Δημήτρης Γρηγορόπουλος 

▸ Αμετάκλητα κόμμα διαχείρισης, όχι ανατροπής του αστικού κράτους

Πολιτική θύελλα προκάλεσε η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι η «δεύτερη φορά Αριστερά» δεν θα αρκεστεί στην κυβερνητική εξουσία αλλά θα ελέγξει όλους «τους κρίσιμους αρμούς της εξουσίας». Από κοντά και ο Πολάκης, έψεξε τον τότε πρόεδρο της Βουλής Βούτση, γιατί δεν προχώρησε στην αλλαγή του κανονισμού της Βουλής, ώστε να συγκροτηθεί το ΕΣΡ κατά τη βούληση του ΣΥΡΙΖΑ και ανάλογα να κατανείμει τις τηλεοπτικές άδειες, στους εκλεκτούς του. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ο χαμαιλεοντισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Ως αντιπολίτευση διακήρυσσε ότι αρκεί η ανάδειξη μέσω κοινοβουλευτικής διαδικασίας «αριστερής» κυβέρνησης, για να συντελεστεί η ριζική αλλαγή της κοινωνίας, λοιδορώντας τις αναλύσεις περί του αντιθέτου της επαναστατικής Αριστεράς και διαβεβαιώνοντας ευρύτερες μάζες για την ευκολία και τον ρεαλισμό αυτής της στρατηγικής. Όταν αυτοδιαψεύτηκαν οι διαβεβαιώσεις του με την εφαρμογή μιας αντιλαϊκής πολιτικής υποταγμένης στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό επικαλέστηκε δημαγωγικά τη διάκριση κυβερνητικής και συνολικής κρατικής εξουσίας, όχι για να την υιοθετήσει, αλλά για να δικαιολογήσει την αποτυχία του. Ως αντιπολίτευση πλέον επικαλείται αυτή τη ριζοσπαστική αντίληψη, όχι για να την ακολουθήσει, αλλά για να πείσει το αριστερόστροφο κοινό του ότι έχει διδαχτεί απ’ τα λάθη του και δεν πρόκειται να τα επαναλάβει…

Ωστόσο, παρά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ η ηγεσία του γνώριζε ότι κυβέρνηση και κρατική εξουσία δεν ταυτίζονται. Δεν είχε βέβαια σκοπό να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία του, αλλά να διαχειριστεί απλώς το σύστημα. Πριν από τις εκλογές του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απεμπολήσει τις όποιες ριζοσπαστικές θέσεις του, για να εξασφαλίσει τη συναίνεση του συστήματος στην ανάληψη της διακυβέρνησης.

Γι’ αυτό, όταν έγιναν γνωστά τα exit polls που έδιναν ξεκάθαρα πρωτιά στην Κουμουνδούρου, ο τομεάρχης άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ επικοινώνησε με τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ και επισκέφθηκε τον αρχηγό της ΕΛΑΣ εκφράζοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας της χώρας. Παράλληλα, διέρρευσε ότι το υπουργείο Άμυνας θ’ αναλάβει ο σκληρός δεξιός Πάνος Καμένος, ως πρόσθετη διαβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι το «κράτος έχει συνέχεια».
Αλλά και η ηγεσία της ΝΔ δεν έχασε την ευκαιρία να κινδυνολογήσει διερμηνεύοντας την τοποθέτηση του Τσίπρα ως ευθεία επίθεση κατά της δημοκρατίας, ως «κατάργηση του κράτους δικαίου», αλλά και δηλωτική του «ολοκληρωτικού DNA του ΣΥΡΙΖΑ», αν και γνωρίζει, και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει χαιρετίσει, την πλήρη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό σύστημα… Ακολούθησε το συνηθισμένο μπαράζ αλληλοκατηγοριών των δύο κομμάτων για το ποιος παραβιάζει τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Ωστόσο, τα συστημικά κόμματα, ιδίως οι πόλοι του δικομματισμού, αν και κόπτονται για τη δημοκρατία και αλληλοκατηγορούνται για την αλλοίωσή της, είναι θεσμικά οι βασικοί φορείς, που συμμορφούμενοι στις ανάγκες και απαιτήσεις του κεφαλαίου (με πίεση εξωτερική, αλλά με την αυξανόμενη συμμετοχή εκπροσώπων του σε κυβερνήσεις) θεσμοθετούν την οξυνόμενη αυταρχικοποίηση του αστικού κράτους.
Ο αυταρχισμός των κυβερνώντων κομμάτων όπως «ο έλεγχος των κρίσιμων αρμών της εξουσίας» απ’ τη δεύτερη φορά Αριστερά, που επαγγέλθηκε «απειλητικά» ο Τσίπρας, αποβλέπει, αφενός, στην ενίσχυση των θέσεών του στον κρατικό μηχανισμό και στη σχετική αποδυνάμωση των πολιτικών αντιπάλων του, ώστε να διευκολύνεται η διακυβέρνησή του και να διευρύνεται η πολιτική εμβέλειά του στις μάζες. Αφετέρου, τα κυβερνώντα κόμματα αποβλέπουν στην αυταρχική θωράκιση του αστικού κράτους, ώστε να αποτρέπονται ή να εξουδετερώνονται οι λαϊκές αντιδράσεις στις χρόνιες επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης.

