Σήμερα: 23/10/2025
Π.Ε.Ν.Ε.Ν.

Π.Ε.Ν.Ε.Ν.

2025-04-11_083226.jpg

 

Από jacobin.gr – Την κρίση ως ευκαιρία φαίνεται πως βλέπει η κυβέρνηση η οποία αξιοποιεί τα Τέμπη, όχι για να δημιουργήσει έναν ασφαλή σιδηρόδρομο, αλλά για να προωθήσει όσα δεν μπορούσε πιο πριν λόγω των αντιδράσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αναδιάταξη του σιδηρόδρομου, για την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δηλώσει πως απαιτούνται πιο ευέλικτες διαδικασίες που «θα είναι στα όρια του ευρωπαϊκού νομοθετικού πλαισίου». Μια γεύση από αυτά τα όρια παίρνουν πολίτες και εργαζόμενοι, ακούγοντας τις δηλώσεις του Αναπληρωτή Υπουργού Μεταφορών για την αξιολόγηση, τις προσλήψεις και τις απολύσεις. Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης δήλωσε ότι θα απολύεται εργαζόμενος του ΟΣΕ αν κάνει 3 σοβαρά σφάλματα. Αυτή η δήλωση συνδιαστεί με την άλλη δήλωση που έκανε πως θα γίνονται στον σιδηρόδρομο προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα πως θα απολύονται εργαζόμενοι, οι οποίοι εγκρίθηκαν από τον ΑΣΕΠ και θα προσλαμβάνονται άλλη, χωρίς ΑΣΕΠ.

Το Jacobin ρώτησε για το θέμα τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης κ. Μαρινάκη

 

Ακολουθεί ολόκληρη η απομαγνητοφώνηση:

Χ. ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ: Ο Αναπληρωτής Υπουργός Μεταφορών, δήλωσε ότι θα απολύεται κάθε εργαζόμενος του ΟΣΕ, αν κάνει τρία σοβαρά σφάλματα, επίσης έχει αναφερθεί ότι θα γίνονται προσλήψεις και εκτός ΑΣΕΠ. Άρα θα απολύετε εργαζόμενους που προσλήφθηκαν μέσω ΑΣΕΠ και θα κάνετε προσλήψεις χωρίς ΑΣΕΠ; Σας φαίνεται λογικό και ηθικό αυτό;

Π. ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ: Καταρχάς είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Οι προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, προφανώς είναι προσλήψεις για λόγους ταχύτητας και εξυπηρέτησης αναγκών οι οποίες προκύπτουν και χρειάζεται να επιλυθούν σε μικρό χρονικό διάστημα. Δεν σημαίνει ότι θα πάνε πίσω οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ. Μου φαίνεται λογικό ένας άνθρωπος ο οποίος κάνει τρία σοβαρά λάθη, που μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ σοβαρές συνέπειες, για συνανθρώπους μας να φεύγει από τη θέση του. Μου φαίνεται πολύ λογικό και συμβαίνει ήδη, όχι με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, γιατί εδώ προφανώς θα είναι κάτι το οποίο θα εξηγηθεί όταν έρθει η ώρα των συγκεκριμένων νομοθετικών αλλαγών και θα εξηγηθεί από τον καθ΄ ύλην αρμόδιο Αναπληρωτή Υπουργό και συνολικά από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου, αλλά αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ένας δημόσιος υπάλληλος, όταν υποπέσει σε κάποια συγκεκριμένα πειθαρχικά παραπτώματα, μετά από αμετάκλητη απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου, φεύγει από τη θέση του. Υπάρχουν δηλαδή. Δεν είναι προφανώς ένα μεγάλο ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά κάθε χρόνο υπάρχει ένας αριθμός, 50, 100, δημοσίων υπαλλήλων που φεύγουν από τη θέση τους, λόγω αποφάσεων Πειθαρχικών Συμβουλίων. Εδώ προφανώς όλο αυτό δεν θα γίνει επειδή θα το πει ένας Υπουργός. Θα υπάρχουν αντίστοιχες περιπτώσεις που θα εξετάζονται από Πειθαρχικά Συμβούλια και εφόσον υπάρχει κατ’ επανάληψη τέλεση σοβαρών λαθών, θα υπάρχει δηλαδή μια κλιμάκωση. Αλλά ας αφήσουμε το Υπουργείο να ξεδιπλώσει τις προθέσεις του και συνολικά την πολιτική του και όταν θα την έχουμε καθαρή την πολιτική αυτή, θα την σχολιάσουμε και εν συνόλω.

Χ. ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ: Άρα μας λέτε ότι όντως θα προσλαμβάνονται άνθρωποι εκτός ΑΣΕΠ και θα φεύγουν άνθρωποι που έχουν περάσει τον ΑΣΕΠ, αλλά αυτό θα γίνεται για λόγους ταχύτητας;

Π. ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ: Είναι δύο διαφορετικά πράγματα το ξαναλέω. Ένας δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος είναι μόνιμος, για να φύγει από τη θέση του πρέπει να υπάρχουν αποφάσεις Πειθαρχικών Συμβουλίων. Είναι εντελώς άλλη περίπτωση το πως προσλαμβάνεται και πως φεύγει από τη θέση του ένας μόνιμος δημόσιος υπάλληλος. Υπάρχει μονιμότητα, με τον αστερίσκο των αποφάσεων του Πειθαρχικού Συμβουλίου και είναι άλλη περίπτωση, ένας υπάλληλος ο οποίος προσλαμβάνεται με μια συγκεκριμένη Σύμβαση, εκτός ΑΣΕΠ, όπου εκεί είναι πολύ πιο ευέλικτη η σχέση εργασίας. Δεν είναι όμως ένα συνολικό σχέδιο όπου θα διώχνουμε τους μόνιμους για να παίρνουμε εκτός ΑΣΕΠ. Αυτό δεν υπάρχει, γιατί οι αριθμοί είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους, η σύνδεση θεωρώ ότι είναι άκαιρη.

