Μία ακόμη αριστεία της κυβέρνησης!

Συνεχίζονται “αριστείες” από την ελληνική κυβέρνηση με αμείωτη ένταση και υποδειγματική αφοσίωση στην επίτευξη του “επιτελικού” στόχου της απόλυτης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του λαού.

Μετά από την “κατάκτηση” της δεύτερης θέσης από τέλος (!) στις χώρες της ΕΕ στο επίπεδο της αγοραστικής δύναμης (πρώτη από τέλος είναι η Βουλγαρία) και μετά τη σημερινή γνωστοποίηση της ανόδου του πληθωρισμού σε αντίθεση με την καθοδική τάση στην  υπόλοιπη Ευρωζώνη, έρχεται ένα ακόμα αποτέλεσμα άριστου πρωταθλητισμού!

Το 2023 περισσότερα από 2,5 εκ. άνθρωποι που κατοικούν σε αυτή τη χώρα κινδύνευαν από φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό… Θαυμάσια αποτελέσματα του επιτελικού κυβερνητικού σχεδιασμού.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ:

Στο 26,1% του πληθυσμού της χώρας (2.658.400 άτομα), παρουσιάζοντας μείωση κατά 0,2 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2022 (26,3%), ανήλθε πέρυσι o πληθυσμός που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, με βάση τα στοιχεία της έρευνας εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών, με αναφορά εισοδήματος το 2022, από την ΕΛΣΤΑΤ.

Η μείωση του ποσοστού του κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού (δείκτης που συντίθεται από τους επιμέρους δείκτες του κινδύνου φτώχειας, της υλικής και κοινωνικής στέρησης και της χαμηλής έντασης εργασίας) οφείλεται στη μείωση του ποσοστού του πληθυσμού σε χαμηλή ένταση εργασίας, σε 8,3% το 2023 από 9,5% το 2022.

Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των παιδιών ηλικίας 17 ετών και κάτω (28,1%), παραμένοντας σταθερός σε σχέση με το 2022.

Το ποσοστό πληθυσμού ηλικίας 18- 64 ετών που διαβιεί σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας υπολογίζεται σε 9,5% επί του συνόλου του πληθυσμού αυτής της ομάδας ηλικιών, εμφανίζοντας μείωση κατά 1,4 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2022. Το ποσοστό για τους άνδρες ανέρχεται σε 8,5% και για τις γυναίκες σε 10,6%.

Το κατώφλι της φτώχειας ανέρχεται στο ποσό των 6.030 ευρώ ετησίως για μονοπρόσωπο νοικοκυριό και σε 12.663 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών, και ορίζεται στο 60% του διάμεσου συνολικού ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, το οποίο εκτιμήθηκε σε 10.050 ευρώ, ενώ το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών της χώρας εκτιμήθηκε σε 18.755 ευρώ.

Το 2023, το 18,9% του συνολικού πληθυσμού της χώρας ήταν σε κίνδυνο φτώχειας μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις, σημειώνοντας αύξηση κατά 0,1 ποσοστιαία μονάδα σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Ο δείκτης αυτός ανερχόταν σε 21,4% το 2015 (με περίοδο αναφοράς εισοδήματος το 2014) και έκτοτε παρουσιάζει πτωτική τάση, με εξαίρεση το 2021.

Τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιμώνται σε 826.639 σε σύνολο 4.304.193 νοικοκυριών και τα μέλη τους σε 1.929.761 στο σύνολο των 10.202.862 ατόμων του εκτιμώμενου πληθυσμού της χώρας που διαβιεί σε ιδιωτικά νοικοκυριά.

Ο κίνδυνος φτώχειας μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις, για παιδιά ηλικίας 0- 17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 21,8%, σημειώνοντας μείωση κατά 0,6 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2022 (22,4%), ενώ για τις ομάδες ηλικιών 18- 64 ετών και 65 ετών και άνω ανέρχεται σε 18,6% (18,9% το 2022) και 17,6% (15,8% το 2022), αντίστοιχα.

Σε έξι περιφέρειες (Κρήτη, Ήπειρος, Νότιο Αιγαίο, Αττική, Στερεά Ελλάδα και Θεσσαλία) καταγράφονται ποσοστά κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού χαμηλότερα από αυτό του συνόλου της χώρας, ενώ στις υπόλοιπες επτά περιφέρειες (Πελοπόννησος, Δυτική Ελλάδα, Δυτική Μακεδονία, Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, Βόρειο Αιγαίο, Κεντρική Μακεδονία και Ιόνια Νησιά) τα αντίστοιχα ποσοστά είναι υψηλότερα.

Όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο εκπαίδευσης τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό του κινδύνου φτώχειας. Για το 2023, ο κίνδυνος φτώχειας εκτιμάται σε 27,5% για όσους έχουν ολοκληρώσει προσχολική, πρωτοβάθμια και το πρώτο στάδιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε 18,5% για όσους έχουν ολοκληρώσει το δεύτερο στάδιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, και σε 6,7% για όσους έχουν ολοκληρώσει το πρώτο και το δεύτερο στάδιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας πριν από όλες τις κοινωνικές μεταβιβάσεις (δηλαδή μη συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών επιδομάτων και των συντάξεων στο συνολικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών) ανέρχεται σε 45,1% ενώ, όταν περιλαμβάνονται μόνο οι συντάξεις και όχι τα κοινωνικά επιδόματα, μειώνεται στο 23,1%. Αναφορικά με τα κοινωνικά επιδόματα, επισημαίνεται ότι αυτά περιλαμβάνουν παροχές κοινωνικής βοήθειας (όπως το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, το επίδομα στέγασης, το επίδομα θέρμανσης κ.λπ.), οικογενειακά επιδόματα (όπως επιδόματα τέκνων), καθώς και επιδόματα ή βοηθήματα ανεργίας, ασθένειας, αναπηρίας ή ανικανότητας, ή και εκπαιδευτικές παροχές. Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις ανέρχεται σε 18,9%, ως εκ τούτου διαπιστώνεται ότι τα κοινωνικά επιδόματα συμβάλλουν στη μείωση του ποσοστού του κινδύνου φτώχειας κατά 4,2 ποσοστιαίες μονάδες ενώ, εν συνεχεία, οι συντάξεις κατά 22 ποσοστιαίες μονάδες. Το σύνολο των κοινωνικών μεταβιβάσεων μειώνει το ποσοστό του κινδύνου φτώχειας κατά 26,2 ποσοστιαίες μονάδες.

Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τους άνδρες μειώθηκε κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ για τις γυναίκες αυξήθηκε κατά 0,4 ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα το 2023 σε σχέση με το 2022. Ο κίνδυνος φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών εκτιμάται σε 22,8% για τις γυναίκες και σε 16,0% για τους άνδρες.

