Του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ*

Πολλές συζητήσεις λαμβάνουν χώρα γύρω από τον «καταγγελιτικό λόγο» κρατών-μελών που αφορούν στη δημιουργία του ελληνικού χρέους, στο «ανεύθυνο» των κρατών-μελών για τη δημιουργία του ελληνικού χρέους και στο ότι πλήττονται οι λαοί της Ένωσης για να εξυπηρετούν τον υπερχρεωμένο λαό της Ελλάδας.

Επίσης σαν μην υφίσταται συνέχεια νομιμοποίησης, μέλη της Επιτροπής απευθύνονται προς τον Ελληνικό λαό από καθέδρας ως εάν να υπάρχει το ανεύθυνο της Επιτροπής (διαχρονικά) για την απόκρημνη κατάσταση που έχει περιέλθει η Ελληνική κοινωνία. Δεν αναφέρομαι δε ιδιαιτέρως (με το κείμενό μου αυτό) στα μνημόνια και στις επαχθέστατες δανειακές συμβάσεις. Αυτά αποτελούν άλλης τάξης ζήτημα που επιδεινώνουν τις ευθύνες της Επιτροπής και των κρατών-μελών, ως μελών του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ασφαλώς τα ενταύθα αναφερόμενα επουδενί απαλλάσσουν ή αμβλύνουν τις τεράστιες ευθύνες του εγχώριου πολιτικού προσωπικού (και κάθε άλλου εμπλεκόμενου) που υπηρέτησε και εξακολουθεί να υπηρετεί τη δημιουργία και αναπαραγωγή του χρέους (απολύτως μη βιώσιμου), που υποχρεώνει την Ελληνική κοινωνία να βιώνει ανθρωπιστική κρίση.

Με τούτη την προδιάθεση θεωρώ καθήκον μου να θέσω υπ’ όψιν του αναγνώστη τα παρακάτω.

ΤΟ «ΑΝΕΥΘΥΝΟ» ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ-ΜΕΛΩΝ

Πέραν του ότι η διάσωση της Ελλάδας δεν αφορά τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ιδιαιτέρως γαλλογερμανικών συμφερόντων, χρήσιμο και κρίσιμο είναι να λεχθούν και τα εξής:

1) Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα ως προς την Επιτροπή και ως προς τα κράτη-μέλη που συγκροτούν το Συμβούλιο δεσμευτικές είναι [1] οι παρακάτω διαδικασίες που συνεπάγονται ιδιαίτερες υποχρεώσεις και ευθύνες:

α) Τα κράτη-μέλη έχουν υποχρέωση να αποφεύγουν τα υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα. Όμως:

β) Προς την κατεύθυνση αυτή η Επιτροπή έχει τη ρητή δέσμευση και ευθύνη: 

i) να παρακολουθεί την εξέλιξη της δημοσιονομικής κατάστασης και το ύψος του δημοσίου χρέους των κρατών-μελών,

ii) να εντοπίζει τις μεγάλες αποκλείσεις του χρέους,

iii) να προβαίνει σε σχετικές εκθέσεις και

iv) να ενημερώνει το Συμβούλιο.

Επίσης, 

2) Το Συμβούλιο, από πλευράς του, έχει τη ρητή υποχρέωση και ευθύνη να αποφασίζει για το υπερβολικό έλλειμμα. (Για τις υποχρεώσεις αυτές αναφορά γίνεται αμέσως παρακάτω).

3) Βεβαίως στο πρωτογενές Ευρωπαϊκό Ενωσιακό Δίκαιο λειτουργεί και η λεγόμενη «ρήτρα μη διάσωσης» [2].

Η ρήτρα αυτή θεσπίζει το καταρχήν ανεύθυνο: 

α) της Ευρωπαϊκής Ένωσης και 

β) των κρατών-μελών για υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα κράτους-μέλους.