Χ. ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ: Πάντως, αν στα τρία λάθη απολύεσαι, η Κυβέρνηση πόσες φορές θα έπρεπε να είχε απολυθεί, που έκανε τόσα λάθη και άφηνε τρένα να τρέχουν σε σιδηρόδρομο που δεν δούλευαν ούτε τα φανάρια;

Π. ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ: Εντάξει, τώρα αυτή η ερώτηση νομίζω ότι έχει μια σειρά από λογικές ακροβασίες. Οι Κυβερνήσεις δεν απολύονται, οι Κυβερνήσεις εκλέγονται και είτε επανεκλέγονται, είτε πηγαίνουν σπίτι τους, αυτό λέγεται Δημοκρατία και από εκεί και πέρα αν κάποιο μέλος της Κυβέρνησης έχει ποινικές ευθύνες για κάτι, αυτό το αξιολογεί η Δικαιοσύνη, σταματάει στο όνομα του πολιτικού, το στέλνει στη Βουλή και ακολουθείται η διαδικασία αυτή. Αυτά δεν τα μάθαμε τώρα τα τελευταία χρόνια, τα ξέρουμε όσα χρόνια έχουμε Δημοκρατία και νομίζω ότι κανένας δημοκρατικός πολίτης δεν θέλει να αλλάξουν. Δεν απολύεται κανείς επειδή το λέει κάποιος ή επειδή υπάρχει μια εντύπωση σε κάποιον άλλον. Δημοκρατία έχουμε, εξελέγη η Κυβέρνηση αυτή, επανεξελέγη η Κυβέρνηση αυτή και σε λίγα χρόνια θα κριθεί ξανά από τους πολίτες. Αν η πλειοψηφία των πολιτών αποφασίσει να είμαστε ξανά εμείς, θα είμαστε ξανά εμείς, αν δεν θέλουν οι πολίτες να είμαστε εμείς, θα είναι κάποιος άλλος και θα προχωρήσουμε τη ζωή μας.

 

Πηγή: imerodromos.gr

2025-04-11_082938.jpg

 

Σύμφωνα με το καπιταλιστικό κρατικό δίκαιο δικαιώματα έχουν κυρίως οι έχοντες. Το δικαίωμα των λαών στην ειρήνη σκοντάφτει στο δικαίωμα των εταιρειών για εξασφάλιση νέων πηγών εκμετάλλευσης. Το δικαίωμα στη γη και την ελευθερία είναι αναχρονισμός όταν εμποδίζει εμπορικούς δρόμους και χρυσοφόρες Ριβιέρες. 

Ο Μαχμούντ Χαλίλ, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Κολούμπια, σε επιστολή του στον Guardian θέτει το ερώτημα: «Ποιος έχει δικαίωμα να έχει δικαιώματα;» Ο Χαλίλ συνελήφθη και κλείστηκε σε κέντρο κράτησης στη Λουιζιάνα, ως «συνέπεια άσκησης του δικαιώματός του στην ελευθερία του λόγου». Πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες για τον ίδιο λόγο αποβλήθηκαν ή έχασαν τον πτυχιακό τους τίτλο. Και συνεχίζει: «Οι γονείς στη Γάζα βαστούν πάλι στα χέρια τους μικρά σάβανα και οι οικογένειες αντιμετωπίζουν τις βόμβες μαζί με την πείνα και τον εκτοπισμό. Είναι ηθική μας επιταγή να επιμείνουμε στον αγώνα για την ελευθερία».

Ο Χαλίλ όμως υψώνεται πάνω από την Παλαιστίνη που αιμορραγεί, σε ένα κόσμο που η αφτιασίδωτη βαρβαρότητα είναι η νέα κανονικότητά του. Γράφει για τις «αθόρυβες αδικίες» που συντελούνται τα παγωμένα πρωινά στο κέντρο κράτησης, σε βάρος πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Και μας απευθύνει ένα αμείλικτο ερώτημα σε μια εποχή που ο καπιταλιστικός κανιβαλισμός παραμερίζει όλα τα αστικά σαβουάρ βιβρ ξεγυμνώνοντας σε κοινή θέα τις περί δικαίου αρχές του.

Σύμφωνα με το καπιταλιστικό κρατικό δίκαιο, που θεμελιώνεται στην ανισότητα, δικαιώματα έχουν κυρίως οι έχοντες. Το δικαίωμα των λαών στην ειρήνη σκοντάφτει στο δικαίωμα των εταιρειών για εξασφάλιση νέων κερδοφόρων πλουτοπαραγωγικών πηγών εκμετάλλευσης. Το δικαίωμα στη γη και την ελευθερία είναι αναχρονισμός όταν εμποδίζει εμπορικούς δρόμους και χρυσοφόρες τουριστικές Ριβιέρες. Τα 800 δισ. πολεμικές δαπάνες είναι αναντίρρητος νόμος όταν η φτώχεια είναι δίκαιη τιμωρία για την «ανικανότητα» των εργαζόμενων. Το να αμείβεται ένας πρωθυπουργός με οκταπλάσιο μισθό -εκτός των άλλων αμοιβών του- από έναν εργάτη είναι δίκαιο και ακόμη πιο δίκαιο να του δίνει αύξηση-ελεημοσύνη ενός ευρώ την ημέρα και να απαιτεί την ευγνωμοσύνη του. Το να αμείβονται δε οι Διευθύνοντες Σύμβουλοι των Τραπεζών 27 και 35 φορές περισσότερο από έναν εργαζόμενο, ε αυτό είναι «φυσικό» δίκαιο… Όπως «φυσικό δίκαιο» είναι και το να σπουδάζουν όσοι πληρώνουν ενώ οι υπόλοιποι να θεωρούνται ότι δεν «παίρνουν τα γράμματα». Δίκαιο επίσης είναι η έκφραση να περιορίζεται στο να ακούς και να υπακούς και όχι να μιλάς και να διεκδικείς…

