Π.Ε.Ν.Ε.Ν.
Generation 400: Δώρα μας φέρνουν οι φίλοι μας. Οι εργοδότες μάς οφείλουν μισθό!
Αν μέχρι 21/12 ο εργοδότης δεν καταβάλει το απαιτούμενο ποσό, το καταγγέλλουμε στην αρμόδια υπηρεσία, ενημερώνουμε συλλογικότητες και κινητοποιούμαστε με το σωματείο μας!
Η συστηματική παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων στους χώρους δουλειάς και οι παρανομίες της εργοδοσίας βασίζονται προφανώς πάνω στην «νομιμότητα» που έχουν διαμορφώσει οι κυβερνήσεις και όσα έχουν ψηφίσει μέσω των μνημονίων.
Ζητάμε αυτά που δικαιούμαστε λοιπόν και πάμε κόντρα στη συνθήκη που νομιμοποιεί την εργοδοτική αυθαιρεσία στους χώρους δουλειάς.
Φέτος, δεν κάνουμε δώρο στο αφεντικό μας.
ΠΗΓΗ: ergasianet.gr
Πόσο νεοφιλελεύθερος είναι τελικά ο Μακρόν;
του Διονύση Ελευθεράτου
Εσχάτως ασχολείται συστηματικά - και σχεδόν υστερικά - με τον μέγα «κίνδυνο» που απορρέει από τη μετανάστευση. Πάντα όμως βρίσκει χρόνο και αφορμές ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος (στο εξής Α.Α) να επιστρέφει σε θεματολογία, που θυμίζει κάπως περισσότερο τον «κλασσικό», παλιότερο εαυτό του. Στις 10 Δεκεμβρίου ερέθισμα του έδωσαν η Γαλλία, τα «κίτρινα γιλέκα» και ο Μακρόν. Κι έγραψε στο Twitter:
«Ανόητοι ισχυρίζονται πως ο Μακρόν απέτυχε επειδή είναι νεοφιλελεύθερος. Ξεχνούν όμως πως υπήρξε ο darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο εξέφραζε ο Φιγιόν. Εξ άλλου αποδομήθηκε επειδή η κυβέρνησή του έβαλε κι άλλους φόρους. Ν/Φ και φόροι;».
Μαζεμένα… μαργαριτάρια, μα ενδιαφέροντα. Διότι πιστοποιούν πως οι «φιλελέδες», όταν αμύνονται, πανεύκολα απαρνούνται τους «δικούς τους», αλλά και τη φορολογική – φορομπηχτική διάσταση των «πρακτικών εφαρμογών» που βρίσκουν οι ιδέες τους.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Πρώτος ισχυρισμός: Όλος ο κόσμος, λοιπόν, είναι… ανόητος, διότι ο γόνος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, Εμ. Μακρόν, δεν είναι νεοφιλελεύθερος. Καταλάβατε; Ο άνθρωπος που έλεγε προεκλογικά ότι θα μείωνε κατά 120.000 τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και κατά 60 δισ. ευρώ τις δημόσιες δαπάνες φαίνεται πως ενσάρκωνε κάποιο είδος «σοσιαλμανούς» και «κρατικιστή», μόνο και μόνο επειδή ένας άλλος υποψήφιος – ο Φ. Φιγιόν – ευαγγελιζόταν μια ακόμη βιαιότερη «δημοσιονομική προσαρμογή» (μείον 500.000 οι υπάλληλοι, μείον 100 δισ. οι δαπάνες). Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σαν να ισχυρίζεται κάποιος πχ ότι ο Φαήλος Κρανιδιώτης δεν είναι ακροδεξιός, επειδή υπάρχει η «Χρυσή Αυγή»…
Για λόγους που έχουν πλειστάκις αναλυθεί, η πολιτική του Μακρόν κινήθηκε σε τροχιά καθαρόαιμου, επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Από τις «μεταρρυθμίσεις» στα εργασιακά έως την κατάργηση του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αυτή ακριβώς τη σφραγίδα φέρει η «γραμμή του». Τα περί «darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού» συνιστούν έναν άγαρμπο αυτοσχεδιασμό του Α.Α. Εκτός αν μισεί το νεοφιλελευθερισμό και ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος τον Απρίλιο του 2017 δήλωσε (στη web TV του «Spiegel») ότι, αν ήταν Γάλλος, μάλλον τον Μακρόν θα ψήφιζε.
Δεύτερος ισχυρισμός: Αφ’ ης στιγμής ο Μακρόν επέβαλλε νέους φόρους, έθεσε αυτομάτως τον εαυτόν του εκτός νεοφιλελεύθερου φάσματος. Διότι το φάσμα αυτό και οι φόροι δεν συμβιβάζονται… Και ποιος, παρακαλώ, αναμασά εν προκειμένω αυτό το σκοροφαγωμένο- περί ασυμβίβαστου- μύθευμα; Ο Α. Α, υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη 1990 – 1993, συνάδελφος του «γενικού υπεύθυνου» για την οικονομική πολιτική Στέφανου Μάνου, που «έμεινε στην ιστορία» συν τοις άλλοις για την επιβολή εκείνου του τσουχτερού φόρου – 50 δραχμές ανά λίτρο- στη βενζίνη. Αλα Μακρόν…
Μήπως λοιπόν, έγινε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη εκείνης της εποχής «darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού»; Αλλά γιατί, όχι; Εδώ, λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1989, είχε «γίνει» και η… Μάργκαρετ Θάτσερ, επιβάλλοντας το διαβόητο χαράτσι («poll tax») που εξόργισε και έβγαλε στους δρόμους πολλές χιλιάδες ανθρώπους της βρετανικής μεσαίας τάξης.