Ο κίνδυνος φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 75 ετών εκτιμάται σε 19,8%, ενώ για άτομα ηλικίας κάτω των 75 ετών σε 18,8%. Ο κίνδυνος φτώχειας για τις γυναίκες άνω των 75 ετών εκτιμάται σε 24,2%, ενώ για τους άνδρες της αντίστοιχης ηλικιακής ομάδας εκτιμάται σε 13,8%.

Ο κίνδυνος φτώχειας των νοικοκυριών με έναν ενήλικα και τουλάχιστον ένα εξαρτώμενο παιδί ανέρχεται σε 31,6%, ενώ των νοικοκυριών με τρεις ή περισσότερους ενήλικες με εξαρτώμενα παιδιά ανέρχεται σε 26,6% και των νοικοκυριών με δύο ενήλικες και 2 εξαρτώμενα παιδιά σε 16,9%.

Οι εργαζόμενοι 18 ετών και άνω αντιμετωπίζουν χαμηλότερο κίνδυνο φτώχειας σε σύγκριση με τους ανέργους και τους οικονομικά μη ενεργούς (νοικοκυρές κ.λπ.). Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τους εργαζομένους 18 ετών και άνω ανέρχεται σε 9,9%, σημειώνοντας μείωση κατά 0,7 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2022. Μείωση κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες παρουσίασε το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τις εργαζόμενες γυναίκες 18 ετών και άνω, και κατά 0,9 ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο ποσοστό για τους εργαζόμενους άνδρες, με τα αντίστοιχα ποσοστά να διαμορφώνονται σε 7,4% και 11,8%.

Για τους ανέργους, ο κίνδυνος φτώχειας είναι σημαντικά μεγαλύτερος και ανέρχεται σε 48%, παρουσιάζοντας σημαντική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών (55,5% και 42,6% αντίστοιχα). Ο κίνδυνος φτώχειας για όσους είναι οικονομικά μη ενεργοί (μη συμπεριλαμβανομένων των συνταξιούχων) αυξήθηκε κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2022 και ανήλθε σε 31,4 %.

Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τους εργαζομένους 18- 64 ετών ανέρχεται σε 9,8%, σημειώνοντας μείωση κατά 0,8 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2022. Μείωση κατά 0,5 ποσοστιαίες μονάδες παρουσίασε το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τις εργαζόμενες γυναίκες 18- 64 ετών, και κατά 0,9 ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο ποσοστό για τους εργαζόμενους άνδρες 18- 64 ετών, με τα αντίστοιχα ποσοστά να διαμορφώνονται σε 7,3% και 11,7%.

Ο κίνδυνος φτώχειας για τους εργαζομένους με πλήρη απασχόληση ανέρχεται σε 9%, ενώ για τους εργαζομένους με μερική απασχόληση ανέρχεται σε 21,8%.

Στην περίπτωση των νοικοκυριών που διαμένουν σε ιδιόκτητη κατοικία, ο κίνδυνος φτώχειας ανέρχεται σε 18,6%, ενώ για τα νοικοκυριά που διαμένουν σε ενοικιασμένη κατοικία ο κίνδυνος φτώχειας ανέρχεται σε 19,9%. Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0- 17 ετών που η κατοικία τους είναι ιδιόκτητη ανέρχεται σε 22,8%, ενώ για τα άτομα της ίδιας ομάδας ηλικιών που η κατοικία τους είναι ενοικιασμένη, ο κίνδυνος ανέρχεται σε 19,8%. Ο κίνδυνος φτώχειας ατόμων ηλικίας 18- 64 ετών που η κατοικία τους είναι ιδιόκτητη ανέρχεται σε 18,2%, ενώ για τα άτομα της ίδιας ηλικιακής ομάδας που η κατοικία τους είναι ενοικιασμένη, ο κίνδυνος εκτιμάται σε 19,8%.

Τέλος, το 12,6 % των νοικοκυριών δήλωσε ότι το εισόδημά του αυξήθηκε κατά τους τελευταίους δώδεκα μήνες, το 9,6% των νοικοκυριών δήλωσε ότι μειώθηκε και το 77,8% των νοικοκυριών ότι παρέμεινε το ίδιο.

Πηγή: iskra.gr

Πηγή: imerodromos.gr

Το 2008, η Προεδρία της Δημοκρατίας ήταν ο «μοναδικός πολιτικός θεσμός που εμπιστεύονταν οι πολίτες, εξαιτίας της υψηλής αποδοχής, των Κ. Στεφανόπουλου και Κ. Παπούλια» σημειώνει η Public Issue σε σχόλιο για τα αποτελέσματα έρευνας που δημοσίευσε.

Εκείνη η εμπιστοσύνη των πολιτών κατέρρευσε από το 88% στο μόλις 29% και η αιτία έχει όνομα: Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Δυστυχώς η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών. Στην ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή της, το 2020, την υποστήριξαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και πήρε 261 ψήφους.

Αυτή η μεγάλη συναίνεση προς το πρόσωπό της έδινε τα εχέγγυα μιας υπερκομματικής Προέδρου. Η θητεία της σε ανώτατες θέσεις του δικαστικού σώματος με κορυφαία την Προεδρία του Συμβουλίου της Επικρατείας, την είχε εφοδιάσει με γνώση για συνταγματικά θέματα και ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρά τα παραπάνω, η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν κατάφερε να υπερασπιστεί το κύρος του θεσμού.

Στο σκάνδαλο των υποκλοπών, δεν τόλμησε να ζητήσει εξηγήσεις την ώρα που πολιτικοί, υπουργοί, δημοσιογράφοι και η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν παρακολουθούμενοι από ένα εγχώριο παρακράτος.

Στη συζήτηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν ανακατεύτηκε, αν και υπήρχε σαφής παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Οχι του νοήματος του Συντάγματος, αλλά της ξεκάθαρης διατύπωσης: «Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου».

Στο έγκλημα των Τεμπών σωστά εμφανίστηκε να καταθέσει λουλούδια στα βαγόνια. Θα μπορούσε όμως να περιμένει λίγες ώρες, να έχουν τελειώσει οι έρευνες των σωστικών συνεργείων και να μην τους διακόψει.

Υπάρχουν δεκάδες μικρά και μεγάλα «φάουλ» της κυρίας Σακελλαροπούλου. Κινείται σαν να έχει ξεχάσει τα άρθρα 30 έως 50 του Συντάγματος, που ορίζουν τον θεσμικό ρόλο της. Αντί για αυτό ταυτίζεται με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, σε βαθμό που νομίζει κανείς ότι είναι υφιστάμενή του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το βράδυ μετά την ψήφιση του γάμου των ομοφύλων, έναν νόμο που δίχασε έντονα τη χώρα -ανεξάρτητα αν ήταν σωστός ή όχι-, διασκέδασε με νεοδημοκράτες της μερίδας του κόμματος που πανηγύριζε, λες και ήταν συνεργάτης τους.

