Πως και γιατί «ο εξευτελισμός έγινε τέλειος» στον ΣΥΡΙΖΑ;
Γράφτηκε από τον Π.Ε.Ν.Ε.Ν.Από τη δημιουργία του Συνασπισμού στον ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα, στην αυτονόμηση του προέδρου και στην εκλογή «από τη βάση», πάντα εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ
Υπάρχουν πολλοί και πολλές που αναρωτιούνται πώς ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε σε τέτοιο χάλι, με όλα αυτά που είδαμε… live στο συνέδριο διάλυσης και προκλητικά αντιδημοκρατικών πρακτικών στο Γκάζι, αλλά και σε όσα γενικότερα συμβαίνουν. Ειδικά για ένα κόμμα που είχε αναπτυχθεί και από τον χώρο της «ανανεωτικής Αριστεράς», που υμνούσε τον διάλογο, τις διαφορετικές απόψεις και τάσεις και την «ενότητα όλης της Αριστεράς». Φανταστείτε να είχε ενταχθεί σύσσωμη η αντικαπιταλιστική Αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε στενή συμμαχία μαζί του, όπως επίμονα καλούσαν τότε ειδικά οι αριστερές του συνιστώσες… Τι κατάσταση «καμένης γης» θα υπήρχε τώρα. Ευτυχώς υπήρχαν τότε κάποιες «σεχταριστικές δυνάμεις» (όπως μας έλεγαν), όπως το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι, που τράβηξαν άλλο δρόμο.
Σε αυτές τις συνθήκες εκφυλισμού και σύγχυσης έχει σημασία να δούμε τις πολιτικές αιτίες αυτής της πορείας, υπερβαίνοντας τις προσωπικές κατάρες. Βεβαίως τα πρόσωπα έχουν βαριές ευθύνες, αλλά πάντα υπάρχει μια πολιτική και ταξική κατεύθυνση στην οποία κινούνται. Είναι εύκολο να δούμε τις ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα, που παράτησε το κόμμα του (ενώ έμεινε να επιβάλλει το 3ο και 4ο ευρω-μνημόνιο) ωθώντας μακιαβελικά τα στελέχη του να τσακώνονται μεταξύ τους για να τα κοντύνει όλα. Ή του «business friendly» ουρανοκατέβατου Στέφανου Κασσελάκη. Ή της νομενκλατούρας των «87» που πάση θυσία θέλουν τα κλειδιά (και τα λεφτά!) κι ας γίνει ρημάδι η Κουμουνδούρου. Ή του μισού και πλέον υπουργικού συμβουλίου του Τσίπρα που έφυγε (όταν έχασε) κι έκανε την παλιά-Νέα Αριστερά, υπερασπιζόμενοι πλήρως τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (μέχρι να έρθει η σφαλιάρα των ευρωεκλογών). Στελέχη που εκτός των άλλων ευθύνονται για το ότι το καλοκαίρι του 2023 αρνήθηκαν μια πολιτική διαδικασία με συνέδριο κλπ. πριν την εκλογή προέδρου (θεωρώντας πως θα κερδίσουν εύκολα), ανοίγοντας έτσι τις πύλες στον Κασσελάκη.
Αυταρχικές πρακτικές του Συνασπισμού και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκαν από νωρίς και συνδυαζόταν πάντα με πολιτικές επιλογές διαχείρισης του συστήματος. Η δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου το 1989 και η συμμετοχή του σε δύο αστικές κυβερνήσεις (Τζαννετάκη-Ζολώτα) είχε ως προϋπόθεση την εκπαραθύρωση της ΚΝΕ με «συνοπτικές διαδικασίες». Η δημιουργία του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς το 2004 συνοδεύτηκε από ύμνους στη δημοκρατική λειτουργία, στην πράξη όμως γινόταν φανερό πως «μιλούν πολλοί, λίγοι αποφασίζουν». Το ρεφορμιστικό περιεχόμενο του σχηματισμού δρούσε περιοριστικά στο να ανθίσει ο δημοκρατισμός της βάσης που χρειάζεται το οξυγόνο της ανατρεπτικής και επαναστατικής πολιτικής. Ο τρόπος που περιθωριοποιήθηκε μετά το 2009 ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, έριξε τις πρώτες σκιές.
