Π.Ε.Ν.Ε.Ν.
Τζον Μπόλτον: Ο άνθρωπος που έφερε την Κίνα στη Μέση Ανατολή
Από Άρης Χατζηστεφάνου
Ένας από τους πιο επικίνδυνους ανθρώπους, που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν θα μας ενοχλήσει, τουλάχιστον για το επόμενο χρονικό διάστημα.
Ο Τζον Μπόλτον, απολύθηκε με εντολή του Αμερικανού προέδρου από τη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, αφού πρώτα πρόλαβε να φέρει τις ΗΠΑ στα πρόθυρα ολοκληρωτικού πολέμου με το Ιράν και τη Βενεζουέλα, να δυναμιτίσει τις προσπάθειες προσέγγισης με τη Βόρεια Κορέα και – σύμφωνα με αρκετές ενδείξεις – να ακυρώσει τις διαπραγματεύσεις του Λευκού Οίκου με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.
Κάθε λογικός άνθρωπος στις ΗΠΑ θα έπρεπε να χορεύει μεθυσμένος από χαρά για την (έστω και εγκληματικά καθυστερημένη) απόφαση του Τραμπ. Σε αρκετά γραφεία πολιτικών του Δημοκρατικού κόμματος, όμως, όπως και σε ορισμένες από τις φιλελεύθερες ναυαρχίδες του αμερικανικού Τύπου, επικρατούσε κατήφεια.
«Ο Μπόλτον ήταν πάντα καλά ενημερωμένος και σταθερός στις απόψεις του» έγραψε στο twitter o αρθρογράφος των New York Times Νίκολας Κριστόφ, συμπληρώνοντας ότι ο επόμενος σύμβουλος εθνικής ασφαλείας μπορεί να είναι ένα υποχείριο του Τραμπ.
Τι βρίσκεται λοιπόν πίσω από την κρυφή λατρεία των λεγόμενων «προοδευτικών» της Ουάσιγκτον για ένα από τα πιο αιμοδιψή γεράκια της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και γιατί ο Τραμπ αποφάσισε την απομάκρυνσή του;
Ο Μπόλτον, ήταν κυνικός και ανήθικος όσο και ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Νίξον, Χένρι Κίσσινγκερ, χωρίς όμως να διαθέτει το βάθος της στρατηγικής σκέψης του λεγόμενου «μάγου της αμερικανικής διπλωματίας».
Οι αποφάσεις του Μπόλτον ήταν τόσο ακραίες στη σύλληψη, ώστε για να υλοποιηθούν απαιτούνταν η άμεση στρατιωτική εμπλοκή του Πενταγώνου – μια απόφαση για την οποία ο Τραμπ δεν έδινε το πράσινο φως, παρά τις πομπώδεις απειλές που εξαπέλυε και ο ίδιος. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα καταστροφικό για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν η στάση της υπερδύναμης απέναντι στο Ιράν.
Ο Μπόλτον έστησε την πρόσφατη αντιπαράθεση με την Τεχεράνη σε τρία βήματα: απέδωσε, χωρίς καμία απόδειξη, στην Τεχεράνη τις επιθέσεις που σημειώθηκαν σε ξένα δεξαμενόπλοια στα στενά του Ορμούζ, κάλεσε τη Βρετανία να κατασχέσει το ιρανικό δεξαμενόπλοιο και δημιούργησε τις συνθήκες ενός θερμού επεισοδίου. Όταν όμως ο Τραμπ ακύρωσε την τελευταία στιγμή τα στρατιωτικά αντίποινα για την κατάρριψη ενός αμερικανικού drone που είχε παραβιάσει τον εναέριο χώρο του Ιράν, η μπλόφα του Μπόλτον τινάχτηκε στον αέρα.