Η ρήτρα αυτή επέβαλε τη δημιουργία «παράπλευρων μηχανισμών» (βλ. π.χ. EMS) ώστε να θεωρηθεί ότι σε περίπτωση στήριξης καταστάσεων που προέρχονται από «παρεκτροπή» πολιτικών, δεν παρεμβαίνει δήθεν αυτοτελώς η Ευρωπαϊκή Ένωση με τους Θεσμούς και τα Όργανά της, αλλά παρεμβαίνουν «κάποια άλλα μορφώματα». Και τούτο για να τηρείται ο όρος της προαναφερόμενης ρήτρας, που ωστόσο η ρήτρα αυτή εισάγει ευθεία εσωτερική αντίφαση στο όλο οικοδόμημα, αφού ευρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την επιβαλλόμενη Αρχή της Αλληλεγγύης και της Αμοιβαίας Συνεργασίας [3].Άλλωστε, ιδιαίτερη σημασία και αξία έχει το καθήκον της Ευρωπαϊκής Ένωσης «να προάγει την οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών».

Η ΡΗΤΡΑ ΜΗ ΔΙΑΣΩΣΗΣ

4) Ωστόσο, η ρήτρα αυτή, περί μη διάσωσης, μπορεί να λειτουργήσει, μόνο εάν έχουν λάβει χώρα-προηγηθεί οι θεσπισμένες πρόνοιες(!) των ευθυνών τόσο της Επιτροπής όσο και του Συμβουλίου.

Δηλαδή: η «ρήτρα μη διάσωσης» μπορεί να λειτουργήσει μόνο εφόσον έχει προηγηθεί από την Επιτροπή και το Συμβούλιο η στενή παρακολούθηση της δημοσιονομικής κατάστασης και έχουν υπάρξει οι σχετικές παρεμβάσεις ως προς τις παρεκκλίσεις της δημοσιονομικής πολιτικής του κράτους-μέλους. Αυτό όμως δεν έχει λάβει χώρα όσον αφορά στην περίπτωση του ελληνικού χρέους.Και τούτο γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας έχουν πλήρως αγνοηθεί (ορθότερα παραβιασθεί) αυστηρές δεσμεύσεις της ενωσιακής έννομης τάξης. Και τούτο γιατί σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 126 ΣΛΕΕ:

α) Το Συμβούλιο όταν διαπιστώσει ότι το κράτος-μέλος που παρεκτρέπεται δεν έχει συμμορφωθεί με τις συστάσεις του για τον περιορισμό του ελλείμματος, και μάλιστα εντός καθορισμένου χρονικού διαστήματος, τότε το Συμβούλιο (Όργανο που συγκροτείται από τα κράτη-μέλη), έχει την υποχρέωση να προβεί σε δημόσια ανακοίνωση προτού το παρεκτρεπόμενο κράτος-μέλος «εκτεθεί στις αγορές».

β) Σε περίπτωση δημοσιονομικής παρεκτροπής, το Συμβούλιο έχει τη ρητή δέσμευση και ευθύνη να υποχρεώσει το παρεκτρεπόμενο κράτος να μην «εκδώσει ομολογίες και χρεόγραφα», προτού προβεί σε δημόσια ενημέρωση των στοιχείων της δημοσιονομικής του κατάστασης. Επίσης

γ) Το Συμβούλιο καθορίζει το εύρος και τα ακριβή στοιχεία που απαιτούνται για πρόσθετες δημόσιες πληροφορίες, πριν το παρεκτρεπόμενο κράτος προβεί στην «έκδοση ομολογιών και χρεογράφων». Και τέλος

δ) Το Συμβούλιο στερεί το παρεκτρεπόμενο κράτος (υπό προϋποθέσεις αφορά το έσχατο μέτρο), ακόμη και από το δικαίωμα της ψήφου.

Κατ’ ουσίαν, δηλαδή, το Συμβούλιο (άρα τα κράτη-μέλη) με ευθύνη του, θέτει στο παρεκτρεπόμενο κράτος-μέλος προϋποθέσεις προτού αυτό εκτεθεί σε δημόσιο δανεισμό.Τα «πρόσθετα»δε «στοιχεία» που απαιτούνται προφανώς δεν αφορούν τα όσα (μόνο) η οικεία (Εθνική) Στατιστική Υπηρεσία παρέχει αλλά και οι αντίστοιχες ενωσιακές υπηρεσίες.