Μπροστά στην ωμή πραγματικότητα του καπιταλισμού, η αναζήτηση δικαιοσύνης σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη μπορεί επίσης να διαβεί μόνο από δύο δρόμους ή και τον συνδυασμό τους. Με την καταφυγή στο μεταφυσικό, θρησκευτικό επέκεινα, στον ομιχλώδη ορίζοντα μιας άλλης ζωής, όπου θα ανταμειφθεί δίκαια για την αρετή του να υπομένει τη σημερινή ζωή του. Ή με την δήθεν ρεαλιστική κατανόηση της ωμής πραγματικότητας χωρίς εξωραϊσμούς, με μια κυνική, ωφελιμιστική, ατομικιστική πορεία, όπου η ζωή του ενός θα στηρίζεται στον πολυποίκιλο θάνατο των δικαιωμάτων των άλλων. Κάπου θα υπάρχουν και κάτι ηθικές αρχές ως συμπλήρωμα ψυχής για όσους επιζούν. Οι υψηλές αρετές εξάλλου της αστικής εξουσίας ποτέ δεν εμπόδισαν τις πιο ελεεινές πρακτικές… Όπως και οι δεύτερες ποτέ δεν ανέστειλαν τον κυριακάτικο εκκλησιασμό των αρχόντων.

"Φοιτητές και φοιτήτριες στις ΗΠΑ αποβάλλονται από τα πανεπιστήμια γιατί υπερασπίστηκαν την Παλαιστίνη, ασκώντας το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου"

Γι’ αυτό η επιστολή του Χαλίλ δεν αφορά μόνο τον Χαλίλ. Μας αφορά όλους και παντού. Δεν αφορά μόνο την Αμερική του Τραμπ αλλά και την Αμερική του Μπάιντεν και την Ευρώπη. Αφορά τον 57χρονο άστεγο Ρουμάνο που βρέθηκε νεκρός στο κέντρο της Αθήνας. Αλήθεια πώς είναι το όνομά του; Τον 75χρονο που σκοτώθηκε από εργατικό ατύχημα ασκώντας το «δικαίωμα της εργασίας», που θέσπισε πρόσφατα η κυβέρνηση για να ξεχαστεί το δικαίωμα της σύνταξης! Αφορά τους νεκρούς των εγκλημάτων στα Τέμπη και την Πύλο, τα φαντάσματα των δικαιωμάτων τους στη ζωή που τους στερήθηκαν ξαφνικά αλλά όχι τυχαία.

«Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ον. Πρέπει να έχει δικαίωμα και δυνατότητα να πραγματοποιήσει τις κοινωνικά δυνάμει δυνατότητές του, εδώ στη γη και στον παρόντα χρόνο… Οι αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να αποκτήσουν περιεχόμενο μόνο σε μια κοινωνία όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι θα αποτελούν ιστορικό παρελθόν» γράφει ο Ευτύχης Μπιτσάκης στο πρόσφατο βιβλίο του Για μια εγκόσμια ηθική. Και συνεχίζει «Ο σοσιαλισμός είναι δυνατότητα που κυοφορείται στο σημερινό κόσμο». Όχι από μόνη της αλλά από όλους εμάς που γινόμαστε αντικείμενα αδικίας και οφείλουμε να μετασχηματιστούμε σε υποκείμενα συνειδητής ανατροπής.

Για να μπορέσει ο Χαλίλ και ο κάθε Χαλίλ να είναι ελεύθερος και ζωντανός για να αντικρίσει τη γέννηση του πρώτου παιδιού του, έχοντας «πλήρη επίγνωση ότι αυτή η στιγμή ξεπερνά τις προσωπικές του συνθήκες», όπως καταλήγει στην επιστολή του.

 

Πηγή: prin.gr

2025-04-11_082731.jpg

 

 

Μεγάλη κουβέντα έχει προκληθεί από τις παραιτήσεις συνδικαλιστών του ΚΚΕ σε διάφορους εργασιακούς χώρους ένας εκ των οποίων είναι ο χώρος των συγκοινωνιών. Ο παραιτηθείς συνδικαλιστής (Θανάσης Οικονόμου) από τις συγκοινωνίες έδωσε στη δημοσιότητα το κείμενο στο οποίο καταγράφει τη διαφοροποίησή του από την επίσημη κομματική-συνδικαλιστική γραμμή του ΚΚΕ (https://shorturl.at/AnuUu). Το κύριο σημείο διαφωνίας και διαφοροποίησης έχει να κάνει με το αίτημα της κρατικοποίησης (ή μη) των συγκοινωνιών.

