Καταγγέλλουμε την απόφαση του υπουργού Παιδείας Κ. Πιερρακάκη, με την οποία βγάζει την αγωνίστρια Χρύσα Χοτζόγλου σε δυνητική αργία. Αυτοί που μπάζωσαν τα τεκμήρια της ενοχής τους στα Τέμπη, που σκύλεψαν τους νεκρούς πετώντας τα ακρωτηριασμένα μέλη τους στα σκουπίδια, προσάπτουν στην αγωνίστρια Χ.Χ. την κατηγορία της «χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εντός και εκτός υπηρεσίας» και την οδηγούν σε απόλυση!

Μαζί με τη Χρύσα κινδυνεύει να απολυθεί ο Δημήτρης Χαρτζουλάκης, που του έχουν προσάψει ανάλογες κατηγορίες για το ίδιο περιστατικό και μάλιστα, απευθείας, επειδή είναι αναπληρωτής.

Ειδικότερα η Χ.Χ. κατηγορείται πως «προκάλεσε αναστάτωση στους συναδέλφους της αλλά και στους μαθητές, με φωνασκίες, θόρυβο και συνθήματα, προκειμένου να παρεμποδίσει τη διαδικασία αξιολόγησης και την ομαλή λειτουργία της σχολικής μονάδας»! Φωνασκία θεωρούν τα συνθήματα και αναξιοπρεπή συμπεριφορά το θάρρος των αγωνιστών που δεν υποκύπτουν. Που αρνούνται την αξιολόγηση γιατί δεν θέλουν να καταντήσουν ανθρωπάκια για να διδάξουν υποταγή.

Έχουν το θράσος οι υπουργοί, η κυβέρνηση και οι παρατρεχάμενοί τους να αναγάγουν τους εαυτούς τους και τους μηχανισμούς διοίκησης που τους υπηρετούν σε αξιολογητές. Τους αξιολόγησε, όμως, ο λαός στις 28 Φλεβάρη και τους έχει κρίνει όλους ένοχους, όχι μόνο για το έγκλημα στα Τέμπη αλλά για όλα τα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά σε βάρος του και ιδιαίτερα σε βάρος της νεολαίας.

Έχει σημασία σε αυτές τις συνθήκες ο κλάδος των εκπαιδευτικών και των συλλογικών του οργάνων να πάρει την υπόθεση στα δικά του χέρια. Να απομονώσει τις σειρήνες του εφησυχασμού, να αφήσει πίσω του τις άκαρπες τακτικές των δικαστικών προσφυγών και να φωνάξει, όπως έκανε στις συγκλονιστικές συγκεντρώσεις της περασμένης Παρασκευής, πως δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη και στα κοινοβουλευτικά παιχνίδια. Γιατί οι αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι και αναγκαίοι!

Όχι στις διώξεις και τα πειθαρχικά!

Όχι στην αξιολόγηση και τα Ωνάσεια σχολεία!

Κάτω οι ταξικοί φραγμοί και η δολοφονία των ονείρων της νεολαίας!

Η Διοίκηση

Το ζήτημα της κατοικίας τίθεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα με πρωτοφανή οξύτητα. Πρόκειται για μια συνθήκη που ξεκίνησε την περίοδο επιβολής των μνημονίων, με το χαράτσι μέσω των λογαριασμών ρεύματος, που μονιμοποιήθηκε ως ΕΝΦΙΑ και, κυρίως, με τους πλειστηριασμούς κατοικιών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών που δεν μπορούσαν πλέον να ανταποκριθούν στα χρέη προς τις τράπεζες.

Σήμερα, με την εκτίναξη των τιμών ενοικίασης, το ζήτημα αφορά πολύ μεγαλύτερο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας. Παράλληλα, οι πλειστηριασμοί συνεχίζονται αυξανόμενοι και πλέον πραγματοποιούνται εξώσεις.