Το παραμύθι πως ο νεοφιλελευθερισμός «βγάζει σπυράκια» με τους φόρους, γενικώς και αορίστως, αδυνατεί να αντέξει όχι μόνο σε κριτική, αλλά και σε απλές υπομνήσεις πεπραγμένων. Επιλέγει καλά ο νεοφιλελευθερισμός ποιους και πότε θα επιβαρύνει και ποιους θα απαλλάξει από φορολογικά βάρη. Αυτό είναι πασιφανές και διαχρονικό. Να το αρνείται κάποιος, μόνο και μόνο για να μην χρεωθεί η… πίστη του αποτυχίες, δεν φαντάζει καθόλου πειστικό.
Αλλά μιας και θυμηθήκαμε το φόρο του Στ. Μάνου στα καύσιμα, ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας και μερικά συνολικότερα «κατορθώματα» εκείνης της κυβέρνησης. Της μοναδικής, ίσως, στην Ελλάδα, την οποία ο Α.Α θα αναγνώριζε ως νεοφιλελεύθερη. Αφήνουμε για επόμενο, ξεχωριστό σημείωμα την τρομακτική, αδιανόητη -έως τότε- ταυτόχρονη αύξηση δημόσιου χρέους και ελλειμμάτων, στα 3,5 χρόνια διακυβέρνησης από το καθαρόαιμο νεοφιλελεύθερο τρίο «Μ.Α.Μ», δηλαδή Μητσοτάκης – Ανδριανόπουλος – Μάνος. Πάμε σε μερικούς άλλους δείκτες. Με συγκρίσεις.
Δείκτης πρώτος: Ανάπτυξη. Ξέρετε, αυτήν που θα κόμιζαν οι απελευθερωμένες – και λόγω ιδιωτικοποιήσεων- δυνάμεις της αγοράς, κλπ, κλπ. Μια απλή επεξεργασία των επίσημων στοιχείων του ΥΠΕΘΟ καταδεικνύει ένα μεγαλοπρεπές «άνθρακες ο θησαυρός».
Ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης στην περίοδο 1984 – 1989 ήταν 1,8%, μολονότι το 1986 «έκλεισε» με ένα πενιχρότατο 0,5% και το 1987 με αρνητικό πρόσημο, μείον 2,3%. Στα έτη 1990 – 1993 ο μέσος ετήσιος ρυθμός έπεσε στο 0,55%. Ειδικά κατά το 1993, επήλθε ύφεση του 1,6%.
Εν ολίγοις, το τρίο «Μ.Α.Μ» των «αστείρευτων δημιουργικών δυνάμεων της αγοράς» παρέδωσε το 1993 μια οικονομία σε ύφεση, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά από το 1987 και για δεύτερη από το 1983. Τόσο «καλά»…
Δείκτης δεύτερος: Βιομηχανία – μεταποίηση. Έτσι, για να δούμε πως εξελίχθηκαν τα πράγματα στον πυρήνα της «πραγματικής οικονομίας».
Πότε με θετικό πρόσημο, και πότε με αρνητικό κινήθηκε στη δεκαετία 1980 – 1989 το συνολικό προϊόν μεταποίησης. Οριακά αυξητικός (0,48%) ήταν ο μέσος ετήσιος ρυθμός κατά τη συγκεκριμένη περίοδο. Κατά πολύ καλύτερος εμφανίστηκε στην υπο-περίοδο 1988 - 1989, τη διετία που προηγήθηκε της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τότε καταγράφηκαν ποσοστά αύξησης 4,5% και 2,2% αντίστοιχα.
Ε, ανέλαβε το «Μ.Α.Μ» και μονιμοποιήθηκαν τα αρνητικά πρόσημα. Μείον 2,6% το 1990, μείον 0,8% το 1991, μείον 1,5% το 1992 και, για επίλογο, μείον 4,3% το 1993. Τα θετικά πρόσημα επέστρεψαν το 1994 (1,2%).
Δείκτης τρίτος: Ιδιωτικές ακαθάριστες επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου. Για να δούμε πόσο συγκινήθηκε η «ιδιωτική πρωτοβουλία» από την πολιτική εκείνων που ορκίζονταν στο όνομά της.
Στα πρώτα πέντε χρόνια της δεκαετίας του 1980 η πορεία του συγκεκριμένου δείκτη ήταν διαρκώς πτωτική, κάτι που ίσως σχετίζεται και με τα συμπτώματα της διεθνούς οικονομικής κρίσης του 1979, της δεύτερης μεγάλης που βίωσε ο μεταπολεμικός κόσμος (προηγήθηκε εκείνη του 1973). Από το 1985 και έως το 1990 όμως, η ροή των πραγμάτων άλλαξε. Κατά το 1990 μάλιστα η αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων ιδιωτικού κεφαλαίου έφθασε στο εκπληκτικό 14,7%, ποσοστό που είχε να… φανεί από το 1977.
Η συνέχεια όμως επεφύλαξε μια μεγάλη «βουτιά» το 1991, της τάξης του μείον 10,4% και άλλες δυο στη διετία 1992-93. Μείον 2,2% και 2,6%.«Τζίφος», δηλαδή, και σ’ αυτό το πεδίο. Το «συν» επέστρεψε το 1994 (2,6%).
Δείκτης τέταρτος: Απασχόληση. Σύμφωνα με την έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΣΥΕ, ο Κων. Μητσοτάκης παρέλαβε την ανεργία στο 7,5% το 1989 και την έφερε στο 9,7% το 1993. Δεν ήταν μόνο οδυνηρή, την εποχή εκείνη, μια αύξηση άνω των δυο μονάδων, σε τόσο χρόνο. Ήταν και ασυνήθιστη.
