Η alt-right αναπτύσσεται και στην Ελλάδα ως ένας χαμαιλέοντας της Ακροδεξιάς, ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων. Χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα Μέσα και ένα ευρύ φάσμα από μορφές παρέμβασης εξαπολύουν ταυτοτικό πόλεμο για ιδεολογική ηγεμονία, κηρύσσοντας την αντίσταση κι ένα αντι-κίνημα, με μορφές που μοιάζουν με της Αριστεράς, αλλά έχουν αντίστροφη κατεύθυνση. Πρόκειται για εναλλακτικό στήριγμα του κεφαλαίου και του συστήματος.

Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα έρχονταν σα Νέο. / Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει.

Οι στίχοι του Μπέρτολτ Μπρεχτ από το υπέροχο Η παρέλαση του παλιού καινούργιου ταιριάζουν γάντι στο ρεύμα της εναλλακτικής Δεξιάς (γνωστή και ως alt-right). Πρόκειται για φαινόμενο με διεθνή διάσταση, που συνδυάζει την ακροδεξιά αντιδραστική πολιτική, με την πολυμορφία, τα εθνικά χρώματα και την προσαρμοστικότητα του χαμαιλέοντα, κρύβοντας ή καμουφλάροντας τα αμιγώς φασιστικά ή ναζιστικά στοιχεία.

Τα τελευταία χρόνια η εναλλακτική Δεξιά αναπτύσσεται και στην Ελλάδα, με αποτύπωμα και στις εκλογές. Το 2024 τρία ακροδεξιά κόμματα μπήκαν στην ευρωβουλή (Ελληνική Λύση, Νίκη, Φωνή Λογικής), με τα ποσοστά του ευρύτερου χώρου να φτάνουν το 18%. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της alt-right, ποιες οι διαφορές της από την παραδοσιακή Δεξιά και γιατί είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά; Ακολουθούν ορισμένα σημεία, αξιοποιώντας και το υλικό από το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο Η Εναλλακτική Δεξιά στην Ελλάδα (εκδ. Τόπος). Πρόκειται για μια μελέτη των μεταμορφώσεων της άκρας Δεξιάς στη μεταπανδημική περίοδο, χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια: αντιεμβολιαστικό κίνημα, θρησκευτική ταυτότητα, «αντι-woke» εκστρατεία και χρήση της ιστορίας, που υπογράφουν οι Ρόζα Βασιλάκη, Γιώργος Σουβλής, Ανδρομάχη Κουτσουλέντη και Νίκος Αντωνάκος αντίστοιχα.

Πρώτο, η εναλλακτική Δεξιά κοινωνικά εμφανίζεται να εκφράζει τους λεγόμενους «μη προνομιούχους λευκούς», που επλήγησαν ή πλήττονται από την αποβιομηχανοποίηση, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, την «παγκοσμιοποίηση» κλπ. Καθώς τα στρώματα αυτά βιώνουν ανεργία και εργασιακή – οικονομική επισφάλεια βλέπουν συχνά ως άδικη την παραχώρηση δικαιωμάτων σε ομάδες που βρίσκονται ακόμα πιο κάτω (όπως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι Ρομά), θεωρώντας πως θα χάσουν κι αυτά τα λίγα που έχουν. Η alt-right (όπως και οι φασίστες) δεν στρέφεται κατά των «πάνω», κατά του κεφαλαίου, αλλά κατά των «πιο κάτω», πυροδοτώντας τον πόλεμο των φτωχών.

"Η alt-right (όπως και οι φασίστες) δεν στρέφεται κατά των «πάνω», κατά του κεφαλαίου, αλλά κατά των «πιο κάτω», πυροδοτώντας τον πόλεμο των φτωχών"

Δεύτερο: «Με σταθερά εναντιωματική και ‘’αντισυστημική’’ ρητορική, η ελληνική εναλλακτική Δεξιά ερμηνεύει την πολυκρίση που κατατρύχει την ελληνική κοινωνία μέσα από ένα πρίσμα εμμονικά ‘’ταυτοτικό’’: αν και οι ρίζες της ανάδυσης και της δημοφιλίας της είναι κατά βάση οικονομικές (φτωχοποίηση στον απόηχο της παγκοσμιοποίησης και της οικονομικής κρίσης, κατάρρευση του ονείρου της μεσαίας τάξης) η έκφραση της οντολογικής επισφάλειας της εποχής μας δεν εκφέρεται με όρους οικονομικούς αλλά πολιτισμικούς», αναφέρεται στο βιβλίο. Η alt-right επιχειρεί να δώσει ένα «κουκούλι» προστασίας και ιδεολογικής-πολιτισμικής συνοχής στους ακολούθους της. Στα ελλείμματα της εργατικής ταξικής συνείδησης και οργάνωσης ενισχύει τις ταυτότητες του Έλληνα, του χριστιανού ορθόδοξου, του «κανονικού» σεξουαλικά. Ο ντόπιος εμφανίζεται να δέχεται επίθεση από τον μετανάστη, ο άνδρας από τον φεμινισμό. Η ικανότητα αντιστροφής είναι μεγάλη. Η εναλλακτική Δεξιά δίνει μεγάλο βάρος στη μάχη για ιδεολογική ηγεμονία, υπερβαίνοντας μια διαχειριστική, πολιτικάντικη και κομφορμιστική αντιμετώπιση της παραδοσιακής Δεξιάς. Η alt-right χρησιμοποιεί ως όπλο την έντονη ηθικολογία, τον ηθικό πανικό, έναν διαρκή συναγερμό, με έντονη ροπή προς τις θεωρίες συνομωσίας και τον ανορθολογισμό. Βασικό εργαλείο είναι η έννοια της «Κοινής Λογικής», την οποία εκφράζει η εναλλακτική Ακροδεξιά και με την οποία επιχειρεί να εμφανίσει ως «κανονικές» τις αντιδραστικές και ξεπερασμένες αντιλήψεις της για το φύλο, τις ρατσιστικές και ομοτρανσφοβικές ρητορικές.