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός αναβαθμίζει τα προνόμια του κεφαλαίου, πλήττοντας ταυτόχρονα με διαρκή λιτότητα και οξυνόμενο αυταρχισμό, την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Το κεφάλαιο επιβάλλει αυτήν την πολιτική με την εκάστοτε κυβέρνηση, την νομοθεσία, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που συνεχώς κανονικοποιείται και τον κρατικό μηχανισμό — ιδίως το «βαθύ κράτος». Ιδιαίτερα η εκτελεστική εξουσία στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό διογκώνεται. απορροφώντας και ποδηγετώντας σε μεγάλο βαθμό τη νομοθετική και δικαστική εξουσία και διορίζοντας την ηγεσία του κρατικού μηχανισμού. Σε αυτήν τη σχέση εδράζεται ο σοσιαλρεφορμισμός και η σοσιαλδημοκρατία, όταν ως αντιπολίτευση, ευαγγελίζονται την αλλαγή της κοινωνίας με την κατάκτηση απλώς της κυβερνητικής εξουσίας. Η αλήθεια είναι ότι ναι μεν η κυβερνητική εξουσία διογκώνεται και υπερενισχύεται, αλλά και επικαθορίζεται από σειρά κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, κρατικών παραγόντων, θεσμικά και εξωθεσμικά, που συμβάλλουν σημαντικά στις κυβερνητικές αποφάσεις, τις αποτρέπουν, ή σε οριακές καταστάσεις, ακόμη και ανατρέπουν μία ανεπιθύμητη κυβέρνηση. Παράγοντες που επικαθορίζουν την κυρίαρχη στον καπιταλισμό τάξη του κεφαλαίου είναι, κυρίαρχα, τα πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια, η πολύπλευρη δύναμη του κεφαλαίου (από το χώρο εργασίας έως τις καθοριστικές παρεμβάσεις στην κοινωνική και πολιτική ζωή), οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις (όπως η ΕΕ), τα διεθνή όργανά τους (ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.α.), οι ηγετικοί ιμπεριαλισμοί, άλλα κρατικά όργανα, ιδίως του κατασταλτικού μηχανισμού (στρατός, αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες), η ηγετική γραφειοκρατία των κρατικών μηχανισμών, οι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι μεγάλων πόλεων, οι ανεξάρτητες αρχές, η Εκκλησία, τα ΜΜΕ, αλλά και οι αγώνες των λαϊκών τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, σε περιορισμένο βέβαια βαθμό.

