Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις

Καμία αφηγηματική τεχνική δεν επαρκεί να περιγράψει αυτή τη μέρα. Δεν έχουν φτιαχτεί ακόμα λέξεις που να χωρούν όσα συνέβησαν. Μπορείς να μιλήσεις για τη μυρωδιά του αέρα και για όσα χρώματα άλλαξε ο ουρανός, για τα χιλιάδες παπούτσια που πάτησαν ταυτοχρόνως Σταδίου και για όλα τ’ αποτσίγαρα που φίλησαν την άσφαλτο, αλλά δεν είναι εύκολο να βρεθούν οι λέξεις για να περιγράψουν το αίσθημα. Μαζική απόπειρα εισπνοής.

Στην πλατεία Καραϊσκάκη τα ταξί έχουν δεμένο από ένα μαύρο μπαλόνι στον δεξί τους καθρέφτη. Στην Καρόλου δεν υπάρχει ψυχή. Στην γωνία με Μάρνη ένας ψηλός άνδρας των ΜΑΤ πλακώνεται με έναν χρήστη. «Ό,τι θέλω είμαι. Δολοφόνος πάντως δεν είμαι» του λέει ο άλλος και παραπατάει στην προσπάθειά του να κολλήσει το κούτελο στο κράνος του ψηλού. «Έχε χάρη που δεν ασχολούμαστε μαζί σας σήμερα. Πού να χωρέσετε μέσα όλοι μαζί;». Η σιωπή της Αβέρωφ στις εννιά και μισή το πρωί προμηνύει τα όσα θα συμβούν. Στη Σατωβριάνδου εκείνη την ώρα υπάρχουν μόνο μυστικοί. Ορισμένοι νηστικοί έχουν γραμμένο ΠΕΙΝΑΩ στα χαρτόκουτά μπροστά τους.

Στις δέκα παρά τέταρτο ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να συγκεντρώνεται. Βγαίνουν σαν μυρμήγκια απ’ τα μετρό κι απλώνονται στην πόλη. Πρόκειται για την πιο άμεση και μαζική προσπάθεια οικειοποίησής της απ’ την εποχή των Ελευσίνιων Μυστηρίων, μόνο που σε κάθε γωνία προς το παρόν αντί για μύστες έβρισκες ασφαλίτες.

Πλήθος συρρέει στην πλατεία Ομονοίας. Στην Πανεπιστημίου ένας 60χρονος άντρας μιλάει στο τηλέφωνο. «Μαρία θα το μετανιώσεις που δεν ήρθες, στο σταυρό που σου κάνω, τόσο κόσμο δεν είχε ούτε στην κηδεία του Παπανδρέου». Λίγο πιο πάνω τρεις φιλενάδες λεν τα σεκλέτια τους. Μία κυρία με μαλλί λάχανο και πέρλες στο λαιμό φοράει ταγέρ και καπνίζει με τον πιο παράδοξο τρόπο. Κρατάει το τσιγάρο ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα. Έχει γαμψά νύχια κόκκινα και πολύ μπάσα φωνή. «Φυσικά χρυσό μου, έχουνε κλείσει σπίτια για πολύ πιο ασήμαντα θέματα από τα κληρονομικά. Προτείνω τα πατήσεις πόδι ταχέως». Ένα μικρό κοριτσάκι είχε σκουλαρίκι μόνο το δεξί του αφτί. Πιθανότατα κάποια ένδειξη πένθους παρόμοια με εκείνη των ταξί.

Εντός λίγων λεπτών οι δρόμοι γεμίζουν ασφυκτικά. Πίσω απ’ τη Μεγάλη Βρετανία αγόρια με full face και ιατρικές μάσκες κάτι βγάζουν απ’ τις τσέπες τους. Ένα-ένα αρχίζουν να φοράνε χειρουργικά γάντια, γάντια μηχανής, γάντια για χιόνι. Είναι νευρικά και οι κόρες των υγρών ματιών τους σχεδόν ανύπαρκτες. Σφίγγουν τις γροθιές τους κι αν θες μπορείς να ακούσεις το τρίξιμο του λάτεξ ή/και του υφάσματος που τις καλύπτει. Ένα απ’ τα κορίτσια με τα πρησμένα χείλη που είναι μαζί τους φαίνεται να μην έχει καμία ιδέα που ετοιμάζεται να μπλέξει. Τα νύχια της την ζορίζουν έτσι εγκλωβισμένα. Κοιτάει συνεχώς τα μπλε γάντια που της δώσανε να βάλει.