Πηγή: documentonews.gr

Δεύτερο και τελευταίο μέρος

Λίγα λόγια για τη γενεαλογία και την ιστορία των Χούθι

Οι Χούθι αναφέρονται εναλλακτικά ως φυλετική ομάδα, θρησκευτική αίρεση και πολιτικό κίνημα. Ποιοι είναι και ποια είναι η ιδεολογία τους; Και τι είδους κυβέρνηση έχουν εφαρμόσει στις περιοχές που ελέγχουν;

Κατά την Έλεν Λάκνερ:

Οι Χούθι δεν είναι φυλή. Είναι ένα κίνημα που πήρε το όνομά του από την ηγετική του οικογένεια, η οποία ονομάζεται Χούθι. Στην Υεμένη υπάρχουν δύο κύριες ισλαμικές ομάδες. Υπάρχουν οι Ζαϊντί -οι οποίοι είναι μια μορφή σιιτισμού, που διαφέρει από τον ιρανικό δωδεκαθεϊστικό σιιτισμό – και ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος των βόρειων ορεινών περιοχών. Τέτοιοι είναι και οι Χούθι. Και αν κοιτάξετε σε έναν χάρτη την επικράτεια που ελέγχουν οι Χούθι, πρόκειται γιαυτό το μέρος των βόρειων περιοχών συν ένα είδος ζώνης γύρω του. Έτσι στην ουσία , ελέγχουν τη μεγαλύτερη επικράτεια από την περιοχή των Ζαϊντί. Η άλλη θρησκευτική ομάδα είναι οι Σαφιστές, οι οποίοι ακολουθούν μια μορφή σουνισμού, και ζουν στην υπόλοιπη χώρα. Υπάρχουν επίσης μικρές ομάδες Ισμαηλιτών.

Οι Υεμενίτες είναι εξαιρετικά φιλοπαλαιστινιακοί και δεν τους αρέσει να δέχονται επιθέσεις ή εισβολές από ξένους οποιασδήποτε μορφής.

Το σημαντικό στοιχείο των Ζαϊντί και των Σαφιστών είναι ότι, θρησκευτικά στην καθημερινή ζωή, υπάρχει πολύ μικρή θεολογική διαφορά μεταξύ τους. Και για πολλούς αιώνες ζούσαν δίπλα-δίπλα χωρίς κανένα πρόβλημα.

Μέχρι την επανάσταση στη Σαναά το 1962, το καθεστώς που κυβερνούσε τη Σαναά και τις γύρω περιοχές ήταν το βασίλειο των Μουταβακκιλιτών ή το Ιμαμάτ, το οποίο ήταν βασικά ένα κίνημα των Ζαϊντί. Το κύριο ιδεολογικό χαρακτηριστικό των Χούθι, εκτός από τα δύο στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής, ότι δηλ. είναι αντι-αμερικανοί και αντι-ισραηλινοί, είναι η πεποίθησή τους ότι οι απόγονοι του προφήτη έχουν ένα έμφυτο δικαίωμα αλλά και ένα καθήκον να κυβερνούν τη χώρα και πέρα από αυτήν.

Αυτοί οι άνθρωποι στην Υεμένη είναι συνήθως γνωστοί ως Sadah στον πληθυντικό και Sayyid στον ενικό, και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε άλλες περιοχές είναι γνωστοί είτε ως Ashraf είτε ως Hashemites. Η πεποίθηση ότι αυτή η κοινωνική ομάδα πρέπει να κυβερνά τη χώρα είναι πραγματικά το κύριο ιδεολογικό στοιχείο.

Το σύστημα διακυβέρνησης των Χούθι ένα εξαιρετικά αυταρχικό. Δεν δίνουν κανένα περιθώριο στην ελευθερία της έκφρασης. Καταπιέζουν ιδιαίτερα τις γυναίκες, όπως και τα περισσότερα φονταμενταλιστικά κινήματα οποιασδήποτε θρησκείας Ουσιαστικά οτιδήποτε μοιάζει με διαφωνία καταστέλλεται πολύ αυστηρά. Έτσι, παρόλο που μπορεί να είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι με αυτό που κάνουν για την Παλαιστίνη, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σε καμία περίπτωση προοδευτικό κίνημα μέσα στη χώρα τους.

Οι ρίζες του κινήματος των Χούθι

Αν εξετάσουμε τις ρίζες του κινήματος των Χούθι, αυτές ανάγονται στη δεκαετία του 1990, όταν αναδύθηκε ως ένα αναβιωτικό κίνημα των Ζαϊντί. Το τελευταίο αγωνιζόταν ενάντια στην άνοδο των πιο φονταμενταλιστικών σουνιτικών κινημάτων των σαλαφιστών, τα οποία επίσης δρούσαν στο ίδιο τμήμα της πατρίδας τους, στην περιοχή γύρω από τη Σαάντα, την πόλη στο μακρινό βορρά της Υεμένης. Και είχαν διαφωνία με το καθεστώς Σάλεχ.

Αυτός ο ανταγωνισμός που υπήρχε μεταξύ των αναβιωτών των Ζαϊντί και των αναπτυξιακών κινημάτων των Σαλαφιστών, κυρίως τη δεκαετία του 1990, οδήγησε τελικά σ τη σειρά ένοπλων αγώνων που επισήμως περιγράφονται ως οι έξι πόλεμοι μεταξύ 2004 και 2010, κατά τη διάρκεια των οποίων οι Χούθι γίνονταν όλο και πιο ισχυροί. Όταν συμφωνήθηκε η τελευταία κατάπαυση του πυρός το 2010, η στρατιωτική τους ικανότητα είχε βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με την αρχική. Και είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ακόμη και εκείνες τις ημέρες, όταν ο Αλί Αμπντάλα Σάλεχ προσπαθούσε να πείσει τους Αμερικανούς ότι θα έπρεπε να δράσουν εναντίον των Χούθι με το σκεπτικό ότι οι Χούθι ήταν κοντά στους Ιρανούς και αποτελούσαν απειλή, οι Αμερικανοί το αγνόησαν εντελώς αυτό και όλοι συμφώνησαν ότι οι Χούθι δεν είχαν σχέση με τους Ιρανούς τότε.

Για τις εξεγέρσεις του 2011

Ο Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ ήταν στην εξουσία -από το 1978 μέχρι το 1990 αρχικά- στην περιοχή που ήταν η Αραβική Δημοκρατία της Υεμένης, και μετά το 1990 σε ολόκληρη την Υεμένη, επί κεφαλής της Δημοκρατίας της Υεμένης, που ιδρύθηκε τότε .

Ήταν βασικά ένας αυταρχικός κυβερνήτης. Ο Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ κυβέρνησε κυρίως προς όφελος του ιδίου και των στενών συνεργατών και υποστηρικτών του, και ως εκ τούτου απέσπασε την ελάχιστη υπεραξία που υπήρχε στην Υεμένη προς όφελος αυτής της μικρής μειοψηφίας ανθρώπων.