Ο «Ριζοσπάστης» απάντησε με ανώνυμο άρθρο στο κείμενο του συνδικαλιστή (https://shorturl.at/azaLT). Διαβάζοντας το κάποιος απορεί πρώτον, με το ήθος του αρθρογράφου που δεν τολμάει να μας φανερώσει το όνομά του (γιατί άραγε δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των όσων γράφει;) και που με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς επιχειρεί ανεπιτυχώς να αποδομήσει το σκεπτικό του παραιτηθέντος συνδικαλιστή, δεύτερον, με την ποιότητα των επιχειρημάτων που στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να χαρακτηριστούν ως φθηνά και τρίτον, με την αδιανόητη ιδεολογική και πολιτική στροφή ενός ιστορικού κόμματος που αρνείται το ηρωικό του παρελθόν.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Τι μας λέει, λοιπόν, ο αρθρογράφος;

  1. Όποιος μιλάει για την ανάγκη κρατικοποίησης του σιδηροδρόμου βαφτίζεται σοσιαλδημοκράτης και οπορτουνιστής.
  2. Όταν η θέση του συνοδεύεται από το αίτημα του λαϊκού ελέγχου ή της μη αποζημίωσης των ιδιωτών, τότε έχουμε να κάνουμε με «περικοκλάδες».
  3. Όποιος υποστηρίζει την ανάγκη κρατικοποίησης «ξελασπώνει» το σύστημα.
  4. Το κράτος του κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκό.
  5. Δεν ανοίγεται καμία ρωγμή στο σύστημα αν ο σιδηρόδρομος περάσει στο κράτος.
  6. Οι επανακρατικοποιήσεις θα έχουν νόημα μόνο στον σοσιαλισμό.

Παρόλο που είναι άχαρο να απαντάς στο αυτονόητο και να κονταροχτυπιέσαι με τον παραλογισμό, θα επιχειρήσουμε να το κάνουμε.

  1. Πότε υπήρξε διευρυμένη πολιτική κρατικοποιήσεων στον καπιταλισμό; Μετά τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου με την εφαρμογή του κεϋνσιανού μοντέλου. Γιατί υπήρξε αυτή η πολιτική; Γιατί έπρεπε να απαντηθεί το ελκτικό παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, γιατί το ιδιωτικό κεφάλαιο δεν μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία ανασυγκρότησης της οικονομίας και έπρεπε να το κάνει το κράτος ως ο συλλογικός καπιταλιστής επιδιώκοντας τη μη επανάληψη της κρίσης του 1929 αλλά και γιατί υπήρξε πίεση των λαϊκών κινημάτων, στα οποία πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές, για κοινωνικές κατακτήσεις. Επομένως, δεν επρόκειτο μόνο για μια εσωτερική ανάγκη του συστήματος αλλά και για μια αναγκαστική πολιτική κατεύθυνση που ήταν προϊόν κοινωνικής πίεσης. Με άλλα λόγια υπήρξαν νικηφόροι εργατικοί αγώνες. Η  περίοδος αυτή κράτησε περίπου για τρεις δεκαετίες και η αντίστροφη πορεία ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 όταν ενέσκηψε η πετρελαϊκή κρίση.
  2. Σήμερα, δεν υπάρχει καμία σοσιαλδημοκρατική δύναμη και καμία κλασική συντηρητική δύναμη, κανένα κόμμα του ακροδεξιού τόξου και κανένα τμήμα του παγκόσμιου και ελληνικού κεφαλαίου που να επιζητά την επιστροφή σε μία πολιτική κοινωνικών παροχών. Είναι αστείο να επικαλείται κάποιος ένα τέτοιο επιχείρημα. Αλλά ακόμη και αν υπάρχει θα είναι σίγουρα απολύτως μειοψηφικό και δεν θα θέτει ούτε το ζήτημα του λαϊκού ελέγχου ούτε της μη αποζημίωσης των ιδιωτών ή ακόμη ακόμη μπορεί να πρεσβεύει μια πρόταση σύμπραξης δημόσιου ιδιωτικού (τέτοιες προτάσεις όντως υπάρχουν και υλοποιούνται αλλά προφανώς είναι απορριπτέες).
  3. Επομένως, όποιος θέτει ζήτημα επανακρατικοποίησης των συγκοινωνιών, του ρεύματος, της τηλεφωνίας κ.λπ. όχι μόνο δεν ξελασπώνει το σύστημα αλλά έρχεται σε ευθεία σύγκρουση μαζί του. Δημιουργεί μια συζήτηση εντός της κοινωνίας για το τι είναι αυτό που συμφέρει τα λαϊκά στρώματα. Σε μια περίοδο που για δεκαετίες υπάρχει μια ανηλεής προπαγάνδα υπέρ του ιδιωτικού τομέα –και που η αλήθεια είναι ότι αυτό το ιδεολόγημα έχει κερδίσει συνειδήσεις ακόμα μέσα και στα λαϊκά στρώματα–, το να ανοίξει μια συζήτηση για την αξία των δημόσιων συγκοινωνιών, του δημοσίου ρεύματος κ.λπ. είναι απολύτως απαραίτητο. Είναι ένα πρώτο βήμα για να δημιουργηθούν συνειδησιακές συγκρούσεις με βάση την εμπειρία που υπάρχει από τις ιδιωτικοποιήσεις. Και η εμπειρία αυτή είναι τραγική σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια.
  4. Στο ερώτημα του ανώνυμου αρθρογράφου «ποια κυβέρνηση άραγε μπορεί να υλοποιήσει στο έδαφος του καπιταλισμού ένα σχέδιο κρατικοποιήσεων», η απάντηση είναι η εξής: αν αυτό γίνει, θα γίνει κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος. Αν πάλι, για κάποιο λόγο γίνει ως αστική επιλογή (απειροελάχιστες οι πιθανότητες), θα γίνει λόγω των αδιεξόδων του ίδιου του συστήματος και θα είναι ακόμα και έτσι μια έμμεση νίκη για το λαϊκό κίνημα. Θα πρόκειται για μία παραδοχή της ήττας του αστικού κράτους και των αστικών κομμάτων και δεν βλέπουμε τι αρνητικό υπάρχει σε αυτό. Χρέος του επαναστατικού φορέα θα είναι η αποκάλυψη των αιτιών μιας τέτοιας πολιτικής υπογραμμίζοντας ότι δεν πρόκειται για μία φιλεύσπλαχνη πολιτική αλλά για μία ανάγκη που προέκυψε από συγκεκριμένα αίτια.
  5. Η γραμμή που λέει «τι ιδιωτικός-τι δημόσιος τομέας» είναι γραμμή που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ακινησία του λαϊκού κινήματος. Είναι γραμμή παραίτησης από τη λαϊκή πάλη και γραμμή ήττας. Και είναι τέτοια γραμμή γιατί το μόνο στο οποίο υποτίθεται ότι καλείς τον κόσμο είναι το αίτημα της εδώ και τώρα κοινωνικής επανάστασης. Αλλά η κοινωνική επανάσταση μπαίνει ως άμεσο αίτημα όταν το επιτρέπουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί. Αν τίθεται σε καθημερινή βάση αντικαθιστώντας την τακτική, τότε χάνει και την όποια αξία του. Στην πραγματικότητα το ακυρώνεις. Αυτό που εν τέλει προτείνεται από τον ανώνυμο αρθρογράφο είναι να υποστούμε τις ιδιωτικοποιήσεις στις μεταφορές, στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση και αλλού μέχρι να έρθει η κοινωνική επανάσταση.