Το πλέγμα δυνάμεων που συναποτελούν την πολιτική εξουσία κάνει φανερό πως η κατάληψη του κυβερνητικού θεσμού δεν αρκεί για την κοινωνική αλλαγή

Αυτό το ευρύ και βαθύ πλέγμα δυνάμεων που συναποτελούν την πολιτική εξουσία στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό με θεσμικό κέντρο την κυβέρνηση, αλλά σχετική αυτοτέλεια των συνιστωσών του, εσωτερικών και εξωτερικών, δεν αφήνει, ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες, αμφιβολίες ότι η κατάληψη του κυβερνητικού θεσμού δεν αρκεί για την κοινωνική αλλαγή. Εξάλλου, όπως έχει αποδείξει η ιστορική εμπειρία, η κατάληψη της εκτελεστικής εξουσίας από ριζοσπαστικές δυνάμεις οδηγεί στη μετατόπιση του κέντρου βάρους από την κυβερνητική εξουσία στους κατασταλτικούς μηχανισμούς (πείραμα Αλιέντε στη Χιλή 1970) που με τον εκβιασμό ή και τη βία θα ανατρέψουν την κοινωνική αλλαγή. Σήμερα, μάλιστα, στις συνθήκες της άγριας αντιλαϊκής και αυταρχικής πολιτικής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ούτε μια δέσμη απλώς προοδευτικών μέτρων δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση με προοδευτικές τάσεις. Μόνο σε συνθήκες κινηματικής έξαρσης και με πρωτεύοντα παράγοντα το κίνημα μπορεί να αναδειχτεί κυβέρνηση που να συμβάλλει στην υλοποίηση ριζοσπαστικών αλλαγών. Αυτή όμως η αρχική ρήξη πρέπει να ολοκληρωθεί με την επαναστατική κατάληψη της κρατικής εξουσίας, για ν’ αποφευχθεί η παλιννόστηση της πλήρους αστικής κυριαρχίας.

ΠΗΓΗ: prin.gr

Λάβαμε και δημοσιεύουμε καταγγελία που εστάλη στην ΠΕΝΕΝ από Ναυτίλους αξιωματικούς η οποία αναφέρεται στα προβλήματα που αφορούν την κατάσταση στο εκπαιδευτικό ναυτικό κέντρο "COSMOSNAUTICALTRAININGCENTER"

Στα βασικά προβλήματα που καταπιάνεται η σχετική καταγγελία, η ΠΕΝΕΝ συμμερίζεται τις απόψεις των καταγγελλόντων, υπάρχουν όμως και άλλα τα οποία δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, όπως για παράδειγμα η αναφορά τους για τον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην ναυτική εκπαίδευση.

Η καταγγελία

Το Ναυτιλιακό περιοδικό "Εφοπλιστής" είναι αυτό που δηλώνει ο τίτλος του. Από αυτό προκύπτει ότι οι θέσεις και οι απόψεις του με την ΠΕΝΕΝ απέχουν έτη φωτός και είναι προφανές ότι το στοιχείο αυτό καθορίζει και την θέση του περιοδικού απέναντί μας.

Αυτό αποδεικνύεται αφού κυρίαρχο στην "δημοσιογραφική κουλτούρα" του περιοδικού είναι η αναπαραγωγή της εφοπλιστικής προπαγάνδας όπως διαμορφώνεται στα πλαίσια της επίσημης "εφοπλιστικής κοινότητας" δηλαδή το δόγμα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό "δημοσιογραφικό" πλαίσιο ταιριάζουν μόνο απόψεις οργανώσεων και συνδικαλιστών που συνδράμουν και ταυτίζονται με τις εφοπλιστικές θέσεις και τα δικά τους συμφέροντα..... όχι όμως της ΠΕΝΕΝ που βρίσκεται σταθερά στην αντίπερα όχθη και αποτελεί την βασική δύναμη στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στην ναυτιλία που αντιστρατεύεται με τον δημόσιο λόγο της και με τους αγώνες της αυτή την πολιτική την οποία πιστά υπηρετούν το αστικό πολιτικό προσωπικό το ποικιλόμορφο συνδικαλιστικό κατεστημένο και βεβαίως πλήθος δημοσιογράφων που έχουν τεθεί στην υπηρεσία του εφοπλιστικού κεφαλαίου αναπαράγοντας κάθε φορά την προπαγάνδα τους.

Καθόλου λοιπόν περίεργο που το καλό περιοδικό έχει πάρει τυπικά και ουσιαστικά διαζύγιο με τις αρχές της δημοσιογραφίας περί αντικειμενικότητας, πλουραλισμού των απόψεων και της πολυφωνίας...