Έτσι , από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αλλά ιδιαίτερα κατά την πρώτη δεκαετία του αιώνα μας, το επίπεδο απογοήτευσης και οργής της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού της χώρας που εξαθλιωνόταν, που τα εισοδήματα είχαν μειωθεί δραματικά, και δεν είχε πλέον πολλές επιλογές μετανάστευσης που είχε τις προηγούμενες δεκαετίες, αυξάνονταν ταχύτατα. Ακόμα και όταν μπορούσαν να μεταναστεύσουν, το εισόδημα και τα έσοδα από τη μετανάστευση ήταν πολύ λιγότερα, και επομένως πολύ λιγότερο επιθυμητή εκδοχή.

Οι περισσότερες αναπτυξιακές επενδύσεις εκτρέπονταν εν μέρει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν επαρκείς για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, οι οποίες γενικά επιδεινώνονταν. Υπήρχε μια αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας, στο τέλος της οποίας και εντάθηκε. Στη συνέχεια υπήρξε ένα ζήτημα αναβολής των εκλογών που επρόκειτο να γίνουν αρχικά το 2009, που τελικά εξελίχθηκε στην έκρηξη του 2011.

Υπάρχουν συχνές υποθέσεις ότι το κίνημα στην Υεμένη προήλθε ως αποτέλεσμα των όσων συνέβαιναν στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Αυτό η κα Έλεν Λάκνερ θεωρεί λανθασμένο. Όσον αφορά την αντιπολίτευση αρκετά μεγάλης κλίμακας, οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν για αρκετούς μήνες καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010, και ενδεχομένως και νωρίτερα, αλλά ο αντίκτυπος των εξεγέρσεων στην Αίγυπτο και την Τυνησία είχε επιδράσει στην ένταση και επιτάχυνση του κινήματος. Οι εξεγέρσεις αυτές έδωσαν στον κόσμο την αίσθηση και την ελπίδα ότι θα μπορούσαν πραγματικά να νικήσουν. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο.

Oι άνθρωποι, μέχρι το 2011, είχαν πραγματικά εγκαταλείψει τις ελπίδες τους να αλλάξουν ή να βελτιώσουν τα πράγματα μέσω των εκλογών, επειδή οι εκλογές, σίγουρα εξασφάλιζαν πάντα τη νίκη του Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ και του κόμματός του. Τότε είχαμε μια πραγματική αντιπολίτευση , ουσιαστικά ένα μαζικό κίνημα που αναδύθηκε πραγματικά το 2011, το οποίο ήταν πολύ σημαντικό, νομίζω, και πιθανότατα θα διατηρήσει κάποια ίχνη που θα επανεμφανιστούν στο μέλλον.΄Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτού του κινήματος ήταν ότι δεν είχαμε μόνο διαμαρτυρίες στη Σαναά, αλλά και σε κάθε πρωτεύουσα κάθε επαρχίας. Στο Άντεν ή την Τάιζ ή τη Χοντέιντα, και σε έναν αριθμό από πολύ μικρά μέρη, στην καλύτερη περίπτωση πόλεις, ή ένα βήμα πριν από τα μεγάλα χωριά. Η πραγματική σημασία τους δεν είναι ότι συνέβησαν παντού, αλλά και το ότι αποτέλεσαν ευκαιρίες για ανθρώπους, όλων των διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων και κοινωνικών καταβολών, να μιλήσουν μεταξύ τους και να ανακαλύψουν ότι είχαν πολλά κοινά. Αυτό ήταν και είναι ακόμη, πολύ σημαντικό στοιχείο.

Οι λόγοι για τους οποίους δεν πέτυχε πολλά είναι, πρώτον διότι το ίδιο το κίνημα δεν είχε συνοχή και δεν είχε σαφή στόχο πέρα από το να απαλλαγεί από τον Αλί Αμπντάλα, που είναι μάλλον αρνητικός παρά θετικός στόχος. Με εναλλακτική λύση μιας εθνικής οικονομίας. Χωρίς ένα πολύ λεπτομερές οικονομικό πρόγραμμα.

Οι δύο άλλοι λόγοι είναι βασικά ότι οι καθεστωτικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν αντιπαλότητες στο εσωτερικό τους, διασπάστηκαν και κατέληξαν σε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις. Και ο τρίτος, φυσικά, ήταν η παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, η οποία είχε ως στόχο να επιφέρει μια μετάβαση προς αυτό που υποτίθεται ότι ήταν μια μετάβαση προς μια δημοκρατική Υεμένη. Και αυτό τελικά ανάγκασε τον Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ να παραιτηθεί από την προεδρία, διότι σε όλη τη μεταβατική περίοδο που επισήμως ήταν από το 2012 έως το 2014, εξακολουθούσε να ηγείται του κόμματός του, το οποίο ήταν το ισχυρότερο κόμμα στη χώρα με σημαντική επιρροή.

Αυτό οδήγησε, τον Νοέμβριο του 2011, στην αποτυχία της λεγόμενης Διάσκεψης Εθνικού Διαλόγου υπό τον προσωρινό πρόεδρο Abdrabbuh Mansur Hadi που ήταν γνωστή και ως συμφωνία του GCC (Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου) και η οποία δημιούργησε τη μεταβατική κυβέρνηση με μια σειρά από καθήκοντα. Ένα από αυτά ήταν να υπάρξει κυβέρνηση εθνικής ενότητας, πράγμα που σήμαινε ότι η μισή κυβέρνηση θα προερχόταν από το κόμμα του Αλί Αμπντάλα Σάλεχ, παρόλο που ο ίδιος δεν ήταν εκεί. Και το άλλο μισό απαρτιζόταν επισήμως από τα κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης, στα οποία περιλαμβάνονταν το σημαντικότερο, το ισλαμιστικό κόμμα Ισλάχ (Islah), ό,τι είχε απομείνει από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Υεμένης, οι Νασσεριστές, οι Μπααθιστές, και μάλιστα αυτό που ήταν γνωστό ως Νέες Δυνάμεις, το οποίο ήταν οι γυναίκες, η νεολαία και η κοινωνία των πολιτών. Έτσι, μοιράστηκαν το ήμισυ των υπουργικών θέσεων. Και το Γενικό Λαϊκό Κογκρέσο του Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ είχε το άλλο μισό. Σε μια συνταγή αποτυχίας. Αυτή η κυβέρνηση τώρα έχει ξεπεραστεί, αλλά εκείνη την εποχή ήταν ευρέως γνωστή στους Υεμενίτες ως η πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση που είχαν ποτέ.

