Εδώ και μέρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες ασκούν διάφορες πιέσεις στην αραβική ομάδα στα Ηνωμένα Έθνη με σκοπό να μην υποβάλλει πρόταση ψηφίσματος στο Συμβούλιο Ασφαλείας που θα χορηγεί στο κράτος της Παλαιστίνης πλήρες μέλος στα Ηνωμένα Έθνη μετά την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης το 2012 να το αναγνωρίσει ως μη μέλος παρατηρητής.

Η Αμερική επιδιώκει να συνεχίσει να πουλάει το όνειρο για μια λύση με δύο κράτη και για ένα παλαιστινιακό κράτος σύμφωνα με μια επίτηδες ατελή έννοια των θεμελίων για την ίδρυση ενός κυρίαρχου και γεωγραφικά συνεκτικού παλαιστινιακού κράτους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για ολόκληρη την περιοχή που κατέχεται από το 1967, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά της.

Στοχεύει επίσης να προχωρήσει από το ένα ψευδές όνειρο στο άλλο, στο πλαίσιο υποτιθέμενης διαπραγματευτικής λύσης χωρίς την επίτευξη αποτελεσμάτων, έτσι ώστε να συνεχίσει να ασκεί την κυριαρχία της στην περιοχή μας και να ελέγχει την πορεία των πολιτικών λύσεων, χωρίς ο λαός μας να επιτυγχάνει τα πλήρη εθνικά πολιτικά του δικαιώματα, κατά πρώτον το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Το όραμά τους για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου συνδέεται άμεσα με τη συνεχιζόμενη πολιτική και στρατιωτική συνεισφορά στον πόλεμο εξολόθρευσης στη Λωρίδα της Γάζας και με τα καθημερινά εγκλήματα στις πόλεις και τα χωριά της πατρίδα μας με στόχο τον εκτοπισμό και τον ξεριζωμό, πέρα από την επιβολή ενός άλλου αποκλεισμού στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και την Παλαιστινιακή Αρχή για να τις εξασθενίσει και να διευρύνει το υπάρχον χάσμα μεταξύ τους. Ώστε να εμποδίσει οιεσδήποτε προοπτικές ενότητας του λαού μας.

Οι επανειλημμένες δηλώσεις των ΗΠΑ για την απόρριψη πλήρους ένταξης του Παλαιστινιακού Κράτους στον ΟΗΕ υποκρύπτει την τρομοκρατική ουσία κατά των δικαιωμάτων των λαών, αντίθετα με τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό έπεται από την προσπάθεια αντικατάστασης του σχεδίου απόφασης για ένταξη της Παλαιστίνης ως πλήρες μέλος στον ΟΗΕ με μία πρόσκληση επίσκεψης του Προέδρου Μαχμούτ Αμπάς στον Λευκό Οίκο, την οποία και ο τελευταίος απέρριψε.

Από την άλλη πλευρά, έχει καταστεί σαφές ότι η σιωπηρή έγκριση των ΗΠΑ σε μία ευρεία επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στη Ράφα με αντάλλαγμα να μην επιτεθεί στο Ιράν (μετά την αμφιλεγόμενη επίθεση του τελευταίου στο Ισραήλ) πέτυχε την αλλαγή στις εξισώσεις της ισορροπίας αποτροπής στην περιοχή, ως αποτέλεσμα ίσων κερδών για τις δύο πλευρές μέσω της επέμβασης βασικών χωρών του ΝΑΤΟ και χωρών της περιοχής ώστε να σώσουν το Ισραήλ σε μία από τις μεγαλύτερες μάχες. Μάλιστα, η βοήθεια σε αυτή την αεράμυνα κόστισε 1,4 δις. δολάρια.

