«Αγαπητοί μας πελάτες σας ενημερώνουμε ότι από τον  Ιανουάριο, όλες τις Κυριακές το κατάστημά μας θα είναι ανοιχτό με ωράριο λειτουργίας 11.00 – 18.00. Ευχαριστούμε πολύ».

Με αυτόν τον τρόπο η εταιρεία Jumbo ανακοίνωσε το «σπάσιμο» της κυριακάτικης αργίας στην Πρέβεζα (εδώ) και στην Κατερίνη (εδώ):

Υπενθυμίζουμε πως η εταιρεία λίγους μήνες επιδίωξε να περάσει την 6ημερη εργασία με το «έτσι θέλω», όπως είχε καταγγείλει ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας. 

Η απόφαση για τη λειτουργία της Κυριακής σε Πρέβεζα και Κατερίνη, που προφανώς είναι απόφαση – «λαγός» και για υποκαταστήματα σε άλλες πόλεις, έχει ήδη φέρει αντιδράσεις. Σε ανακοίνωση του το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Πρέβεζας δηλώνει κατηγορηματικά αντίθετο στη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. «Ζητάμε την άμεση αναίρεση της απόφασης της εταιρείας JUMBO για τη λειτουργία του καταστήματος Πρέβεζας τις Κυριακές και δηλώνουμε ότι από την πλευρά μας θα αγωνιστούμε με κάθε μέσο για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την αποτροπή λειτουργίας του καταστήματος τις Κυριακές», αναφέρει σε ανακοίνωση του.  Το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Πρέβεζας δηλώνει: «Αντί να προσλάβει προσωπικό, αντί να κάνει μόνιμους και πλήρους απασχόλησης τους 4ωρους και τους εποχιακούς, εντατικοποιεί ακόμα περισσότερο τις συνθήκες εργασίας, επιβάλλοντας 7ήμερη εργασία, στερώντας στους συναδέλφους το ρεπό τους. Απαιτούμε η “Jumbo” να πάρει πίσω το 7ήμερο». Επίσης, το Επιμελητήριο Πρέβεζας έχει προχωρήσει στην έγγραφη επιστολή διαμαρτυρίας προς το τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας Πρέβεζας και θα προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες που απαιτούνται προκειμένου να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα των επιχειρήσεων- μελών του.

ΠΗΓΗ: imerodromos.gr

Γιώτα Ιωαννίδου

Από τη μια η ποίηση των εξεγέρσεων, με τον ιδιαίτερο ρόλο της νεολαίας, από τη Χιλή μέχρι το Εκουαδόρ και από το Περού μέχρι το Παρίσι. Από την άλλη, η νέα κανονικότητα της καταστολής που δεν διστάζει στο ξεγύμνωμα και στον εξευτελισμό των ανυπεράσπιστων σωμάτων, διαχέοντας το «κοίταξε τη δουλειά σου».

Μια ασπρόμαυρη εικόνα του χρόνου που πέρασε φαίνεται να στοιχειώνει τα όνειρα των ποιητών της εξέγερσης αλλά και των κρατούντων της εξουσίας. Οι καθημερινοί, λαϊκοί, ανώνυμοι ποιητές βλέπουν τη φωτεινή πλευρά της εικόνας μέσα από τα μάτια της νεαρής διαδηλώτριας στη Χιλή, που εξεγείρεται ατρόμητη μπροστά στα πάνοπλα αστυνομικά ρόμποκοπ της εξουσίας ή του νεαρού ζευγαριού που χορεύει ταγκό ανάμεσα στα δακρυγόνα. Τα λευκά φουρό από τις μπαλαρίνες της Όπερας που χορεύουν τη Λίμνη των κύκνων μπροστά στο πλήθος των επίμονων απεργών του Παρισιού, υπογραμμίζουν τη φωτεινή, παγκόσμια πλευρά της εξεγερτικής ελπίδας.

Η εξέγερση στη Χιλή πυροδοτήθηκε από τον άγριο αγώνα ανυπακοής μαθητών και φοιτητών όταν μπλόκαραν την αύξηση των εισιτηρίων στο μετρό του Σαντιάγκο, που επέβαλε η κυβέρνηση Πινιέρα. Η νεολαία ήταν από τα αξιόμαχα τμήματα της λαϊκής εξέγερσης στο Εκουαδόρ, μαζί με τους εργαζόμενους και του ιθαγενείς, που ανάγκασε την κυβέρνηση να πάρει πίσω τα μέτρα κατάργησης της επιδότησης των καυσίμων. Νεολαιίστικο χρώμα είχε το κύμα διαμαρτυρίας στο Περού, όταν ξεχύθηκε στους δρόμους της Λίμα μετά από το θάνατο από ηλεκτροπληξία δύο νέων εργαζόμενων στα ταχυφαγεία του Μακ Ντόναλτς.