Η αλματώδης ανάπτυξη του τουρισμού, ο πολεοδομικός εξευγενισμός ολόκληρων περιοχών και ειδικότερα οι συνειδητές πολιτικές προσπάθειες προσέλκυσης επενδύσεων από το εξωτερικό, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε μορφής κοινωνικής κατοικίας στη χώρα μετά την κατάργηση του ΟΕΚ, έχουν ως αποτέλεσμα η ζήτηση για βραχυπρόθεσμη τουριστική ενοικίαση να ανταγωνίζεται αυτή για μακροπρόθεσμη ενοικίαση από μονίμους κατοίκους. Και όλα αυτά σε μία κτηματαγορά όπως η ελληνική, η οποία είναι ιστορικά απορρυθμισμένη, στραμμένη από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους προς την ενθάρρυνση της ιδιοκατοίκησης, μέσα από άμεσες ή έμμεσες πολιτικές, με ασθενή δικαιώματα για τους/ις ενοικιαστές/ριες και με χαλαρό έλεγχο των χρήσεων γης. Η πρόσφατη οικονομική κρίση και οι πολιτικές όλων των μνημονικών κυβερνήσεων, έπληξαν με δριμύτητα τη μικρή ιδιοκτησία μέσω βαρύτερης φορολόγησης, κατασχέσεων και πλειστηριασμών. Η ιδιοκτησία τείνει να συγκεντρώνεται σε χέρια λίγων. Παράλληλα, μέσα σε λίγα χρόνια καταγράφεται σαφής μείωση του ποσοστού ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα γενικά, αλλά ακόμα περισσότερο για τους/ις νεότερους/ες.

Όλα αυτά οδήγησαν σε μία κατάσταση όπου η πρόσβαση στην κατοικία με αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης γίνεται όλο και πιο δύσκολη για πολλούς και πολλές από εμάς, ενώ το κόστος της κατοίκησης, το οποίο περιλαμβάνει και τα πάγια έξοδα ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, θέρμανσης, κ.λπ., γίνεται ιδιαίτερα δυσβάστακτο. Η προσφορά νεοαναγειρόμενων κατοικιών πραγματοποιείται σε απλησίαστες τιμές για τα ελληνικά δεδομένα και με συγκεκριμένο προσανατολισμό, που δεν μειώνει το κόστος απόκτησης κατοικίας δια της επιπλέον προσφοράς. Αντίθετα, παρασέρνει προς τα πάνω τις τιμές και των παλαιότερων διαμερισμάτων, επιτείνοντας τελικά το στεγαστικό πρόβλημα.

Αναγνωρίζοντας την ένταση του προβλήματος, το Τμήμα Αττικής του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, με απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης, πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει σε ανοιχτή σύσκεψη για το ζήτημα της κατοικίας εργατικά σωματεία, μαζικούς φορείς και κινήσεις πολιτών την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024. Στο κάλεσμα στο οποίο ανταποκρίθηκαν μια σειρά από σωματεία και συλλογικότητες, και ακολούθησαν ακόμη δυο συσκέψεις. Η τελευταία, στις 24 Ιανουαρίου 2025 αποφάσισε τη συγκρότηση του Συντονισμού Σωματείων και Συλλογικοτήτων για τη Στέγαση.

Στον Συντονισμό συμμετέχουν μέχρι στιγμής με αποφάσεις τα παρακάτω σωματεία και συλλογικότητες:

ΕΜΔΥΔΑΣ Αττικής – Τμήμα Πολιτισμού και Αθλητισμού

Εργατική Λέσχη Νέας Ιωνίας

Εργατική Λέσχη Καλλιθέας

Λαϊκή Συνέλευση Κολωνού – Σεπολίων – Ακαδημίας Πλάτωνα

Πρωτοβουλία Περιστέρι Ενάντια στους Πλειστηριασμούς και στις Αποκοπές Ρεύματος

Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών Τμήμα Αττικής (ΣΑΔΑΣ Τμ. Αττικής)

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Κ. Σωτηρίου»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Ο Αριστοτέλης»

Σωματείο Εργαζόμενων στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ΣΕΡΕΤΕ)

Ενώ παρακολουθούν ως παρατηρητές τα παρακάτω σωματεία και συλλογικότητες:

Γειτονιές για το Δικαίωμα στη Στέγαση

Εμείς στο Πεδίον του Άρεως

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή

Επιτροπή για την ανάδειξη και την υπεράσπιση της κοινότητας των Προσφυγικών και της συλλογικής της μνήμης

Εργατική Συμμαχία στα Δυτικά

Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων Vodafone – Πάναφον

ΣΕΦΚ – Κλαδικό σωματείο εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

Το Μυρμήγκι – Στέκι Αλληλεγγύης Κυψέλης

Οι παραπάνω λίστες σωματείων και συλλογικοτήτων είναι ανοιχτές και σε νέες προσθήκες.