Το αποτέλεσμα των νέων κυρώσεων προς την Τεχεράνη που υπέγραψε ο Τραμπ και των απειλών, χωρίς αντίκρισμα, που εξαπέλυε ο Μπόλτον, ήταν ότι το Ιράν άρχισε να περνά σταδιακά στη σφαίρα επιρροής της Κίνας. Το Πεκίνο υποσχέθηκε επενδύσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων και σύμφωνα με πληροφορίες προτίθεται να στείλει και στρατιωτικές δυνάμεις για την προστασία τους. Οι ΗΠΑ, δηλαδή, κατάφεραν να απομακρύνουν από την περιοχή τους ευρωπαίους επιχειρηματίες (στους οποίους μπορούν να ασκούν ευκολότερα έλεγχο) και έφεραν μέσα στα πόδια τους τον βασικό στρατηγικό τους αντίπαλο.
Παρά τις τρομακτικές συνέπειες που έχουν για τον λαό του Ιράν οι δολοφονικές κυρώσεις των ΗΠΑ, η Τεχεράνη βγαίνει σαφώς κερδισμένη από την πρόσφατη αντιπαράθεσή της με την Ουάσιγκτον – και σε μεγάλο βαθμό το οφείλει στον Μπόλτον. Ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας εξυπηρετούσε ίσως τις επιδιώξεις τοπικών δυνάμεων όπως το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, που θέλουν να σύρουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο με το Ιράν, αλλά προκαλούσε τρομακτική ζημιά στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.
Παρόμοιες συνθήκες δημιουργήθηκαν, σε μικρογραφία, και με τη Βενεζουέλα. Ο Ντόναλντ Τραμπ φέρεται να είχε εξοργιστεί με τις διαβεβαιώσεις του Μπόλτον ότι ο Μαδούρο θα έπεφτε μέσα σε 48 ώρες μετά το πραξικόπημα που επιχείρησε ο Γκουαϊδό, και σύρθηκε σε μια αντιπαράθεση για την οποία δεν είχε προετοιμαστεί. Οι ΗΠΑ απέτυχαν να ανατρέψουν μια εχθρική κυβέρνηση στη Νότια Αμερική – ίσως το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν με επιτυχία από το 1954, όταν η CIA πραγματοποίησε το πρώτο της πραξικόπημα στη Γουατεμάλα.
Δεν αποτελεί έκπληξη φυσικά ότι και σε αυτή την περίπτωση ενισχύθηκαν εχθρικές για τις ΗΠΑ χώρες, όπως η Κίνα, που έσπευσαν να προσφέρουν βοήθεια και διευκολύνσεις στην αποκλεισμένη κυβέρνηση του Μαδούρο. Αντίθετα οι χώρες, όπως η Ελλάδα, που έσπευσαν να υπακούσουν στις εντολές Μπόλτον για την αναγνώριση του Γκουαϊδό οδηγήθηκαν σε διπλωματικό αδιέξοδο.
Η σταγόνα, όμως που φαίνεται να έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για τον Ντόναλντ Τραμπ, ήταν η προσπάθεια του Μπόλτον να ακυρώσει τις μυστικές συνομιλίες που πραγματοποιούσε ο Λευκός Οίκος με τους Ταλιμπάν. Ο Αμερικανός πρόεδρος χρειαζόταν απεγνωσμένα μια συμφωνία η οποία θα του επέτρεπε να επιστρέψει στρατιωτικές δυνάμεις στις ΗΠΑ πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Υπό μια έννοια, η εικόνα που είχε ο Αμερικανός πρόεδρος, μέσα στο θολωμένο του μυαλό, για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ήταν πολύ πιο ρεαλιστική και συνεκτική από αυτή του πρώην συμβούλου εθνικής ασφαλείας. Αναγνωρίζοντας ότι ο εχθρός, που απειλεί υπαρξιακά την αμερικανική παντοκρατορία, είναι η Κίνα, έστρεφε σταδιακά όλες τις δυνάμεις του εναντίον του Πεκίνου επιχειρώντας να απαγκιστρωθεί από άλλα ανοιχτά μέτωπα. Με αυτό τον τρόπο, θα έμενε πιστός στις προεκλογικές του εξαγγελίες για μια πιο απομονωτική εξωτερική πολιτική χωρίς όμως να χάνει τον στόχο της ενίσχυσης του αμερικανικού imperium.