Από την άλλη πλευρά, η λύση των δύο κρατών ήταν μία ψευδής φαντασίωση στη βάση της αντίφασης που διατυπώθηκε από τον Τέοντορ Χερτσλ (1860-1904) στο βιβλίο του «Το Εβραϊκό Κράτος» που συνιστά σιωνιστικό μανιφέστο. Η αντίφαση αυτή έχει βάση το γεγονός πως για να δημιουργηθεί εβραϊκό κράτος είναι απαραίτητο να υπάρχει επαρκής αριθμός Εβραίων για τη δημιουργία του. Ο Χερτζλ πίστευε πως απαιτείται ένας σημαντικός αριθμός εβραϊκού πληθυσμού για τον έλεγχο της περιοχής που καθορίζεται από το κράτος. Αυτό, όπως συνειδητοποίησε, σήμαινε όχι μόνον συγκέντρωση επαρκούς αριθμού Εβραίων ,αλλά και απομάκρυνση ή μείωση του αριθμού του μη εβραϊκού πληθυσμού του παλαιστινιακού λαού μας, του κατόχου της γης, με τη σιωνιστική ηγεσία αργότερα να κάνει λόγο περί «περιούσιου λαού» καθορίζοντας τους Εβραίους σαν επιθυμητή φυλή που απαρτίζει το 80% του γενικού πληθυσμού και τους Παλαιστίνιους ως ανεπιθύμητους που απαρτίζουν το 20% ή και λιγότερο, όπως δρομολογήθηκε με την πρώτη Νάκμπα (Καταστροφή του 1948) με την υποστήριξη της Δύσης, που στη συνέχεια δημιούργησε το σημερινό ΝΑΤΟ.

Αργότερα, σε ορισμένα στάδια, ορισμένοι Ισραηλινοί «υποστηρικτές» μετά την κατοχή συμφώνησαν στη μορφή μίας λύσης δύο κρατών χωρίς το παλαιστινιακό κράτος να απολαμβάνει κυριαρχία παρόμοια με την κυριαρχία του εβραϊκού κράτους. Όσο και αν το παλαιστινιακό κράτος ήταν αποδεκτό από ορισμένους από τους προαναφερθέντες κατά την αντίληψή τους, αυτό θα έπρεπε να αφοπλιστεί, να ελεγχθεί και να κατασχεθούν τα εδάφη του για «συνεχείς παραβιάσεις ασφάλειας».  Όμως, στην πραγματικότητα, το Ισραήλ δεν αποδέχτηκε ποτέ την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους και το περισσότερο που αποδέχτηκε ήταν ένας  «οδικός χάρτης» για κράτος, που του επέτρεψε να μιλά για αυτά ενώ καταλάμβανε παλαιστινιακά εδάφη εποικίζοντάς τα με Σιωνιστές εποίκους μέχρις ότου ο αριθμός τους σήμερα να πλησιάζει το ένα εκατομμύριο, καταπνίγοντας το παλαιστινιακό κίνημα και την ανάπτυξη. Κλέβοντας πόρους, οι Σιωνιστές αποτρέπουν παράλληλα τη γεωγραφική συνέχεια ενός παλαιστινιακού κράτους και δημεύουν τα εδάφη του ή ανακοινώνουν την προσάρτηση μέρους αυτών, όπως κάνουν στην Ιερουσαλήμ και σε άλλες περιοχές στην κοιλάδα του Ιορδάνη.

Από την δικιά τους οπτική, οι διαπραγματεύσεις ήταν απλώς ένα τέχνασμα για να εκτοπίσουν τους Παλαιστίνιους και να κατακτούν σταδιακά περισσότερα εδάφη φθάνοντας στο σημείο, σήμερα, να επιταχύνουν το σιωνιστικό όραμα με τις κοσμικές και θρησκευτικές συνιστώσες του, με τις αρχαίες και ανανεωμένες διδασκαλίες και ιδέες, ξεκινώντας με τις μεθόδους του Joshua ibn Nun, του Οded Yonon, μέχρι τον σημερινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τους σύμμαχους του, ελλείψει ενός ενιαίου αραβικού σχεδίου και των κενών που προκαλούν οι συμφωνίες ομαλοποίησης στο φόντο της απουσίας πρόκλησης στις αμερικανικές πολιτικές εν σχέση με το σχέδιο της λεγόμενης «Νέας Μέσης Ανατολής».

Αυτό απαιτεί παλαιστινιακή αντιπαράθεση με την αμερικανική κυβέρνηση, απορρίπτοντας τις επιταγές και τις πολιτικές αντικατοπτρισμού και αντιμετωπίζοντάς τους μέσα στο ίδιο διεθνές σύστημα που βασίζεται στην άνοδο της αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό μας απέναντι στα σύγχρονα εγκλήματα. Ενσαρκώνοντας, παράλληλα, τη Διακήρυξη Παλαιστινιακού Κράτους υπό κατοχή και την υποβολή στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενός σχεδίου απόφασης  που να «παγώνει» την συμμετοχή του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη μέχρι οι πλευρές αυτές (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ) να συμμορφωθούν με την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους και την επίτευξη πολιτικού μονοπατιού, υπό διεθνή χορηγία, που θα οδηγεί στον άμεσο τερματισμό της επίθεσης και της κατοχής στη βάση της ενότητας του λαού, της γης και του παλαιστινιακού αγώνα.