Το πλαίσιο των διεκδικήσεων μας, το οποίο είναι ανοιχτό σε βελτιώσεις και εμπλουτισμό μέσα από τη συμμετοχή και τον διάλογο, έχει διαμορφωθεί μέχρι στιγμής ως εξής:

Ανάπτυξη προγραμμάτων κοινωνικής – εργατικής – φοιτητικής κατοικίας για την ολοκληρωμένη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, με οροθέτηση της κατοικίας αυτής εντός του υφιστάμενου αστικού ιστού και με συμμετοχή των κατοίκων στον σχεδιασμό της. Άμεση αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου

στην κατεύθυνση της παροχής κοινωνικής κατοικίας.

Ανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας που είχε καταργηθεί με το πρώτο μνημόνιο. Όχι στην χρήση του αποθεματικού του -το οποίο έχει προκύψει από τις εισφορές των εργαζομένων- για έντοκα δάνεια με τη μεσολάβηση του ιδιωτικού τραπεζικού κεφαλαίου, αλλά αξιοποίησή του για την κάλυψη των

κοινωνικών αναγκών.

Αξιοποίηση κάθε μορφής πρόσβασης στην κατοικία εκτός των τιμών που διαμορφώνει η προσφορά και η ζήτηση στην κτηματαγορά, όπως υποστήριξη καταλήψεων στέγης και διερεύνηση της δυνατότητας συνεταιριστικής κατοικίας.

Ισχυρή κρατική ρύθμιση της κτηματαγοράς, με αποτροπή των κερδοσκοπικών πρακτικών και γενικότερα της αντιμετώπισης της κατοικίας σαν αμιγώς επενδυτικό προϊόν. Αποθάρρυνση της ζήτησης από υψηλότερα εισοδήματα από το εξωτερικό, κατάργηση του προγράμματος «χρυσή βίζα», έλεγχος της πηγής των εισοδημάτων πολιτών εξωτερικού πριν την απόκτηση κατοικίας στην Ελλάδα.

Οριοθέτηση και αυστηρός περιορισμός των τουριστικών χρήσεων, μέσω του κατάλληλου πολεοδομικού σχεδιασμού, ώστε να μην εκτοπίζουν την κατοικία.

Εφαρμογή περιορισμών στη βραχυχρόνια μίσθωση, ειδικά σε περιοχές με στεγαστικό πρόβλημα, ώστε να μην εκτοπίζονται οι μόνιμοι κάτοικοι και τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, αντί για την ψήφιση νέων νόμων οικονομικού χαρακτήρα που οδηγούν στην πλήρη εμπορευματοποίηση και ανάπτυξη των βραχυχρόνιων μισθώσεων αντί στη μείωσή τους, όπως γίνεται τώρα.

Περιορισμοί στις ανεξέλεγκτες αυξήσεις ενοικίων με τα κατάλληλα μέτρα, συμπεριλαμβανομένης και της επιβολής ανώτατων τιμών (πλαφόν ανάλογα με τη θέση, τον όροφο, τα τετραγωνικά, την παλαιότητα κ.ά.).

Ενίσχυση των νόμιμων δικαιωμάτων των ενοικιαστών/ριών. Μέτρα οικονομικής στήριξης από το κράτος των ενοικιαστών/ριών και των υποψήφιων αγοραστών/ριών από χαμηλά οικονομικά στρώματα.

Να αναλάβει το κράτος πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της διάθεσης του μη χρησιμοποιούμενου οικιστικού αποθέματος σε μακροπρόθεσμη ενοικίαση, σε προσιτές τιμές για τους/ις ενοικιαστές/ριες.

Προστασία της μικρής ιδιοκτησίας από την υπερφορολόγηση και τα μέτρα που οδηγούν στη συγκέντρωση των ακινήτων σε λίγα χέρια, όπως οι υποχρεωτικές ασφαλίσεις κ.ά.

Θεσμική προστασία της πρώτης κατοικίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων από πλειστηριασμό. Κατάργηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και κατασχέσεων.

Να ληφθούν όλα τα μέτρα που θα μειώσουν το κόστος της κατοίκησης (ύδρευση, θέρμανση – ψύξη, ηλεκτροδότηση κ.ά.).

