλογικό σκηνικό.

Σε αυτές τις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις για την χώρα και τον λαό είναι αρνητικό γεγονός ότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε κάμψη και υποχώρηση ενώ η αγωνιστική του παρέμβαση είναι εξαιρετικά αδύναμη.    

Έχει μια σημασία να καταγράψουμε την εκλογική απήχηση σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ στους εργαζόμενους και ευρύτερα στα λαϊκά στρώματα.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι σε διάφορες κατηγορίες εργαζομένων το ποσοστό που έλαβε είναι πρωτόγνωρο για αριστερό κόμμα στην χώρα μας. Εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες και στην νεολαία τα ποσοστά που έλαβε ήταν από 42% μέχρι και 49%!!

Εάν σε αυτήν την καταγραφή συνυπολογίσουμε και τις άλλες αριστερές δυνάμεις ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορούμε να μιλάμε ότι πάνω από το 51% των εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων για πρώτη φορά από την σύσταση του ελληνικού κράτους ψήφισε αριστερά. Το ίδιο διαπιστώνουμε στις εργατικές και λαϊκές συνοικίες της Β΄ Αθήνας, Β΄ Πειραιά και ευρύτερα στην Αττική όπου οι δυνάμεις της Αριστεράς πέτυχαν συντριπτικό και ιστορικό ρεκόρ ψήφων. Σημειώνουμε ότι τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, που αναδεικνύεται κυρίαρχη δύναμη στον αριστερό χώρο, δεν συμπίεσαν τα ποσοστά των άλλων αριστερών δυνάμεων (ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ) σε σύγκριση πάντα με την εκλογική τους δύναμη το 2012.

Δεν είναι του παρόντος σημειώματος να τονίσουμε ή να αναλύσουμε την αυτονόητη διαφορετικότητα της ψήφου που δόθηκε στις δυνάμεις της αριστεράς. Αντίθετα η Ν.Δ που επένδυσε στην επικοινωνιακή καταιγίδα του φόβου και του τρόμου αλλά και των μνημονιακών πολιτικών της υπέστη βαριά εκλογική ήττα και κατέπεσε σε εκλογικά ποσοστά μικρότερα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Οι πολιτικές δυνάμεις της παραδοσιακής κεντροαριστεράς όπως είναι ΠΑΣΟΚ, Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, ΔΗΜΑΡ υπέστησαν εκλογική και πολιτική συντριβή έως πανωλεθρία ως συνέπεια του κοινού μετώπου με την Ν.Δ και είναι αμφίβολη πλέον η πολιτική τους επιβίωση.

Νέες πολιτικές δυνάμεις που έκαναν την εμφάνισή τους στον πολιτικό στίβο (ΠΟΤΑΜΙ) και οι οποίες υπηρετούν τα συμφέροντα του οικονομικού κατεστημένου και είναι εγκλωβισμένες απόλυτα στις μνημονιακές πολιτικές και στις νεοφιλελεύθερες απόψεις, παρά την προκλητική προβολή από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, από τα διψήφια ποσοστά των δημοσκοπήσεων προσγειώθηκαν ανώμαλα σε πολύ χαμηλότερα ποσοστά διαψεύδοντας τις προσδοκίες της οικονομικής ελίτ που στήριξε το πολιτικό αυτό κατασκεύασμα.

Αναφορικά με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής η διαχρονική εκλογική της επιρροή, όπως καταγράφεται με μια σχετική σταθερότητα, συνιστά ένα σοβαρότατο πρόβλημα το οποίο οι δυνάμεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος οφείλουν να αναλύσουν και κυρίως να αντιμετωπίσουν με όρους ιδεολογικούς, πολιτικούς και κινηματικούς ενώ ταυτόχρονα πρέπει να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για τη δικαστική εκκαθάριση της εγκληματικής αυτής οργάνωσης.