Αυτή η γραμμή εγείρει πολύ σοβαρά και προφανώς αναπάντητα ερωτήματα από την πλευρά των υπερασπιστών της και συγχρόνως μας οδηγεί σε ορισμένα συμπεράσματα. Έχουμε και λέμε:

α) Γιατί κάποιος να παλεύει ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις όντας υπερασπιστής της παραπάνω γραμμής; Αυτό δεν οδηγεί σε έναν τεράστιο παραλογισμό; Σε μία τερατώδη λογική αντίφαση;

β) Πώς κρίνεται  η γραμμή του ΚΚΕ σε προηγούμενες εποχές που υπερασπιζόταν τα αιτήματα των κρατικοποιήσεων; Το ΚΚΕ των προηγούμενων δεκαετιών ήταν εμβαπτισμένο μέσα στην οπορτουνιστική λογική; Ο αγώνας που δόθηκε από την παράταξη του ΚΚΕ το 1992 όταν ο πατέρας Μητσοτάκης επιχείρησε να ιδιωτικοποιήσει τα λεωφορεία ήταν αγώνας κενού περιεχομένου ή ακόμη περισσότερο οπορτουνιστικός αγώνας;

γ) Για ποιο λόγο, με την ίδια λογική, να τίθενται αιτήματα όπως η αύξηση του μισθού, η βελτίωση των σχολικών υποδομών, η βελτίωση της κατάστασης στα δημόσια νοσοκομεία κ.ά.; Αυτά δεν αποτελούν οπορτουνιστικά αιτήματα κατά τον ανώνυμο αρθρογράφο και την ηγεσία του ΚΚΕ;

δ) Τελικά, αν αρνείσαι το αίτημα επανακρατικοποίησης των δημόσιων συγκοινωνιών και να υποστηρίξεις το αίτημα να διατηρηθεί δημόσιο ό,τι έχει απομείνει, τότε τι απομένει να υποστηρίξεις; Απλώς και μόνο ασφαλείς συγκοινωνίες; Νέο στόλο λεωφορείων; Μα αυτά τα λέει και η ΝΔ και οποιοδήποτε αστικό κόμμα.  Ποιος είναι, λοιπόν, τελικά  αυτός που κινείται συστημικά;  

Συμπέρασμα 1ο: Ο οπορτουνισμός εν τέλει δεν χαρακτηρίζει όποιον θέτει το αίτημα κρατικοποίησης των ιδιωτικοποιημένων φορέων αλλά αυτόν που αρνείται το αίτημα εξυπηρετώντας άριστα την αστική στρατηγική. Και είναι οπορτουνισμός όχι μόνο γιατί εξυπηρετεί την αστική στρατηγική αλλά και γιατί δεν διατυπώνει το σύνολο της πρότασής του. Αν κάποιος θέλει να παραστήσει τον καθαρό επαναστάτη, δεν έχει παρά να πει πως η λύση είναι οι δημόσιες συγκοινωνίες όχι γενικώς και αορίστως μετά την κοινωνική ανατροπή αλλά στον σοσιαλισμό ο οποίος θα έρθει με επανάσταση η οποία μάλιστα θα είναι και ένοπλη. Αλλιώς λέει μισόλογα ή υπονοεί ότι η αλλαγή θα έρθει με την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ δηλαδή μέσω του κοινοβουλευτικού δρόμου.

Συμπέρασμα 2ο: Καλό θα ήταν να πάρουμε και τη γνώμη των εργαζομένων ειδικά για το ζήτημα της εντατικοποίησης της εργασίας, της εντεινόμενης εκμετάλλευσης, του χαφιεδισμού, των απολύσεων, στοιχεία πολύ πιο έντονα στον ιδιωτικό σε σχέση με τον δημόσιο τομέα.