Προστασία του υφιστάμενου κτιριακού αποθέματος από τους κινδύνους σεισμού, πλημμύρας, πυρκαγιάς και όπου είναι δυνατό ανανέωσή του με βάση σύγχρονα πρότυπα κατοικίας και κατοίκησης, με γενναία δημόσια χρηματοδότηση και χωροταξικό – πολεοδομικό σχεδιασμό με βάση τις κοινωνικές ανάγκες.

Πηγή: kommon.gr

Η προανακριτική επιτροπή για το μπάζωμα στα Τέμπη είναι υποκριτική γιατί δεν αφορά όλους τους μηνυθέντες πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, απαντάει η Μαρία Καρυστιανού στον Υπουργό Δικαιοσύνης, Γιώργο Φλωρίδη.

Υπενθυμίζεται πως ο Φλωρίδης υποστήριξε κατά τη συζήτηση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τον Χρήστο Τριαντόπουλο, πως «αυτό που εξελίσσεται σήμερα στη Βουλή από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης είναι σε απόλυτη δυσαρμονία με τα αιτήματα του κόσμου. Είναι μία βαθύτατη υποκρισία κόντρα στο λαϊκό αίσθημα. Είναι μία εξόφθαλμη απόπειρα κομματικής εκμετάλλευσης μιας εθνικής τραγωδίας. Και βρισκόμαστε μπροστά ξανά σε αστήριχτες κατηγορίες συγκάλυψης, χωρίς κανένα στοιχείο, χωρίς να προσδιορίζεται, ούτε κατ ελάχιστον τι επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί και ποιος να καλυφθεί».

Πράγματι κ. Φλωρίδη η πρόταση σύστασης Προανακριτικής είναι υποκριτική, γιατί δεν αφορά ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς, οι ποινικές δικογραφίες των οποίων έχουν σταλεί εδώ και μήνες από τον Εισαγγελέα στη Βουλή και ΟΛΑ τα ερευνητέα εγκλήματα.

Αντιθέτως, κατα παράβαση του νόμου και… pic.twitter.com/a2WxKwdGbk

— Maria Karystianou (@mkaristianou) March 6, 2025

Αναλυτικά η απάντηση της Μ. Καρυστιανού στον υπουργό Δικαιοσύνης:

«Πράγματι κ. Φλωρίδη η πρόταση σύστασης Προανακριτικής είναι υποκριτική, γιατί δεν αφορά ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς, οι ποινικές δικογραφίες των οποίων έχουν σταλεί εδώ και μήνες από τον Εισαγγελέα στη Βουλή και ΟΛΑ τα ερευνητέα εγκλήματα.

Αντιθέτως, κατά παράβαση του νόμου και του Συντάγματος, έγινε «κουτσουρεμένη» για τα μάτια του κόσμου, και κυρίως για να σωθείτε από τις αληθινές ποινικές ευθύνες.

Και εσείς λοιπόν για αυτό την υπερψηφίσατε ακριβώς διότι είναι υποκριτική!

Και άρα εξυπηρετεί την κυβερνητική ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ και ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ και κυρίως τη ΜΗ μεταμέλεια σας.

Η δε αναφορά σας στο χρυσοπληρωμένο πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ που ενώ είναι παντελώς αναρμόδιο, σπεύδει εναγωνίως να πει αορίστως ότι δεν υπήρχαν πολιτικές εντολές, ακόμη και αυτό θα γυρίσει σύντομα μπούμερανγκ κατευθείαν πάνω σας όταν αποκαλυφθούν και οι εντολές που δόθηκαν και ο ΕΝΤΟΛΕΑΣ.

Περιμένουμε επιτέλους από τους Βουλευτές να κάνουν μια ΣΟΒΑΡΗ ΠΛΗΡΗ και όχι κουτσουρεμένη πρόταση για Προανακριτική, που θα περιλαμβάνει ΟΛΟΥΣ τους ήδη μηνυθέντες πολιτικούς, Πρωθυπουργό και Υπουργούς, πρώην και νυν, με αξιοποίηση όλων των δικογραφιών που είναι θαμμένες στη Βουλή, και ΟΛΑ τα εγκλήματα, για τα οποία έχουν επίσημα εδώ και μήνες μηνυθεί.

Αν όμως ΟΛΟΙ οι Βουλευτές βολευτούν και συνεχίσουν να μην την κάνουν, σημαίνει ότι κανείς δεν έχει το ανάστημα να αναδείξει την αλήθεια και το φως της!».