Τρίτο, αν και «η εναλλακτική Δεξιά μοιράζεται με την παραδοσιακή Δεξιά τη διατήρηση των συστημάτων τάξης και εξουσίας και την υπεράσπιση των λεγόμενων παραδόσεων», αναφέρουν οι συγγραφείς (όπως και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και των διεθνών δεσμών του κεφαλαίου, ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ. θα προσθέταμε εμείς), «και οι δύο τελικά με τη στάση τους είτε προκαλούν είτε υποστηρίζουν τη διατήρηση ή και την επιδείνωση των κοινωνικο-οικονομικών ανισοτήτων». Παράλληλα έχουν διαφορές και βρίσκονται σε αντιδικία. Η εναλλακτική Δεξιά εμφανίζεται ως «αντικίνημα», που εκφράζει τους «κάτω», κατηγορώντας τη θεσμική Δεξιά και την κυβέρνηση για στήριξη μεγάλων συμφερόντων, κτύπημα των παραδόσεων και υιοθέτηση προοδευτικής ατζέντας! Η Λατινοπούλου λέει πως η ΝΔ του Μητσοτάκη είναι …αριστερό κόμμα.

Τέταρτο, η έννοια του αντικινήματος είναι βασική στη συγκρότηση της alt-right. Αντιγράφει στοιχεία της Αριστεράς (διαδηλώσεις, ακόμα και τραγούδια του αντιδικτατορικού αγώνα), παίρνει «την έννοια της αντίστασης και την επαναπροσδιορίζει –αδειάζοντάς την από ανατρεπτικό κοινωνικό περιεχόμενο-, χαρακτηριστική η περίπτωση του αντιεμβολιαστικού κινήματος», όπου διαμορφώθηκαν οι «νέοι αγανακτισμένοι». Η έννοια της αντίστασης γίνεται κεντρική, απέναντι σε πάσης φύσεως δικτατορίες, όχι βεβαίως της δικτατορίας του κεφαλαίου. Αντίσταση στον λεγόμενο εποικισμό που φέρνει η Νέα Τάξη Πραγμάτων, στη «δικτατορία της πολιτικής ορθότητας», στη «woke ατζέντα» κλπ.

Η alt-right (όπως και οι φασίστες) δεν στρέφεται κατά των «πάνω», κατά του κεφαλαίου, αλλά κατά των «πιο κάτω», πυροδοτώντας τον πόλεμο των φτωχών

Καθοριστική για τη διάχυση της εναλλακτικής Δεξιάς αναδεικνύεται από τους συγγραφείς η περίοδος της πανδημίας, σαν συνέχεια της αναπτέρωσης του χώρου που έφεραν οι κινητοποιήσεις των «Μακεδονομάχων» και του σοκ της πολυετούς οικονομικής κρίσης. «Σε μια περίοδο που μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήρθε αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο του θανάτου» και καθώς υπήρχε μια πολύ αυταρχική διαχείριση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με παράλληλα τρομερά κενά στη δημόσια υγεία, εμφανίστηκε το πολύμορφο φάσμα των αντι-εμβολιαστών, που μεγάλο μέρος του «εμβολιάστηκε» τελικά με ανορθολογικές προσεγγίσεις. Σε αυτό το κομμάτι επιχείρησε να επιδράσει η alt-right, προβαίνοντας σε ιδεολογικές μασκαράτες: Εμφανίστηκε ως φύλακας των πολιτικών ελευθεριών και της «αυτοδιάθεσης του σώματος» (ισχύει και για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση;) κλπ. Ας σημειωθεί βεβαίως πως «η υπερέμφαση σε μια αίσθηση ατομικότητας που καταπατάται από την εξουσία μοιάζει περισσότερο με μια μετανεωτερική θεώρηση απόλυτης μοναδικότητας του ατόμου, που είναι πλήρως αποκομμένο από το κοινωνικό σύνολο» (Μπάουμαν). Ακόμα και ο ναζί Κασιδιάρης έβγαλε βιβλίο Η αλήθεια πίσω από τη νόσο Covid-19 στο οποίο φτάνει να μιλάει μέχρι και για …«Άουσβιτς ανεμβολίαστων» !

Πέμπτο, η εναλλακτική Δεξιά χρησιμοποιεί όλα τα σύγχρονα μέσα. «Μετατρέπεται σε lifestyle και εισχωρεί σε χώρους όπως η ψυχαγωγία (το gaming) και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», ενώ είναι πλήθος οι ακροδεξιοί Youtubers.