Όση ώρα απ’ την εξέδρα της πλατείας Συντάγματος μιλούν οι γονείς των θυμάτων, η ομάδα φωνάζει οπαδικά συνθήματα. Όσοι πολίτες βρίσκονται γύρω κοιτούν εξοργισμένοι. Μια ηλικιωμένη πετά ένα μπουκάλι νερό. Τα μέλη της ομάδας αδιαφορούν. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν με μια άλλη ισάριθμη ομάδα, η οποία βρίσκεται λίγο πιο πάνω από τα φανάρια. Βασιλίσσης Σοφίας και Πανεπιστημίου. Ο αρχηγός της είναι σκαρφαλωμένος στην κολώνα της περίφραξης του διοικητικού κτηρίου του Υπουργείου Εξωτερικών. Μιλάει ταυτόχρονα σε δύο πακιστανικά. Μιλάει με τον αρχηγό της ομάδας που βρίσκεται πίσω απ’ τη Μεγάλη Βρετανία και με τον αρχηγό μιας άλλης ομάδας που περιμένει με ανυπομονησία στα πλαϊνά της Βουλής. Ακριβώς δίπλα από τους φίλους της, τα ΜΑΤ. Κάνουν νοήματα με τα χέρια. Σε πόσο; Απ’ το μεγάφωνο μια μητρική φωνή ευχαριστεί κι ανακοινώνει πως η συγκέντρωση έχει λήξει. Καλεί τον κόσμο να μεταβεί ψύχραιμα προς τα μετρό.

Δύο φλεγόμενα αντικείμενα πέφτουν ταυτόχρονα πίσω απ’ την Μεγάλη Βρετανία και επί της Βασιλίσσης Σοφίας στο ύψος της αριστερής εισόδου της Βουλής. Το πλήθος στρεσάρεται. Επικρατεί αναστάτωση. Οι μπάτσοι περιμένουν ώρα για σινιάλο. Απασφαλίζουν. Πέφτουν οι πρώτες κρότου λάμψης. Μάτια δακρυσμένα από χημικά και από απόγνωση.

Η γριά με το μαλλί λάχανο και τις πέρλες στο λαιμό προσπαθεί να τρέξει με το τσαντάκι στη μασχάλη και θυμίζει αγχωμένο πιγκουίνο. Ο μεσήλικάς κλείνει επιτέλους το τηλέφωνο λέγοντας «Μαρία, κλείσε. Πέφτουν μολότοφ. Ούτε στου Γρηγορόπουλου δεν έγιναν αυτά. Θα πέσει η κυβέρνηση. Έρχομαι σπίτι». Οι κοπέλες στην Πανεπιστημιού πλέον βρίσκονται στο ύψος της εισόδου του Νομισματικού Μουσείου. Έχουν εννοήσει πως το βασικό τους σεκλέτι δεν είναι απλώς ο τάδε ή ο δείνα μαλάκας, αλλά η έλλειψη επαναστατικών εργαλείων και συγκεκριμένα η γενική ανυπαρξία καύλας. Η μια φωνάζει «Δεν είναι μνημόσυνο μωρμαλάκες. Είναι η μέρα πριν την άνοιξη». Ο κόσμος διαχέεται στη Βουκουρεστίου. Ψάχνει τη μυρμηγκοφωλιά του.

Θα μπορούσες να πεις το βασικό συναίσθημα ήταν η αγανάκτηση. Όμως η αγανάκτηση δεν μπορεί να ενέχει καύλα. Τα πιο κάτω ενσταντανέ μαρτυρούν το αντίθετο. Μία ομπρέλα προσγειώνεται ανοιχτά της Βουλής την ώρα που κάποιος μύστης κόβει ένα νεράντζι απ’ τα κοινοβουλευτικά. Πυκνοί καπνοί απλώνονται στο Σύνταγμα. Ένας ιεροφάντης φτυστός ο Ντίλαν είναι ζωσμένος με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα. Δίνει τον πιο νευρικό ρυθμό, όση ώρα οι μπάτσοι τον προσπερνούν σκουντώντας τον. Τρεις ιέρειες γράφουν ταυτόχρονα στον τοίχο του κτιρίου της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ. «Η ζωή έχει αξία και χωρίς να την παράγει», «Ζωή με κουπόνια, θάνατος με εισιτήριο», «Η Πύλος είναι εικόνα απ’ το μέλλον και τα Τέμπη η απόδειξη». Εκείνη την ώρα λίγο πιο δίπλα απ’ το κοινοβούλιο, η Πυθία υψώνει τα δυο της κωλοδάχτυλα στα ΜΑΤ την ώρα που η αύρα της αστυνομίας την περιλούζει. Τελείωσαν οι χρησμοί καθάρματα.

Οι αρτηρίες απόφραξαν. Το πλήθος ξεχύνεται σαν αίμα στο σώμα της πόλης. Η πλατεία Συντάγματος, μια ημιθανής τεράστια καρδιά, αποκτά επιτέλους παλμό. Η διαβατήρια τελετή τελειώνει. Πέρασμα στη ΖΩΗ.

Αυτή ήταν η μέρα πριν την άνοιξη κι αυτή η πόλη ήταν για λίγο δικιά μας.

Απ’ το εμπόλεμο αθηναϊκό κέντρο,
Για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα

Πηγή: kosmodromio.gr