Αλλά και στη χώρα μας, νεολαιίστικο, μαχητικό άρωμα είχε ο περσινός Γενάρης των αναπληρωτών και των ελαστικά εργαζόμενων, όπως και ο Νοέμβρης των φοιτητών που αμφισβήτησε μαζικά και έσπασε τη λογική του κατασταλτικού γύψου στα Πανεπιστήμια, με την κινητοποίηση στην ΑΣΟΕΕ και τις αντικατασταλτικές διαδηλώσεις. Ο αγώνας των συμβασιούχων, η σημαία δικαιωμάτων των ντελιβεράδων και των εργαζόμενων στον επισιτισμό και η διεκδίκηση των δώρων, όταν τα αφεντικά πηγαίνουν στα σπίτια των εργαζόμενων για να τα ζητήσουν πίσω, δείχνουν ότι σημάδια αυτής της διαδικασίας υπάρχουν παντού.

Από την άλλη οι κρατούντες της εξουσίας βάφουν με μελανά χρώματα τη σκοτεινή πλευρά των καιρών μας. Παλεύουν με το τόσο φως που ξεπροβάλλει από τις ρωγμές ενός συστήματος, που νόμιζαν ότι μπετονάρισαν εξαίσια με τα υλικά της σκοτωμένης ελπίδας και του φόβου.

Ξεγυμνώνουν τα σώματα όσων αντιστέκονται για να καταστείλουν το πνεύμα της αντίστασης και να ξεράνουν τα φύτρα μιας ατίθασης νεολαίας που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, αμφισβητώντας το ρόλο του σκλάβου που τους επιφυλάσσει o καπιταλισμός.

Ξεγυμνώνεται ο ολοκληρωτισμός ενός συστήματος σε κρίση, που ανήμπορο να χειραγωγήσει με κάποιον ισχυρό μύθο τους υπηκόους του, ανάγει την καταστολή σε κανόνα. Η γυμνή ζωή και η κατάσταση εξαίρεσης αποτελούν τα εργαλεία του. Η ταπείνωση, ο βιασμός και ο εξευτελισμός των σωμάτων υπερβαίνει ακόμη και την επιβολή της τρομοκρατίας, του ξύλου και των βασανιστηρίων. Η ζωή που απογυμνώνεται από κάθε προστατευτικό κέλυφος στερείται κάθε δικαιώματος ατομικότητας, φιλοδοξούν να γίνει πεδίο άσκησης μιας ανεξέλεγκτης εξουσίας. Η επιβολή της κρατικής κυριαρχίας επιχειρείται να γίνει πάνω στην αποδοχή της δυνατότητας παραβίασης από αυτήν οποιουδήποτε νόμου.

Η νέα κοινοτοπία του κακού εδράζεται πια όχι στο μέγεθος της διαστροφής που θα χρησιμοποιηθεί αλλά στην προσπάθεια υποταγής του καθημερινού ανθρώπου, ότι όλα αυτά δεν τον αφορούν. Ότι οφείλει να εκχωρήσει ένα μέρος της ελευθερίας του, αν θέλει να επιβληθεί «τάξις και ασφάλεια».

Η ελπίδα των καθημερινών «ποιητών» είναι ο φόβος των κρατούντων

Έτσι λοιπόν διαβαίνει το κατώφλι ο νέος χρόνος με τις εικόνες του παλιού και τις υποσχέσεις του καινούργιου. Η ελπίδα των καθημερινών «ποιητών» είναι ο φόβος των κρατούντων. Δυο όψεις της ίδιας εικόνας που θα συνεχίζουν να αντιπαλεύουν στην κόψη της ιστορίας, για το ποιος θα χαράξει την πορεία της. Όσο η νεολαία ανεμίζει τις σημαίες των πρώτων, οι ανάγκες και τα εργατικά δικαιώματα, η ελευθερία και η αξιοβίωτη ζωή θα χρωματίζουν αυτή την πορεία και θα στέλνουν τα τάγματα θανάτου των δεύτερων, κρατικά ή παρακρατικά, στην προϊστορία της ανθρωπότητας, όπου ανήκουν.