Έκτο, η ελληνική εναλλακτική δεξιά δεν περιορίζεται σε κόμματα, και μάλιστα στα τρία-τέσσερα μεγαλύτερα. «Αποτελείται από ένα ευρύ φάσμα οργανώσεων μη κομματικών, που ανήκουν στη σφαίρα της κοινωνίας των πολιτών (πολιτιστικούς συλλόγους, σωματεία, δημόσιους διανοούμενους, ιδρύματα, επαγγελματικές και θρησκευτικές ενώσεις), πολιτευτές που δρουν ανώνυμα σε τοπικό επίπεδο, ιστοσελίδες, παραδοσιακά και νέα ΜΜΕ». Στην έκδοση Η Εναλλακτική Δεξιά στην Ελλάδα υπάρχει αρκετό υλικό για το φάσμα αυτό.

Πηγή: prin.gr

Στον «Ριζοσπάστη» της 25ης-26ης Απριλίου, δημοσιεύτηκε άρθρο γραμμένο από τον Λουκά Αναστασόπουλο (Λ.Α.), υπεύθυνου της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ. Το άρθρο υποτίθεται ότι απαντά στις φωνές που ασκούν κριτική στην αδιανόητη ιδεολογικοπολιτική στροφή του ΚΚΕ των τελευταίων ετών. Πρόκειται από εκείνες τις περιπτώσεις κειμένων που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις, γιατί βρίθει πλήθους ανακριβειών, χοντροκομμένων εκτιμήσεων και στρεβλώσεων του μαρξισμού-λενινισμού. Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά.

Α. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ Ή ΠΕΡΙ ΗΘΙΚΗΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Κατ΄αρχάς το κείμενο χρησιμοποιεί απαράδεκτους χαρακτηρισμούς για όσους ασκούν κριτική στο ΚΚΕ. Κατά δεύτερον, έχει γίνει συνήθεια στα άρθρα κριτικής του «Ριζοσπάστη» είτε ο αρθρογράφος να είναι ανώνυμος, είτε αυτά να αναφέρονται γενικώς και αορίστως σε οπορτουνιστές χωρίς να υπάρχει ούτε αναφορά ονομάτων, ούτε σύνδεσμοι στα οποία μπορεί κάποιος να ανατρέξει για να δει τι γράφουν αυτοί οι «οπορτουνιστές». Τι φοβάται ο αρθρογράφος; Μήπως δεν θέλει να παραπέμψει τους αναγνώστες του «Ριζοσπάστη» στα συγκεκριμένα άρθρα γιατί αυτό θα δημιουργούσε προβλήματα; Μήπως έτσι οι αναγνώστες θα έβλεπαν το μέγεθος των διαστρεβλώσεων και των σαθρών επιχειρημάτων;

Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα κριτικής σε κανέναν και όποιος το τολμήσει αλλοίμονό του! Αυτομάτως είναι σφιχταγκαλιασμένος με την αστική τάξη, βαφτίζεται οπορτουνιστής, καλοβολεμένος παραγοντίσκος, οχιά διμούτσουνη και ναυάγιο της ταξικής πάλης (όλοι αυτοί είναι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιεί ο Λ.Α.). Και εδώ τίθενται ορισμένα ερωτήματα: η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι αυτή που έχει καταδικάσει την πορεία του ιστορικού ΚΚΕ ως οπορτουνιστική; Δεν έχει καταδικαστεί η 6η Ολομέλεια του 1934; Δεν έχει κριθεί ως οπορτουνιστικό το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη και η τακτική του ΕΑΜ; Δεν έχει αποφανθεί ότι το ΚΚΕ επί κατοχής δεν σφυρηλατούσε τα μέλη του επαναστατικά; Δεν έχει κριθεί ως οπορτουνιστικό το πρόγραμμα του 15ου συνεδρίου; Η ηγεσία του ΚΚΕ, λοιπόν, έχει κάθε δικαίωμα να φτύνει κατάμουτρα μία ηρωική ιστορία δεκαετιών και να αποφαίνεται υπερφίαλα ότι αυτή αποκατέστησε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του κόμματος, αλλά οποιοσδήποτε άλλος στερείται του δικαιώματος κριτικής.

Επιπλέον, έχουμε να κάνουμε και με μία χρόνια λαθροχειρία. Όποιος ασκεί κριτική στο ΚΚΕ χαρακτηρίζεται ως αντικομμουνιστής. Πρόκειται για ένα κουτοπόνηρο ιδεολόγημα που ως στόχο έχει τη δημιουργία παβλοφικών αντανακλαστικών στο εσωτερικό του κόμματος. Ο αντικομμουνισμός είναι συνιστώσα της αστικής σκέψης και του οποίου χαρακτηριστικά είναι α) ο χαρακτηρισμός της Σοβιετικής Ένωσης ως δικτατορίας (συνοδεύεται και από τη θεωρία των δύο άκρων) και β) ο χαρακτηρισμός της κομμουνιστικής ιδέας ως ιδέας που οδηγεί στην κατάπνιξη της προσωπικότητας του ατόμου. Η κριτική που αφορά ζητήματα τακτικής και στρατηγικής ενός φορέα είναι ένα άλλο ζήτημα και ο Λ.Α. το γνωρίζει πολύ καλά αυτό.

