Γιάννης Ελαφρός

Η διαδήλωση της Πέμπτης πρωτοβάθμιων σωματείων και εργατικών κινήσεων κατά των κυβερνητικών σχεδίων για πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας αποτέλεσε μια προειδοποιητική βολή γι’ αυτό που έρχεται. Δεν εντυπωσίαζε ο κόσμος που κατέβηκε, μερικές εκατοντάδες ήταν. Το μήνυμα όμως ήταν σαφές: Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη-Μητσοτάκη για κατάργηση του 8ωρου, απλήρωτες υπερωρίες, ατομικές συμβάσεις, υποτίμηση της εργασίας και εξορισμό της απεργίας στη σφαίρα του αδυνάτου, δεν θα αντιμετωπιστεί από το μαχόμενο εργατικό κίνημα με μία από τα ίδια. Δηλαδή μια-δυο ξέπνοες συγκεντρώσεις, μια απεργία για την τιμή των όπλων και… άντε γεια. Απεναντίας, ξεκινά αγώνας για να μην τολμήσει η κυβέρνηση να το κατεβάσει! Κι αν προχωρήσει, όπως είναι σε μεγάλο βαθμό υποχρεωμένη από τις δεσμεύσεις της στο κεφάλαιο και στον ΣΕΒ και από τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να υπάρξει τέτοια αντίδραση που να οδηγήσει στην ήττα του νομοσχεδίου και στην πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ, από τα κάτω και από τα… εργατικά. Στο θέμα αυτό δεν χωρούν μισόλογα: Ή εμείς ή αυτοί. Ή ο κόσμος της εργασίας ή η βαρβαρότητα χωρίς τέλος των αφεντικών!

Το «τάιμινγκ» δεν είναι καλό για την κυβέρνηση. Εκεί που είχε τον κόσμο ζαλισμένο και φοβισμένο με την πανδημία και λόγω της πολύμηνης συναίνεσης ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και «υπεύθυνης» Αριστεράς είχε περάσει ένα κλίμα «επιτυχίας», βρίσκεται σε μία φάση που η αμφισβήτηση μεγαλώνει, καθώς αποκαλύπτεται η εγκληματική της πολιτική. Η συγκλονιστική μάχη του φοιτητικού κινήματος οδήγησε στην αναβολή της εισβολής των ρόμποκοπ του Χρυσοχοΐδη. Οι μαζικές αντιδράσεις στις γειτονιές οδήγησαν το Μαξίμου σε κινήσεις ελέγχου της αστυνομικής βίας. Η κυβέρνηση λοιπόν δεν είναι παντοδύναμη και βέβαια ο Χατζηδάκης είναι… σούπερμαν όταν έχει να κάνει με τούρτες.

Πολύ περισσότερο όταν η μάχη για την εργασία συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο σαν πάλη όλου του κόσμου της δουλειάς, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας που αναζητά κι αγωνιά για ζωή. Το γεγονός πως σήμερα και αύριο είναι προγραμματισμένες ξανά διαδηλώσεις και άλλες δράσεις στις γειτονιές κατά του κυβερνητικού εκτρώματος (δες σελίδα 10) από Εργατικές Λέσχες, συνελεύσεις και τοπικές συλλογικότητες δείχνει πως η πάλη θα γενικευθεί.