Το εκλογικό αποτέλεσμα συνιστά μια σαφή καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού σε όλες του τις εκδοχές και αποδοκιμασία των πολιτικών δυνάμεων που τον υπηρέτησαν (Ν.Δ - ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Δημοκρατών - ΔΗΜΑΡ). Επίσης συνιστά με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο απερίφραστη καταδίκη των πολιτικών που εφήρμοσαν και επέβαλαν στη χώρα μας η Ευρωπαϊκή Ένωσή, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μια πολιτική που από κοινού σχεδίασαν η τρόικα και οι υποταγμένες ελληνικές κυβερνήσεις και οδήγησαν σε μια πενταετία τη χώρα, την κοινωνία, το λαό και τους εργαζόμενους στη μαζική φτώχεια, στην εξαθλίωση, στη μαζική ανεργία, στην κατακρεούργηση των κοινωνικών, θεσμικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Μια πολιτική που οδήγησε λαϊκά και εργατικά στρώματα στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης με φαινόμενα που προσιδιάζουν σε συνθήκες πολέμου όπως είναι τα μαζικά συσσίτια, ελλείψεις ρεύματος, φαγητού, θέρμανσης κλπ. Αυτή η πολιτική καταδικάστηκε στις 25/1/2015 με τρόπο μαζικό, σαφή και αναμφισβήτητο στις κάλπες.

Χαμηλά ο πήχης των κυβερνητικών δεσμεύσεων αλλά υψηλά ο πήχης των διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων

Η λαϊκή ψήφος προς την αριστερά και ειδικότερα προς το ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί την κυρίαρχη έκφραση στον πολιτικό χάρτη της χώρας μας αλλά και στον αριστερό χώρο, εκφράζει μεταξύ των άλλων την απαίτηση να τερματιστεί η καταστροφική πολιτική της λιτότητας, των περικοπών, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των ΣΣΕ, του ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών, των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και οργανισμών, της δημόσιας περιουσίας αλλά και της απαξίωσης της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας και του θεσμού της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η λαϊκή και εργατική ψήφος δόθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο για να σταματήσει η κατρακύλα της χώρας αλλά είναι ψήφος που εμπεριέχει την αξίωση για την επανάκτηση του συνόλου των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων που στη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου έχουν υποστεί συντριβή. Είναι ψήφος για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της φοροδιαφυγής, της γραφειοκρατίας, της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας. Είναι ψήφος κατά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της επιχειρηματικής ασυδοσίας και τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς, είναι ψήφος για την προστασία των ανέργων, την ενίσχυση των θέσεων εργασίας, την κατοχύρωση της δουλειάς με πλήρη και συγκροτημένα δικαιώματα αλλά και των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων πριν απ όλα στους χώρους δουλειάς, εκεί που επικρατούν συνθήκες γαλέρας στις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων. Είναι φανερό ότι για το εργατικό λαϊκό κίνημα και για τα συνδικάτα διαμορφώνονται καλύτερες συνθήκες στην πάλη και στην δράση τους. Δημιουργούνται πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις για μια νέα συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, για τη μαζικοποίηση τους, τον αγωνιστικό και ταξικό προσανατολισμό τους, για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, για την ανάδειξη νέων αγωνιστικών δυνάμεων.

Η νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευθεί με το πρόγραμμα που εξήγγειλε στην Δ.Ε.Θ ο Πρόεδρος στο οποίο εάν το δει κανείς από ταξική σκοπιά και με βάση τις θέσεις του εργατικού κινήματος, είναι προφανές ότι αυτό ούτε επαναστατικό είναι αλλά ούτε βαθιές και ριζοσπαστικές αλλαγές προωθεί σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα το οποίο αντιμετωπίζει τα φαινόμενα ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνουν τα τελευταία χρόνια μεγάλα λαϊκά και εργατικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα δεσμεύεται για την αποκατάσταση μέρους των απωλειών, των δικαιωμάτων και κατακτήσεων που υπέστησαν πλατιά λαϊκά στρώματα από τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα.

