Σε μια σκηνή που αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα της τρέχουσας διεθνούς πολιτικής, η συνάντηση μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Μπέντζαμιν Νετανιάχου στον Λευκό Οίκο τη Δευτέρα, 7 Απριλίου, δεν ήταν απλώς μια επιβεβαίωση της παραδοσιακής συμμαχίας μεταξύ Ουάσινγκτον και Τελ Αβίβ. Αντίθετα, συμβόλιζε μια νέα φάση στην φθίνουσα αμερικανική ηγεμονία στη Μέση Ανατολή.

Η ακύρωση της κοινής συνέντευξης Τύπου δεν ήταν απλώς μια διαδικαστική λεπτομέρεια. Ήταν ένδειξη της ευθραυστότητας των γενικών αντιλήψεων και της μειωμένης ικανότητας να επιβάλλουν μια ενιαία αφήγηση στη διεθνή σκηνή, σε μια περίοδο κατά την οποία τα ρήγματα ταρακουνούν και την Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ.

Με τα μέτρα της ιστορίας, η συνάντηση Τραμπ-Νετανιάχου προβάλει ως μια συμμαχία μεταξύ προβληματικών: Από τη μια έχουμε έναν Αμερικανό Πρόεδρο που προσπαθεί να αποκαταστήσει την εικόνα της αυτοκρατορίας μέσω αιματηρών συμφωνιών και από την άλλη έναν Ισραηλινό ηγέτη που επιδιώκει να επιβιώσει από τις εσωτερικές κρίσεις μέσω «πολεμικών μηχανών» και επέκτασης των εποικισμών. Πρόκειται για συγκυρία κατά την οποία τέμνονται οι εσωτερικές κρίσεις με τις εξωτερικές εμμονές και όπου οι πολιτικές «προς της διαφυγής προς τα εμπρός» εκδηλώνονται σε βάρος των σφαγμένων λαών και των θρυμματισμένων δικαιωμάτων – μέσω της επανατοποθέτησης σε παλιές σφαίρες επιρροής, χτυπώντας τα τύμπανα του πολέμου, σε μια προσπάθεια αντιστάθμισης της σταδιακής διάβρωσης του αμερικανικού γοήτρου παγκοσμίως.

Γάζα: Γενοκτονία και παγκόσμια σιωπή

Ενώ η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον, η ισραηλινή πολεμική μηχανή συνέχισε τη σφαγή της στη Λωρίδα της Γάζας σε συνεργασία με τις ΗΠΑ. Η επιθετικότητα δεν περιορίζεται στον αδιάκριτο βομβαρδισμό. Έχει πάρει το σχήμα μιας συστηματικής, βίαιης γενοκτονίας που συμπεριλαμβάνει τους θανάτους πολιτών κάτω από τα ερείπια μέχρι την πυρπόληση δημοσιογράφων για να μην δημοσιοποιήσουν την αλήθεια. Οι προσπάθειες βίαιου εκτοπισμού του λαού μας από τη Γάζα και από τα προσφυγικά στρατόπεδα της Δυτικής Όχθης αφρούν μία ανοιχτά δηλωμένη πολιτική εθνοκάθαρσης, ενώ η διεθνής κοινότητα παραμένει ανίσχυρη καθώς στερείται των πιο βασικών εργαλείων αποτροπής ή λογοδοσίας.

Ιράν: Επαναφορά απειλών εκβιασμών

Δεν προκάλεσε έκπληξη ο Τραμπ όταν στο περιθώριο της συνάντησής του με το Νετανιάχου αναφέρθηκε στην πιθανότητα επανέναρξης διαπραγματεύσεων με το Ιράν.

Ωστόσο, αυτή η ανακοίνωση καταγράφηκε με αξιοσημείωτη ασάφεια, αποκαλύπτοντας τις αντιφάσεις και τη σύγχυση στην αμερικανική ρητορική αφού κυμαίνεται μεταξύ των απειλών κλιμάκωσης και των κλήσεων σε διάλογο. Αυτή η ασυνέπεια δεν αντικατοπτρίζει μια πραγματική πρόθεση για επίλυση, αλλά χρησιμοποιείται μάλλον ως χαρτί διαπραγμάτευσης στο παιχνίδι της περιφερειακής επιρροής. Πίσω από αυτή την βιτρίνα, το Ισραήλ διαδραματίζει διπλό ρόλο: ασκεί πίεση για κλιμάκωση της πίεσης στην Τεχεράνη, ενώ ταυτόχρονα φοβάται μία προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν που θα μπορούσε να μειώσει την περιφερειακή του μόχλευση.