Μοιάζει να είναι το παιχνίδι αυτό, σαν το παιχνίδι ζωής που έδιναν επί 69 ημέρες 33 ανθρακωρύχοι το 2010, όταν εγκλωβίστηκαν στα έγκατα ενός ορυχείου στη Χιλή. Διέψευσαν όλες τις προβλέψεις που τους ήθελαν νεκρούς από το πρώτο δεκαήμερο, πάλεψαν με το σκοτάδι και επιβίωσαν με μια φοβερή συλλογικότητα και αλληλεγγύη. Όταν πια εντοπίστηκαν και μπορούσαν να βγουν, αποφάσισαν να προχωρήσουν μπροστά οι νέοι εργάτες και στο τέλος οι γηραιότεροι. Γιατί βίωσαν καλά πώς να φυλάνε στις χούφτες τους το μέλλον της ανθρωπότητας, τη νιότη του κόσμου…

Πηγή: ΠΡΙΝ - pandiera.gr

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ

«Κοιτάζοντας» κάποιος την ιστορία της Μέσης Ανατολής λίγο πριν και κυρίως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και σήμερα καταλήγει σε ένα βασικό συμπέρασμα: Η ύπαρξη του πετρελαίου διαμόρφωσε τον πολιτικό χάρτη, διένειμε, δίχασε και αιματοκύλησε ολόκληρη την περιοχή.

«Σπουδαίοι» μέχρι και σήμερα γνώριμοι, Chevron, Exxon Mobil, Total, ENI, BP κ.λπ., καθώς και οι μεγάλοι παγκόσμιοι παίκτες (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία κ.λπ.) δεν δίστασαν στη χρησιμοποίηση οποιουδήποτε μέσου προκειμένου να βάλουν στο χέρι τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής. Οι φωτιές που έχουν ανάψει εδώ και δεκαετίες καίνε ασταμάτητα μέχρι και σήμερα.

Υπ’ αυτήν την έννοια δεν είναι μάλλον ευχάριστη και αισιόδοξη είδηση το ότι όλοι αυτοί σήμερα στρέφουν την προσοχή τους δυτικότερα, στην Ανατολική Μεσόγειο.

«Απεξάρτηση» από τη Ρωσία

Η διαπιστωμένη – ή ακόμα και η φημολογούμενη – ύπαρξη γιγαντιαίων ενεργειακών κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, στο «τόξο» που εκτείνεται από τις θαλάσσιες περιοχές νότια της Κύπρου, βόρεια των ακτών της Αιγύπτου και φτάνει μέχρι τα νότια της Κρήτης στο Λιβυκό πέλαγος, έχει ήδη βάλει (διπλωματική προς το παρόν) φωτιά στην περιοχή.

Τραπεζικοί όμιλοι «ρισκάρουν» δάνεια αναμένοντας υπερ-αποδόσεις στο νέο Ελντοράντο της Ανατολικής Μεσογείου και οι πετρελαϊκοί κολοσσοί αναλαμβάνουν να επιστρέψουν (μαύρο) χρυσάφι στους απανταχού επενδυτές.

Μαζί μ’ αυτό το μεγάλο οικονομικό παιχνίδι εξελίσσεται παράλληλα και το τεράστιο γεωπολιτικό. Μια ματιά στον χάρτη όπου φαίνονται οι πηγές ενέργειας που τροφοδοτούν την Ευρώπη, καθώς και οι διαδρομές μέσα από τις οποίες αυτή η ενέργεια φτάνει στην ευρωπαϊκή κατανάλωση, θα βοηθήσει κάποιον να κατανοήσει το έπαθλο του μεγάλου παιχνιδιού που εξελίσσεται εδώ και μισό αιώνα στη Μέση Ανατολή και μετακινείται τώρα δυτικότερα, προς την Ανατολική Μεσόγειο.

Σήμερα ο πλησιέστερος ενεργειακός προμηθευτής της Ευρώπης είναι η Ρωσία, η οποία διαθέτει αστείρευτους ενεργειακούς πόρους και υπάρχοντα ή υπό δημιουργία δίκτυα μεταφοράς τους στη Γηραιά Ήπειρο. Η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης (την οποία η Ουάσιγκτον θεωρεί αμερικανικό οικόπεδο) από τη Ρωσία δεν είναι αποδεκτή από τις ΗΠΑ.

Τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, στην περίπτωση που αποδειχτούν όντως γιγαντιαία, όπως τα εμφανίζουν οι εκτιμήσεις, μπορούν να είναι η εναλλακτική τροφοδοσία της Ευρώπης και η απεξάρτησή της από το ρωσικό μονοπώλιο, με ό,τι αυτό (πολιτικά) συνεπάγεται.
Σε αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι, όση σημασία έχει η «ιδιοκτησία» του ενεργειακού κοιτάσματος άλλη τόση – και ίσως μεγαλύτερη – έχουν ο τρόπος και ο δρόμος μεταφοράς του από την παραγωγή στην ευρωπαϊκή κατανάλωση. Όλα αυτά περιγράφουν τη νέα σκακιέρα του μεγάλου παιχνιδιού του 21ου αιώνα. Και πάνω σ’ αυτήν μπορεί εύκολα κάποιος να δει τους παίκτες, τους «βασιλιάδες», τους «αξιωματικούς» και, κυρίως, τα πιόνια…