Στην βάση ακριβώς αυτή επιλέγει να αποσιωπά συστηματικά τις θέσεις της ΠΕΝΕΝ για τα Ναυτεργατικά προβλήματα, τις ασκούμενες ναυτιλιακές πολιτικές που εκπορεύονται από τα γνωστά εφοπλιστικά κέντρα.

Όλα τα παραπάνω είναι σαφή και αυτονόητα.

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού - Φεβρουάριος 2020 - δημοσιεύεται ένα πικρόχολο, εμπαθές σχόλιο, δείχνοντας ότι τους έχει πιάσει εκεί στον "Εφοπλιστή" το άγχος πόσο διαβάζονται τα κείμενα και οι θέσεις της ΠΕΝΕΝ για την ναυτιλία και ο συντάκτης του σχολίου καταλήγει στο συμπέρασμα αφού αυτά "δεν τα δημοσιεύει ο "Εφοπλιστής" δεν δίνει δεκάρα για αυτά και το διαδίκτυο".....

Μόνο που πάνω στην βιασύνη του ο συντάκτης του σχολίου, προκειμένου να απαξιώσει την ΠΕΝΕΝ και τις δημόσιες παρεμβάσεις της, αυτοανακηρύσσει τον εαυτό του ως παντογνώστη του διαδικτύου για να καταλήξει στο συμπέρασμα που ο ίδιος επιθυμεί.

Η κακότητα, η σκοπιμότητα και η χολή από το σχόλιο δεν κρύβονται....

Μόνο που η πραγματικότητα διαφέρει παρασάγγας από τους ευσεβείς πόθους του περιοδικού, αφού η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη από αυτή που απαξιωτικά προσπαθεί να εμφανίζει ο συντάκτης.

Πράγματι εάν ο λόγος γίνεται για τα τηλεοπτικά κανάλια και τις αστικές εφημερίδες (που είναι στο μεγαλύτερο μέρος υπό τον έλεγχο των ίδιων των εφοπλιστών), αυτός ο ισχυρισμός του είναι απόλυτα σωστός. Εάν όμως ο λόγος γίνεται για το διαδίκτυο (και αυτό είναι σήμερα το κύριο μέσο ενημέρωσης εκατομμυρίων ανθρώπων στην χώρα μας) του δηλώνουμε ότι ποτέ η ΠΕΝΕΝ δεν είχε καλύτερη επικοινωνιακή πρόσβαση και απήχηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης....

Στην απεραντοσύνη του διαδικτύου δεν μπορεί να επικρατήσει η εφοπλιστική κηδεμονία....

Το Δ.Σ της ΠΕΝΕΝ

Από Κώστας Παπουλής

η αλλιώς

«Τι να τα κάνεις τα λεφτά άμα δεν έχεις φράγκο…»

Πρώτον: Το επιτόκιο του δημοσίου χρέους είναι σημαντικός παράγοντας για την οικονομική πολιτική άρα και για την χώρα που την ασκεί, εφόσον  η χώρα αυτή χαράζει την δική της οικονομική πολιτική. Στην πραγματικότητα μια χώρα που είναι σε βαθιά ύφεση και με τεράστια υποαπασχόληση κεφαλαίου και εργασίας, όπως λ.χ. η Ελλάδα, να μπορεί λόγω χαμηλού επιτοκίου, να δανειστεί, για να πραγματοποιήσει μια επεκτατική οικονομική πολιτική, ώστε να εξέλθει από την κρίση και να οδηγηθεί   προς την πλήρη απασχόληση. Ανάλογα με το πόσο το ονομαστικό επιτόκιο είναι μικρότερο από το άθροισμα του πληθωρισμού και της μεγέθυνσης που επιτυγχάνεται  στο ΑΕΠ, μπορεί να υπάρξει και ανάλογο πρωτογενές έλλειμμα χωρίς να αυξάνει το ποσοστό του δημοσίου-χρέους επί του ΑΕΠ. Ακόμη και αν το έλλειμμα απαιτείται να είναι αρκετά μεγάλο, τότε η αύξηση του λόγου δημοσίου χρέος προς ΑΕΠ θα είναι μικρή. Όμως τι νόημα έχουν αυτά για την Ελλάδα; Η Ελλάδα έχει μπει στο γύψο των σταθερών πρωτογενών πλεονασμάτων έως το 2060!!!  Στερείται, ανεξαρτήτως οικονομικής συγκυρίας και παντελώς της Δημοσιονομικής Πολιτικής. Αν λοιπόν στερείσαι της δημοσιονομικής πολιτικής, τι νόημα έχει το χαμηλό επιτόκιο, αφού δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να δανειστείς φτηνά και να εξέλθεις της κρίσης;