Πηγή: kosmodromio.gr

Όταν το 1975 η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε.)  προέβλεψε  την πενθήμερη εργασία, η επιλογή της οποίας αφέθηκε όμως «εις την κρίσιν του εργοδότου», αλλά και όταν έγινε υποχρεωτική τον Δεκέμβριο του 1980, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και αυτά της περιόδου των μνημονίων, ότι εν έτη 2024 θα ξαναγυρνάγαμε στο εργασιακό καθεστώς των  δεκαετιών του ’50 και του ‘60. Την στιγμή μάλιστα που η συζήτηση για την τετραήμερη εργασία χωρίς μείωση των αποδοχών έχει ανοίξει  σε πολλές χώρες στην Ευρώπη (Σουηδία, Φιλανδία, Ισπανία, Σκωτία, Ουαλία κλπ) ενώ στο Βέλγιο, οι εργαζόμενοι  έχουν το δικαίωμα να δουλεύουν τέσσερις ημέρες την εβδομάδα χωρίς να έχουν απώλειες στο μισθό τους.

Από την 1 Ιουλίου λοιπόν σε Δημόσιο, ΔΕΚΟ, τράπεζες και ιδιωτικό τομέα επανέρχεται η  6η μέρα εργασίας για τις επιχειρήσεις, τους οργανισμούς και τις επιχειρήσεις  συνεχούς λειτουργίας, που μέχρι τώρα ίσχυε η πενθήμερη εργασία. Αυτή η εξέλιξη είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής του άρθρου 25 του νόμου 5053/23 του νόμου Γεωργιάδη ο οποίος όριζε με υπουργική απόφαση την έναρξη της 6ήμερης εργασίας για όσους εργάζονται με πενθήμερο, από την 1η Μαρτίου 2024.

Όταν ψηφιζόταν ο νόμος  Γεωργιάδη για τα εργασιακά, τα βασικά επιχειρήματα της Κυβέρνησης ήταν ότι στόχος του συγκεκριμένου άρθρου ήταν να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις προσωπικού σε μεγάλες βιομηχανίες που οι «τεμπέληδες» εργαζόμενοι  δεν πάνε να δουλέψουν με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό. Στόχος επίσης ήταν, σύμφωνα με τον Γεωργιάδη, η «πάταξη» των μαύρων υπερωριών, της αδήλωτης εργασίας, αλλά και (όπως μας ενημέρωνε ο υπουργός) της άρνησης των εργαζομένων να εργαστούν την έκτη μέρα  που ο προηγούμενος νόμος την  κατοχύρωνε. Ο Ά. Γεωργιάδης παρουσίαζε τότε την κατάργηση της 5ήμερης εργασίας ως «δικαίωμα» του εργαζομένου να εργαστεί και 6η ημέρα.

Αντί λοιπόν να ενισχυθούν οι μηχανισμοί έλεγχου των επιθεωρήσεων εργασίας που η κυβέρνηση  στην ουσία τις έχει διαλύσει αφήνοντας τες  συνειδητά υποστελεχωμένες και ουσιαστικά ανύπαρκτες, η παραβατικότητα των εργοδοτών που καταπατούσαν το πενθήμερο  μεταμορφώνεται ταχυδακτυλουργικά  από την Κυβέρνηση  σε νομιμότητα  επιβάλλοντας τελικά την εξαήμερη εργασία υποχρεωτικά. Μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι όταν  απασχολούνταν την 6η ημέρα οι προϋποθέσεις ήταν, η επιχείρηση να  είχε πρόσθετες ή έκτακτες ανάγκες και εφόσον οι εργαζόμενοι συμφωνούσαν, τότε η προσαύξηση ήταν 30% πάνω στο ημερομίσθιο. Ο ΣΕΒ απαιτούσε την κατάργηση της δυνατότητας που είχαν οι εργαζόμενοι να αρνηθούν αυτήν την εργασία της – κάτι που η κυβέρνηση υλοποίησε με το εργασιακό νομοσχέδιο.