Επομένως, εδώ εντοπίζεται και ένα πρόβλημα ηθικό και όχι μόνο πολιτικό. Πρόβλημα το οποίο εντείνεται από τη στιγμή που ο Λ.Α., πέρα από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, πέρα από το ότι δεν παραπέμπει στα κείμενα στα οποία ασκεί κριτική, φροντίζει με αήθη τρόπο να τσουβαλιάσει τους πάντες. Έτσι, στην ίδια μαρμίτα μπαίνουν αντιεξουσιαστές, «οπορτουνιστές», ναυάγια της ταξικής πάλης, συστημικοί κ.ά.. Κι έτσι μοιραία αναφύεται άλλο ένα ερώτημα: εφόσον πρόκειται για «ναυάγια της ταξικής πάλης», άρα για στοιχεία που δεν μπορούν να «πλεύσουν», προς τι τέτοια πρεμούρα να απαντηθούν οι απόψεις τους; Τα ναυάγια είναι ναυάγια και ως εκ τούτου το ΚΚΕ δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από αυτά.

Η συζήτηση και η αντιπαράθεση μεταξύ των οργανώσεων και κομμάτων της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι απολύτως αναγκαία και ευπρόσδεκτη, αλλά πρέπει να διεξάγεται με ήθος, με δομημένα επιχειρήματα και κυρίως όχι με ψέματα.

Η φράση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» δηλώνει πως κάποιος επιχειρεί να επιτύχει ένα σκοπό με αθέμιτα μέσα και συνδέεται με την πώληση συγχωροχαρτιών από την παπική εκκλησία. Όπως και να έχει, μία τέτοια μέθοδος δεν συνάδει με την ηθική των κομμουνιστών (εφόσον βέβαια δεχτούμε ότι πρόκειται για κομμουνιστές).

Β. ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ

Ο Λ.Α. υπερασπίζεται με θέρμη τα επαγγελματικά στελέχη. Γράφει χαρακτηριστικά: «Η συγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου, και η ύπαρξη επαγγελματιών επαναστατών, ήταν νομοτελειακή εξέλιξη της ίδιας της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, ήταν η δημιουργική συνένωσή του με την επαναστατική θεωρία. Είναι απαίτηση της ίδιας της πολυπλοκότητας διεξαγωγής της ταξικής πάλης, της αντικειμενικής ανάπτυξης του καταμερισμού εργασίας και στο επαναστατικό κίνημα και των απαιτήσεων που έχει η καθοδήγηση της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο. Γι’ αυτό και η επίθεση στην οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης είναι επίθεση στην ίδια την εργατική τάξη και στη δυνατότητα να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

Ατόπημα πρώτο: ο Λ.Α. απαντά σαν να έχει υποστηρίξει κάποιος ότι τα επαγγελματικά στελέχη δεν χρειάζονται. Αυτό δεν μας αφορά. Αν κάποιος το υποστηρίζει, τότε η θέση του είναι αναρχίζουσα. Το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη επαγγελματικών στελεχών, αλλά: πόσο έχει δοκιμαστεί κάποιος στην ταξική πάλη πριν επαγγελματοποιηθεί και αν γίνεται επαγγελματικό στέλεχος εφ’ όρου ζωής. Γιατί, αν πιστεύει κάποιος πως αυτά δεν παίζουν ρόλο, πως η επί δεκαετίες απομάκρυνση από τον εργασιακό χώρο δεν δημιουργεί γραφειοκράτες, πως αν κάποιος δεν έχει κολλήσει ένσημα στη ζωή του δεν αδυνατεί να νιώσει τι σημαίνει να στήνεις ένα σωματείο, να απολύεσαι, να κάνεις απεργία, τότε μας χωρίζει ένα χάος. Ο Μαρξ εμπνευσμένος από την Κομμούνα του Παρισιού μίλαγε για εκλογή, έλεγχο, ανάκληση και εναλλαγή των δημόσιων λειτουργών. Αλλά αυτό φαίνεται πως για τα επαγγελματικά στελέχη δεν ισχύει.

Ατόπημα δεύτερο: ο Λ.Α. ταυτίζει την οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης με τα επαγγελματικά στελέχη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά καινοφανές. Με μία αποθέωση της γραφειοκρατικής άποψης. Πρωτοπορία είναι εκείνα τα μέλη του ΚΚΕ και άλλων, εκτός ΚΚΕ, οργανώσεων που μάχονται ανυστερόβουλα στους εργασιακούς τους χώρους, στη γειτονιά στους Συλλόγους Γονέων, στους πολιτιστικούς συλλόγους, στα πανεπιστήμια, στη γειτονιά και αλλού και όχι αυτοί που για 30, 40, 50 χρόνια μουχλιάζουν σε περίκλειστους τοίχους καθοδηγώντας αφ υψηλού.