Συμπέρασμα 3ο: Θα είχε επίσης τεράστιο ενδιαφέρον να ακούσουμε κάποια στιγμή με ποια κομματική απόφαση έχει αλλάξει η παλιά θέση του κόμματος και πώς αυτή η αλλαγή έχει αιτιολογηθεί.

Συμπέρασμα 4ο: Το άρθρο του ανώνυμου αρθρογράφου δεν υποδηλώνει τίποτα άλλο παρά μια τεράστια πίεση, για να μην πούμε άγχος, που προέρχεται από τη σύγκρουση ανάμεσα σε μια ακραία αριστερίστικη λογική και από την απόρριψη αυτής της θέσης από την κοινωνία. Και δεν αναφερόμαστε σε ένα συντηρητικοποιημένο τμήμα της κοινωνίας που έχει πειστεί πως οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η λύση. Αυτό το τμήμα της κοινωνίας είναι σαφές ότι θα δηλώνει την ευαρέσκεια του με τη σημερινή θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αναφερόμαστε σε ένα κομμάτι ριζοσπαστικό της κοινωνίας που αντιλαμβάνεται άλλοτε καθαρά άλλοτε θολά την ανάγκη υπέρβασης του καπιταλισμού ή απλώς αγανακτεί με ό,τι βιώνει και αντιλαμβάνεται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν έχουν δώσει λύση στη ζωή του.

Συμπέρασμα 5ο: Η σημερινή γραμμή με την άρνηση της υιοθέτησης του αιτήματος για κρατικοποιήσεις «δένει»  με τις υπόλοιπες πτυχές της πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ: με τη θέση που υποστήριζε ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφική και που εκθειάστηκε από το αστικό μπλοκ, με τη θέση η έξοδος από την ΕΕ έχει νόημα μόνο για τη σοσιαλιστική Ελλάδα, με τη θέση ότι ο πόλεμος Ρωσίας-ΝΑΤΟ είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, με τη θέση ότι η τακτική  του ΚΚΕ κατά τη γερμανοϊταλική κατοχή και το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη  ήταν οπορτουνιστική/ό κ.λπ..

Η θέση του ανώνυμου αρθρογράφου και της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι εκτός πραγματικότητας αλλά το χειρότερο όλων είναι ότι δεν μπορεί να  δημιουργήσει ή να ενισχύσει κινηματικές διαδικασίες ή αν τις δημιουργήσει αυτές οδηγούνται σε αδιέξοδο ελλείψει άμεσων στόχων. Αγνοεί πλήρως το γεγονός ότι η συνείδηση ειδικά σε χαλεπούς καιρούς δεν μπορεί να κάνει άλματα απλώς και μόνο με ιδεολογική ζύμωση. Απονευρώνει την ταξική πάλη αφού αυτή πρέπει να διεξάγεται και στα τρία επίπεδα: οικονομικό, ιδεολογικό και πολιτικό.  Οι  συνειδησιακές ρωγμές δημιουργούνται και με την ιδεολογική δουλειά αλλά και με την πάλη για κατάκτηση αιτημάτων στο σήμερα. Η λογική της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ μάς οδηγεί μοιραία να χαρακτηρίσουμε ακόμη και τον Λένιν ως μαέστρο του οπορτουνισμού, αφού ο μεγάλος επαναστάτης δεν δίσταζε να μιλήσει για μεταβατικά αιτήματα που τα έβλεπε ως σκαλοπάτια στη διαδικασία της επαναστατικής διαδικασίας και ως σχολείο διαπαιδαγώγησης και διαμόρφωσης ταξικής συνείδησης κι έτσι ενθυμούμενοι τα φοιτητικά μας χρόνια να αναφωνήσουμε το γνωστό σύνθημα: «Εσύ εσύ να μας τα πεις και όχι ο Λένιν ο οπορτουνιστής!».

Υ.Γ.: Ο Λένιν, αυτός ο μεγαλοφυής επαναστάτης, υποστήριζε πως ο αριστερός με τον δεξιό οπορτουνισμό συναντιόνται. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτής της διαπίστωσης. Υπέρμετρες δήθεν επαναστατικές μεγαλοστομίες από τη μια, εξυπηρέτηση των συστημικών σχεδιασμών και κινηματική ακινησία από την άλλη.

 

Πηγή: anasygkrotisikk.gr

Πηγή: kommon.gr

2025-04-11_082518.jpg

 

Σε μια σκηνή που αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα της τρέχουσας διεθνούς πολιτικής, η συνάντηση μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Μπέντζαμιν Νετανιάχου στον Λευκό Οίκο τη Δευτέρα, 7 Απριλίου, δεν ήταν απλώς μια επιβεβαίωση της παραδοσιακής συμμαχίας μεταξύ Ουάσινγκτον και Τελ Αβίβ. Αντίθετα, συμβόλιζε μια νέα φάση στην φθίνουσα αμερικανική ηγεμονία στη Μέση Ανατολή.

Η ακύρωση της κοινής συνέντευξης Τύπου δεν ήταν απλώς μια διαδικαστική λεπτομέρεια. Ήταν ένδειξη της ευθραυστότητας των γενικών αντιλήψεων και της μειωμένης ικανότητας να επιβάλλουν μια ενιαία αφήγηση στη διεθνή σκηνή, σε μια περίοδο κατά την οποία τα ρήγματα ταρακουνούν και την Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ.