Προφανώς, η αντιπαράθεση Τραμπ-Μπόλτον δεν αφορά τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Είναι η αντανάκλαση μιας λυσσαλέας μάχης που διεξάγεται στην Ουάσιγκτον ανάμεσα σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα με διαφορετικές προτεραιότητες στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυο πλευρές τέμνει και τα δυο πολιτικά κόμματα, γεγονός που εξηγεί και τη δυσφορία μεγάλου τμήματος των Δημοκρατικών για την απομάκρυνση του Μπόλτον.
Το πρόβλημα για εμάς είναι ότι όποια πλευρά και αν επικρατήσει η αμερικανική επιθετικότητα θα παραμείνει σταθερή, ακόμη και αν εστιάζεται σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Ίσως, η καλύτερη απόδειξη για το ότι δεν υπάρχει σωτηρία από την πολιτική των ΗΠΑ είναι ότι ως προσωρινός αντικαταστάτης του Μπόλτον στη θέση του συμβούλου εθνικής ασφαλείας διορίστηκε ο Τσάρλς Κούπερμαν, πρώην στέλεχος της πολεμικών βιομηχανιών όπως η Lockheed Martin και η Boeing. Των εταιρειών, δηλαδή, που έβλεπαν την αξία των μετοχών τους να εκτινάσσεται στα ύψη, ύστερα από κάθε επιθετική ενέργεια που αποφάσιζε ο Τζον Μπόλτον.
πηγη: iskra.gr
Το «Αδαμάντιος Κοραής» στη γραμμή Αλεξανδρούπολη – Σαμοθράκη
Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας απευθείας ανάθεσης δημόσιας υπηρεσίας (άγονη γραμμή) Αλεξανδρούπολης – Σαμοθράκης, με απόφαση του Υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Γιάννη Πλακιωτάκη, η εν λόγω γραμμή ανατέθηκε, για την χρονική περίοδο μέχρι της 31 Οκτωβρίου 2019, στην Ανώνυμη Ναυτική και Μεταφορική Εταιρεία Ζακύνθου (Zante Ferries), με το πλοίο «Αδαμάντιος Κοραής».
Το «Αδαμάντιος Κοραής», σύμφωνα με την ίδια απόφαση ξεκινά από σήμερα Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019.
Φωτό: ΑΠΕ-ΜΠΕ
πηγη: naftikachronika.gr
Γιατί παχαίνουμε όταν μεγαλώνουμε και πώς θα το αντιστρέψουμε
Παρά τις προσπάθειες για υγιεινή διατροφή και άσκηση τα περιττά κιλά συσσωρεύονται καθώς μεγαλώνουμε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Νέα έρευνα Σουηδών επιστημόνων δίνει την εξήγηση και ανοίγει νέους ορίζοντες στην αντιμετώπισης της παχυσαρκίας
Νέα έρευνα στα λιποκύτταρα που δημοσιεύθηκε στο Nature Medicine αποκαλύπτει γιατί είναι τόσο δύσκολο να παραμείνουμε αδύνατοι καθώς μεγαλώνουμε. Σύμφωνα με τους σουηδούς ερευνητές του Ινστιτούτου Καρολίνσκα της Σουηδίας οι άνθρωποι που κατανάλωναν τις ίδιες ή λίγο περισσότερες θερμίδες καθώς μεγάλωναν είχαν αύξηση του βάρους κατά 20% κατά μέσο όρο.
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον καθηγητή Peter Arner ανέλυσαν τα λιποκύτταρα από 54 άνδρες και γυναίκες για μια περίοδο δεκατριών ετών.
Σύμφωνα με την ομάδα του Δρ. Arner τα λιποκύτταρα έδειχναν σημάδια γήρανσης αναφορικά με τον ρυθμό διάσπασης και αποθήκευσης τους, μια διαδικασία γνωστή ως κινητικότητα λιπιδίων.
Οι ερευνητές εκτίμησαν επίσης τον βαθμό αποθήκευσης και αφαίρεσης λίπους σε 41 γυναίκες που είχαν υποβληθεί σε επεμβάσεις βαριατρικής χειρουργικής, καθώς και σε τι βαθμό η κινητικότητα των λιπιδίων επηρέαζε την ιδιότητά τους να διατηρήσουν την απώλεια βάρους 4-7 χρόνια μετά την επέμβαση.