Δεύτερον: Ο Βάλτος του Εξωτερικού Δημόσιου Χρέους

Το 2008 όταν ξέσπασε η κρίση το χρέος της γενικής κυβέρνησης, ήταν 263 δις, ήτοι 109% του ΑΕΠ. Το 2015 ήταν 312 δις και 176% του ΑΕΠ, ενώ το 2018 ανήλθε σε 335 δις και 181% του ΑΕΠ. Με τα τελευταία στοιχεία, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης είναι 354 δις. Από αυτά το χρέος προς τους επίσημους πιστωτές (μηχανισμό στήριξης, Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ.) είναι το 82% δηλαδή κοντά στα 290 δις. Δηλαδή το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας μόνο προς τον επίσημο τομέα (όχι τον ιδιωτικό) είναι  πάνω από 150%  του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή σήμερα η Αργεντινή με ένα συνολικό ονομαστικό δημόσιο χρέος ανάλογο με το δικό μας, που όμως αντιστοιχεί στο 100% του ΑΕΠ της, και με εξωτερικό δημόσιο χρέος περίπου στο 30% (μοιρασμένο στο Δ.Ν.Τ. και στους ιδιώτες) περνάει σε νέα αναδιάρθρωση χρέους. Μάλλον αυτοί είναι τα κορόιδα…

Τρίτον: Η πικρή πραγματικότητα είναι, η συνεχής και αύξουσα, εξωτερική υπερχρέωση της Ελλάδας. Αιτία, το σκληρό ευρώ, με το συνεπακόλουθο εξωτερικό έλλειμμα .

Από το 1999 την αυγή του ευρώ έως σήμερα η καθαρή εξωτερική χρέωση της Ελλάδας – όπως φαίνεται από τα επίσημα στοιχεία- όχι μόνο έχει  περίπου πενταπλασιαστεί ως ποσοστό του ΑΕΠ, αλλά είναι και ανερχόμενη. Κύρια αποτελείται από εξωτερικό δημόσιο (και όχι ιδιωτικό) χρέος και οφείλεται σε ένα νόμισμα που δεν ελέγχεται από τις ελληνικές οικονομικές αρχές. Πρέπει να τονίσουμε ότι το πρόβλημα μιας χώρας δεν είναι το ύψος του χρέους της, αλλά α) σε ποιανού τα χέρια βρίσκεται, δηλαδή αν είναι σε εγχώριους ή ξένους πιστωτές β) αν είναι σε εθνικό νόμισμα που καθιστά το χρέος ελέγξιμο, ή σε ξένο νόμισμα.

Αυτό που κρύβουν είναι ότι η μεγάλη και μη διορθώσιμη αναπηρία της χώρας (εντός ευρωζώνης) είναι η αδυναμία άσκησης νομισματικής και ιδιαίτερα συναλλαγματικής πολιτικής. Ο Λογαριασμός της χρεοκοπίας ήρθε από τον λογαριασμό του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών επειδή η χώρα μια πολύ μαλακιά οικονομία, χρησιμοποιεί ένα πολύ σκληρό για αυτήν νόμισμα το ευρώ.

 Αυτός ο λογαριασμός, του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, δείχνει την κατεύθυνση του διεθνούς δανεισμού. Αν έχεις υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία ( και δεν θες ή δεν μπορείς να την διορθώσεις με διολίσθηση, ή υποτίμηση ή δασμολογική πολιτική) τότε  εισάγεις περισσότερα από όσα εξάγεις στο εξωτερικό, αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να μπορείς να καλύπτεις  την διαφορά  με καθαρό εξωτερικό δανεισμό, αυξάνοντας την καθαρή εξωτερική χρέωση της χώρας.