Παράδειγμα: Στην επταετία 1983 – 1989 το επίσημο ποσοστό ανεργίας υπερέβη μόνο μία φορά το 8% (1984: 8,1%) και ήταν μίνιμουμ 7,4% (1986, 1987). Κατέβηκε στο 7% τον πρώτο χρόνο μητσοτακικής διακυβέρνησης, το 1990, αλλά στη συνέχεια πήρε την πάνω …βόλτα: 7,7% το 1991, 8,7% το 1992, 9,7% το 1993. Θα ανέβαινε πάλι κατά μία ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα έπειτα από μια πενταετία, το 1998 (10,8%). Σε απόλυτους αριθμούς: το 1989 οι άνεργοι ήταν, επισήμως, 296 χιλιάδες κι έπειτα από 3,5 έτη κυριαρχίας των… θαυματουργών δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης «δημιουργικότητας» έφθασαν τις 398,2 χιλιάδες.
Συμπερασματικά, η γενική επιδείνωση έφθασε στο απροχώρητο (ύφεση, υψηλή ανεργία, βιομηχανική καθίζηση, κ.λπ.) το 1993. Δηλαδή όχι όταν άρχιζε, αλλά όταν είχε ήδη προχωρήσει αρκετά η ετεροχρονισμένη ελληνική βερσιόν του «θατσερισμού». Και μόνη αυτή η παρατήρηση επαρκεί για να ακυρώσει τον παντελώς αστήρικτο, σχεδόν «θεολογικό» ισχυρισμό, ότι ο Κων. Μητσοτάκης και οι λοιποί νεοφιλελεύθεροι θα είχαν «βελτιώσει την οικονομία» (φυσικά με αυτόν τον όρο καθένας εννοεί ό,τι θέλει), εάν είχαν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους.
Να αρνηθεί, τώρα, ο Α.Α ότι το τρίο «Μ.Α.Μ» ήταν αμιγώς νεοφιλελεύθερο, μας φαίνεται κομμάτι δύσκολο…
ΥΓ: Παραθέσαμε επίσημα στατιστικά στοιχεία και αποτελέσματα επεξεργασιών τους. Ο αναγνώστης μπορεί να δει αυτά τα στοιχεία συγκεντρωμένα, σε πίνακες, στο βιβλίο του καθηγητή Χρυσάφη Ι. Ιορδάνογλου «Η Ελληνική Οικονομία στη “Μακρά Διάρκεια” 1954 – 2005» (εκδόσεις Πόλις, 2008). Τα στοιχεία για το προϊόν της Μεταποίησης δημοσιεύονται σε πίνακα, στις σελίδας 179 -180. Για τις ακαθάριστες ιδιωτικές επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου, στις σελ. 94 - 95. Για την έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΣΥΕ, στις σελ. 113- 114.
ΠΗΓΗ: kommon.gr
14 Δεκέμβρη: Αεροπορικοί βομβαρδισμοί σε συνοικίες του Πειραιά-Μάχες στο Φάληρο και το Μοσχάτο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Πέμπτη 14 Δεκέμβρη 1944
Με αμείωτη ένταση η βρετανική βασιλική αεροπορία ( RAF) συνεχίζει τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε γειτονιές του Πειραιά και της Αθήνας που ελέγχονται από τον ΕΛΑΣ. Από τις επιθέσεις προκαλούνται πολλά θύματα μεταξύ των αμάχων. Δεκάδες κτίρια ακόμη και εκκλησίες βομβαρδίζονται από τα εγγλέζικα αεροπλάνα που πετούν πολύ χαμηλά. Στους Αγίους Αναργύρους ρίχνουν βραδυφλεγείς βόμβες που έκαιγαν όλη τη νύχτα.
Στο μέτωπο της Αθήνας οι ελασίτες καταλαμβάνουν το εργοστάσιο Πουλόπουλου στα Πετράλωνα και περισφίγγουν τον κλοιό σε άλλα στρατηγικής σημασίας σημεία όπως η έπαυλη Θων στη συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας, ο Ερυθρός Σταυρός και η Σχολή Χωροφυλακής στη λεωφόρο Μεσογείων.
Χτυπούν επίσης εφοδιοπομπές των εγγλέζων που ανέβαιναν από τον Πειραιά προς την Αθήνα στη λεωφόρο Συγγρού και την οδό Πειραιώς.
Στο μέτωπο του Πειραιά τμήματα του ΕΛΑΣ Πειραιά και της ΧΙΙΙ Μεραρχίας (σ.σ: Ρούμελης) επιτέθηκαν τη νύχτα της 13ης προς την 14η του Δεκέμβρη στις βρετανικές δυνάμεις στο Φάληρο και το Μοσχάτο. Προξένησαν μεγάλες απώλειες στον εχθρό και συνέλαβαν 120 βρετανούς και ινδούς στρατιώτες. Οι Εγγλέζοι απαντούν με βομβαρδισμούς συνοικιών με θύματα αμάχους.
Την ίδια μέρα η Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ σε προκήρυξή της προς το λαό της Αθήνας και του Πειραιά καλεί για ένα «αποφασιστικό Παλλαϊκό Πόλεμο».
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ – ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
Χτυπούν εκκλησίες και αμάχους του Πειραιά
Σε ημερολόγιο που κρατούσε ανώνυμος αγωνιστής στον Πειραιά διαβάζουμε: «14-12-44. Σήμερα χτυπήθηκαν οι εκκλησίες Αγ. Λευτέρης Καμίνια, Αγ. Γεώργιος Κοκκινιάς και Προφήτης Ηλίας που σχεδόν καταστράφηκε. Μια οβίδα έσκασε σ’ ένα καταφύγιο στα Καμίνια. Σκότωσε τον Σωτήρη Φαμέλη, την Ειρήνη Φαμέλη, το γαμπρό τους Κ. Τζανόπουλο και ένα γέρο γείτονά τους. Τραυμάτισε την Άννα και Ανθούλα Φαμέλη (Δωδεκανήσου 26)».