Σύμφωνα με τους Σουηδούς ερευνητές φαίνεται ότι αυτές οι γυναίκες μάλλον έχουν μεγαλύτερο περιθώριο αύξησης της κινητικότητας των λιπιδίων συγκριτικά με εκείνες που είχαν ήδη ένα υψηλό ποσοστό κινητικότητας πριν την βαριατρική επέμβαση, γεγονός που τους έδινε ένα πλεονέκτημα όσον αφορά την ικανότητά τους να παραμείνουν αδύνατες.
«Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν για πρώτη φορά ότι οι διαδικασίες στον λιπώδη ιστό ρυθμίζουν αλλαγές στο βάρος του σώματος καθώς μεγαλώνουμε κατά έναν ανεξάρτητο από άλλους παράγοντες τρόπο» είπε ο καθηγητής Arner.
Σύμφωνα με ερευνητές που δεν συμμετείχαν στην έρευνα όπως η διαιτολόγος Sharon Zarabi η οποία είναι επικεφαλής του προγράμματος βαριατρικής χειρουργικής στο Νοσοκομείο Lenox Hill στη Νέα Υόρκη «μια φυσιολογική διαδικασία της γήρανσης είναι ο πιο αργός μεταβολικός ρυθμός. Το σώμα μας χρειάζεται λιγότερη ενέργεια για να λειτουργήσει, συνεπώς επιτελείται λιγότερη λιπόλυση ή αλλιώς διάσπαση του λίπους».
Τελικά «αυτό που επηρεάζει τη λιπόλυση είναι ένα σύνολο παραγόντων όπως ο μεταβολισμός, το μικροβίωμα, οι ορμόνες, η πρόσληψη θρεπτικών συστατικών, οι γενετικοί παράγοντες, η μυική σύσταση, η άσκηση και οι περιβαλλοντικές τοξίνες» λέει η Sharon Zarabi.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Arner τα ευρήματα της ομάδας του μπορούν να ανοίξουν νέους ορίζοντες στην αντιμετώπισης της παχυσαρκίας.
Προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι ένας τρόπος να επιταχυνθεί η η διάσπαση του λίπους είναι να ενισχυθεί η ποσότητα της άσκησης. Η νέα έρευνα ενισχύει αυτή την υπόθεση, ενώ παράλληλα υποδηλώνει ότι η αυξημένη φυσική δραστηριότητα μπορεί να βελτιώσει τις πιθανότητες των ατόμων που υποβάλλονται σε επεμβάσεις παχυσαρκίας να διατηρήσουν μακροπρόθεσμα το αποτέλεσμα της απώλειας βάρους.
Τα καλά νέα σύμφωνα με την Sharon Zarabi είναι ότι «παρότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε το γήρας, εάν είμαστε πιο δραστήριοι σωματικά και έχουμε αυξημένη μυική μάζα, η διάσπαση του λίπους είναι εφικτή».
πηγη: ygeiamou.gr
Αναπτυξιακό Νομοσχέδιο: Πάνω από 1 δισ. ευρώ θα χάσουν μισθωτοί και ασφαλιστικά ταμεία
Βαρύ τίμημα καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα στον βωμό τής… πολυπόθητης ανάπτυξης σύμφωνα με το Αναπτυξιακό Πολυνομοσχέδιο που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση μέχρι την Τρίτη: 600 εκατ. ευρώ ετησίως οι απώλειες των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και 450 εκατ. ευρώ ετησίως οι απώλειες για τα Ταμεία (ΕΦΚΑ, ΕΤΕΑΕΠ, ΕΟΠΥΥ) και τον ΟΑΕΔ. Έτσι επιβεβαιώνεται, για άλλη μια φορά, ότι η όποια ανάπτυξη ή ανάκαμψη στις χρεοκοπημένες οικονομίες (και γενικώς στις οικονομίες τής καπιταλιστικής κρίσης), δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση της Μισθωτής Εργασίας, στο μισθολογικό dubbing, στην «ΕλΝτοραντοποίηση» της αγοράς εργασίας και στη γενικευμένη ακύρωση των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων της Εργατικής Τάξης.