Αλλά μιας και ο Λ.Α. επικαλείται τον Λένιν, ας δούμε τι έλεγε ο Λένιν για τους κομμουνιστές γραφειοκράτες. Αναφερόμενος στο νεαρό σοβιετικό κράτος έγραφε πως «[…] Οι κομμουνιστές έγιναν γραφειοκράτες. Αν υπάρχει κάτι που θα μας καταστρέψει είναι αυτό». Και σε ένα άλλο κείμενό του γράφει: «Είναι ευνόητο πως η γραφειοκρατία που έχει αναβιώσει στις κρατικές υπηρεσίες, δεν μπορούσε παρά να έχει ολέθρια επίδραση και μέσα στις κομματικές οργανώσεις, γιατί οι κορυφές του κόμματος είναι και κορυφές του κρατικού μηχανισμού: είναι το ίδιο πράγμα».

Αξίζει να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο πως ο Λένιν κάνει αυτές τις παρατηρήσεις, και πολλές άλλες ακόμη που η περιορισμένη έκταση ενός άρθρου δεν μας επιτρέπει να παραθέσουμε, ενώ η εξουσία έχει κατακτηθεί από τα Σοβιέτ, δηλαδή ο κρατικός μηχανισμός έχει φύγει από τα χέρια των καταπιεστών, πράγμα που σημαίνει πως οι παρατηρήσεις του αποκτούν πολλαπλάσια σημασία σε περιόδους που την εξουσία δεν την κατέχει η εργατική τάξη.

Γ. ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ

Γράφει ο Λ.Α.: «Είναι η πολιτική γραμμή του μεταβατικού προγράμματος που “υπόσχεται” …στεγνό νερό, διακηρύσσοντας ότι μπορεί να οργανωθεί η σύγκρουση με το κεφάλαιο και να διαμορφωθεί συνείδηση εναντίωσης στην εξουσία του κεφαλαίου, παλεύοντας για «άμεσους στόχους» που θα οδηγήσουν σε φιλολαϊκή αλλαγή και εξανθρωπισμό του καπιταλισμού.

Είναι η γραμμή που έχει αιχμή της προπαγάνδας της το σημερινό αστικό κράτος και τις επιχειρήσεις του ως τη μοναδική λύση για την εναντίωση στις ιδιωτικοποιήσεις. Κάλπικα λόγια εναντίωσης στο κεφάλαιο και την ίδια στιγμή “σφιχταγκαλιασμένοι” με το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Αποτελεί θράσος αυτοί που προβάλλουν την αυταπάτη της “φιλολαϊκής μεταρρύθμισης” του καπιταλισμού να αποκαλούν «συστημική» τη στρατηγική και τη δράση του ΚΚΕ, που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, τον καπιταλισμό, το αστικό κράτος και το σύνολο των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων, που πρωτοστατεί για την οργάνωση του αγώνα του εργατικού – λαϊκού κινήματος, που αναδεικνύει την πραγματική διέξοδο για τους εργαζόμενους και τον λαό, δηλαδή τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Βαθιά συστημική είναι η γραμμή που παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του συστήματος, για τον σοσιαλισμό, και καλλιεργεί την αυταπάτη της δυνατότητας εξυγίανσης και φιλολαϊκού μετασχηματισμού του καπιταλισμού, π.χ. με αλλαγή νομίσματος, με αλλαγή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, με υιοθέτηση μιας πιο χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής».

Το πρώτο σχόλιο είναι πως τα μεταβατικά αιτήματα σε πρότερες εποχές ήταν οργανικό στοιχείο της πολιτικής του ΚΚΕ. Με αυτά κατόρθωνε και κέρδιζε συνειδήσεις, κινητοποιούσε ευρέα τμήματα του λαού, αναδείκνυε την ταξικότητα της αστικής πολιτικής και τα όριά της. Αρκεί να δει κάποιος ντοκουμέντα προηγούμενων συνεδρίων του κόμματος ή να θυμηθεί παλαιότερες κινητοποιήσεις στον χώρο των εργατών, των αγροτών, των επιστημόνων και των καλλιτεχνών, της Τοπικής Αυτοδιοίκηση, της παιδείας, της υγείας κ.λπ..

Ασφαλώς και υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις και απόψεις που τα μεταβατικά αιτήματα τα εντάσσουν σε μία μεταρρυθμιστική λογική. Σε μία λογική διαχείρισης. Σε μία λογική αυταπατών για τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού. Δεν έχουμε ένσταση επ αυτού. Όμως, ο Λ.Α., επιχειρεί και πάλι ένα τσουβάλιασμα και μάλιστα τέτοιο που μοιραία καταλήγει σε σύγκρουση και με την κοινή λογική και που εν τέλει αναδεικνύει τον Λένιν ως εισηγητή του ευρωκομμουνισμού!