 

Πηγή: thepressproject.gr

Από το 2010, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, παρά τις ενδεχόμενες διαφορές μεταξύ τους, ασκούν ακραία καταστροφικές πολιτικές που υπαγορεύουν άμεσα ξένες δυνάμεις και η εγχώρια ολιγαρχία, πολιτικές που βρίσκουν αντίθετη τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Ως αποτέλεσμα είχαμε κατά καιρούς τεράστιες διαδηλώσεις εναντίον αυτών των πολιτικών, από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, υπό τον υποτιθέμενο δημοκράτη Γιώργο Παπανδρέου (μέχρι και «αντιεξουσιαστή» αποκαλούσε τον εαυτό του ο άνθρωπος που έφερε το ΔΝΤ σε Ελλάδα και Ευρώπη) και, στη συνέχεια, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και οι μικρότεροι σύμμαχοί τους), έως και η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Υποτίθεται ότι το Σύνταγμα προβλέπει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Στην πράξη όμως το δικαίωμα δεν μπορεί να ασκηθεί.

Μερικές δεκάδες άτομα, με την ταμπέλα συνήθως του «αντιεξουσιαστή» ή του «αναρχικού», ή και χωρίς καμιά ταμπέλα εμφανίζονται από το πουθενά (out of the blue) και ρίχνουν συνήθως μερικές βόμβες μολότοφ προς την κατεύθυνση των αστυνομικών ή αρχίζουν να κάνουν ζημιές σε διάφορα κτίρια. Η τόσο δραστήρια αστυνομία μας δεν συλλαμβάνει ποτέ κανέναν από αυτούς. Αυτό που κάνει είναι ότι επιτίθεται με δακρυγόνα εναντίον του συνόλου των διαδηλωτών σε όλη την γιγαντιαία πλατεία Συντάγματος στο κέντρο της Αθήνας. Η αλόγιστη αυτή χρήση δακρυγόνων οδηγεί στη διάλυση των συγκεντρώσεων.

Η υπόθεση Marfin το 2011 και Μίκη-Γλέζου το 2012

Σε μερικές περιπτώσεις τα πράγματα γίνονται και πιο σοβαρά, όπως για παράδειγμα ο εμπρησμός της τράπεζας Marfin, στις 5 Μαΐου του 2010 που προκάλεσε τον θάνατο τριών αθώων ανθρώπων, χωρίς έως σήμερα οι αρμόδιες αρχές να διαπιστώσουν με βεβαιότητα την ταυτότητα των ατόμων που επετέθησαν και έκαψαν την τράπεζα. Σε συζήτηση που είχα κάποτε με τον πρώην υπουργό Άμυνας και παρολίγον διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γεράσιμο Αρσένη, σχετικά ακριβώς με αυτή την υπόθεση, ο εκλιπών, χωρίς και αυτός να είναι σε θέση να εντοπίσει τους ενόχους, μου συνέστησε πάντως πολύ εμφατικά να μην ξεχνάω ότι «υπάρχει και στην Ελλάδα βαθύ κράτος». (Για την υπόθεση της Marfin δες και τις ενδιαφέρουσες αναφορές του καθηγητή Διονύση Δρόσου στο άρθρο του για τη διαδήλωση της Παρασκευής.

Υπουργός Δημόσιας Τάξης (γιατί δεν είναι ασφαλώς Προστασίας του Πολίτη) ήταν τότε ο ίδιος που είναι και σήμερα, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης -ένας πολιτικός της πλήρους εμπιστοσύνης του ατλαντικού παράγοντα- που βλέπει επί των ημερών του, όχι μόνο τα τρένα να περνούν, αλλά και την εγκληματικότητα να εκτοξεύεται ακάθεκτη στη χώρα. Ο Χρυσοχοΐδης έμεινε, εκτός των άλλων, γνωστός στην ιστορία, για τη δήλωσή του ότι δεν ήξερε τι περιείχε το Μνημόνιο που ψήφισε, γιατί δεν το είχε διαβάσει καθώς ήταν απασχολημένος με πιο σοβαρά πράγματα. Ιδού τι του καταλόγιζε τότε η ακόμα αντιμνημονιακή Νέα Δημοκρατία, πριν και από τη δική της οβιδιακή μεταστροφή.