Με τα μέτρα της ιστορίας, η συνάντηση Τραμπ-Νετανιάχου προβάλει ως μια συμμαχία μεταξύ προβληματικών: Από τη μια έχουμε έναν Αμερικανό Πρόεδρο που προσπαθεί να αποκαταστήσει την εικόνα της αυτοκρατορίας μέσω αιματηρών συμφωνιών και από την άλλη έναν Ισραηλινό ηγέτη που επιδιώκει να επιβιώσει από τις εσωτερικές κρίσεις μέσω «πολεμικών μηχανών» και επέκτασης των εποικισμών. Πρόκειται για συγκυρία κατά την οποία τέμνονται οι εσωτερικές κρίσεις με τις εξωτερικές εμμονές και όπου οι πολιτικές «προς της διαφυγής προς τα εμπρός» εκδηλώνονται σε βάρος των σφαγμένων λαών και των θρυμματισμένων δικαιωμάτων – μέσω της επανατοποθέτησης σε παλιές σφαίρες επιρροής, χτυπώντας τα τύμπανα του πολέμου, σε μια προσπάθεια αντιστάθμισης της σταδιακής διάβρωσης του αμερικανικού γοήτρου παγκοσμίως.

Γάζα: Γενοκτονία και παγκόσμια σιωπή

Ενώ η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον, η ισραηλινή πολεμική μηχανή συνέχισε τη σφαγή της στη Λωρίδα της Γάζας σε συνεργασία με τις ΗΠΑ. Η επιθετικότητα δεν περιορίζεται στον αδιάκριτο βομβαρδισμό. Έχει πάρει το σχήμα μιας συστηματικής, βίαιης γενοκτονίας που συμπεριλαμβάνει τους θανάτους πολιτών κάτω από τα ερείπια μέχρι την πυρπόληση δημοσιογράφων για να μην δημοσιοποιήσουν την αλήθεια. Οι προσπάθειες βίαιου εκτοπισμού του λαού μας από τη Γάζα και από τα προσφυγικά στρατόπεδα της Δυτικής Όχθης αφρούν μία ανοιχτά δηλωμένη πολιτική εθνοκάθαρσης, ενώ η διεθνής κοινότητα παραμένει ανίσχυρη καθώς στερείται των πιο βασικών εργαλείων αποτροπής ή λογοδοσίας.

Ιράν: Επαναφορά απειλών εκβιασμών

Δεν προκάλεσε έκπληξη ο Τραμπ όταν στο περιθώριο της συνάντησής του με το Νετανιάχου αναφέρθηκε στην πιθανότητα επανέναρξης διαπραγματεύσεων με το Ιράν.

Ωστόσο, αυτή η ανακοίνωση καταγράφηκε με αξιοσημείωτη ασάφεια, αποκαλύπτοντας τις αντιφάσεις και τη σύγχυση στην αμερικανική ρητορική αφού κυμαίνεται μεταξύ των απειλών κλιμάκωσης και των κλήσεων σε διάλογο. Αυτή η ασυνέπεια δεν αντικατοπτρίζει μια πραγματική πρόθεση για επίλυση, αλλά χρησιμοποιείται μάλλον ως χαρτί διαπραγμάτευσης στο παιχνίδι της περιφερειακής επιρροής. Πίσω από αυτή την βιτρίνα, το Ισραήλ διαδραματίζει διπλό ρόλο: ασκεί πίεση για κλιμάκωση της πίεσης στην Τεχεράνη, ενώ ταυτόχρονα φοβάται μία προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν που θα μπορούσε να μειώσει την περιφερειακή του μόχλευση.

Αυτό που συμβαίνει είναι μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής διαφυγής, όπου οι εξωτερικές κρίσεις – συμπεριλαμβανομένων του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος – είναι όργανα για τη σταθεροποίηση των ασταθών εγχώριων θέσεων, τόσο στον Λευκό Οίκο όσο και στην ισραηλινή κυβέρνηση.

Τουρκο-ισραηλινός ανταγωνισμός

Στο πλαίσιο αυτό, η συνάντηση μετέφερε επίσης σιωπηρά μηνύματα σχετικά με τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή.

Ο Νετανιάχου, ο οποίος θεωρεί την Τουρκία ως παράγοντα διαταραχής σε περιοχές όπως η Συρία και η Ανατολική Μεσόγειο, επιχείρησε μέσα από τη συνάντηση με τον Τραμπ να τονίσει την ανάγκη να συγκρατήσει την επιρροή της Άγκυρας. Ο Τουρκικός-Ισραηλινός ανταγωνισμός, αν και φαινομενικά αφορά την διαπάλη ισχύος διαδραματίζεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που συχνά εξυπηρετεί το σχέδιο της αμερικανικής «Μέσης Ανατολής» και, κατ ‘επέκταση του «Μεγαλύτερου Ισραήλ». Ενός σχεδίου που βασίζεται στον κατακερματισμό των κρατών και την αναδημιουργία χαρτών επιρροής για να εξασφαλιστεί πως η Ουάσιγκτον διατηρεί τον έλεγχο.

Ο Τραμπ και η αυτοκρατορία που καταρρέει εκ των έσω

Η συνάντηση αντικατοπτρίζει επίσης την απελπισμένη προσπάθεια του Τραμπ να αναδημιουργήσει την εικόνα ενός ισχυρού ηγέτη σε μια εποχή που οι Η.Π.Α. πάσχουν από μια βαθιά εσωτερική κρίση: την αύξηση της πολιτικής πόλωσης, τις ασφυκτικές οικονομικές προκλήσεις και την άνοδο της λαϊκιστικής, ρατσιστικής ρητορικής και του φασιστικού κεφαλαίου που είναι η επιτομή της απληστίας των μονοπωλίων που εκπροσωπούνται από ανθρώπους όπως ο Ίλον Μασκ.