Αυτό που συμβαίνει είναι μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής διαφυγής, όπου οι εξωτερικές κρίσεις – συμπεριλαμβανομένων του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος – είναι όργανα για τη σταθεροποίηση των ασταθών εγχώριων θέσεων, τόσο στον Λευκό Οίκο όσο και στην ισραηλινή κυβέρνηση.

Τουρκο-ισραηλινός ανταγωνισμός

Στο πλαίσιο αυτό, η συνάντηση μετέφερε επίσης σιωπηρά μηνύματα σχετικά με τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή.

Ο Νετανιάχου, ο οποίος θεωρεί την Τουρκία ως παράγοντα διαταραχής σε περιοχές όπως η Συρία και η Ανατολική Μεσόγειο, επιχείρησε μέσα από τη συνάντηση με τον Τραμπ να τονίσει την ανάγκη να συγκρατήσει την επιρροή της Άγκυρας. Ο Τουρκικός-Ισραηλινός ανταγωνισμός, αν και φαινομενικά αφορά την διαπάλη ισχύος διαδραματίζεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που συχνά εξυπηρετεί το σχέδιο της αμερικανικής «Μέσης Ανατολής» και, κατ ‘επέκταση του «Μεγαλύτερου Ισραήλ». Ενός σχεδίου που βασίζεται στον κατακερματισμό των κρατών και την αναδημιουργία χαρτών επιρροής για να εξασφαλιστεί πως η Ουάσιγκτον διατηρεί τον έλεγχο.

Ο Τραμπ και η αυτοκρατορία που καταρρέει εκ των έσω

Η συνάντηση αντικατοπτρίζει επίσης την απελπισμένη προσπάθεια του Τραμπ να αναδημιουργήσει την εικόνα ενός ισχυρού ηγέτη σε μια εποχή που οι Η.Π.Α. πάσχουν από μια βαθιά εσωτερική κρίση: την αύξηση της πολιτικής πόλωσης, τις ασφυκτικές οικονομικές προκλήσεις και την άνοδο της λαϊκιστικής, ρατσιστικής ρητορικής και του φασιστικού κεφαλαίου που είναι η επιτομή της απληστίας των μονοπωλίων που εκπροσωπούνται από ανθρώπους όπως ο Ίλον Μασκ.

Αυτές είναι ενδείξεις μιας δομικής κρίσης που ξεπερνά τον ίδιο τον Τραμπ και διεισδύει στον ιστό του συστήματος. Οι εξωτερικές επεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης των ΗΠΑ στον βάναυσο πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα) είναι απλώς προσπάθειες για την εκτροπή της προσοχής από τα εσωτερικά ρήγματα που γίνονται πιο εμφανή από ποτέ, ξυπνώντας μνήμες από τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, την άνοδο του ναζισμού και του φασισμού και τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πριν από την εμφάνιση μιας νέας παγκόσμιας τάξης.

Το όραμα του Τραμπ βασίζεται σε στρατιωτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή ως εργαλείο για την ενίσχυση της κατάστασης στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ακόμη και αν αυτό οδηγεί σε περαιτέρω παγκόσμια αναταραχή, που συνδυάζεται από τους εμπορικούς πολέμους και τις νέες γεωπολιτικές αναδιατάξεις που αναδύονται στην Ευρώπη, την Ασία και τον Παγκόσμιο Νότο ως αντίσταση σε αυτές τις πολιτικές.

Ισραηλινή σύγχυση: μια προβληματική κοινωνία και ασταθείς θεσμοί

Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση μετά το δικαστικό πραξικόπημα με επικεφαλής τον Νετανιάχου και την πτώση της δημοτικότητάς του από την επιθετικότητα του στη Γάζα και τον Λίβανο.