Γιατί σύγκρουση με την κοινή λογική; Η άρνηση υιοθέτησης μεταβατικών αιτημάτων οδηγεί στην απολύτως αριστερίστικη (παρεμπιπτόντως και ο αριστερισμός είναι οπορτουνισμός) λογική που τα παραπέμπει όλα στον σοσιαλισμό. Δεν πρόκειται για δική μας αυθαίρετη διαπίστωση αφού σε κάθε ευκαιρία αυτό γράφεται και υποστηρίζεται με πάθος. Πρόκειται για μία λογική του παραλόγου αφού η θέση «τι δημόσιο-τι ιδιωτικό», στερεί από κάθε νόημα την πάλη για την υπεράσπιση του δημοσίου και καθιστά την πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις έναν απόλυτο παραλογισμό. Το ίδιο παράλογο καθίσταται και κάθε πάλη που διεκδικεί κατακτήσεις όπως οι συλλογικές συμβάσεις, οι μισθοί κ.λπ.. Στη συνέχεια αυτού του σκεπτικού της ηγεσίας του ΚΚΕ, ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται να μάχεται για διαγραφή του χρέους και για κατάργηση των μνημονιακών νόμων, αφού αυτά υποτίθεται ότι παραπέμπουν σε λογική διαχείρισης και θα λυθούν μετά τη νικηφόρα επανάσταση (αντιπαρερχόμαστε ότι το κείμενο υπονοεί ότι η Ρωσία και η Κίνα είναι ιμπεριαλιστικές γιατί πρόκειται για μία άλλη τεράστια συζήτηση).

Ας δούμε τώρα τι έλεγε ο … ευρωκομουνιστής Λένιν και οι …οπορτουνιστές Μπολσεβίκοι για τα μεταβατικά αιτήματα.

Στο πρόγραμμα των Μπολσεβίκων που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1917 περιλαμβανόταν, ανάμεσα στα άλλα, το αίτημα για «Σύνταγμα της Λαοκρατικής Δημοκρατίας», το αίτημα οι δημόσιοι λειτουργοί να είναι αιρετοί, ανακλητοί και με τον μέσο εργατικό μισθό, το αίτημα για πλήρη ελευθερία των συγκεντρώσεων, του Τύπου, το αίτημα για χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, το αίτημα για εθνικοποίηση των τραπεζών, για επιβολή προοδευτικής φορολογίας στο κεφάλαιο κ.λπ..

Στα παραπάνω ο Λένιν πρόσθετε το εξής σκεπτικό: «Πάρτε το πρόγραμμα- μίνιμουμ στον πολιτικό τομέα. Το πρόγραμμα αυτό έχει υπόψη του την αστική δημοκρατία. Προσθέτουμε ότι δεν περιοριζόμαστε στο πλαίσιό της, αλλά αγωνιζόμαστε για να περάσουμε αμέσως στη δημοκρατία των Σοβιέτ, δημοκρατία ανώτερου τύπου. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Προς τη νέα δημοκρατία να βαδίζουμε με απεριόριστη τόλμη και αποφασιστικότητα και είμαι βέβαιος πως θα πάμε ακριβώς σε αυτήν ακριβώς έτσι. Μα σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να πετάμε το πρόγραμμα-μίνιμουμ, γιατί, πρώτο, δεν υπάρχει ακόμη δημοκρατία των σοβιέτ».

Μάλιστα, αξίζει να αναφέρουμε πως στα πρόθυρα της επανάστασης, πρόταση για απόρριψη του προγράμματος-μίνιμουμ έκαναν οι Μπουχάριν και Σμιρνόφ. Ο Λένιν υπήρξε ιδιαίτερα αυστηρός σε τέτοιες προτάσεις: «Για αυτό είναι ακριβώς γελοίο να πετάμε το πρόγραμμα-μίνιμουμ, που είναι απαραίτητο, όσο ζούμε ακόμη στο πλαίσιο του αστικού καθεστώτος, όσο δεν έχουμε καταστρέψει αυτό το πλαίσιο, όσο δεν έχουμε πραγματοποιήσει το βασικό για το πέρασμα στον σοσιαλισμό, όσο δεν έχουμε τσακίσει τον εχθρό (την αστική τάξη) […]».

Η άρνηση υιοθέτησης των μεταβατικών αιτημάτων είναι αποτέλεσμα μιας αντίληψης που θεωρεί πως η ιδεολογική δουλειά είναι αυτή που θα φέρει αποτέλεσμα. Οι φορείς της δεν αντιλαμβάνονται κάτι στοιχειώδες: πως η χειραγώγηση των συνειδήσεων και η υιοθέτηση των αστικών ιδεολογημάτων από την πλευρά των εργαζομένων δεν σπάει με «υπερεπαναστικές» φωνασκίες. Η ταξική πάλη πρέπει να διεξάγεται και στα τρία επίπεδα: πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό. Η ιδιαιτερότητα της κάθε εποχής είναι αυτή που θα υπογραμμίσει πού θα πέσει κάθε φορά το βάρος. Σε προεπαναστατικές, για παράδειγμα, περιόδους όπου το «ποιος ποιον» είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου, το επίδικο της επαναστατικής μετάβασης (ένοπλη εξέγερση) γίνεται κομβικό. Από την άλλη σε περιόδους υποχώρησης, ήττας και κινηματικού τέλματος, η συνείδηση δεν ριζοσπαστικοποιείται επειδή κάποιος αποφάσισε να λέει πως όλα θα τα λύσει ο σοσιαλισμός κι έτσι αίφνης συνειδητοποιείται από τον λαό πως πρέπει να παλέψει εδώ και τώρα για αυτόν. Η συνείδηση δεν κάνει άλματα εξαιτίας του βολονταρισμού του επαναστάτη. Η πάλη για τη διεκδίκηση μεταβατικών αιτημάτων όπως για παράδειγμα η επανακρατικοποίηση του ρεύματος, των τηλεπικοινωνιών και η αντίσταση στην ιδιωτικοποίηση του νερού, των συγκοινωνιών, της ασφάλισης, της παιδείας και της υγείας, η πάλη για διαγραφή των χρεών της Ελλάδας προς τους δήμιους-δανειστές, η απαίτηση να φύγουν οι ξένες βάσεις, τα αιτήματα για εκδημοκρατισμό κ.λπ. είναι χρήσιμα τόσο για τον λαό όσο και για τον επαναστατικό φορέα για τους εξής λόγους: α) μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες μάζες και όχι μόνο κάποιες κομμουνιστικές πρωτοπορίες, β) μπορούν να οδηγήσουν σε μερικές κατακτήσεις, κάτι που θα τονώσει το ηθικό των εργαζομένων και θα τους δώσει ελπίδα και γ) μπορούν να αναδείξουν τα όρια του καπιταλισμού αφού τα αιτήματα αυτά δεν μπορούν να ικανοποιηθούν ούτε στο σύνολό τους και ούτε μέχρι τέλους.