Η Διάσκεψη Εθνικού Διαλόγου πραγματοποιήθηκε μεταξύ 2013 και 2014 για έντεκα μήνες. Και αυτό έφερε σε επαφή όλες αυτές τις προαναφερθείσες δυνάμεις σε μια αρκετά ανοιχτή συζήτηση. Οδήγησε επίσης σε συστάσεις οι οποίες υποτίθεται ότι θα χρησιμοποιούνταν για τη θέσπιση ενός νέου Συντάγματος. Στη συνέχεια υπήρξε μια συνταγματική επιτροπή, η οποία συστάθηκε στις αρχές του 2014, η οποία παρουσίασε τα αποτελέσματά της ένα χρόνο αργότερα, στις αρχές του 2015. Τώρα, κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Εθνικού Διαλόγου και με αυτή την κυβέρνηση, η γενική κατάσταση στη χώρα συνέχιζε να επιδεινώνεται όσον αφορά τις οικονομικές συνθήκες, τις συνθήκες διαβίωσης τις κοινωνικές υπηρεσίες κλπ

Οι Χούθι ήταν ενεργά μέλη της εξέγερσης του 2011. Αυτό στο οποίο επικεντρώθηκαν τότε, και επειδή δεν αποτελούσαν μέρος αυτής της κυβέρνησης, ήταν η εδραίωση της εξουσίας τους στην περιοχή τους, στο μακρινό βορρά της χώρας. Επέκτειναν σταδιακά τον έλεγχό τους στα γειτονικά κυβερνεία. Και έτσι, ενίσχυσαν τη θέση τους.

Μέσα από τη μετάβαση όλοι πίστεψαν, ότι η Υεμένη θα γινόταν ένα ομοσπονδιακό κράτος. Μία από τις μεγάλες συζητήσεις στη Διάσκεψη Εθνικού Διαλόγου ήταν ποια θα ήταν η ομοσπονδία – πόσες περιφέρειες, κ.λπ.

Υπήρχαν δύο ομάδες που πραγματικά αντιτάχθηκαν σε αυτή την ομοσπονδία. Ο Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ ήταν η μία από αυτές, μαζί με τους ανθρώπους του, που ήθελαν να διατηρήσουν τον συγκεντρωτισμό. Και οι Χούθι ήταν η άλλη που δεν ήταν κατ’ ανάγκη εναντίον της ομοσπονδίας. Αλλά μόλις ανακοινώθηκαν οι προτεινόμενες έξι περιφέρειες, τις κατήγγειλαν αμέσως επειδή τους απομόνωναν εντελώς και δεν τους έδιναν τίποτα από τα πράγματα που ήθελαν – το ένα από αυτά ήταν η πρόσβαση στη θάλασσα, στην Ερυθρά Θάλασσα στα δυτικά, και το άλλο η πρόσβαση στα κοιτάσματα πετρελαίου στα ανατολικά.

΄Ηδη όμως είχαν συνεργαστεί αθόρυβα με τον Αλί Αμπντάλα Σάλεχ. Έτσι, αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια του 2014, όταν επισήμως υποτίθεται ότι θα τελείωνε η μετάβαση, ήταν ότι κάποιος στον ΟΗΕ ή κάπου αλλού αποφάσισε ότι ο χρόνος του Χάντι θα παρατεινόταν. Μάλλον για ένα χρόνο. Αλλά κατά τη διάρκεια του 2014, η κατάσταση έγινε πολύ πιο οξεία καθώς οι Χούθι σταδιακά μετακινήθηκαν προς τα νότια από τον μακρινό βορρά και πλησίαζαν όλο και περισσότερο στη Σαναά.

Η συμμαχία τους με τον Ali Abdullah Saleh ήταν ισχυρότερη και οι δυό τους ουσιαστικά, μέχρι το καλοκαίρι του 2014, κατέλαβαν τη Σαναά, την πρωτεύουσα, και όλες τις γύρω περιοχές. Στη συνέχεια, υπήρξαν τρεις μήνες διαπραγματεύσεων και συζητήσεων, οι οποίες τελικά οδήγησαν, το 2015, στην απόδραση του Χάντι ( Hadi), από τον κατ’ οίκον περιορισμό. Και οι δυνάμεις των Χούθι και του Αλί Αμπντάλα Σάλεχ κατευθύνονταν προς τα νότια και απειλούσαν να επιτεθούν και να καταλάβουν το Άντεν. Έτσι, είχαμε μια μάχη στο Άντεν για περίπου τρεις μήνες το 2015, οπότε οι Εμιρατινοί και άλλες δυνάμεις άρχισαν να εμπλέκονται άμεσα στις μάχες.

Διεθνοποίηση του πολέμου στην Υεμένη

Ο πόλεμος διεθνοποιήθηκε το 2015 με την είσοδο της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ και με την κρίσιμη υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Η είσοδός όλων αυτών έγινε κατόπιν αιτήματος του Χάντι, αλλά δεν είναι γνωστό το ακριβές κίνητρό τους.

Ο Χάντι, καθώς έφευγε, μετά από απόπειρες βομβαρδισμού του παλατιού του στο Άντεν, ζήτησε αμέσως από τους Σαουδάραβες να τον βοηθήσουν. Η συμφωνία για τη μετάβαση, που ήταν γνωστή ως συμφωνία του ΣΣΚ (GCC) , χρηματοδοτήθηκε κυρίως από τους Σαουδάραβες και τους Εμιρατινούς. Η Συμφωνία GCC πήρε το όνομα GCC επειδή το ήθελαν αυτοί, και επειδή ο ΟΗΕ είχε εμπλακεί. Υπήρχε μια ομάδα πρεσβευτών που συμμετείχαν και που διαμόρφωναν όλα αυτά. Βρετανοί, Αμερικανοί, Γάλλοι και διάφορες άλλες ευρωπαϊκές και μη εθνικότητες. Σημειωτέον ότι οι Σαουδάραβες εμπλέκονται στην Υεμένη από την ίδρυση του σαουδαραβικού κράτους. Ο πρώτος πόλεμος που έγινε μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και της Υεμένης ήταν το 1934. Έτσι, υπάρχει μια σοβαρή μακροχρόνια εμπλοκή.

Οι Σαουδάραβες φαίνεται να βλέπουν πάντα την Υεμένη ως μια πιθανή απειλή. Πληθυσμιακά, οι δύο χώρες είναι αρκετά παρόμοιες. Με μια μεγάλη διαφορά φυσικά, ότι ο πληθυσμός της Υεμένης είναι κατά 99% Υεμενίτες, ενώ ο πληθυσμός της Σαουδικής Αραβίας είναι περίπου 60-70% Σαουδάραβες με πολλούς ξένους να εμπλέκονται. Οι Υεμενίτες όμως είναι γνωστό ότι είναι σοβαροί μαχητές.

