Νικόλας Κοσματόπουλος: Ο Λίβανος φοβάται, αλλά αντιστέκεται
Γράφτηκε από τον Π.Ε.Ν.Ε.Ν.Ο Νικόλας Κοσματόπουλος, επίκουρος καθηγητής στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, μίλησε στον Γιώργο Μιχαηλίδη μεταφέροντας το κλίμα στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, καθώς και τη θέση που έχει η Χεζμπολά στη χώρα.
Ποια είναι η κατάσταση στον Λίβανο;
Το κλίμα στο Λίβανο είναι πολύ βαρύ. Πάνω από ένα εκατομμύριο εκτοπισμένοι στη χώρα και η Βηρυτός γεμάτη με κατοίκους του νότου που έχουν αφήσει πίσω τους τα κατεστραμμένα σπίτια και χωριά τους. Άλλοι μένουν σε συγγενείς, άλλοι σε φίλους, ενώ δεν είναι λίγα τα σπίτια που φιλοξενούν ακόμα και 25 άτομα από 2-3 οικογένειες. Υπάρχει μεγάλη αλληλεγγύη αλλά και καταλήψεις στέγης που οργανώθηκαν από τη Χεζμπολά και φιλικά σε αυτήν κόμματα. Η ψυχολογία του κόσμου, μετά τη δολοφονία Νασράλα, είναι στο ναδίρ, καθώς θεωρούν ότι η Βηρυτός είναι ανοχύρωτη. Οι μνήμες του 1982 επιστρέφουν. Τότε ο ισραηλινός στρατός είχε πολιορκήσει την πρωτεύουσα δολοφονώντας δεκάδες χιλιάδες στο διάβα του. Οι αεροπορικές επιδρομές είναι καθημερινές, ενώ ο ήχος των drones πάνω απ’ τα κεφάλια μας είναι μόνιμος. Ακούμε εκρήξεις παντού. Είναι μια πόλη υπό πολιορκία. Οι Λιβανέζοι γνωρίζουν καλά τι εστί Ισραήλ, καθώς έχουν ιδία εμπειρία από το 1948. Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως δεν θα σηκώσουν κεφάλι. Ήδη είναι εμφανείς οι οργανωμένες και αυτόβουλες προσπάθειες υπέρβασης των δυσκολιών (συσσίτια κ.ά.). Υπάρχει λύπη, οργή, βαθιά αίσθηση του χαμού αλλά όχι βία, όχι χάος. Και φυσικά, υπάρχει η αντίσταση στον νότο.
Τελικά τι είναι και τι εκφράζει η Χεζμπολά;
Η Χεζμπολά γεννήθηκε ως μια αντικατοχική δύναμη το 1982. Πολέμησε και ανάγκασε το Ισραήλ ήδη από το 1985 να υποχωρήσει από τη Βηρυτό στον ποταμό Λιτάνι και αργότερα να αποχωρήσει και από τον νότιο Λίβανο, το 2000, πράγμα που αποτέλεσε μια τρομερή νίκη. Είναι ένα κίνημα αντιστασιακού χαρακτήρα, όμως αποτελεί μια μη-κρατική οντότητα. Φυσικά στην πορεία των χρόνων έχει αναπτύξει και κοινοτικές δομές: νοσοκομεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, πρόγραμμα κοινωνικής αρωγής για τις οικογένειες των σκοτωμένων μελών της. Επιπλέον ελέγχει δήμους, κοινότητες και εκπροσωπείται πολιτικά στο κοινοβούλιο. Δεν αποτελεί την πλειοψηφία, αλλά μαζί με τις πολλές συνεργαζόμενες δυνάμεις – όχι μόνο σιιτικές, αλλά και χριστιανικές, δρούζικες, αρμένικες κ.ά. – την κατακτούν. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καθαρή πλειοψηφία για να εκλέξει πρόεδρο. Είναι, λοιπόν, ένα αντιστασιακό κίνημα και δεδομένου ότι το Ισραήλ έχει εκφασιστεί, θα το χαρακτήριζα και ένα ένοπλο, αντιφασιστικό, εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Αν κανείς διαβάσει το μανιφέστο της θα διαπιστώσει ότι μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με αντιιμπεριαλιστικό ντοκουμέντο.
Με τη χερσαία επέμβαση να έχει αρχίσει, θα έχουμε μια επανάληψη του 1982 ή του 2006;
Η απάντηση είναι πολύπλοκη. Η Χεζμπολά έχει δεχτεί πολλαπλά χτυπήματα. Έχασε τον χαρισματικό ηγέτη της, την ηγεσία της και πολλά στελέχη και μέλη στο μαφιόζικο σαμποτάζ με τους βομβητές. Ωστόσο, ο υπαρχηγός της οργάνωσης με δήλωσή του ξεκαθάρισε ότι θα συνεχίσουν κανονικά, σε αλληλεγγύη με τη Γάζα, μέχρι την κατάπαυση του πυρός. Τα χτυπήματα που ακολούθησαν εναντίον του Τελ Αβίβ δείχνουν ότι εννοούν τα παραπάνω λόγια. Από την άλλη, ο Λίβανος ως κοινωνία έχει αλλάξει. Υπάρχουν πολλοί σκληροί επικριτές της Χεζμπολά, ιδιαίτερα μετά τον συριακό εμφύλιο. Όμως κανείς δεν έχει αυταπάτες περί του Ισραήλ. Σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου, το 90% του πληθυσμού θα συνταχθεί μαζί της. Οι μόνοι που θα στηρίξουν το Ισραήλ είναι οι απόγονοι των Φαλαγγιτών, οι οποίοι είναι αντι-Παλαιστίνιοι, ρατσιστές, ακροδεξιοί και νομοτελειακά υπέρ του. Η διαφορά μεταξύ του 2006 και του σήμερα έγκειται κυρίως στη δυνατότητα του Ισραήλ να παρεισφρήσει στη Χεζμπολά. Εδώ και 15 χρόνια έχουν χαρτογραφήσει όλη την οργάνωση με διάφορους τρόπους. Η Μοσάντ άνοιξε μαγαζιά επισκευής και πώλησης κινητών σε συγκεκριμένα σημεία της Βηρυτού, μέσω των οποίων τα παγίδευε, άκουγε συνομιλίες και αποσπούσε πληροφορίες. Η συνεργασία της με υπηρεσίες πληροφοριών της Δύσης αλλά και των αραβικών μοναρχιών απέδωσε επίσης καρπούς. Όσον αφορά στην έκβαση του πολέμου, δεν μπορούμε να κάνουμε ασφαλή πρόβλεψη. Μένει να δούμε αν θα καταφέρει η οργάνωση να υπερβεί τα πλήγματα που έχει δεχτεί και να επαναλάβει την επιτυχία του 2006. Το σίγουρο είναι ότι το Παλαιστινιακό εξακολουθεί να είναι το μείζον ζήτημα για την περιοχή, η βάση αυτής της σύγκρουσης, καθώς συγκρούονται δυο διαφορετικά μοντέλα για το μέλλον. Συνύπαρξη ή απαρτχάιντ; Οι λαοί φαίνεται ότι δεν κάνουν αποδεκτό το ρατσιστικό, αποικιακό οικοδόμημα του Ισραήλ.
Πηγή: prin.gr
- Τελευταια
- Δημοφιλή