Μία ακόμα εξέλιξη που δυσκολεύει την κυβερνητική πλευρά είναι η πλήρης ανυποληψία πια του πιο ξεφωνημένου αστικοποιημένου συνδικαλισμού. Δεν είναι τυχαίο πως η ανακοίνωση της ΓΣΕΕ για «απεργία» στις 4 Μάη για την Πρωτομαγιά ακούστηκε σαν ανακοίνωση κάποιας υποδιεύθυνσης του υπουργείου Εργασίας. Μόνο η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε, που σε προφανή προσυνεννόηση, ανακήρυξε αργία την Τρίτη του Πάσχα. Από την άλλη, πλήθος πρωτοβάθμιων σωματείων, η ταξική πτέρυγα (που είχε και την πρωτοβουλία), το ΠΑΜΕ, ακόμα και η ΑΔΕΔΥ και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας προκήρυξαν απεργία στις 6 Μάη. Πρόκειται για μια απεργία που πρέπει να γίνει σταθμός, καθώς θα αποτελέσει την πρώτη μαζική απάντηση στα σχέδια κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ και ταυτόχρονα ζωντανεύει το μήνυμα της Πρωτομαγιάς. Έχει μεγάλη σημασία να ζωντανέψουν οι δρόμοι στις 6 Μάη και να νεκρώσουν κρίσιμοι τομείς της οικονομίας.
Με όλα αυτά δεν θέλουμε να πούμε πως η μάχη για να μην περάσει η αντεργατική τομή Χατζηδάκη-Μητσοτάκη αποτελεί μια «εύκολη» υπόθεση. Κάθε άλλο. Ο συσχετισμός παραμένει πολύ δύσκολος. Περισσότερο από τις κυβερνητικές ψευδολογίες ή ακόμα και από τα κλομπ της αστυνομίας βαραίνουν στις πλάτες των εργαζομένων η απειλή της ανεργίας, το άγχος της επιβίωσης, η μοναξιά του ατομικοποιημένου μικρο-καταναλωτή πλαστικών ονείρων, η υπόσκαψη των συλλογικοτήτων, η κυριαρχία των αστικών ιδεολογημάτων. Αλλά σε στιγμές κρίσης, οι εργαζόμενοι ανακαλύπτουν σε λίγες μέρες όσα δεν «έβλεπαν» δεκαετίες. Το έχουμε ξαναζήσει προ δεκαετίας. Δεν κρατάει για πάντα, αλλά συμβαίνει…

Βεβαίως η μάχη δεν θα κερδηθεί μόνο με κινήσεις. Απαιτείται περιεχόμενο και πολιτική προοπτική, έκφραση κοινωνικών αναγκών και ταξικών συμφερόντων. Καθώς νιώθουν τις προσεισμικές δονήσεις, κάποιοι βγαίνουν «αγουροξυπνημένοι» από τη δίχρονη χειμερία νάρκη τους. «Εργασιακό, η μητέρα των μαχών» έλεγε το πρωτοσέλιδο της Αυγής την Πέμπτη. Το ιεραρχεί ψηλά ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει. Όχι, δεν τους έπιασε ο πόνος για τα εργατικά δικαιώματα. Διαβάζουμε σε ρεπορτάζ φιλικής στον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδας πως «ο στόχος για το κοινωνικό άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ συνδυάζεται και με τη μάχη για τα εργασιακά. Ο χώρος των εργατικών σωματείων αποτελεί προτεραιότητα για την περαιτέρω ενίσχυση του κόμματος». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «βλέπει τη συγκυρία ως μια ευκαιρία και για τη συγκρότηση του προοδευτικού μετώπου»!

Η προσπάθεια «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας με ρευστοποίηση εργατικών κατακτήσεων και 8ωρου αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου εδώ και 30 χρόνια, καθώς οδηγεί σε εκμετάλλευση χωρίς όρια. Τον στόχο του «υπολογισμού του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση» είχε θέσει η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 10-11/12/1993 στην περιβόητη «Λευκή Βίβλο». Από τότε η ΕΕ συστηματικά προωθεί την υλοποίησή της. Τη μνημονιακή περίοδο ψηφίστηκε ο νόμος 3986/11, που προέβλεπε την ευελιξία στο ωράριο, θέτοντας όμως σαν όρο τη συμφωνία σωματείου ή Ένωσης προσώπων, που θα μπορούσε να συγκεντρώσει η εργοδοσία. Τον απαράδεκτο αυτό νόμο δεν κατήργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, που βέβαια υμνεί την ΕΕ. Σήμερα η κυβέρνηση θέλει να απλοποιήσει τα πράγματα και να τα κάνει πιο βαθιά αντεργατικά: Πάμε σε ατομικές συμβάσεις, ούτε Ενώσεις προσώπων, ούτε σωματεία, ούτε τίποτα. Ο καθένας μόνος του στη ζούγκλα. Μάς αγριεύουν έτσι!

Το εργατικό κίνημα δεν θα παλέψει για μια πιο «ανθρώπινη» βαρβαρότητα. Αι γενεαί πάσαι στον αγώνα! Με το παρελθόν των σκληρών αγώνων και κατακτήσεων για το 8ωρο, με το παρόν της καθημερινής αγωνίας για ζωή, με την απαίτηση για 6ωρο-30ωρο και το μέλλον της απελευθερωμένης εργασίας.

πηγη: prin.gr