Εν τέλει, η απάντηση του Λένιν στις επαναστατικές λογοκοπίες είναι συντριπτική: «Για έναν πραγματικό επαναστάτη ο πιο μεγάλος κίνδυνος –ίσως μάλιστα και ο μοναδικός κίνδυνος– είναι να υπερβάλει στην επαναστατικότητα, να ξεχνά τα όρια και τους όρους για μια κατάλληλη και επιτυχημένη εφαρμογή των επαναστατικών μεθόδων. Οι πραγματικοί επαναστάτες τις περισσότερες φορές έσπασαν τα μούτρα τους σε αυτό το σημείο, όταν άρχισαν να γράφουν την επανάσταση με κεφαλαίο γράμμα, να εξαίρουν την επανάσταση σαν κάτι το σχεδόν θεϊκό, να χάνουν τα μυαλά τους, να χάνουν την ικανότητα να σκέπτονται, να ζυγιάζουν, με τον πιο ψύχραιμο και νηφάλιο τρόπο σε ποια στιγμή, μέσα σε ποιες συνθήκες, σε ποιον τομέα δράσης πρέπει να ξέρουν να ενεργούν επαναστατικά και σε ποια στιγμή, μέσα σε ποιες συνθήκες, σε ποιον τομέα δράσης πρέπει να ξέρουν να περνούν στη μεταρρυθμιστική δράση».

Δ. ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΤΗΤΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ

Οι προσεγγίσεις στην έννοια της αντισυστημικότητας έχουν δημιουργήσει ένα εννοιολογικό χάος. Στο πρόσφατο παρελθόν ασκήσαμε κριτική και διατυπώσαμε την άποψή μας για το τι σημαίνει αντισυστημικός. Διάφοροι δημοσιολόγοι, αναλυτές δημοσκοπήσεων, δημοσιογράφοι-ενεργούμενα της ελληνικής αστικής τάξης, εκπρόσωποι αστικών και μικροαστικών κομμάτων προσδίδουν στην αντισυστημικότητα το περιεχόμενο του λαϊκισμού. Εν συντομία, θα λέγαμε πως το σύστημα είναι ένα: ο καπιταλισμός. Επομένως, αντισυστημικός είναι αυτός που αντιτίθεται σε αυτό. Αντιστέκεται στην καθημερινή βαρβαρότητα, παλεύει για κατακτήσεις, οραματίζεται την κοινωνική ανατροπή και τον σοσιαλισμό. Ωστόσο, υπάρχει και η πιθανότητα να επιλεγεί ένας τρόπος που να φαντάζει συγκρουσιακός αλλά να εξυπηρετεί άριστα το σύστημα. Να ομνύει στο όνομα του κομμουνισμού αλλά να μην δημιουργεί κανένα ρήγμα στο σύστημα. Για παράδειγμα ένα μέρος των λεγόμενων αντιεξουσιαστών σπάει ό,τι βρει, συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής, φοράει κουκούλες. Τι είδους αντισυστημικότητα είναι αυτή όταν πετυχαίνει να διαλύει συγκεντρώσεις και να μην δίνει καμία προοπτική κλιμάκωσης στους κοινωνικούς αγώνες προσφέροντας μάλιστα μπόλικη τροφή στα αστικά ΜΜΕ προκειμένου να υπερπροβάλουν τα επεισόδια και όχι την εκάστοτε κινητοποίηση;