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να τα πηγαίνουν καλά. Πάντα υπήρχε μεγάλος αριθμός Υεμενιτών που εργάζονταν στη Σαουδική Αραβία, ακόμη και τώρα, ακόμη και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Και το κράτος της Βόρειας Υεμένης από το 1970 και μετά, και ολόκληρη η Υεμένη μετά την ενοποίηση, εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από την οικονομική υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας. Οι Χούθι απειλούσαν τη Σαουδική Αραβία σε κάποιο βαθμό. Έτσι, τα αιτήματα του Χάντι για παρέμβαση φάνηκαν ευπρόσδεκτα. Τότε μετά τον θάνατο του βασιληά Αμπντάλα της Σαουδαραβίας και την αντικατάστασή του από τον Βασιληά Σαλμάν , ο άμεσος απόγονος του, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, γνωστός ως MBS, διορίστηκε αμέσως υπουργός Άμυνας.

Σκέφτηκε ότι είναι εύκολο να ξεκαθαριστεί το Ζήτημα της Υεμένης . Και έπαθε το σοκ της ζωής του, γιατί δεν έγινε καθόλου έτσι. Και οι Σαουδάραβες από την αρχή ήταν εντελώς απρόθυμοι να βάλουν οποιονδήποτε να πολεμήσει. Βασίστηκαν στις αεροπορικές επιδρομές. Τα Εμιράτα εκείνη την εποχή ήταν πολύ κοντά στους Σαουδάραβες και η σχέση μεταξύ του MBS και του Μοχάμεντ μπιν Ζαίντ ( ΜΒΖ) – ο οποίος ήταν τότε πρίγκιπας διάδοχος των Εμιράτων και τώρα εμίρης – ήταν μια στενή σχέση. Λειτουργούσαν σε μεγάλο βαθμό από κοινού, κάτι που δεν ισχύει πλέον, σχεδόν μια δεκαετία αργότερα.

Πραγματικά πίστευαν ότι θα ήταν μια εύκολη υπόθεση. Και καθώς τα πράγματα επιδεινώνονταν, και επεκτείνονταν, αυτό σταδιακά άλλαξε. Έτσι, αναμείχθηκαν κυρίως οι Σαουδάραβες και τα Εμιράτα. Επισήμως επρόκειτο για έναν συνασπισμό εννέα κρατών. Οι Αιγύπτιοι π.χ. συμμετείχαν επίσημα, αλλά οι Αιγύπτιοι αρνήθηκαν σταθερά να στείλουν ανθρώπους στην Υεμένη. (πανωλεθρία τους την περίοδο 1960-1970). Και οι Πακιστανοί υποτίθεται ότι θα συμμετείχαν αλλά πολύ πανούργοι, είπαν απλώς: «Πρέπει να πάμε στο κοινοβούλιο μας για να πάρουμε άδεια». Και το κοινοβούλιο είπε όχι.

Ακόμα και το Κατάρ ήταν μέρος του συνασπισμού εκείνη την εποχή. Εκείνη την εποχή, βασικά όλα τα κράτη του ΣΣΚ ήταν μέρος του συνασπισμού, εκτός από το Ομάν. Το Ομάν αρνήθηκε να συμμετάσχει. Το Κουβέιτ και το Μπαχρέιν ήταν επίσημα εκεί. Μόνο αργότερα, μετά το 2015 τα πράγματα επιδεινώθηκαν σοβαρά μεταξύ τους και κυρίως με τα ΗΑΕ, όπου η σχέση παραμένει αρκετά τεταμένη και μάλλον είναι απίθανο να αλλάξει σύντομα .

Οι Σαουδάραβες, φαίνεται να βλέπουν πάντα την Υεμένη ως δυνητική απειλή.

Σήμερα, το Μπαχρέιν είναι το μόνο κράτος του ΣΣΚ που συμμετέχει σε αντίποινα κατά των Χούθι, ή τουλάχιστον του Prosperity Guardian. Αλλά όχι σε αντίποινα κατά των Χούθι. Υπάρχει η εκτίμηση ότι η Prosperity Guardian στην πραγματικότητα, είναι μια φάρσα. Δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα.

Ο πόλεμος της Υεμένης έγινε γρήγορα απίστευτα πολύπλοκος, συμπεριλαμβανομένης της που Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξήγαγαν ξεχωριστή αλλά συναφή εκστρατεία απευθείας κατά της Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο, και παράλληλα παρείχαν αυτή την υλική υποστήριξη στην επέμβαση Σαουδικής Αραβίας-Αραβικών Εμιράτων.

Πριν από το 2015 η εμπλοκή των ΗΠΑ στην Υεμένη από τη δεκαετία του ’90 ήταν κυρίως αντιτρομοκρατική. Ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την Αλ Κάιντα. Και παρόλο που δεν συνέβη τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι το ’98, όταν έγιναν οι επιθέσεις στην Κένυα και την Τανζανία, η Αλ Κάιντα ανέβαινε και αποτελούσε σημαντική δύναμη στη χερσόνησο και σε κάποιο βαθμό στην Υεμένη. Αποτελούσε πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα για τους Υεμενίτες παρά για τους Αμερικανούς.. Έτσι, δεν είναι τόσο ότι οι ΗΠΑ έχουν κάποιο σημαντικό θεμελιώδες συμφέρον στην Υεμένη. Έχουν θεμελιώδες συμφέρον να τερματίσουν υποτίθεται την τρομοκρατία. Και αυτό εξηγεί γιατί ήταν πολύ δραστήριοι. Παρόλο που δεν υπήρχε κανένα θεμελιώδες οικονομικό συμφέρον. Η πρόσβαση βέβαια στην Ερυθρά Θάλασσα – παγκόσμια στρατηγική θέση– είναι αντικείμενο ενδιαφερόντων και ελέγχου τους Πριν από πολλά χρόνια είχαν καταλάβει μέρος της γαλλικής βάσης στο Τζιμπουτί

Η απειλή της Αλ Κάιντα υπήρξε πολύ μικρότερη απ’ ό,τι παρουσιάστηκε διεθνώς. Οι άνθρωποι που υπέφεραν κυρίως από την Αλ Κάιντα ήταν οι Υεμενίτες. Ηταν υπερβολική, κυρίως επειδή οι Αμερικανοί προσπάθησαν συστηματικά να υπερβάλουν όλες τις τρομοκρατικές απειλές.. Και πάλι, επεκτάθηκε μετά τη μετακίνηση της Αλ Κάιντα, όταν οι περισσότερες δυνάμεις της μετακινήθηκαν από τη Σαουδική Αραβία στην Υεμένη. Έτσι, νομίζω ότι είναι λάθος να υποθέσουμε ότι η Αλ Κάιντα ήταν το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ζωής στην Υεμένη.