«Παρά τις αντίθετες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις και την παραπληροφόρηση που προωθούν αρκετοί εκπρόσωποι των ΜΜΕ, αλλά δυστυχώς και ειδικευμένοι επιστήμονες, ορισμένες διατάξεις τού υπό διαβούλευση πολυνομοσχεδίου αν εφαρμοστούν σε όλη τους την έκταση ή/και συνδυαστικά, θα προκαλέσουν ισχυρό μισθολογικό σοκ με μεγάλες απώλειες τόσο για τους μισθωτούς τού ιδιωτικού τομέα όσο και για τα Ασφαλιστικά Ταμεία (ΕΦΚΑ, ΕΤΕΑΕΠ), αλλά και για τον ΕΟΠΥΥ και τον ΟΑΕΔ», σημειώνει σχετικά η ΕΝΥΠΕΚΚ. Σύμφωνα με μετριοπαθείς πρώτες εκτιμήσεις της Ομάδας Νομοθετικής Επεξεργασίας της ΕΝΥΠΕΚΚ, οι ετήσιες απώλειες από τις προωθούμενες διατάξεις, αν εφαρμοστούν στο σύνολό τους, επιμερίζονται ως εξής:
-
600 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για τους εργατοϋπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα,
-
250 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για τον ΕΦΚΑ,
-
100 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για το ΕΤΕΑΕΠ,
-
100 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για τον ΕΟΠΥΥ και
-
50 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για τον ΟΑΕΔ.
Ειδικότερα, οι διατάξεις του υπό διαβούλευση Αναπτυξιακού Πολυνομοσχεδίο» που θα προξενήσουν τις μεγάλες αυτές απώλειες τόσο για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα όσο και για τα Ασφαλιστικά Ταμεία αλλά και για τον ΕΟΠΥΥ και για τον ΟΑΕΔ, υπέρ των οποίων καταβάλλονται οι κάθε είδους εισφορές, είναι οι εξής:
Η διάταξη της παρ. 8 του άρθρου 49, με την οποία θεσπίζεται γενική ρήτρα εξαίρεσης («ρήτρα opt–out») της πλειονότητας των ελληνικών επιχειρήσεων και για διάφορους λόγους από την εφαρμογή των εθνικών, τοπικών και κλαδικών συλλογικών συμβάσεων.
Η διάταξη αυτή στοχεύει στην ολοκληρωτική απαξίωση της κλαδικής ΣΣΕ, του σημαντικότερου είδους συλλογικής σύμβασης εργασίας για το επίπεδο των μισθών των διαφόρων κλάδων.
Συγκεκριμένα η διάταξη αυτή αναφέρει:
«8.Οι εθνικές και τοπικές ομοιοεπαγγελματικές και κλαδικές συλλογικές συμβάσεις είναι δυνατόν να θεσπίζουν ειδικούς όρους ή να εξαιρούν από την εφαρμογή συγκεκριμένων όρων τους εργαζομένους που απασχολούνται σε ειδικής κατηγορίας επιχειρήσεις όπως επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας, νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού σκοπού και επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, όπως κατ’εξοχήν επιχειρήσεις σε καθεστώς προπτωχευτικής ή παραπτωχευτικής ή πτωχευτικής διαδικασίας ή συνδιαλλαγής ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή εξυγίανσης. Με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, μετά από γνώμη του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, εξειδικεύονται τα κριτήρια για τις επιχειρήσεις που εξαιρούνται και καθορίζονται οι κατηγορίες όρων των συλλογικών συμβάσεων που εξαιρούνται για τις επιχειρήσεις αυτές και κάθε άλλη λεπτομέρεια για την εφαρμογή της παρούσης διάταξης.».
Η δυνατότητα του υπουργού Εργασίας να «εξειδικεύει κριτήρια και να καθορίζει όρους συλλογικών συμβάσεων που εξαιρούνται», αποτελεί απόλυτη αυθαιρεσία και παρανομία!
Η διάταξη των παρ. 2 και 3 του άρθρου 51, με την οποία θεσπίζεται η ρήτρα εξαίρεσης από την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης που έχει θεσπιστεί με τον ν. 1876/1990.