Εντούτοις, το παραπάνω παράδειγμα δεν είναι το μόνο παράδειγμα κίβδηλης αντισυστημικότητας. Ας φανταστούμε τα αστικά επιτελεία (αστοί, αστικά πολιτικά κόμματα, αστικά ΜΜΕ) πώς υποδέχονται μία θέση που λέει: «η επανακρατικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων τομέων, η διαγραφή του χρέους, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είναι ρεφορμισμός να διεκδικούνται στο σήμερα αλλά θα υλοποιηθούν στο απώτερο κομμουνιστικό μέλλον». Δεν χρειάζεται, όμως, να φανταστούμε μία εικόνα αστών που θα υπομειδιούν στο άκουσμα μιας τέτοιας θέσης. Έχουμε την ίδια πραγματικότητα να μας μιλήσει. Ο πρώην πρόεδρος της δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, εξήρε τη «συνετή» στάση του Κουτσούμπα σχετικά με τη θέση του κόμματος για την έξοδο από την ΕΕ εντάσσοντας το ΚΚΕ στις υπεύθυνες δυνάμεις που δεν έθεσαν θέμα εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ εν μέσω κρίσης. Ας θυμηθούμε ακόμη τα συγχαρητήρια του αστικού πολιτικού κόσμου, ανάμεσά τους και της Ντόρας Μπακογιάννη, για τις αλυσίδες του ΚΚΕ γύρω από το κοινοβούλιο κατά τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στα μνημόνια και μάλιστα με δεύτερη την αλυσίδα των ΜΑΤ πίσω από τις δυνάμεις του ΚΚΕ. Ας θυμηθούμε ακόμη τις δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα για το ότι ο ουκρανικός λαός διεξάγει ένα δίκαιο πόλεμο ενάντια στη Ρωσία (δηλαδή ο ουκρανικός στρατός που χρηματοδοτείται και καθοδηγείται από το ΝΑΤΟ και έχει εντάξει στις γραμμές του τις νεοναζιστικές ομάδες). Ας θυμηθούμε ακόμη τις νέες ιστορικές θεωρήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ με βάση τις οποίες οι Αμερικανοί δεν είχαν ανάμιξη στο πραξικόπημα του 1967. Αν όλα αυτά είναι αντισυστημισμός, τότε πραγματικά σηκώνουμε τα χέρια ψηλά.

Τέλος, θα πρέπει να δοθεί και μία εξήγηση. Πώς γίνεται δυνάμεις του τροτσκισμού, εκπρόσωποι των ίσων αποστάσεων και της «ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας και αναθεωρητές του μαρξισμού είτε να βρίσκουν θετική την ιδεολογική και πολιτική μετάλλαξη του ΚΚΕ είτε να συμπορεύονται μαζί του όταν για χρόνια χτύπαγαν ανηλεώς το ΚΚΕ (βλέπε περίπτωση Μηλιού).

Ο δρόμος που έχει επιλέξει η ηγεσία του ΚΚΕ είναι απολύτως αδιέξοδος. Δεν μπορεί να δημιουργήσει ούτε κοινωνικές ούτε πολιτικές συσπειρώσεις, απολύτως αναγκαίες στη σημερινή πολύ δύσκολη ιστορική περίοδο. Η τακτική και η στρατηγική έχουν γίνει πλέον ένα και η διαλεκτική σύνδεσή τους έχει πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Η ιδεολογική «καθαρότητα» είναι ο σίγουρος δρόμος για την άρνηση της επαναστατικής ιδεολογίας και πολιτικής. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ακινησία και στην αναποτελεσματικότητα. Είναι ένας αδιέξοδος δρόμος που προκαλεί τεράστια ζημιά στην ανάπτυξη του κινήματος και στην προώθηση των κομμουνιστικών ιδεών.

Υ.Γ.: Θα περιμένουμε απάντηση σε όσα γράφουμε αλλά με όρους τιμιότητας. Με ακριβή αναφορά των όσων γράφουμε και όχι επιλεγμένες περικοπές που αλλοιώνουν το νόημα των γραφομένων, δίχως τσουβαλιάσματα και με συγκεκριμένες παραπομπές και απαντήσεις. Ο διάλογος, ακόμη κι αν είναι σκληρός, είναι απολύτως ευπρόσδεκτος.

Πηγή: kommon.gr

Επίθεση με drones δέχθηκε το επιβατικό πλοίο (ανήκει στην Συμμαχία του Στόλου Ελευθερίας) και μεταφέρει 30 μέλη ανθρωπιστικής αποστολής προς την Γάζα, σε διεθνή ύδατα, 14 ν.μ. από τις ακτές της Μάλτας.

Το πλοίο χτυπήθηκε 2 φορές στην πλώρη του με αποτέλεσμα να ξεσπάσει φωτιά και να προκληθεί μεγάλο ρήγμα..

Έχει υποστεί black out και άρχισε να βάζει νερά με κίνδυνο να βυθιστεί.

Η γκαγκστερική – πειρατική επίθεση κατά ανθρωπιστικής αποστολής έξω από τα σύνορα του Ισραήλ αποδεικνύει για πολλοστή φορά το δολοφονικό πρόσωπο του κράτους του Ισραήλ και του εγκληματία πολέμου, φασίστα Πρωθυπουργού του, Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Καταδικάζουμε την ενέργεια αυτή και απαιτούμε από τον ΟΗΕ να πάρει επιτέλους δραστικά μέτρα κατά του σιωνιστικού κράτους που πραγματοποιεί καθημερινά μια πρωτοφανή γενοκτονία κατά του ηρωικού λαού της Παλαιστίνης.

Τώρα να σταματήσει κάθε εμπλοκή και συνεργασία της Ελλάδας στο πλευρό του Ισραήλ.

Τώρα να δυναμώσει η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό για δικό του κράτος στην γη της Παλαιστίνης.

Λευτεριά και ανεξαρτησία.

Η Διοίκηση