Σχέση με το Ιράν

Πολιτικά, το καθεστώς των Χούτι και σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, είναι πιο κοντά στο Ιράν. Και η στρατιωτική σύνδεση έχει σίγουρα αυξηθεί και αυξάνεται, τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια. Από το ’17 και μετά, η ιρανική συμβολή παρέχει στους Χούθι τεχνικές γνώσεις για τη βελτίωση του οπλισμού τους. Οι Χούθι έχουν μάθει πάρα πολλά. Οι περισσότεροι από τους αρχικούς τους πυραύλους και λοιπός εξοπλισμός είχαν κληρονομηθεί από το καθεστώς του Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ . Αλλά οι Ιρανοί παρέχουν τόσο πληροφορίες όσο και στρατιωτικό υλικό που είναι εξαιρετικά εξελιγμένα. Έτσι, αν και οι Χούθι είναι πολιτικά ανεξάρτητoι είναι πολύ στενοί σύμμαχοι σε αυτό το σημείο της ιστορίας.

Για τη δεκαετία των τρομερών πολεμικών συγκρούσεων

Μετά από σχεδόν μια δεκαετία τρομερών πολεμικών συγκρούσεων, επήλθε τελικά η ανακωχή.

Η εκεχειρία ξεκίνησε και διήρκεσε από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο του 2022.Οι μάχες μειώθηκαν πολύ σημαντικά. Από τη λήξη της εκεχειρίας τον Οκτώβριο του 2022, μέχρι σήμερα, υπάρχει πολύ περιορισμένη στρατιωτική δραστηριότητα σε όλα τα συνήθη μέτωπα εντός της Υεμένης.

Κυρίως, αυτό που δεν υπήρξε καθόλου, μέχρι πρόσφατα ήταν αεροπορικές επιδρομές στην Υεμένη.. Μέχρι εκείνη την περίοδο, οι όποιες αεροπορικές επιδρομές γίνονταν ήταν κυρίως από τον συνασπισμό υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας. Και υποθέτει κανείς ότι επρόκειτο κυρίως για αεροσκάφη της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων, με την προϋπόθεση ότι δεν υπήρχαν άλλα. Είχαμε μια σοβαρή στρατιωτική επέμβαση.

Μέχρι περίπου το 2020, οι Σαουδάραβες ειδικότερα είχαν πολλά πλήγματα που δεν ήταν σε στρατιωτικούς στόχους. Κατηγορήθηκαν ιδιαίτερα για επιθέσεις σε γάμους, κηδείες και άλλες τέτοιες περιστάσεις. Μετά το 2020, νομίζω ότι οι περισσότερες αεροπορικές επιδρομές τους στόχευαν πολύ συγκεκριμένα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, κυρίως στην περιοχή Marib και γύρω από αυτήν, η οποία ήταν ένα από τα σημαντικότερα μέτωπα μεταξύ των διαφόρων ομάδων.

Υπήρχε, βασικά, ένα αδιέξοδο στον πόλεμο μέχρι το 2022, επειδή τίποτα δεν άλλαζε πολύ σε κανένα από τα μέτωπα. Η ανθρωπιστική κατάσταση διαλυόταν και επιδεινωνόταν όλο και περισσότερο, δραματικά και συστηματικά καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου. Η οικονομία κατέρρεε. Αυτή η εκεχειρία ήρθε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη στιγμή που φαινόταν ότι τα πράγματα βρίσκονταν σε αδιέξοδο.

Ταυτόχρονα με την εκεχειρία έγινε η αντικατάσταση του Χάντι από αυτό που είναι γνωστό ως Προεδρικό Συμβούλιο Ηγεσίας. Το τελευταίο ήταν εξ ολοκλήρου μια επιχείρηση των ΗΑΕ-Σαουδικής Αραβίας που επέλεξαν οκτώ άνδρες για να αποτελέσουν αυτό το Προεδρικό Συμβούλιο Ηγεσίας. Νομίζω ότι ούτε καν τα μέλη δεν ρωτήθηκαν για τις απόψεις τους σχετικά με αυτό το θέμα- απλά διορίστηκαν. Και η εμπλοκή της Υεμένης σε αυτή την απόφαση ήταν ελάχιστη, αν υπήρξε.

Αυτό το Προεδρικό Συμβούλιο Ηγεσίας είναι ουσιαστικά οκτώ στρατιωτικοί ηγέτες, μερικοί από τους οποίους έχουν λιγότερη στρατιωτική δύναμη από άλλους, που εκπροσωπούν διαφορετικές παρατάξεις πολιτικά, διαφορετικές περιοχές της χώρας, και των οποίων οι αντιπαλότητες και οι διαφορές είναι υπεράνω και πολύ πιο σημαντικές από την πρόθεση ή την επιθυμία τους να απαλλαγούν από τους Χούθι. Έτσι, από τότε που διορίστηκαν, πέρασαν πολύ περισσότερο χρόνο σε εσωτερικές διαμάχες και αγώνες, επειδή δεν υπήρξε σχεδόν καμία πραγματική στρατιωτική μάχη μεταξύ αυτών των ομάδων. Και το σημαντικό στοιχείο είναι ότι κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους υποστηρίζονται κυρίως από τους Σαουδάραβες και οι άλλοι μισοί υποστηρίζονται κυρίως από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αυτό σημαίνει ότι οι διαφορές τους, οι οποίες συνδέονται με την εσωτερική εξουσία, συνδέονται επίσης με την αντιπαλότητα μεταξύ των Σαουδαράβων και των Εμιράτων στη σύγκρουση της Υεμένης. Και αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο, τόσο για την εμφάνιση αυτής της αντιπαλότητας μεταξύ των Σαουδαράβων και των Εμιράτων όσο και για το πιθανό μέλλον της χώρας όσον αφορά την εξεύρεση λύσης.

Το άλλο κύριο στοιχείο που συνέβη από τα τέλη του 2022 και μετά ήταν οι απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ των Σαουδαράβων και των Χούθι για τον τερματισμό του πολέμου. Οι Σαουδάραβες ήθελαν να το κάνουν αυτό, από το 2020, ενδεχομένως και νωρίτερα. Οι προσπάθειές τους ξεκίνησαν μέσω απευθείας διαπραγματεύσεων με τους Χούθι, οι οποίες από τα τέλη του 2022 γίνονται ανοιχτά.

Κατά τη διάρκεια του 2023, υπήρξαν δύο σημαντικά γεγονότα που έκαναν πολλούς να πιστεύουν ότι θα επιτευχθεί συμφωνία. Πρώτον, υπήρξε μια μεγάλη σαουδαραβική αντιπροσωπεία που πήγε στη Σαναά τον Απρίλιο. Και δεύτερον, μια αντιπροσωπεία των Χούτι πήγε στη Σαουδική Αραβία τον Σεπτέμβριο. Και στις δύο περιπτώσεις, ο κόσμος πίστευε ότι αυτό ήταν, και ότι τώρα θα έχουμε συμφωνία. Υπήρξαν πολλές συζητήσεις, μεταξύ άλλων και από τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ τον Δεκέμβριο, ότι η συμφωνία είχε επιτευχθεί και ότι τώρα θα υπήρχε ένας οδικός χάρτης κ.λπ. και ότι αυτό θα συνέβαινε στις αρχές Ιανουαρίου. Αυτό δεν συνέβη.