(Από την έκδοση της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Πειραιά «Για την Ανεξαρτησία- Για τη Λαική Δημοκρατία 33 ημέρες μάχης» του Δεκέμβρη του 1945, επανέκδοση της Τομεακής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ, 2014).
« Στον Πειραιά έρριξαν έγχρωμους -αραπάδες ( σ.σ.: Στρατιώτες από τις βρετανικές αποικίες) και νάνους ( σ.σ: Γκούρκας από το Νεπάλ, κοντόσωμοι, με ύψος 1.60 μ., σκληροτράχηλοι πολεμιστές άριστοι σε «ειδικές επιχειρήσεις» τη νύχτα, σε μάχες σώμα με σώμα και με κύριο όπλο ένα κυρτό μαχαίρι)- που μαζί με τους ντόπιους συμμορίτες, παραβιάζουν τα σπίτια των πατριωτών σκοτώνουν , πιάνουν , ληστεύουν, ατιμάζουν κορίτσια.
Η κατάρα των γονιών και των αδελφών γιγαντώνει τον παλλαϊκό πόλεμο, να γλυτώσει η χώρα από τους νέους βάρβαρους επιδρομείς».
( «Ριζοσπάστης», 14.12.1944).
«Το Κολωνάκι έχει ξαναγίνει ένα είδος χωριό»
Από τις ημερολογιακές σημειώσεις του Γιώργου Θεοτοκά ( « Τετράδια Ημερολογίου ( 1939-1953)», σ.541, εκδόσεις Εστία):
«14 Δεκεμβρίου
Σήμερα μία διαταγή της Στρατιωτικής Διοίκησης ορίζει ότι η κυκλοφορία θα επιτρέπεται μονάχα από τις 12 στις 2 μ.μ. Έχει κανείς την εντύπωση πως κάτι συμβαίνει. Μεγάλη ησυχία εδώ τριγύρω συγκριτικά με το τι συνέβαινε ως χτες. Πέφτουν πυροβολισμοί , αλλά πολύ αραιοί κι οι περισσότεροι μακρινοί. Στις 12 ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους. Το Κολωνάκι έχει ξαναγίνει ένα είδος χωριό, με την πλατεία όπου μαζεύουνται οι χωριανοί το μεσημέρι για να κουβεντιάσουν και να μάθουν τα νέα και με τη βρύση όπου πλήθος γυναίκες απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις, φορτωμένες κανάτια και κουβάδες , κάνουν ουρά. Είναι η βρύση της λεωφόρου Ηρώδου που κατασκεύασαν οι Γερμανοί χρησιμοποιώντας την πηγή του Εθνικού Κήπου.
Οι διαδόσεις λένε ότι ο ΕΛΑΣ συνθηκολογεί προβάλλοντας ως μόνο όρο το αίτημα της γενικής αμνηστείας. Φαίνεται ότι οι αγγλικές αποβάσεις των τελευταίων ημερών δημιούργησαν νέα αναλογία δυνάμεων, εξού η συναίσθηση των επαναστατών πως ο αγώνας στο εξής θα είναι μάταιος. Επίσης είναι γεγονός ότι έφτασε ο Πλαστήρας κι υπάρχει διάχυτη, γύρω απ’ αυτό το όνομα, μια προσδοκία».
Το συνέδριο των Βρετανών Εργατικών για την Ελλάδα
Δυο ειδήσεις, δύο διαφορετικές οπτικές για το συνέδριο του Εργατικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας οι εργασίες του οποίου διεξάγονταν εκείνες τις μέρες:
Η πρώτη από την εφημερίδα «Η Ελλάς» (14.12.1944) που ήταν όργανο της κυβέρνησης Παπανδρέου και την έριχναν βρετανικά αεροπλάνα στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά:
« ΛΟΝΔΙΝΟΝ 14 ( Ιδ. Υπηρεσία).- Ο εργατικός κ. Μπέβιν ( σ.σ.: Έρνστ Μπέβιν από τους ηγέτες των βρετανικών συνδικάτων και του Εργατικού Κόμματος, στο συνέδριο μίλησε ως ένας κλασσικός αποικιοκράτης του 19ου αιώνα) όστις είναι μέλος της Κυβερνήσεως και αποτελεί προσωπικότητα του εργατικού κόμματος, έλαβε τον λόγον κατά την συνέλευσιν του εν λόγω κόμματος και ησχολήθη με τα εν Ελλάδι γεγονότα. Ο κ. Μπέβιν είπε ότι δεν θα ομιλήση ως εργατικόν μέλος της Εθνικής Κυβερνήσεως, αλλ’ ως πιστόν μέλος της εργατικής κινήσεως. Ακολούθως ετόνισεν ότι τα ληφθέντα δια την Ελλάδα μέτρα δεν ελήφθησαν μόνον υπό του κ. Τσώρτσιλ, αλλά υφ’ όλοκλήρου του Υπουργικού Συμβουλίου. Μεθ’ ό συνέστησεν εις τους ομιλητάς να μη είναι μελοδραματικοί , διότι αυτός συνήθισε να πράττη και να λέγη κατόπιν σκέψεως. Επί τέσσερα έτη είπεν, παρηκολούθησα το Ελληνικόν πρόβλημα και μετέσχον εις όλας τας αποφάσεις κατά την περίοδον ταύτην. Ατενίζων προς το παρελθόν βλέπω ότι ουδεμία εκ των ληφθεισών αποφάσεων ήτο εσφαλμένη. Η κατάστασις εις την Ελλάδα πρέπει να διατηρηθή σταθερά διότι εκ ταύτης εξαρτάται η παγίωσις της καταστάσεως εις την Βαλκανικήν. Ομιλών περί της εγκαθιδρύσεως της Ελληνικής Κυβερνήσεως ετόνισεν ότι όλα τα κόμματα γενικώς ήσαν σύμφωνα επί του σημείου τούτου. Ουδέποτε ανέμενον ότι ο ΕΛΑΣ θα παρέβαινε την συμφωνίαν.