Αυτές είναι ενδείξεις μιας δομικής κρίσης που ξεπερνά τον ίδιο τον Τραμπ και διεισδύει στον ιστό του συστήματος. Οι εξωτερικές επεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης των ΗΠΑ στον βάναυσο πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα) είναι απλώς προσπάθειες για την εκτροπή της προσοχής από τα εσωτερικά ρήγματα που γίνονται πιο εμφανή από ποτέ, ξυπνώντας μνήμες από τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, την άνοδο του ναζισμού και του φασισμού και τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πριν από την εμφάνιση μιας νέας παγκόσμιας τάξης.

Το όραμα του Τραμπ βασίζεται σε στρατιωτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή ως εργαλείο για την ενίσχυση της κατάστασης στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ακόμη και αν αυτό οδηγεί σε περαιτέρω παγκόσμια αναταραχή, που συνδυάζεται από τους εμπορικούς πολέμους και τις νέες γεωπολιτικές αναδιατάξεις που αναδύονται στην Ευρώπη, την Ασία και τον Παγκόσμιο Νότο ως αντίσταση σε αυτές τις πολιτικές.

Ισραηλινή σύγχυση: μια προβληματική κοινωνία και ασταθείς θεσμοί

Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση μετά το δικαστικό πραξικόπημα με επικεφαλής τον Νετανιάχου και την πτώση της δημοτικότητάς του από την επιθετικότητα του στη Γάζα και τον Λίβανο.

Η διαμάχη που περιβάλλει την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για το μέλλον του αρχηγού της υπηρεσίας ασφαλείας Shin Bet Ρόνεν Μπαρ εξέθεσε την έκταση της εσωτερικής σύγχυσης στο πλαίσιο της ασφάλειας του Ισραήλ και των ενδοκυβερνητικών αντιθέσεων.

Οι βαθιές διαιρέσεις σε μέρη της ισραηλινής κοινωνίας (από τους φιλελεύθερους έως τους υπερορθόδοξους εθνικιστές) έχουν επιδεινώσει την εσωτερική κρίση. Η επίθεση στη Γάζα χρησιμεύει όχι μόνο ως διαφυγή από το χάος, αλλά και ως υπολογισμένο ιδεολογικό σχέδιο ασφάλειας για την εφαρμογή του οράματος του «Μεγάλου Ισραήλ», που επιδιώκεται σήμερα χωρίς καν προσχήματα.

Η Σιωνιστική ιδέα έχει ιστορικά δημιουργηθεί στην αρχή του αποικισμού και  του εποικισμού συνοδεία εγκλημάτων σε όλη την Παλαιστίνη μέχρι σήμερα, με τη στοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού, συμπεριλαμβανομένων των συνιστωσών της ίδιας της Παλαιστινιακής Αρχής.

Παλαιστίνη στην καρδιά των παγκόσμιων μετασχηματισμών

Μέσα σε αυτό το κατακερματισμένο τοπίο, ο παλαιστινιακός αγώνας, ειδικά η αντίσταση στη Γάζα και στα στρατόπεδα προσφύγων στη Δυτική Όχθη, παραμένει μια ηθική και πολιτική άγκυρα που εκθέτει το ψεύδος των συμμαχιών και την αποτυχία της αμερικανο-ισραηλινής ηγεμονίας, που έχουν ρίζες στη φυλετική υπεροχή από την ίδρυση των ΗΠΑ και της Ημέρας ως σήμερα ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις. Παρά ταύτα, υπάρχει μία επείγουσα ανάγκη ανασυγκρότησης της παλαιστινιακής εθνικής ενότητας στη βάση ενός στρατηγικού οράματος της λαϊκής, πολιτικής, διπλωματικής και νόμιμης αντίστασης – παραλληλισμένη από τις προσπάθειες ενδυνάμωσης της αποφασιστικότητας του λαού μας. Αυτό απαιτεί μία συνολική κριτική αναθεώρηση της περιόδου μετά τις συμφωνίες του Όσλο (δεκαετία 1990) ως την 7η Οκτωβρίου 2023 και τη Συμφωνία του Πεκίνου (για ενδοπαλαιστινιακή συμφιλίωση) κάνοντας απαραίτητη την αναβίωση και την ανάπτυξη του ρόλου της PLO σύμφωνα με την ουσία και το πνεύμα τής, αποκαθιστώντας την εξουσία στον λαό μέσω εκλογών.

Ο εθνικός αγώνας δεν είναι πλέον απλώς μια εδαφική σύγκρουση. Έχει γίνει ένας αγώνας για το νόημα, την ιστορία, την ταυτότητα, το μέλλον και την ίδια την ύπαρξη του λαού μας.

Σε έναν κόσμο που αναμορφώνεται, οι μάσκες πέφτουν, οι φωνές για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα αυξάνονται και η παγκόσμια λαϊκή αλληλεγγύη αυξάνεται.

Η ιστορική διαλεκτική μας θυμίζει για άλλη μια φορά ότι οι αυτοκρατορίες δεν πέφτουν μονομιάς αλλά όταν μένουν ένα κέλυφος αδειανό από νόημα και απογυμνώνονται από τη νομιμότητά τους.

Ομοίως, τα εθνικά κινήματα απελευθέρωσης θριαμβεύουν μόνον μέσω της επίμονης πάλης, της σωρευτικής ανθεκτικότητας, της ενότητας και της πολιτικής εγρήγορσης μέχρι να επιτευχθεί η νίκη.

 

Πηγή: kosmodromio.gr

Σελίδα 56 από 4457
  • Τελευταια
  • Δημοφιλή