Με τη διάταξη αυτή πλήττεται καταλυτικά η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης επί συρροής κλαδικών συμβάσεων με επιχειρησιακές συμβάσεις.
Η συγκεκριμένη διάταξη χαρακτηριστικά αναφέρει:
«2. Κλαδική ή επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει σε περίπτωση συρροής με ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση εργασίας. Κατ’εξαίρεση στις περιπτώσεις επιχειρήσεων, που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και βρίσκονται σε καθεστώς προπτωχευτικής ή παραπτωχευτικής ή πτωχευτικής διαδικασίας ή συνδιαλλαγής ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή οικονομικής εξυγίανσης, η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει της κλαδικής, εφόσον στην κλαδική δεν προβλέπονται εξαιρέσεις από την εφαρμογή όρων της σύμφωνα με την παράγραφο 8 του άρθρου 3 του Ν.1876/1990. Με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, μετά από γνώμη της Ολομέλειας του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, εξειδικεύονται οι περιπτώσεις των επιχειρήσεων που εξαιρούνται και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια για την εφαρμογή της παρούσης διάταξης.
3. Η εθνική κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση δεν υπερισχύει αντίστοιχης τοπικής.».
Και με την ανωτέρω διάταξη, όλως αυθαιρέτως και παρανόμως, παρέχεται η δυνατότητα στον υπουργό Εργασίας να «εξειδικεύει περιπτώσεις των επιχειρήσεων που εξαιρούνται»!
Η διάταξη των παρ. 2 και 3 του άρθρου 52, με την οποία θεσπίζεται η ρήτρα εξαίρεσης από την αρχή της επέκτασης της κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας ή της προσχώρησης αυτής.
Συγκεκριμένα η ρύθμιση αυτή αναφέρει:
«2. Με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων είναι δυνατόν να κυρωθεί το Πόρισμα του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας και να κηρυχθεί γενικώς υποχρεωτική, για όλους τους εργαζόμενους, συλλογική σύμβαση εργασίας ή διαιτητική απόφαση με τους εξής όρους:
2.1. Για την επέκταση συλλογικής σύμβασης εργασίας ή διαιτητικής απόφασης απαιτείται: α) αίτηση που υποβάλλεται από οποιοδήποτε από τους δεσμευόμενους από αυτή προς τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, β) τεκμηρίωση των επιπτώσεων της επέκτασης στην ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση και κοινοποίηση αυτής στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας.
2.2. Το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας γνωμοδοτεί αιτιολογημένα προς τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων λαμβάνοντας υπόψη: α) την αίτηση για επέκταση, β) την τεκμηριωμένη βεβαίωση της αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου ότι, η συλλογική ρύθμιση δεσμεύει ήδη εργοδότες, που απασχολούν ποσοστό μεγαλύτερο του 50% των εργαζομένων του κλάδου ή του επαγγέλματος και γ) το πόρισμα διαβούλευσης των δεσμευομένων μερών, ενώπιον του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, για την αναγκαιότητα της επέκτασης και τις επιπτώσεις της στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, τη λειτουργία του ανταγωνισμού και την απασχόληση.
2.3 Επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και βρίσκονται σε καθεστώς προπτωχευτικής ή παραπτωευτικής ή πτωχευτικής διαδικασίας ή συνδιαλλαγής ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή οικονομικής εξυγίανσης, ανεξαρτήτως εάν στην επεκτεινόμενη συλλογική ρύθμιση προβλέπονται εξαιρέσεις από την εφαρμογή όρων για εργαζόμενους σε επιχειρήσεις, σύμφωνα με την παράγραφο 8 του άρθρου 3 του Ν.1876/1990, μπορούν να εξαιρούνται από το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 2 παρούσης διάταξης, μετά από αιτιολογημένη γνώμη του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, ως προς όρους ή ως προς το σύνολο της συλλογικής σύμβασης εργασίας ή διαιτητικής απόφασης, που κηρύσσεται υποχρεωτική.