Ο κ. Μπέβιν απαντών εις διακοπήν είπε τα εξής: « Δεν με ενδιαφέρει τι εσκέπτετο ο κ. Τσώρτσιλ αλλά τι σκέπτομαι εγώ. Ανέμενον ότι ο ΕΛΑΣ θα ετίμα την υπογραφήν του και δεν θα παρέβαινε το σύμφωνον το οποίον υπέγραψε, όπως συνήθισα να κάμνω και εγώ. Η Βρεττανική Κυβέρνησις δεν εγκαταλείπει τα σχέδια της δια την Ελλάδα, και έλαβεν όλα τα μέτρα δια να προετοιμάση το έδαφος προς διενέργειαν ελευθέρων εκλογών , παροχήν βοηθείας και την ανασυγκρότησιν της βιομηχανίας δια να ζήση η δυστυχής αυτή χώρα. Η Βρεττανική Αυτοκρατορία, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν μπορεί να εγκαταλείψη την θέσιν της εις την Μεσόγειον από την σταθερότητα της οποίας εξαρτάται η σταθερότης εις τον κόσμον».
Η δεύτερη από το «Ριζοσπάστη» της ίδιας μέρας με τίτλο « Η Αγγλία δίνει εξετάσεις στην Ελλάδα» :
« ΛΟΝΔΙΝΟ 13.- Στο συνέδριο των Άγγλων εργατικών η επίθεση όλων των βουλευτών κατά του Τσώρτσιλ ήταν σφοδρή. Ο βουλευτής Γκρήνγουντ είπε: «Αν ενεργήσουμε με σωφροσύνη, μεγαλοψυχία και ανθρωπισμό στις απελευθερούμενες χώρες, πιστεύω πως θα κερδίσουμε πνευματική νίκη απέναντι στο φασισμό. Στο Ελληνικό ζήτημα θα δόσουμε τις εξετάσεις μας. Το Ελληνικό πρόβλημα παρουσιάζεται με την πιο επικίνδυνη και εξαιρετικά πολύπλοκη μορφή. Τα στρατιωτικά μέτρα δεν πρόκειται να δώσουν λύση. Το πρόβλημα μένει για τους πολιτικούς. Η ευθύνη βαρύνει τους ώμους της Βρετανικής Κυβέρνησης».
Ο βουλευτής Μπέστεντ είπε, ότι « η Μεγάλη Βρετανία χάνει με την πολιτική της το γόητρό της στην Ελλάδα». Ο βουλευτής Μπέβαν τόνισε ότι οι εργατικοί υπουργοί πρέπει να εξασκήσουν πίεση πιο αποφασιστική στην Κυβέρνηση Τσώρτσιλ.
Τελικά στο συνέδριο προτάθηκαν 24 διάφορα ψηφίσματα για το ελληνικό ζήτημα. Εγκρίθηκε με καταπληκτική πλειοψηφία το ψήφισμα της εκτελεστικής επιτροπής που αναφέρει: « Το συνέδριο εκφράζει τη βαθειά του λύπη για την τραγική κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα. Καλεί την Βρεττανική κυβέρνηση να πάρει σύντομα όλα τα μέτρα για τη σύναψη ανακωχής και την ειρήνευση του τόπου. Να διευκολυνθεί η επανάληψη των συζητήσεων για την εξεύρεση λύσης. Στις συζητήσεις αυτές να πάρουν μέρος και τα κόμματα και οι οργανώσεις που αντιστάθηκαν στους φασίστες εισβολείς. Να σχηματισθεί Κυβέρνηση που να είναι αποδεκτή από όλα τα τμήματα του λαού, για να μπορέσει ο λαός με ελεύθερες εκλογές να εκφράσει τη θέλησή του. Το συνέδριο- αναμένει τη σύσταση ισχυρού δημοκρατικού συστήματος. Το ψήφισμα υπογράφτηκε από 2.800.000 του Εργατικού Κόμματος και των εργατικών συνδικάτων».
« Έκκληση του ΕΑΜ στο Λαό των επαρχιών»
Ειδήσεις από την πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» στις 14 του Δεκέμβρη 1944:
«Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ με έκκλησή της καλεί όλο το λαό επαρχιών να βοηθήσει με εράνους σε είδος και αποστολές τροφίμων τον αλύγιστο λαό της Αθήνας και του Πειραιά που μάχεται για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του»
«Βαρβαρότητες των ‘‘Ελευθερωτών’’»
«Στους προχθεσινούς βομβαρδισμούς και πολυβολισμούς του άμαχου πληθυσμού οι Άγγλοι έρριξαν βόμβες σε συγκεντρωμένο πλήθος της πλατείας Κυψέλης. Σκοτώθηκαν 17. Τα περισσότερα θύματα ήταν κορίτσια και παιδιά. Στον Κολωνό χτύπησαν τον κόσμο μπροστά σ’ ένα φούρνο 40 νεκρούς και τραυματίες έκλαψε η συνοικία.