Το 2012, μετά από μια διετή έκρηξη αγώνων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ και το επιτελείο του Α. Τσίπρα ρίχνει το σύνθημα-στόχο της «αριστερής κυβέρνησης», που ενισχύεται από την κατάκτηση της δεύτερης θέσης στις βουλευτικές εκλογές του ίδιου έτους. Από εκείνη τη στιγμή επιταχύνεται η πορεία μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα με «κυβερνησιμότητα», κόμμα κατάλληλο για αστική διαχείριση. Στο 1ο συνέδριο τον Ιούλιο του 2013 ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται από συμμαχία ενιαίο κόμμα, υποβιβάζοντας τις συνιστώσες (αντέδρασαν Μανώλης Γλέζος, ΔΕΑ). Στο συνέδριο αυτό γίνεται το πρώτο βήμα και για την αυτονόμηση του προέδρου, καθώς ο Α. Τσίπρας εκλέγεται πρόεδρος απευθείας από το συνέδριο (και όχι από την Κεντρική Επιτροπή, όπως συνέβαινε μέχρι τότε στα κόμματα με αναφορά την Αριστερά), με ποσοστό 74%. Ο στόχος κατάληψης της κυβέρνησης και διαχείρισης του συστήματος, μέσα σε ΕΕ, ΝΑΤΟ και νόμους της αγοράς, γίνεται το βασικό «καλούπι», που διαμορφώνει πλέον όλη την πολιτική και οργανωτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.
"Όταν πουλήσεις την ψυχή σου στο σύστημα για την κυβέρνηση, είναι λογικό να μην υπάρχει ίχνος από την ψυχή της Αριστεράς"
Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτο κόμμα και σχηματίζει κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Η κυβερνητική πορεία μέσα στο εκρηκτικό 2015 είναι μια διαρκής προσπάθεια να ακυρωθεί η λαϊκή εντολή και η δυναμική του κινήματος. Κορυφαία αντιδημοκρατική πράξη, που σφράγισε για πάντα την πραγματική σχέση ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ και δημοκρατίας, ήταν η πραξικοπηματική ακύρωση του περήφανου λαϊκού «Όχι» στο δημοψήφισμα με 61,3% και η επιβολή αμέσως μετά του 30υ μνημονίου. Τις ημέρες εκείνες εκτός από την καταπάτηση της λαϊκής θέλησης υπήρξε και πλήρης κατάργηση της εσωκομματικής δημοκρατίας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού δεν συνεκλήθη ποτέ η Κεντρική Επιτροπή. Όλα τα αποφάσιζε η στενή ηγετική ομάδα με τον Τσίπρα στο Μαξίμου. Για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση (και η αστική πολιτική) είχε καταλάβει το κόμμα και όχι το ανάποδο. Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν στην πολύ καθυστερημένη και περιορισμένη πολιτικά αποχώρηση της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ.
Από το 2015 μέχρι το 2023 ενισχύθηκαν όλα τα δεξιόστροφα πολιτικά χαρακτηριστικά και το προεδρικοκεντρικό μοντέλο, με αποθέωση του Τσίπρα (στο 2ο συνέδριο, τον Οκτώβριο του 2016, εκλέχτηκε με ποσοστό 93,5%). Το 2022 αποφασίζεται να ακολουθήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ τη μόδα της «εκλογής από τη βάση» και ο Α. Τσίπρας εκλέγεται με 99% σε 152.000 ψηφίσαντες. Με το ίδιο σύστημα και ακόμα μεγαλύτερη χαλαρότητα θα εκλεγεί πρόεδρος ο Σ. Κασσελάκης το 2023, με 56% έναντι 44% της Έφης Αχτσιόγλου, σε 132.700 ψηφίσαντες (147.800 στον πρώτο γύρο).
Πολλοί φίλοι ρωτούν γιατί πήρε τέτοια χυδαία διάσταση κι οδηγεί σε τέτοια κατάντια η κόντρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η εμπειρία έχει δείξει πως κόμματα προερχόμενα από την Αριστερά, που εμπλέκονται στη διαχείριση του συστήματος, το πληρώνουν πολύ πιο ακριβά από τα δεξιά, που στο κάτω κάτω είναι συνηθισμένα σε αυτά. Ενδεικτικά: διάλυση του κραταιού ΚΚ Ιταλίας, συρρίκνωση του ΚΚ Γαλλίας, μείωση και πολλαπλές διασπάσεις (αρκετές με κατηγορίες για σκάνδαλα) των Ποδέμος, αλλά και η κρίση της ελληνικής Αριστεράς μετά τις συγκυβερνήσεις (1993: ΚΚΕ 4,5%, ΣΥΝ 2,94% εκτός βουλής). Όταν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ «πούλησαν την ψυχή τους στον διάβολο» της ΕΕ, των μνημονίων, του ΝΑΤΟ, των κερδών και των ολιγαρχών, θεωρώντας πως θα τους δώσει την «αιώνια» κυβερνησιμότητα, είναι λογικό να μην βλέπεις ίχνος από την ψυχή της Αριστεράς στα ρημάδια του. Ο εξευτελισμός τους έγινε τέλειος. Ο κόσμος της Αριστεράς, όσοι «δεν παραδέχονται τη νύχτα», οφείλουν να περπατήσουν άλλους δρόμους.
Πηγή: prin.gr
- Τελευταια
- Δημοφιλή