Φυσικά ούτε λόγος γίνεται στο πρόγραμμα αυτό για βαθιές και ριζοσπαστικές αλλαγές που θα αμφισβητούν ή θα ακυρώνουν τον προσανατολισμό και την στρατηγική κατεύθυνση της χώρας σε διεθνή επίπεδο όπως είναι οι ευρωενωσιακές διαδικασίες , η συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ κ.λπ. και φυσικά ουδεμία αναφορά υπάρχει που θα θίγει ή θα βάζει υπό αμφισβήτηση την παντοδυναμία του μεγάλου κεφαλαίου, τον περιορισμό της ασυδοσίας του, την ουσιαστική φορολόγηση του μεγάλου πλούτου κ.λπ. Τα έσοδα από το κόστος για την ελάχιστη αντιμετώπιση και ανακούφιση από τα προβλεπόμενα μέτρα της νέας κυβέρνησης σύμφωνα με τις διακηρυγμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα προέλθουν από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, από την πάταξη των λαθραίων καυσίμων, από το ΕΣΠΑ και τις δημόσιες επενδύσεις. Ο μεγάλος πλούτος μένει στο απυρόβλητο, κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν προβλέπεται για τα 559 άτομα της οικονομικής ολιγαρχίας που κατέχουν πάνω από το 50% του πλούτου στην χώρα μας, κανένα για όσους θησαυρίζουν ακόμη και στην περίοδο της κρίσης εκμεταλλευόμενοι ένα άθλιο και σάπιο σύστημα που τους παρέχει επιχειρηματική ασυδοσία….

Προφανώς θα πρέπει να περιμένουμε και τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης για να κρίνουμε και να αξιολογήσουμε την κατεύθυνση που θα πορευτεί η χώρα το επόμενο χρονικό διάστημα. Το κρίσιμο θέμα δεν είναι – παρά την όποια συμβολική πολιτική αξία – εάν θα γίνει η νέα διαπραγμάτευση με την τρόικα, αλλά εάν η χώρα μας θα παραμείνει υπό την εποπτεία και την επικυριαρχία από την Ε.Ε, το Δ.Ν.Τ, και την Ε.Κ.Τ.

Είναι αδιαμφισβήτητο και προφανές ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί και διαμορφώνει καλύτερες συνθήκες αλλά και προϋποθέσεις στην πάλη για την οργάνωση και την διεκδίκηση των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων.

Είναι θετικό στις συνθήκες αυτές για την εργατική τάξη και το κίνημά της ότι μια σειρά μνημονιακά μέτρα ακυρώνονται ή καταργούνται όπως είναι ο κατώτερος μισθός στο ιδιωτικό τομέα, η επαναφορά του 13ου μισθού στις συντάξεις κάτω των 700 ευρώ, το αφορολόγητο έως τις 12.000, η ακύρωση της ιδιωτικοποίησης στην ΔΕΗ, στον ΟΛΠ, η κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ που έστω και αποσπασματικά δεν πρέπει να υποτιμηθούν διότι στα παραπάνω αναπτύχθηκαν σκληροί αγώνες για να αποτραπούν και σε κάθε περίπτωση είναι μια πρώτη νίκη του εργατικού κινήματος η οποία πρέπει να αποδοθεί και στην πάλη και τις κινητοποιήσεις που είχαν αναπτυχθεί όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Από την σκοπιά αυτή τα συνδικάτα θεωρούν αυτονόητα και δεδομένα τα όσα υποσχέθηκε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιηθούν άμεσα (χωρίς καμιά πίστωση χρόνου και χωρίς χρονοδιαγράμματα) και φυσικά χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση.

Ταυτόχρονα το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να αναδείξει με την παρέμβασή του, τον αγώνα και την δράση του το σύνολο των αιτημάτων και διεκδικήσεών του για την συνολική επαναφορά δικαιωμάτων και κατακτήσεων που καταργήθηκαν την μνημονιακή περίοδο.