Έτσι η κυβέρνηση χαρίζει στο κεφάλαιο και το πενθήμερο, νομοθετώντας την εξαήμερη εργασία και στις επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας, αλλά και σε όσες 24ωρης λειτουργίας επικαλούνται «φόρτο εργασίας», εκτινάσσοντας αυτόματα το ωράριο εργασίας από τις 40 στις 48 ώρες. Σαν δέλεαρ της εξαντλητικής υπερεργασίας δίνει την αύξηση του ημερομισθίου κατά 40% την 6η μέρα απασχόλησης. Αυτή η εξέλιξη δεν θα περιοριστεί φυσικά μόνο στις βιομηχανίες και τις επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας. Στόχος είναι να γενικευτεί και σε άλλους τομείς όπως στο εμπόριο  και σε άλλους τομείς και κλάδους και είναι βέβαιο ότι θα ανοίξει ο δρόμος για ευρύτερες αλλαγές στον χρόνο εργασίας  που θα αφορούν το σύνολο των εργαζομένων,παρά τις διαψεύσεις του υφυπουργού εργασίας Βασίλη Σπανάκη που ψελλίζει ψευδώς  ότι θα ισχύει  «εφόσον το δεχτεί ο εργαζόμενος»

Δεν υπάρχει 6ημερο εργασίας
απλά δεν θα δουλεύουνε 1 ημέρα την εβδομάδα pic.twitter.com/sZhTQDG7f4

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) April 20, 2024

Ήδη η διοίκηση της ΕΡΤ ενημέρωσε με εγκύκλιο τους εργαζόμενους, ότι καταργεί το «σύστημα πενθήμερης εβδομαδιαίας απασχόλησης». Και «σύμφωνα με το άρθρο 25 του ν. 5053/2023 δύναται η εταιρεία προκειμένου να καλύψει τις λειτουργικές της ανάγκες να απασχολεί τους εργαζόμενους της καθ’ υπέρβαση του πενθημέρου συστήματος εργασίας και για έκτη μέρα εντός της ίδιας βδομάδας».

Είναι σίγουρο ότι θα ακολουθούσουν και άλλες ΔΕΚΟ  και άλλες επιχειρήσεις του Ιδιωτικού τομέα (σούπερ μάρκετ κ.λπ.), με στόχο την τελική γενίκευση του μέτρου σε όλη την έκταση των επιχειρήσεων· μικρών και μεγάλων.  Από την άλλη, θα ανοίξει ακόμα περισσότερο την όρεξη των αρπακτικών του ΣΕΒ για επιπλέον παραχωρήσεις στο χρόνο εργασίας. Ίσως δεν είναι τυχαία η απαίτηση του ιδιοκτήτη του Τζάμπο που ζήτησε μια ακόμα παραχώρηση από την κυβέρνηση: να καθιερωθεί και η εβδόμη μέρα ως εργάσιμη γιατί δεν βρίσκει προσωπικό.

Ο Μr. Jumbo υποστηρίζει πλέον 7ημερη εργασία!
Για δούλους ψάχνει;
Προσβαλει τους εργαζόμενους!
Έκανε αίσχη λενε οι εργαζόμενοι, δεν τηρούνται καν μέτρα ασφαλείας και έχει φτιάξει και κανονισμό λειτουργίας με τις μπουρδες του!

Telegram: https://t.co/Jmnj1vZjrF#απεργια_17_απριλη pic.twitter.com/RUWmvMFNdQ

— Καθίκι (@KYTKYTKYTKYTKYT) April 17, 2024

Έχουν περάσει 91 χρόνια από τότε που ο Κέυνς προέβλεπε ότι το 2030 οι άνθρωποι δε θα χρειάζονται να δουλεύουν περισσότερο από 15 ώρες τη βδομάδα λόγω της ραγδαίας αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτή η πρόβλεψη από καινούργιες μελέτες έχει κατέβει ακόμα περισσότερο. Οι καθηγητές του MIT Erik Brynjolfsson και Andrew McAfee στο βιβλίο τους «Η θαυμαστή εποχή της νέας τεχνολογίας» αναφέρουν ότι σήμερα μόλις έντεκα ώρες θα χρειαστούν για τον μέσο Αμερικανό εργαζόμενο για την παραγωγή των ίδιων πραγμάτων που μπορούσαν να παραχθούν με 40 ώρες την εβδομάδα το 1950, και η τάση είναι να κατεβαίνει χρόνο με τον χρόνο ακόμα περισσότερο. Παρά λοιπόν την μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας και στην χώρα μας η τάση είναι αντίστροφη: Αντί να μειώνεται ο χρόνος εργασίας αυξάνεται με διάφορους τρόπους μέσα από την ελαστικοποίηση της εργασίας αλλά και της άμεσης αύξησης των ωρών εργασίας από 40 σε 48 με την εξαήμερη εργασία.