Η διαμάχη που περιβάλλει την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για το μέλλον του αρχηγού της υπηρεσίας ασφαλείας Shin Bet Ρόνεν Μπαρ εξέθεσε την έκταση της εσωτερικής σύγχυσης στο πλαίσιο της ασφάλειας του Ισραήλ και των ενδοκυβερνητικών αντιθέσεων.

Οι βαθιές διαιρέσεις σε μέρη της ισραηλινής κοινωνίας (από τους φιλελεύθερους έως τους υπερορθόδοξους εθνικιστές) έχουν επιδεινώσει την εσωτερική κρίση. Η επίθεση στη Γάζα χρησιμεύει όχι μόνο ως διαφυγή από το χάος, αλλά και ως υπολογισμένο ιδεολογικό σχέδιο ασφάλειας για την εφαρμογή του οράματος του «Μεγάλου Ισραήλ», που επιδιώκεται σήμερα χωρίς καν προσχήματα.

Η Σιωνιστική ιδέα έχει ιστορικά δημιουργηθεί στην αρχή του αποικισμού και  του εποικισμού συνοδεία εγκλημάτων σε όλη την Παλαιστίνη μέχρι σήμερα, με τη στοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού, συμπεριλαμβανομένων των συνιστωσών της ίδιας της Παλαιστινιακής Αρχής.

Παλαιστίνη στην καρδιά των παγκόσμιων μετασχηματισμών

Μέσα σε αυτό το κατακερματισμένο τοπίο, ο παλαιστινιακός αγώνας, ειδικά η αντίσταση στη Γάζα και στα στρατόπεδα προσφύγων στη Δυτική Όχθη, παραμένει μια ηθική και πολιτική άγκυρα που εκθέτει το ψεύδος των συμμαχιών και την αποτυχία της αμερικανο-ισραηλινής ηγεμονίας, που έχουν ρίζες στη φυλετική υπεροχή από την ίδρυση των ΗΠΑ και της Ημέρας ως σήμερα ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις. Παρά ταύτα, υπάρχει μία επείγουσα ανάγκη ανασυγκρότησης της παλαιστινιακής εθνικής ενότητας στη βάση ενός στρατηγικού οράματος της λαϊκής, πολιτικής, διπλωματικής και νόμιμης αντίστασης – παραλληλισμένη από τις προσπάθειες ενδυνάμωσης της αποφασιστικότητας του λαού μας. Αυτό απαιτεί μία συνολική κριτική αναθεώρηση της περιόδου μετά τις συμφωνίες του Όσλο (δεκαετία 1990) ως την 7^η Οκτωβρίου 2023 και τη Συμφωνία του Πεκίνου (για ενδοπαλαιστινιακή συμφιλίωση) κάνοντας απαραίτητη την αναβίωση και την ανάπτυξη του ρόλου της PLO σύμφωνα με την ουσία και το πνεύμα τής, αποκαθιστώντας την εξουσία στον λαό μέσω εκλογών.

Ο εθνικός αγώνας δεν είναι πλέον απλώς μια εδαφική σύγκρουση. Έχει γίνει ένας αγώνας για το νόημα, την ιστορία, την ταυτότητα, το μέλλον και την ίδια την ύπαρξη του λαού μας.

Σε έναν κόσμο που αναμορφώνεται, οι μάσκες πέφτουν, οι φωνές για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα αυξάνονται και η παγκόσμια λαϊκή αλληλεγγύη αυξάνεται.

Η ιστορική διαλεκτική μας θυμίζει για άλλη μια φορά ότι οι αυτοκρατορίες δεν πέφτουν μονομιάς αλλά όταν μένουν ένα κέλυφος αδειανό από νόημα και απογυμνώνονται από τη νομιμότητά τους.

Ομοίως, τα εθνικά κινήματα απελευθέρωσης θριαμβεύουν μόνον μέσω της επίμονης πάλης, της σωρευτικής ανθεκτικότητας, της ενότητας και της πολιτικής εγρήγορσης μέχρι να επιτευχθεί η νίκη.

Πηγή: kosmodromio.gr