Τα συσσωρευμένα ελλείμματα  του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών λοιπόν μιας χώρας, ισούνται με τον καθαρό δανεισμό της προς το εξωτερικό (ιδιωτικό και δημόσιο). Μια τέτοια εικόνα μας δίνει η Καθαρή Διεθνής Επενδυτική Θέση.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Καθαρή Διεθνής Επενδυτική Θέση, αποτυπώνει το ύψος των διεθνών υποχρεώσεων και απαιτήσεων μιας χώρας, σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αναλόγως του πρόσημου της καθαρής διεθνούς επενδυτικής θέσης, ήτοι εάν είναι θετικό ή αρνητικό, προκύπτει το εάν μια χώρα είναι καθαρός πιστωτής ή οφειλέτης, έναντι του υπολοίπου κόσμου. Διαφέρει  από το καθαρό εξωτερικό χρέος (αν και δεν είναι του παρόντος αυτή η διαφοροποίηση), διότι στο δεύτερο δεν περιλαμβάνονται οι καθαρές υποχρεώσεις όλων των συναλλασσόμενων περιουσιακών στοιχείων (π.χ. άμεσες επενδύσεις, μετοχές).

Ειδικότερα, όσον αφορά στην Ελλάδα, θα πρέπει να τονιστεί ότι η Κ.Δ.Ε.Θ. της, χειροτερεύει συστηματικά: από το -35.3% του ΑΕΠ το 1999 έφθασε στο -100%, περίπου, του ΑΕΠ (δηλ. στα 224 δισ. ευρώ) το 2010.  Πρόκειται για την «χρυσή δεκαετία» του ευρώ. Οι υποχρεώσεις της έναντι του εξωτερικού ανέβηκαν στο -135% του ΑΕΠ το 2015, και στο -143% του ΑΕΠ το 2018. Εκφρασμένη σε ευρώ η καθαρή διεθνή επενδυτική θέση της χώρας ήταν αρνητική κατά 240  δισ. ευρώ το 2015, και κατά 264 δισ. ευρώ το 2018 ενώ σήμερα (με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία)   είναι κατά 282 δις ευρώ ήτοι περίπου -150% του ΑΕΠ  ήτοι όπως είπαμε η εξωτερική χρέωση της χώρας ως ποσοστό του ΑΕΠ πενταπλασιάστηκε μέσα σε 20 χρόνια από το 1999 έως το 2019.

Η Ελλάδα (όπως και όλος ο Ευρωπαϊκός «Νότος») είναι, λοιπόν, από τη στιγμή που εντάχθηκε στην ΟΝΕ μια υπερχρεωμένη χώρα, μάλιστα με αύξουσα τάση υπερχρέωσης.
Οι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι και «πολιτικοί» αναλυτές με την εσφαλμένη ανάγνωση και ερμηνεία στοιχείων,  όπως των χαμηλών επιτοκίων, συσκοτίζουν την πραγματικότητα που δημιούργησε το «Σύστημα Ευρώ» και, καταυτόν τον τρόπο, καλλιεργούν αυταπάτες γύρω από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, το λόγο ύπαρξης, τους στόχους και τις αντιφάσεις της. Ακόμα και τώρα (ή ακριβώς εδώ και δέκα χρόνια), όπου τα γεγονότα «μιλάνε» από μόνα τους. Όπου όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει, αν δεν προβεί σε χρεοστάσιο, έξοδο από την ευρωζώνη και επιστροφή στη ΔΡΑΧΜΗ, ώστε να ανακτήσει όλες τις οικονομικές της πολιτικές, Δημοσιονομική, Νομισματική, Συναλλαγματική, Εκδοτικό προνόμιο της Τράπεζας της Ελλάδας, Βιομηχανική, Αγροτική, Εμπορική. Αυτοί συνεχίζουν το βιολί τους, για τις «επιτυχίες» της ελληνικής οικονομίας, όπως τα χαμηλά επιτόκια……

πηγη: iskra.gr