Το μέλλον για τους εργαζόμενους προβλέπεται ζοφερό. Με την πλήρη εφαρμογή των νόμων της κυβέρνησης σύντομα το εργασιακό τόποι θα αλλάξει εκ βάθρων με κύριο χαρακτηριστικό την πραγματική αύξηση του χρόνου εργασίας και την όλο και μεγαλύτερη ελαστικοποίηση, που θα διαλύει της ζωές των εργαζομένων θα τους δημιουργεί προβλήματα υγείας και άλλα ψυχολογικά προβλήματα όπως βλέπουμε σε έρευνες που έχουν γίνει. Όσο το συνδικαλιστικό κίνημα θα βρίσκεται καθηλωμένο η επιθετικότητα του κεφαλαίου συνεχώς θα αυξάνετε και θα δημιουργεί συνθήκες εργασίας για το σύνολο της τάξης παρόμοιες με αυτές που υπάρχουν στις τουριστικές επιχειρήσεις δηλαδή συνθήκες εργασιακής Γαλέρας.

Πηγή: kommon.gr

Η ασφάλεια της εργασίας στα πλοία πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό μέλημα των Ναυτεργατών, των πλοιοκτητών, αλλά και των λιμενικών αρχών που εποπτεύουν.

Στην προσπάθεια τους οι Ναυτιλιακές εταιρίες να αυξήσουν τα ποσοστά κέρδους τους και να μειώσουν το κόστος εργασίας, προκειμένου να συντηρήσουν τα πλοία τους, καταφεύγουν σε πρακτικές οι οποίες είναι παράνομες αλλά και επικίνδυνες.

Στην πορθμειακή γραμμή Κέρκυρας – Ηγουμενίτσας - Παξών –Λευκίμμης καθημερινά η Ένωση μας δέχεται συνεχώς καταγγελίες για εργασίες που εκτελούνται εν πλω. Στα σημεία των πλοίων που γίνονται εργασίες συχνά περιορίζεται η χρήση των κοινόχρηστων  χώρων  και σχεδόν πάντα  για κάποιους περιορίζεται η πρόσβαση στα σωστικά μέσα.

 Οι Ναυτεργάτες εκτελούν τις εργασίες αυτές (αποσκωρίασης και χρωματισμού) με την χρήση  κρουστικών εργαλείων και ηλεκτρικών τροχών και σε αυτές τις συνθήκες η τήρηση των κανόνων ασφαλείας είναι από υποτυπώδης έως ανύπαρκτη.

Το περίεργο είναι ότι ενώ αυτό το φαινόμενο ενόψει των εορτών του Πάσχα και προετοιμασίας για την θερινή περίοδο  έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις  και ειδικά το λιμάνι των Παξών τείνει να θυμίζει Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, δεν φαίνεται αυτές οι παραβάσεις να εντοπίζονται και να καταγράφονται  από τις λιμενικές αρχές.

Η ΠΕΝΕΝ  απαιτεί από τις λιμενικές αρχές να εντατικοποιήσουν  τους ελέγχους  και τα περιστατικά εφοπλιστικής αυθαιρεσίας και ειδικά σε θέματα ασφαλείας της εργασίας να εξαλειφθούν. 

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Αφήσαμε να παρέλθει η απεργία της 17^ης Απρίλη προκειμένου να ασχοληθούμε με τα νέα αντι-απεργιακά κατορθώματα της γνωστής πλειοψηφίας στην ΠΝΟ και του ΓΓ, Μ. Τσικαλάκη.

Η απεργία αυτή ήταν η πρώτη φέτος στην οποία συμμετείχε η ΠΝΟ αφού την προηγούμενη στις 28/2, η ομάδα της πλειοψηφίας θεώρησε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να συμμετέχει… και συμπορεύτηκε με τον φίλο τους, Πρόεδρο της ΓΣΕΕ, ο οποίος δήλωσε με τον πιο επαίσχυντο τρόπο ότι «η απεργία για την επέτειο ενός χρόνου των Τεμπών γίνεται για να χτίσουν κάποιοι πολιτική καριέρα»!!!