Όλα τα νοσοκομεία και τα ιατρεία των συνοικιών είνε γεμάτα από τα θύματα της Βρεττανικής θηριωδίας. Η καταστροφική όμως μανία των Άγγλων δεν περιορίζεται στους ομαδικούς φόνους αμάχων. Αδιάκριτα οι όλμοι, οι βόμβες και το πυροβολικό χτυπούν κατοικίες, φτωχόσπιτα, νοσοκομεία, εκκλησίες και έργα κοινής ωφελείας.
Χθες το πρωί οι Άγγλοι, από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης , που μετέβαλαν σε πυροβολείο, έβαλαν με όλμους και οβίδες κατά του εργοστασίου Αεριόφωτος και το αχρήστεψαν. Από την καταστροφή αυτή δημιουργείται κίνδυνος έκρηξης σ΄όλη την πόλη.
Από τα ίδια πυροβολεία οι Άγγλοι έβαλαν χθες κατά της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου του Ψυρρή, προκλήθηκαν καταστροφές. Ο Άγιος Δημήτρης είναι η δεύτερη εκκλησία μετά τον Προφήτη Ηλία του Πειραιά, που καταστρέφουν οι Άγγλοι…».
«Εχθρός αιφνιδιάσθη»
Δελτίο συμβάντων της ΧΙΙΙ Μεραρχίας (Ρούμελης) του ΕΛΑΣ που υπογράφεται από τον διοικητή της υποστράτηγο (σ.σ. του τακτικού στρατού) Δ. Ματσούκα απευθύνεται στην ΚΕ του ΕΛΑΣ και την Ομάδα Μεραρχιών Στερεάς:
« Δελτίον συμβάντων ΣΤΟΠ. Νύκτα 13 προς 14 προς 14 τρέχοντος εξετελέσθη επιχείρησις κατά Μοσχάτου-Φαλήρου παρά τμημάτων μας ΣΤΟΠ. Εχθρός αιφνιδιάσθη ΣΤΟΠ. Ανετινάχθησαν Διοικητήριον ενός Συν/τος και εν εργοστάσιον μαζί με στρατωνιζομένους ΣΤΟΠ. Επίσης ένα γκαράζ με αυτοκίνητα ΣΤΟΠ. Εχθρός είχε πολλούς νεκρούς και τραυματίας ΣΤΟΠ. Συνελήφθησαν 120 αιχμάλωτοι εξ ων 60 Άγγλοι και 60 μαύροι ΣΤΟΠ. Εκυριεύθησαν άφθονος οπλισμός, πυρομαχικά και εφοδιασμοί μη κατάμετρηθέντα ΣΤΟΠ. Ταύτα παρεδόθησαν εις Συν/μα Πειραιώς ΣΤΟΠ. Δικές μας απώλειες εξηκριβώθησαν 8 νεκροί και 30 ελαφρώς τραυματίαι ΣΤΟΠ. Λόχος ΕΠΟΝ Στυλίδας επέδειξε ηρωϊσμόν ΣΤΟΠ. Εν Τάγμα είναι καθηλωμένον εισέτι εις αγώνα ΣΤΟΠ. Έτερον καταλαμβάνει θέσεις ως ΕΠΕ 1275 διαταγή μας ΣΤΟΠ».
Διαβάστε στο επόμενο: Οι Εγγλέζοι ενισχύουν τις δυνάμεις τους- Σχέδιο Μακ Μίλαν, Λήπερ, Μπάλφουρ για διορισμό αντιβασιλιά.
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ «ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΄44» Εδώ
ΠΗΓΗ: imerodromos.gr
Τα «κίτρινα γιλέκα» και η μαχόμενη Αριστερά
Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής.
Το περασμένο ήταν το τέταρτο Σάββατο που οι Γάλλοι διαδηλωτές που πήραν την προσωνυμία «κίτρινα γιλέκα» κινητοποιήθηκαν μαζικά και δυναμικά και, παρά την καταστολή και τον εκφοβισμό, δεν φαίνεται να κάμπτονται. Θα συνεχίσουν, όπως ανακοίνωσαν, και το επόμενο Σάββατο τις κινητοποιήσεις σ’ ολόκληρη τη Γαλλία. Έχουν γραφεί πάρα πολλά. Το κίνημα αυτό παρακολουθείται από ολόκληρη την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, από τους εργαζόμενους αλλά -για εντελώς διαφορετικούς λόγους- και από την οικονομική ολιγαρχία και από τους πολιτικούς εκπροσώπους της. Θα περιοριστούμε σε ορισμένα συμπεράσματα, παρότι το κίνημα αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν μπορεί κανείς με σιγουριά να πει κάτι ολοκληρωμένα.
Πρώτο: Πρόκειται για ένα κίνημα εντελώς αυθόρμητο. Ξεκίνησε και συνεχίζει χωρίς πολιτική καθοδήγηση και συνδικαλιστική κάλυψη και επί πλέον χωρίς επεξεργασμένο συνολικό σχέδιο με ό,τι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει (αιτήματα και διεκδικήσεις, στόχοι, πού αρχίζει και πού τελειώνει, συγκεκριμένη τακτική και κλιμάκωση και άπλωμα σε όλους τους κλάδους και τομείς της παραγωγής και της ζωής στη χώρα). Κανένα κόμμα δεν συνέβαλε στην προετοιμασία του και δεν βρίσκεται μέσα σ’ αυτό καθώς επίσης και κανένα μεγάλο συνδικάτο, δείγμα του πόσο μακριά από τις ανάγκες τις αγωνίες και τις διαθέσεις των εργαζομένων βρίσκονται τα κόμματα της γαλλικής αριστεράς –ΚΚ Γαλλίας και Ανυπότακτη Γαλλία– και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και κυρίως η αριστερή CGT. Χαρακτηριστικά σημειώνουμε ότι όλες οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι αντίθετες με το κίνημα αυτό ή πολύ επιφυλακτικές και μόνο σε μεμονωμένους κλάδους κήρυξαν απεργία όπως η 48ωρη απεργία στον τομέα της ενέργειας που κήρυξε η CGT.