Τα κύρια στοιχεία που συζητήθηκαν και τελικά συμφωνήθηκαν ήταν ότι οι Σαουδάραβες θα πλήρωναν τους μισθούς του κυβερνητικού προσωπικού για τουλάχιστον ένα έτος, κάτι που χρειάστηκε κάποια συζήτηση και κάποιο χρόνο για να επιτευχθεί. Ο αποκλεισμός των λιμανιών της Χοντέιντα θα τερματιζόταν πλήρως. Έχει αρθεί εν πολλοίς , αλλά εξακολουθεί να υφίσταται σε κάποιο βαθμό. Και ότι οι προορισμοί για το αεροδρόμιο της Σαναά, το οποίο έχει πλέον επαναλειτουργήσει εδώ και δύο χρόνια, θα διευρυνθούν. Αυτή τη στιγμή, πηγαίνουν μόνο προς το Κάιρο και το Αμμάν. Αυτές ήταν λοιπόν μερικές από τις κύριες συμφωνίες. Και φυσικά, από την άλλη πλευρά, οι Χούθι θα σταματούσαν να προσπαθούν να εμποδίσουν τις εξαγωγές πετρελαίου από τα νότια λιμάνια.

Ένα από τα κύρια σημεία που αποτελούσαν εμπόδιο, είναι υπό ποιο όνομα ή υπό ποιους όρους οι Σαουδάραβες θα υπέγραφαν τη συμφωνία. Οι Χούuι επέμεναν για πολύ καιρό ότι οι Σαουδάραβες πρέπει να υπογράψουν ως συμμετέχοντες. Και οι Σαουδάραβες λένε ότι θέλουν να υπογράψουν ως μεσολαβητές. Τώρα, η διαφορά είναι σημαντική, διότι αν υπογράψουν ως συμμετέχοντες, αυτό τους αφήνει ανοιχτούς σε κατηγορίες και δικαστικές υποθέσεις για εγκλήματα πολέμου για όσα έκαναν στο παρελθόν, δηλαδή την περίοδο που βομβάρδιζαν σχολεία, γάμους, κηδείες και άλλα παρόμοια. Ενώ αν υπογράψουν ως διαμεσολαβητές, τότε αυτό το πρόβλημα δεν εμφανίζεται.

Η ανθρωπιστική κατάσταση διαλυόταν και επιδεινωνόταν όλο και περισσότερο, δραματικά και συστηματικά καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου.

Λέγεται ευρέως ότι οι Χούθι είχαν παραχωρήσει στη Σαουδική Αραβία να υπέγραφε ως μεσολαβητής. Αλλά όπως και να έχει, το θέμα είναι ότι αυτό σημαίνει ότι τα μέρη που θα υπέγραφαν στην πραγματικότητα αυτή τη συμφωνία θα ήταν από τη μία πλευρά οι Χούθις και από την άλλη το PLC ή η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση. Και είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ούτε το PLC, ούτε άλλα στοιχεία της διεθνώς αναγνωρισμένης [κυβέρνησης], ούτε καν ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, είχαν οποιαδήποτε ανάμειξη στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των Χούθι και των Σαουδαράβων. Έτσι, ό,τι έχουν συμφωνήσει αυτοί οι δύο ουσιαστικά επιβάλλεται σε όλους τους άλλους, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να σκέφτονται ή να μην σκέφτονται γι’ αυτό.

Έτσι βλέπουμε ότι η ανάμειξη στην Ερυθρά θάλασσα για την προάσπιση των Παλαιστινίων εμπερικλείει και στοιχεία αυτού του πολέμου για τους Χούθι και τους Υεμενίτες.

Πηγή: kommon.gr

Στα πλαίσια ρεπορτάζ που έκαναν οι δημοσιογράφοι του διεθνούς πρακτορείου στην Ελλάδα για την Ερυθρά Θάλασσα επισκέφθηκαν τα γραφεία της ΠΕΝΕΝ και ζήτησαν σχετική δήλωση από τον Πρόεδρο της Ένωσης μας.

Η δήλωση:

«Από την πρώτη στιγμή που εμπορικά πλοία δέχθηκαν επιθέσεις κατά την διέλευση τους στην Ερυθρά Θάλασσα η ΠΕΝΕΝ ανέδειξε τρία προβλήματα:

-Την υπογραφή ειδικής ΣΣΕ για όλους τους Ναυτεργάτες.

-Την κατοχύρωση του απόλυτου δικαιώματος των πληρωμάτων να αρνούνται την συμμετοχή τους στα πλοία που προγραμματίζουν το πέρασμα τους από την επικίνδυνη περιοχή και να παλιννοστούνται με δαπάνες των εταιριών.

-Την αποφυγή ελληνικών και ελληνόκτητων πλοίων να διαπλέουν από αυτή την εμπόλεμη περιοχή.

Αυτή είναι και η απόφαση όλων των μεγάλων Ναυτιλιακών κολοσσών του κόσμου, οι οποίοι έχουν ματαιώσει τα δρομολόγια τους από την Ερυθρά Θάλασσα επιλέγοντας το μακρινό ταξίδι μέσω Ν. Αφρικής.

Έως τώρα έχουν δεχθεί επιθέσεις πάνω από 55 εμπορικά πλοία μεταξύ των οποίων τα 9 είναι ελληνικών συμφερόντων.

Οι Έλληνες εφοπλιστές και ο συλλογικός τους φορέας (ΕΕΕ) αρνούνται τις προτάσεις μας και ταυτόχρονα συνεχίζουν τα ταξίδια του θανάτου παίζοντας τις ζωές των πληρωμάτων κορώνα – γράμματα!

Και όχι μόνο αυτό, επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση την πολεμική εμπλοκή της στην περιοχή και για το σκοπό αυτό η χώρα μας έστειλε την πολεμική φρεγάτα «ΥΔΡΑ» με το στρατιωτικό της προσωπικό να βρίσκεται πλέον στην πρώτη γραμμή του πολέμου!

Πρόκειται για επικίνδυνη ανάμειξη η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα αφού Ναυτεργάτες και το στρατιωτικό προσωπικό της φρεγάτας τίθενται σε θανάσιμο κίνδυνο για τα συντεχνιακά εφοπλιστικά συμφέροντα.

Οι Έλληνες εφοπλιστές αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι αποτελούν το πιο επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό τμήμα του μεγάλου κεφαλαίου και δεν διστάζουν για τα υπερκέρδη τους να βάλουν σε τεράστιο κίνδυνο την ζωή των Ναυτεργατών».

Η Διοίκηση

Υ.Γ: Ενδεικτικό της εικόνας που διαμορφώνεται στην επικίνδυνη περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας είναι το γεγονός ότι μόνο κατά την χθεσινή ημέρα 3 πλοία αποτέλεσαν στόχο πυραυλικών επιθέσεων των ανταρτών Χούθι.