Υπ’ όψιν δε ότι οι προαναφερόμενες πρόνοιες των πρωτογενών Συνθηκών δεν αφορούν μόνο τη Συνθήκη της Λισσαβόνας, αλλά αποτελούν πάγιες πολιτικές και διαχρονικές ευθύνες [4].

Η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΕΥΘΥΝΗ

5) Με βάση τα προεκτεθέντα αναντίρρητο είναι ότι για την περίπτωση του ελληνικού χρέους αφενός μεν δεν λειτούργησαν οι Θεσμοί για την αποτροπή του παράνομου χρέους και αφετέρου βέβαιον είναι ότι τα αρμόδια Όργανα της Κοινότητας και ήδη Ένωσης, δεν πολιτεύθηκαν στο πλαίσιο της Αρχής της Νομιμότητας και για το λόγο αυτό συντρέχουν ευθύνες και οι ευθύνες αφορούν τόσο την Επιτροπή όσο και τα κράτη-μέλη, αλλά και κάθε αρμόδιο Όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης [5].

6) Υπό την έννοια αυτή δεν μπορεί ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση (δια της Επιτροπής), ούτε τα κράτη-μέλη να ισχυρισθούν ότι μπορεί να λειτουργεί υπέρ αυτών η ρήτρα μη διάσωσης, αλλά ούτε και να ισχυρίζονται ότι ουδεμία ευθύνη έχουν στο ότι η Ελληνική κοινωνία βιώνει ανθρωπιστική κρίση.

Τα προαναφερόμενα διατυπώνονται δημοσίως, γιατί είναι πρόδηλο ότι υφίσταται ένα συνολικό σύστημα παραγωγής πολιτικών και εξυπηρέτησης συμφερόντων, το οποίο θα επιδιώξει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να παρέμβει για τη διαμόρφωση συγκεκριμένου πολιτικού αποτελέσματος. Μόνο που η παρέμβαση αυτή θα πρέπει να αποκρουσθεί από τον Ελληνικό λαό και ειδικότερα από το εκλογικό σώμα που θα πρέπει να αναδείξει από τις κάλπες τη Λαϊκή Ενότητα ως την κύρια δύναμη υπεράσπισης των δικαιωμάτων του Ελληνικού λαού και του δημοσίου συμφέροντος.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. άρθρο 126 ΣΛΕΕ

2. Βλ. άρθρο 125 ΣΛΕΕ

3. Βλ. παρ. 3 άρθρου 4 ΣΕΕ.

4. Το άρθρο 126 ΣΛΕΕ είναι το αυτό με το προϊσχύσαν άρθρο 104 ΣυνθΕΚ.

5. Πρβλ. ΔΕΚ (ήδη ΔΕΕ) υποθ. C-237/98 P (Dorsch) Συλλ. 2000, Ι-4549, ΔΕΚ (ήδη ΔΕΕ) υποθ. 153/73 (Holz) Συλλ. 1974, 675, υπ. C-308/87 (Grifoni) Συλλ. 1990, Ι-1203. Ενωσιακό Όργανο θεωρείται κάθε Όργανο που ενεργεί στο όνομα της Ένωσης. Επίσης πρβλ. ΔΕΚ (ήδη ΔΕΕ) υποθ. C-370/89 (SGEEM) Συλλ. 1992, Ι-6211 που αφορούσε την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.ΔΕΚ (ήδη ΔΕΕ) υποθ. 5/71 (Schoppenstedt) Συλλ. 1971, 975, υπ. 281/84 (Zuckerfabrik) Συλλ. 1987, 49, αλλά και ΠΕΚ (ήδη ΓΔΕ) υποθ. Τα-190/99 (Area) Συλλ. 2001, ΙΙ-3597.

*Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια Στρασβούργου και Λουξεμβούργου (E.C.H.R. /GC-EU).

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

πηγη: iskra.gr