Γεωπολιτικοί κομπάρσοι

Η απομάκρυνση της Τουρκίας από τη σφικτή αμερικανική αγκάλη, η επιτυχημένη επανεμφάνιση της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή και ο κεντρικός ρόλος που έχει αναλάβει στο δράμα της Συρίας, καθώς και η αύξηση της επιρροής της Τεχεράνης, περιγράφουν το πρόβλημα που έχει να επιλύσει η Ουάσιγκτον στην προσπάθεια που καταβάλλει για να περιορίσει την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία.

Μία από τις «λύσεις» αυτού του προβλήματος είναι ο έλεγχος των διαδρομών που θα ακολουθήσουν τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη.

Κοιτάζοντας πάλι τον χάρτη μπορεί κάποιος να διαπιστώσει εύκολα ότι η φθηνότερη και συντομότερη διαδρομή που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τα κοιτάσματα του Ισραήλ, της Κύπρου και της Αιγύπτου θα ήταν μέσω της Τουρκίας. Ο «τουρκικός δρόμος» είναι αυτός που υπαγορεύει η οικονομία. Ωστόσο, η γεωπολιτική διατυπώνει εντονότατες αντιρρήσεις.

Για την ακρίβεια η αποσταθεροποίηση της σχέσης ΗΠΑ – Τουρκίας υποχρεώνει τη Δύση να εξετάσει άλλους δρόμους μεταφοράς, όπως είναι αυτός του αγωγού EastMed, ο οποίος σχεδιάζεται να διατρέξει υποθαλάσσια τη Μεσόγειο.

Προβάλλοντας πολιτικά και ενισχύοντας παρασκηνιακά την επιλογή για την κατασκευή του EastMed η Ουάσιγκτον υπενθυμίζει στην Τουρκία ότι υπάρχουν εναλλακτικές. Γύρω από την Ουάσιγκτον συσπειρώνονται «αξιωματικοί» όπως το Ισραήλ ή η Γαλλία και πιόνια όπως η Κύπρος, η Αίγυπτος και η Ελλάδα. Στην αμερικανική σφαίρα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί και η Ιταλία.

Από την πλευρά της, ωστόσο, η Τουρκία υπό την ηγεσία του Ερντογάν εμφανίζεται διατεθειμένη να διεκδικήσει με όλες τις δυνάμεις της τον ρόλο της μεγάλης περιφερειακής δύναμης. Η έμπρακτη αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ με την αποστολή ερευνητικών πλοίων και πλωτών γεωτρύπανων σε θαλάσσια οικόπεδα που η Κυπριακή Δημοκρατία έχει παραχωρήσει προς έρευνα και εκμετάλλευση ήταν το πρώτο σαφές μήνυμα της Άγκυρας, το οποίο συνοψίζεται με απλά λόγια ως εξής: Τίποτε δεν μπορεί να γίνει στην Ανατολική Μεσόγειο δίχως τη συναίνεση (ή το μερίδιο) της Τουρκίας.

Το δεύτερο μήνυμα της Άγκυρας ήταν η συμφωνία με τη Λιβύη. Μ’ αυτήν η Τουρκία οριοθετεί στην ουσία την ΑΟΖ της με τη Λιβύη νοτιοανατολικά της Κρήτης υπογραμμίζοντας πάγιες θέσεις της: ότι τα ελληνικά νησιά Ρόδος, Καστελλόριζο και Κάρπαθος δεν έχουν δικαιώματα σε ΑΟΖ. Με αυτήν τη συμφωνία η Τουρκία του Ερντογάν επαναλαμβάνει επίσης ότι δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει καμία εξέλιξη στην περιοχή να συμβεί ερήμην της.

Συνοψίζοντας θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, η παρούσα και η προηγούμενη, ανέλαβαν πρόθυμα να μετατρέψουν τη χώρα σε αμερικανική βάση και να παίξουν (σαν πιόνια) το παιχνίδι της Ουάσιγκτον πρωτοστατώντας (υποτίθεται) στη δημιουργία του εναλλακτικού ενεργειακού δρόμου εφοδιασμού της Ευρώπης. Θέλουν, προφανώς, να ξεχνούν οι ελληνικές κυβερνήσεις ότι σε μια παρτίδα σκάκι τα πιόνια είναι αυτά που θυσιάζονται πρώτα…

Πηγή: Εφημερίδα «Το Ποντίκι»

ΠΗΓΗ; imerodromos.gr