Δεύτερο: Η βάση της δυσαρέσκειας και της απόγνωσης που το τροφοδοτεί δεν είναι η καλή οικονομική κατάσταση ενός μεγάλου τμήματος των Γάλλων εργαζομένων, αλλά κάτι πιο γενικευμένο. Είναι η συνολική απογοήτευση, η έλλειψη πίστης ότι κάτι μπορεί να εξελιχθεί θετικότερα γι αυτούς και τις οικογένειές τους, η έλλειψη εμπιστοσύνης -αν όχι η γενικευμένη απόρριψη των πολιτικών ηγεσιών και των θεσμών- και μια συνολικότερη αποστροφή στην απόρριψη της ασκούμενης πολιτικής δεκαετιών τώρα. Θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει πως είναι και η απόρριψη σ’ ένα βαθμό του ίδιου του κοινωνικού συστήματος, αλλά δεν βλέπουν κάτι άλλο στον ορίζονται να τους ελκύει, να τους πείθει και να γεννά ελπίδα. Υπάρχει σ’ αυτούς μια βαθιά αίσθηση των κοινωνικών διαφορών και της θέσης καθενός στο συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο, η αίσθηση ότι γι’ αυτούς όσες αλλαγές και να γίνουν δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο: κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, εξαγγελίες να γίνονται και «δεσμεύσεις» να λαμβάνονται γι αυτούς όμως η κατάσταση θα χειροτερεύει. Έχουν την αίσθηση, την πεποίθηση ότι το σύστημα λειτουργεί για τους λίγους τους πλούσιους και κατόχους μεγάλων περιουσιών και επιχειρήσεων και οι δική τους μοίρα είναι υποδεέστερη ή στο περιθώριο.
Τρίτο: Η πολύχρονη λιτότητα και η συνεχής επιδείνωση των οικονομικών της λαϊκής πλειοψηφίας, ιδιαίτερα από το 1980 και ύστερα έχει οδηγήσει στην Γαλλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη ένα μεγάλο τμήμα των λαών που βολοδέρνει μεταξύ εξαθλίωσης και φτώχιας, ανεργίας και υποαπασχόλησης σ’ αντίθεση με τον καλπάζοντα πλούτο, ενώ στερούνται όλο και περισσότερο ουσιαστικών κοινωνικών δικαιωμάτων. Τραγική είναι η κατάσταση στα γκέτο των μεταναστών στο Παρίσι που τροφοδότησε τις μεγάλες κινητοποιήσεις πριν από μερικά χρόνια. Αντιθέτως, μια μικρή μερίδα δισεκατομμυριούχων, που διαρκώς αυξάνουν, συσσωρεύουν αμύθητο πλούτο, μεγάλες περιουσίες και επιχειρήσεις την στιγμή που η προοπτική βελτίωσης των συνθηκών ζωής των φτωχότερων στρωμάτων είναι ανύπαρκτη. Πολλοί οικονομολόγοι στον δυτικό κόσμο -καθόλα υπερασπιστές της σημερινής οικονομικής τάξης πραγμάτων- είναι ιδιαίτερα απαισιόδοξοι. Δεν βλέπουν προοπτική ουσιαστικής οικονομικής ανάκαμψης. Αντίθετα, υποστηρίζουν ότι στον αναπτυγμένο κόσμο η ανάπτυξη δεν θα ξεπεράσει τις επόμενες 4-5 δεκαετίες κατά μέσον όρο το 1% ετησίως. Δηλαδή η ύφεση εγκαθίσταται μόνιμα και αυτό θα σημάνει μεγαλύτερη φτώχεια όξυνση των αντιθέσεων, αγανάκτηση και ξεσπάσματα.
Τέταρτο: Οι επόμενες μέρες θα είναι κρίσιμες για το κίνημα αυτό, αν δηλαδή θα συνεχίσει και θα δυναμώσει ή θα συρρικνωθεί και θα σταματήσει. Ως αυθόρμητο κίνημα έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που επιδρούν ανασταλτικά στην θετική προοπτική του. Η έλλειψη συνδικαλιστικής και πολιτικής στήριξης με τις δυνατότητες που δίνουν, η κούραση και η μεγάλη πιθανότητα να μην προχωρήσει η γαλλική κυβέρνηση σε ουσιαστικές παραχωρήσεις δεν συνηγορούν στην ανάπτυξή του. Από την άλλη, η γαλλική κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι δυνατότητες υπονόμευσης που έχει το κεφάλαιο δρουν και θα δράσουν για την εκτόνωσή του.
Ήδη οι κυβερνητικές μανούβρες για την εκτόνωσή του αξιοποιήθηκαν από την πρώτη μέρα. Ο Μακρόν, φοβούμενος την έκρηξη και τα σοβαρά πλήγματα στην ενότητα της κυβέρνησης και στο προσωπικό τους κύρος, πήρε μέτρα εκτόνωσης. Ο οικολογικός φόρος στα καύσιμα, που καταρχήν πυροδότησε τις κινητοποιήσεις, ανεστάλη και στην συνέχεια αποσύρθηκε και αναζητούνται άλλοι τρόποι για να υλοποιήσει η κυβέρνηση τα σχέδια της. Για τη φορολογία της μεγάλης περιουσίας που καταργήθηκε ο Μακρόν ανακοίνωσε ότι επανεξετάζεται η επαναφορά της. Έφτασε στο σημείο να ανακοινώσει επιδότηση των εργαζομένων με 100 ευρώ και ζήτησε εκ των υστέρων συγνώμη για την επιβολή των μέτρων. Όλα αυτά φυσικά αναστέλλονται προσωρινά ώσπου να εκτονωθεί η κατάσταση.