Ο ρόλος του εργατικού κινήματος, των συνδικάτων, των κοινωνικών κινημάτων και ευρύτερα του λαϊκού μαζικού κινήματος στις νέες συνθήκες δεν είναι να αποδεχθεί και να υιοθετήσει τις κυβερνητικές προγραμματικές επιλογές, δεν είναι η σύμπλευση, η συμπόρευση με την κυβέρνηση και το πρόγραμμά της, δεν είναι πολύ περισσότερο να αρκεσθεί σε αυτά που διακήρυξε προεκλογικά με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ο ΣΥΡΙΖΑ. Τυχόν σκέψεις και απόψεις (εάν υπάρχουν και καλλιεργούνται) για την αναβίωση ενός νέου μοντέλου κυβερνητικού συνδικαλισμού και ιδιαίτερα στις τάξεις του αυτόνομου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει σε αποτυχία και θα επιφέρει μόνο αρνητικά έως καταστροφικά αποτελέσματα στα συνδικάτα και ευρύτερα στο μαζικό κίνημα.

Αντίθετα τα συνδικάτα πρέπει να διατυπώσουν τις δικές τους «προγραμματικές θέσεις», το δικό τους αγωνιστικό πλαίσιο στόχων – αιτημάτων – διεκδικήσεων. Η κάμψη και η υποχώρηση των αγώνων και η αποδυνάμωση των συνδικάτων το τελευταίο διάστημα είναι στοιχείο που επιβάλει μια νέα μαχητική συσπείρωση, μια νέα ενότητα με στόχο να ενισχυθεί η οργάνωση, η συμμετοχή και η δράση των εργαζομένων στα συνδικάτα. Να επαναπροσδιορισθεί η στρατηγική και η τακτική τους, να καθορισθεί εκ νέου ένα μαχητικό, ριζοσπαστικό διεκδικητικό πλαίσιο το οποίο θα έχει προωθημένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αναφορές και στοχεύσεις οι οποίες θα αφορούν κρίσιμα ζητήματα για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας.

Τέτοια ζητήματα μεγάλης πολιτικής σημασίας που ανοίγουν άλλες θετικές προοπτικές για τον τόπο μας