3. Η επέκταση ισχύει από την ημερομηνία δημοσίευσης της απόφασης του υπουργού στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και η ισχύς της λήγει τρεις (3) μήνες μετά την πάροδο ισχύος της συλλογικής ρύθμισης.».
Οι διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 53, που θεσπίζει τη ρήτρα κατάργησης (ουσιαστικά) της μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία, παρά τις αντίθετες κρίσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων επί του θέματος (ΟλΣτΕ 2307/2014 ΟλΑΠ 25/2014).
Σύμφωνα με τη ρύθμιση αυτή, η μονομερής προσφυγή στη Διαιτησία από κανόνας του Συλλογικού Εργατικού Δικαίου, όλως απαραδέκτως και αντισυνταγματικώς, μετατρέπεται σε «έσχατο και επικουρικό μέσο» τής ασθενέστερης πάντα εργατικής πλευράς.
Η διάταξη αυτή επί λέξει αναφέρει:
«2. Είναι δυνατή η προσφυγή στη διαιτησία μονομερώς από οποιοδήποτε μέρος, ως έσχατο και επικουρικό μέσο επίλυσης συλλογικών διαφορών εργασίας, μόνον στις εξής περιπτώσεις:
α) εάν η συλλογική διαφορά αφορά επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, η λειτουργία των οποίων έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου κατά την έννοια της παρ. 2 του άρθρου 19 του ν. 1264/1982 όπως συμπληρώθηκε με τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 3 του Ν. 1915/1990,
β) εάν η συλλογική διαφορά αφορά στη σύναψη συλλογικής σύμβασης εργασίας και αποτύχουν οριστικά οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των μερών και η επίλυση της επιβάλλεται από υπαρκτό λόγο γενικότερου κοινωνικού ή δημοσίου συμφέροντος συνδεόμενο με τη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας. Οριστική αποτυχία των διαπραγματεύσεων θεωρείται ότι υπάρχει, εφόσον σωρευτικώς (i) … και (ii) …
Η αίτηση μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία πρέπει να περιέχει και πλήρη αιτιολογία σχετικά με τη συνδρομή των προϋποθέσεων που την δικαιολογούν, η δε διαιτητική απόφαση που εκδίδεται επί αυτής είναι άκυρη εάν δεν περιέχει και πλήρη αιτιολογία σχετικά με τη συνδρομή των προϋποθέσεων που δικαιολογούν τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία.».
Έτσι, ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούσης, αποδεικνύεται ο… συνεπέστερος υπουργός των μνημονιακών εργασιοκτόνων και συνταξιοκτόνων διατάξεων, αφού το 2012 με τον νόμο του 4093/2012 (ΦΕΚ Α 222 /12-11-2012)
-
περιέκοψε δραστικά τις συντάξεις,
-
κατήργησε τη 13η και 14η σύνταξη για τους συνταξιούχους,
-
κατήργησε τον 13ο και 14ο μισθό για τους δημοσίους υπαλλήλους,
-
πάγωσε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας,
-
θέσπισε τον κατώτατο των 586 ευρώ (μικτά) και το όνειδος του «υποκατώτατο» μισθό των 510 ευρώ (μικτά),
-
κατήργησε τις τριετίες και όλες τις προσαυξήσεις για προϋπηρεσία μετά τις 14-2-2012 (σελ. 5611-5612 ΦΕΚ),
-
περιόρισε τον χρόνο προειδοποίησης απόλυσης και
-
μείωσε την αποζημίωση απόλυσης στο μισό,
έρχεται τώρα, εν έτει 2019, «πιστός» στο έργο του, να παρέμβει δραστικά στον ν. 1876/1990, νόμο-πυλώνα του Εργατικού Δικαίου, και να επεκτείνει σε όλο τον ιδιωτικό τομέα τη «ρήτρα βουλγαροποίησης» μισθών και εισφορών που είχε θεσπιστεί με τον ανωτέρω νόμο Βρούτση 4093/2012 σε υλοποίηση δομικής αρχής του β’ Μνημονίου (ν. 4046/2012)!
πηγη: ergasianet.gr
- Τελευταια
- Δημοφιλή