Ως αποτέλεσμα της δολοφονίας των τριών στη Marfin, «μούδιασε» το τεράστιο κύμα των ανθρώπων που είχε τότε κατέβει στην Αθήνα διαμαρτυρόμενο για τα μέτρα λιτότητας που είχε εξαγγείλει ο Παπανδρέου, και με ψυχολογία στα πρόθυρα της εξέγερσης. Όσο για τους αστυνομικούς που έβλεπαν έως τότε μάλλον με συμπάθεια τους διαδηλωτές, σκλήρυναν τη στάση τους. Προτού συμβεί αυτό δεν ήταν σίγουρο ότι θα αντιστέκονταν ακόμα και σε προσπάθεια εισόδου στη Βουλή, μαθαίνοντας όμως τους θανάτους ήταν έτοιμοι να «βαρέσουν στο ψαχνό» αν χρειαζόταν. Οπωσδήποτε τα γεγονότα αυτά βοήθησαν και διευκόλυναν την υιοθέτηση, πέντε μέρες αργότερα, του Μνημονίου (bail out) για τη σωτηρία, δηλαδή για την καταστροφή της Ελλάδας.

Σε μια άλλη περίπτωση, όταν πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος, τον Φεβρουάριο του 2012, διαμαρτυρόμενοι για το καταστροφικό πρόγραμμα «αναδιάρθρωσης» του ελληνικού χρέους (PSI) από την κυβέρνηση Παπαδήμου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), τη μόνη αναδιάρθρωση χρέους στην παγκόσμιο ιστορία που έγινε υπέρ των πιστωτών και εις βάρος του οφειλέτη και που αφήρεσε από τη χώρα το «πυρηνικό όπλο» που είχε για τη ρύθμιση του χρέους της (υπαγωγή στο ελληνικό δίκαιο και τα ελληνικά δικαστήρια) , η Αστυνομία δεν χρειάστηκε καμιά αφορμή. Χτύπησε μαζικά με δική της πρωτοβουλία απευθείας την κορυφή της διαδήλωσης, μπροστά στη Βουλή, της οποίας ηγούντο δύο πολύ ηλικιωμένοι και άρρωστοι άνθρωποι, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, που θα μπορούσαν πολύ πιθανά να είναι ο θάνατός τους. Προφανώς αυτοί που διέταξαν αυτή την επίθεση ήθελαν να αποδείξουν ότι δεν θα τους σταματήσει τίποτα!  

Την περασμένη Παρασκευή (28/2), ήταν τέτοια η οργή και η αποφασιστικότητα του πλήθους που αρκετοί διαδηλωτές, παρά τη μαζική χρήση δακρυγόνων δεν έλεγαν να φύγουν και επανήλθαν ξανά στο Σύνταγμα. Αυτό δεν είχε προβλεφθεί και όσοι κάνουν συνήθως τα επεισόδια είχαν ήδη αποχωρήσει από το Σύνταγμα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αναγκάστηκε η Αστυνομία να επέμβει κατά των ειρηνικών διαδηλωτών άνευ προσχήματος. O λόγος; Φοβήθηκαν επανάληψη του κινήματος των Αγανακτισμένων που κατέλαβαν επί μήνες τμήμα της πλατείας Συντάγματος. Τρέμουν τη λαϊκή οργή και όσα ενδεχομένως θα αποκαλυφθούν στη συνέχεια.

Ο Μητσοτάκης έχασε το παιχνίδι

Κανένα αστυνομικό μέτρο δεν μπορεί όμως πλέον, να είναι αποτελεσματικό, απέναντι σε τόσο μαζική και τόσο βαθειά εξέγερση ενός ολόκληρου λαού. Η τυχόν ένταση της καταστολής από μια πανικόβλητη/αδίστακτη κυβέρνηση μόνο να χειροτερέψει μπορεί τα πράγματα. Η πάνδημη εξέγερση του ελληνικού λαού, δεν αφορά μόνο τους χειρισμούς για τα Τέμπη, αφορά ολόκληρο τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση, ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, το «καθεστώς» Μητσοτάκη. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καμιά εμπιστοσύνη ούτε στις τρεις εξουσίες, περιλαμβανομένης μιας Δικαιοσύνης, την ηγεσία της οποίας διορίζει η κυβέρνηση, και που έχει φτάσει να μην εμπιστεύεται το 75-80% του ελληνικού λαού, ποσοστό που αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει ποτέ σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και που κανονικά θα επέβαλε την παραίτηση της ηγεσίας του Αρείου Πάγου, ακόμα και για λόγους ευθιξίας, αφού είναι επί των ημερών της που έφτασε σε αυτά τα ρεκόρ η δυσπιστία του ελληνικού λαού προς τη δικαιοσύνη που υποτίθεται δικάζει εν ονόματί του. Η ηγεσία της έχει μπει ήδη σε διάφορες δημόσιες διαμάχες, ακόμα και με αρχηγό κόμματος ή τους συγγενείς. Γιατί δεν μας λέει πως η ίδια εξηγεί αυτή την κατάρρευση της εμπιστοσύνης στο θεσμό του οποίου άρχει;