  • Είναι η κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων όπου αυτοί εφαρμόσθηκαν στην χώρα μας.
  • Είναι η διαγραφή του χρέους που αποτελεί όρο για την επιβίωση της χώρας, του λαού και των εργαζομένων, που αποτελεί επίσης προϋπόθεση για την θετική αντιμετώπιση των λαϊκών αναγκών και των εργατικών διεκδικήσεων. Η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος απαιτεί την πιο πλατιά λαϊκή και κοινωνική συμμετοχή και πρέπει να σημάνει γενικευμένο παλλαϊκό συναγερμό για να δοθεί λύση προς όφελος της χώρας και του λαού μας.
  • Είναι η ανάγκη για την αντιμετώπιση της κρίσης και την έξοδο της χώρας μας από αυτή, να πληρώσουν επιτέλους οι έχοντες και κατέχοντες τον πλούτο της χώρας Βιομήχανοι, Εφοπλιστές, Τραπεζίτες κ.λπ.
  • Είναι η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος του λαού και των εργαζομένων και όχι υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου ντόπιου και ξένου.
  • Είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής σαν πάγιο εκλογικό σύστημα στην χώρα μας το οποίο διαχρονικά αποτελούσε βασικό στόχο και διεκδίκηση όλων των αριστερών πολιτικών δυνάμεων.
  • Είναι η επανάκτηση του ελέγχου Δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
  • Είναι η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προκάλεσε η φασιστική και χιτλερική θηριωδία στην χώρα μας.
  • Είναι η ανάγκη μιας ριζικής αλλαγής στο φορολογικό σύστημα, το οποίο είναι προσανατολισμένο να υπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ στην χώρα μας με πλήθος φορολογικών μέτρων και ρυθμίσεων αλλά και με την φοροδιαφυγή, την φοροαποφυγή, την φοροκλοπή, και ταυτόχρονα να επιβάλει ισοπεδωτικά έως εξοντωτικά φορολογικά μέτρα για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους επαγγελματίες και τις μικρές επιχειρήσεις.
  • Είναι η κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών μέτρων που πάρθηκαν τόσο στην περίοδο των μνημονίων όσο και τα προηγούμενα χρόνια και οδήγησαν τις κύριες συντάξεις, τα επικουρικά, τις εφάπαξ παροχές και γενικά το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στην υποβάθμιση και στην απαξίωση.
  • Είναι η προώθηση όλων των αναγκαίων μέτρων και νομοθετικών ρυθμίσεων για τον περιορισμό και την κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης για την ενίσχυση της σταθερής και μόνιμης εργασίας, για πλήρη και συγκροτημένα δικαιώματα των εργαζομένων.
  • Είναι η λήψη ριζοσπαστικών μέτρων για την αντιμετώπιση και μείωση της ανεργίας στην χώρα μας η οποία έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Είναι η λήψη ουσιαστικών και αποτελεσματικών μέτρων για την προστασία των ανέργων, την αύξηση των επιδομάτων ανεργίας, την επιμήκυνση του χρόνου επιδότησης, την πάταξη της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας που οργιάζει στην χώρα μας.
  • Είναι η καθολική ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή κάλυψη των ανέργων και των οικογενειών τους, καμιά κατάσχεση πρώτης κατοικίας, ανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Εστίας και Κατοικίας με το σύνολο των αρμοδιοτήτων τους. Κατάργηση της φορομπηχτικής πολιτικής σε βάρος των εργαζομένων και κατάργηση των χαρατσιών.
  • Είναι η επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, της ενίσχυσης του θεσμού των ΣΣΕ, της κατάργησης των αντεργατικών νόμων. Η υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης και η κατοχύρωση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ για όσους αμείβονται με μισθό και παράλληλη κατάργηση των νομοθετικών ρυθμίσεων των άθλιων μισθών των 586 και 511 ευρώ. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων για τις ΣΣΕ.  

Μόνο ως ενδεικτικό είναι το παραπάνω πλαίσιο αιτημάτων, διεκδικήσεων και στόχων και είναι αυτονόητο ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να καταρτίσουν και να διατυπώσουν ολοκληρωμένες προτάσεις για το σύνολο των προβλημάτων που απασχολούν και μαστίζουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η ανασυγκρότηση και η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί επείγουσα αναγκαιότητα και πρέπει να προχωρήσει με ταχύτατους ρυθμούς. Κυρίως αυτή η ανασυγκρότηση πρέπει να συντελεσθεί από τα κάτω στους χώρους δουλειάς και με την πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Καμιά έκπτωση στα αιτήματα, καμιά ολιγωρία και αναβολή στους αγώνες. Τα συνδικάτα πρωτοστατούν στην οργάνωση, τον συντονισμό και στην αγωνιστική δράση των εργαζομένων. Παλεύουν, διεκδικούν για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Δεν προσμένουν από τις ηγεσίες ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΟΚ – ΔΑΚΕ) οι οποίες συμπορεύτηκαν και ταυτίστηκαν με τον κοινωνικό εταιρισμό, με τους κοινωνικούς διαλόγους, έβαλαν πλάτη στις μνημονιακές κυβερνήσεις και τις βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές τους.

Η ανασύνταξη και η αγωνιστική ανάταση μπορεί να προκληθεί μόνο από τα κάτω με την συσπείρωση των εργαζομένων, με τον αγωνιστικό τους προσανατολισμό, έχοντας ως παρακαταθήκη τους «πλούσιους» και σημαντικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα και πιστοί στις αρχές, τις αξίες, τις παραδόσεις της ταξικής τάξης και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Αντώνης Νταλακογεώργος

Γενικός Γραμματέας Εργατικού Κέντρου Πειραιά

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ)

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 09 Φεβρουαρίου 2015 13:22
  • Τελευταια
  • Δημοφιλή