Τι έκανε πρακτικά η ΠΝΟ για την οργάνωση, την προετοιμασία και την διεξαγωγή της απεργίας στις 17 Απρίλη;

ΤΙΠΟΤΑ!!!                   ΤΙΠΟΤΑ!!!                   ΤΙΠΟΤΑ!!!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Απλά ξεμπέρδεψε με μια ανακοίνωση!

• -Καμία επίσκεψη έστω και συμβολικά σε καράβια…
• -Ουδεμία οργανωτική σύσκεψη, οι οποίες για δεκαετίες γινόταν πριν από κάθε απεργία…
• -Αυθαίρετα ο ΓΓ της ΠΝΟ (με την συγκατάθεση όλων των υπολοίπων εκπροσώπων των σωματείων (ΝΑΙ και του ΠΑΜΕ) έραψε και έστησε κλιμάκια για την απεργία τα οποία άφησε εκτός λιμανιών και γραμμές με αποτέλεσμα σε αυτά να μην καταστεί δυνατή η πραγματοποίηση της απεργίας. Ασήμαντη λεπτομέρεια για αυτούς…
• -Φυσικά ούτε σκέψη να γίνει στο λιμάνι συγκέντρωση Ναυτεργατών, ούτε λόγος για συμμετοχή τουλάχιστον στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Πειραιά…
• -Το αθλιότερο όλων είναι ότι την ημέρα της απεργίας ο Μ. Τσικαλάκης και η πλειοψηφία της εκλεκτής ομάδας του προτίμησαν να πάνε στα γραφεία των Σωματείων τους…
• -Και κάτι ακόμη, ο ίδιος την ημέρα της απεργίας έκανε μια σύντομη- express βόλτα από την Ραφήνα( και εισέπραξε προφανώς το αντίτιμο σε χρήματα του ταξιδιού….) και την απεργία την φόρτωσε στους γνωστούς – αγνώστους!!!

Για το τέλος αφήσαμε το πλέον εξοργιστικό, εγκατεστημένος στα νέα πολυτελή γραφεία της ΠΝΟ (η επισκευή στοίχισε 300.000 ευρώ) διαβουλεύτηκε με ΥΕΝ – Λιμενικό και αποφάσισε (με την έγκριση του ΠΑΜΕ) να διευκολύνουν την μεταφορά της Ολυμπιακής φλόγας, συμφωνώντας να ξεκινήσει πολύ νωρίτερα η φόρτωση στο πλοίο «Νήσος Ρόδος».

Μάλλον βλέπει τον ίσκιο του και νομίζει πως είναι το μπόι του, θεωρώντας ότι μπορεί να κάνει διευθετήσεις εν μέσω απεργίας, αγνοώντας το βασικότερο του σωματείο, που όχι απλά έχει λόγο, αλλά και είναι αυτό που υπερασπίζεται τον χαρακτήρα της απεργίας.

Ακυρώσαμε, ως οφείλαμε, την απαράδεκτη αυτή διευκόλυνση… αυτή την φορά με συμβολικό τρόπο και χρόνο!!

Προειδοποιούμε την επόμενη φορά σε παρόμοιο κρούσμα η αντίδραση μας θα πονέσει όλο το σύστημα!!

Οι Λιμενικοί που είχαν διαβούλευση με την ΠΕΝΕΝ καταλάβαν ποιος δικαιούται και νομιμοποιείται να έχει λόγο στην απεργία των Ναυτεργατών…

Υ.Γ Είναι η τρίτη απεργία που γίνεται στον χώρο της Ναυτεργασίας 28/2, 17/4 και τώρα της 1^ης Μάη χωρίς να συγκαλείται η Διοίκηση της Ομοσπονδίας! Το όργιο της αυθαιρεσίας στην αντιδημοκρατική λειτουργία της ΠΝΟ έχει ονοματεπώνυμο, Μανώλης Τσικαλάκης. Είναι αυτός που διαλαλούσε ότι θα αλλάξει τους κανόνες λειτουργίας της ΠΝΟ και θα υπάρχει συλλογικότητα και δημοκρατία!

Σε αυτό το άθλιο καθεστώς που οικοδομεί μέρα τη μέρα εκτός από εμάς ουδείς ενοχλείται!

Ο κόσμος της Ναυτεργασίας οφείλει να βγάλει τα συμπεράσματα του.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