Για τη Δικαιοσύνη αξίζει να παρακολουθήστε το απόσπασμα από τον εκπληκτικό λόγο ενός ιερέα στη Θεσσαλία. Είναι ιστορική παράδοση των ελληνικών λαϊκών ξεσηκωμών η συμμετοχή του κατώτερου, συνήθως όμως όχι του ανώτερου κλήρου.

Ο ελληνικός λαός αντελήφθη μέσω όλων των απίθανων που έπραξε και του είπε η κυβέρνηση με τα Τέμπη, ότι υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας και ότι αυτό το σάπιο δεν στέρησε απλώς τη ζωή από τα τουλάχιστο 57 θύματα της τραγωδίας, απειλεί να αρπάξει και να καταστρέψει τη δική του ζωή και όλη τη χώρα. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού βιώνει άλλωστε μια ακρίβεια που τον εξοντώνει και την ταχεία αποσύνθεση του ΕΣΥ.

Ηθική ασφυξία και απόλυτη ανασφάλεια

Σε αυτά όμως έρχεται να προστεθεί και η επιβεβαίωση μιας ακόμα πιο φρικτής και ανυπόφορης υποψίας. Δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση μπορεί να ασκεί μια πολιτική που μπορεί να αρέσει ή όχι. Δεν είναι μόνο το α’ ή το β΄ ζήτημα. Εδώ έχει τεθεί ζήτημα ηθικής ποιότητας, ηθικών ιδιοτήτων των διοικούντων το κράτος. Αν μπορούν να χειροκροτούν τον κ. Καραμανλή που αγνόησε τις προειδοποιήσεις, αν μπορούν να οργανώνουν επείγουσα σχεδόν στρατιωτική επιχείρηση που να οδηγεί στην μαζική καταστροφή αποδεικτικών στοιχείων, αν ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουμε τι είδους φορτίο μετάφερε και για λογαριασμό ποίου το μοιραίο τρένο, αν συμβαίνουν τα όσα περισσότερο από παράξενα συνέβησαν με τις ανακρίσεις, για να μη μιλήσουμε για τις υποψίες για τρεις θανάτους εμπλεκομένων ή σχετιζόμενων με την υπόθεση και δεκάδες άλλα γεγονότα και δηλώσεις που παρακολούθησε άναυδη όλη η χώρα, πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο Έλληνας πολίτης στο κράτος του; Πως να μην τρέμει για το τι  μπορεί να συμβεί αύριο στον ίδιο και στη χώρα του;

Λόγοι ηθικής τάξης δεν μπορούν να επιτρέψουν την ανοχή των όσων συνέβησαν για τη συγκάλυψη των ευθυνών για τη σύγκρουση. Αλλά η ηθική είναι ο τρόπος επιβίωσης της κοινωνίας, ο τρόπος να μη γίνει Ζούγκλα.  

Αν οι Έλληνες δεν τα είχαν νιώσει πόσο ζωτικής και γενικότερης σημασίας είναι αυτή η υπόθεση, δεν θα είχαν ξεσηκωθεί πραγματοποιώντας πιθανώς τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην ιστορία τους και μάλιστα όχι μόνο σε κάθε γωνιά της χώρας, αλλά και σε όλο τον κόσμο, στο Τόκιο, στο Ρίο, στην Ισλανδία.