Το πιο αξιόπιστο και αποτελεσματικό μέσο όμως για την υπονόμευση του κινήματος είναι η καταστολή. Το περασμένο Σάββατο η κυβέρνηση κινητοποίησε 89000 άνδρες των σωμάτων ασφαλείας μαζί με τεθωρακισμένα, προβοκάτορες κλπ. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κήρυξε μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και άλλες πόλεις παλιότερα, σχεδιάζεται αν χρειαστεί να επανέλθει. Οι κάτοικοι των πόλεων κλήθηκαν να μην βγουν από τα σπίτια τους ενώ κλειστά παρέμειναν και τα μεγάλα καταστήματα. Βρισκόμαστε μπροστά σε κατάσταση που θυμίζει χώρες υπό κατοχή και -σε χώρα της «δημοκρατικής» Ευρώπης- η εικόνα αυτή γενικεύεται. Δεν φαίνεται να υπάρχει ο παραμικρός δισταγμός για κάθε είδους αυταρχικά μέτρα και περιορισμό των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Επιπλέον ο Μακρόν προσπαθεί να δημιουργήσει τους όρους τις υπονόμευσης του κινήματος και της επιβολής εργασιακής ειρήνης και με άλλους τρόπους. Ζήτησε από τα κόμματα την δημιουργία ένωσης για την προστασία της δημοκρατίας. Από ποιους, στ’ αλήθεια, κινδυνεύει η δημοκρατία στην Γαλλία; Στην ένωση που οραματίζεται ο Μακρόν τα κόμματα και οι κοινωνικοί φορείς θα συμπράττουν στην χωρίς αντιστάσεις επιβολή της κοινωνικής ειρήνης και την υποταγή των εργαζομένων. Εκπλήσσεται η γαλλική ηγεσία για την βία στους δρόμους, αναρωτιέται τι την προκαλεί και αναφέρεται στην ανάγκη ενότητας του έθνους, όταν ο ίδιος ο Μακρόν την υπονόμευσε και πυροδότησε τις αντιδράσεις με την ακραία φιλελεύθερη ταξική πολιτική που ακολουθεί.
Οι Γάλλοι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από την αντίσταση. Μοιραία σε ένα κίνημα ανοργάνωτο, έρχονται και οι βίαιες πράξεις και, ασχέτως αν αυτές είναι αντικειμενικά χρήσιμες και αποτελεσματικές για το κίνημα, η εύκολη καταδίκη τους από την κοινωνία είναι λανθασμένη. Το σύνολο των εργαζομένων στην Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη οφείλουν να καταγγείλουν την κρατική καταστολή και την βία κάθε είδους και περισσότερο την βία που εμπεριέχει η καταδίκη των λαών στην ανεργία, την πείνα και την ανέχεια. Οι κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» έχουν την υποστήριξη των 2/3 της γαλλικής κοινής γνώμης η οποία πρέπει να γίνει πολύ περισσότερο ενεργητική.
Πέμπτο: Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται από καιρό τώρα στον κυκεώνα οξύτατων αντιθέσεων. Η δυσαρέσκεια των εργαζομένων εντείνεται, οι αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων -ιδιαίτερα των μεγάλων χωρών- παίρνουν διαστάσεις, ενώ η εκμετάλλευση των μικρών και εξαρτημένων χωρών του ευρωπαϊκού νότου, κυρίως, μεγαλώνει κατακόρυφα την αγανάκτηση των λαών τους απέναντι στο ιμπεριαλιστικό κίνημα της ευρωπαϊκής ένωσης, την στιγμή που το μονοπωλιακό κεφάλαιο των χωρών αυτών εξυπηρετείται με το καλύτερο τρόπο με την πολιτική αυτή. Η ΕΕ είναι ένα καζάνι που βράζει και δεν φαίνεται βαλβίδα διαφυγής. Η αγανάκτηση των λαών εκφράζεται είτε με την άνοδο των λαϊκών αγώνων, όπως στην περίπτωση της Γαλλίας, είτε, το πιο σύνηθες- βρίσκει διέξοδο προς την άκρα Δεξιά. Ο κίνδυνος του φασισμού είναι ορατός και, καθώς οι δυνατότητες ουσιαστικής μεταρρύθμισης στην ΕΕ για να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις φαντάζει δύσκολη, η έκρηξη και η κατάρρευση της Ένωσης δεν αποκλείεται ή τουλάχιστον αναμένονται σοβαρές εξελίξεις.
Έκτο: Η δύναμη που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο θετική στα προβλήματα και τους αγώνες των εργαζομένων και θα συμβάλει στην ανάπτυξη των αγώνων τους, η μαχόμενη αριστερά, φαίνεται να εξαντλεί τα καύσιμά της σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι όχι μόνο γιατί θα είναι σοβαρές οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους αφού η αντίστασή τους είναι δύσκολο να οργανωθεί. Κυρίως, όμως, λόγω του κινδύνου της στροφής των κοινωνιών στην αντίδραση και η απαξίωση στα μάτια των λαών και της εργατικής τάξης όχι μόνο των πολιτικών δυνάμεων της, αλλά και των αξιών και των ιδεών της, του απελευθερωτικού μηνύματός της και -σε τελική ανάλυση- του ίδιου του μαρξισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.
Το πιο επείγον καθήκον των κομμουνιστών και των αριστερών αγωνιστών είναι αφενός μεν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και να οργανώσουν τους αγώνες και αφετέρου να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του επαναστατικού πολιτικού φορέα της εργατικής τάξης.
ΠΗΓΗ: ergatikosagwnas.gr
- Τελευταια
- Δημοφιλή