Η ίδια η κατάσταση τους υποχρέωσε να βγουν από την απάθεια και την αδράνεια μιας ολόκληρης δεκαετίας, προϊόν της βαριάς ήττας (όχι μόνο αντικειμενικής, αλλά επίσης και ηθικο-ψυχολογικής, λόγω της στάσης και συμπεριφοράς της ηγεσίας που εμπιστεύτηκαν) του 2015. Ο δεκαετής αυτός κύκλος μοιάζει να έκλεισε πια και η κυβέρνηση θα βρει τώρα πιθανότατα απέναντί της τον ελληνικό λαό, με πολύ μεγαλύτερη μαχητικότητα, όχι μόνο στο θέμα των Τεμπών, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα. 

Η συγκάλυψη από την κυβέρνηση της υπόθεσης των Τεμπών έχει αποδειχθεί, και αυτό προτού καν χυθεί φως σε ουσιώδεις πτυχές της υπόθεσης. Η εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και στις τρεις εξουσίες του έχει κλονισθεί συθέμελα. Αν όσα είναι γνωστά σήμερα ήταν γνωστά πριν από τις εκλογές το κυβερνών κόμμα δεν θα τις είχε ασφαλώς κερδίσει. Σήμερα, η δυσαρμονία ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και την κυβέρνηση είναι περισσότερο από εμφανής, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο.

Η μόνη συνταγματικά και δημοκρατικά ορθή λύση του προβλήματος που έχει ανακύψει (και η μόνη εθνικά συμφέρουσα και ασφαλής σε μια περίοδο πρωτοφανούς γεωπολιτικής αστάθειας) είναι η παραίτηση της κυβέρνησης και η διεξαγωγή εκλογών.

Πόσο μάλλον που όλοι οι βουλευτές της ΝΔ υποστηρίζουν ακόμα τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις κυβερνητικές πρακτικές, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα που φαίνεται ότι τις καλύπτει και τις υποστηρίζει, ένα σύστημα που ελέγχει σχεδόν τα πάντα: Βουλή, Πρόεδρο Δημοκρατίας, Δικαιοσύνη και ΜΜΕ, που είναι ήδη πάρα πολλά ακόμα κι αν θεωρήσουμε παντελώς αβάσιμες τις διατυπωθείσες υποψίες για ύπαρξη και δράση και άλλου τύπου μηχανισμών.

Δεν μπορεί να κυβερνήσει πια αυτή η κυβέρνηση, σε ανοιχτή σύγκρουση με το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού. Και όσο θα γαντζώνεται στην εξουσία, τόσο θα χειροτερεύουν τα πράγματα, σε μια περίοδο εξαιρετικά επικίνδυνη για τη χώρα.

Είναι γεγονός ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν ικανοποιούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι γεγονός ότι χρειαζόμαστε μεγάλα κοινωνικά κινήματα και νέα πολιτικά υποκείμενα . Αλλά το ότι δεν μας ικανοποιεί η αντιπολίτευση δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιτραπεί σε μια κυβέρνηση όπως η σημερινή, με αυτές τις πολιτικές και προπάντων ηθικές ιδιότητες, να συνεχίσει ανενόχλητη το έργο της, με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα.

Όλοι οι Έλληνες χρειαζόμαστε τώρα οξυγόνο, είναι η Ελλάδα χρειάζεται οξυγόνο για να μην πάθει ηθική ασφυξία.

ΥΓ. Ακόμα μια φορά, η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε την πλήρη αδυναμία αυτού του οργάνου να εκπροσωπήσει αυθεντικά τον ελληνικό λαό, αλλά και την προθυμία με την οποία οι βουλευτές της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας ταυτίζονται με μια προδήλως εγκληματική κυβέρνηση, που αποδοκιμάζει πια η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Κανείς νοήμων Έλληνας δεν περιμένει η Προανακριτική που θα σχηματιστεί να κάνει τίποτα άλλο από συγκάλυψη, ενώ σοβαρά ερωτήματα εγείρονται και για τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ και από τους ίδιους τους συγγενείς. Το μόνο θετικό είναι ότι τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης αποφάσισαν να συνεργαστούν καταθέτοντας πρόταση μομφής. Έχει γίνει πάντως πάλι περισσότερο από σαφές ότι αναγκαία (μπορεί όμως όχι και ικανή) συνθήκη για να επέλθει κάθαρση είναι η άμεση παραίτηση της κυβέρνησης και η διενέργεια εκλογών. Μια αλλαγή στο χώρο της δικαιοσύνης μοιάζει επίσης εντελώς απαραίτητη. Ολόκληρη η χώρα ασφυκτιά.

Πηγή: kosmodromio.gr