Με μεγάλη επιτυχία και εντυπωσιακή συμμετοχή οργανώθηκε και έγινε στην κατάμεστη αίθουσα Συνελεύσεων της ΠΝΟ από την Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ εκδήλωση για την επέτειο των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση στην Ρωσία με θέμα «100 χρόνια από την Ρωσική Σοσιαλιστική Επανάσταση – Διδάγματα και μηνύματα για το εργατικό κίνημα της χώρας μας».

Ομιλητές ήταν ο Πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ που στην παρέμβασή του αναφέρθηκε στην επίδραση του μεγάλου Οκτώβρη στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας.

Συμμετείχαν στην εκδήλωση οι παρακάτω:

• Πάνος Γκαργκάνας (ΣΕΚ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ)
• Θανάσης Κάνιαρης (Κίνηση Κομουνιστών - Εργατικός Αγώνας)
• Δημήτρης Μπελάντης (Μέλος Δ.Σ Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας)
• Τάσος Σταυρόπουλος (Γραμματέας του Σχεδίου Β΄)
• Γιάννης Τόλιος (Μέλος της Γραμματείας της ΛΑ.Ε)
• Άγγελος Χάγιος (ΝΑΡ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ)

Στην εκδήλωση της ΠΕΝΕΝ προσκλήθηκε και το ΚΚΕ, του οποίου η ηγεσία αποφάσισε να μην συμμετέχει το συγκεκριμένο κόμμα στην εκδήλωση της ΠΕΝΕΝ…..

Το άνοιγμα της εκδήλωσης έκανε ο Γ.Γ της ΠΕΝΕΝ Νίκος Κροκίδης.

Στην συνέχεια δημοσιεύουμε την παρέμβαση του Προέδρου της ΠΕΝΕΝ. Αύριο θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα της ΠΕΝΕΝ σε βιντεοσκοπημένη μορφή όλες οι ομιλίες που έγιναν στην διάρκεια της εκδήλωσης.

Η Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτώβρη και η επίδρασή του στο Εργατικό κίνημα της χώρας μας

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση

Δύο σχόλια πριν την παρέμβασή μας:

1. 1)Δεχθήκαμε αυτές τις μέρες κριτική από άσπονδους φίλους σχετικά με «τι δουλειά έχει ένα εργατικό Σωματείο να πραγματοποιεί εκδήλωση για την Οκτωβριανή Επανάσταση;»

Δεν κρύψαμε ποτέ τις ιδέες και τις απόψεις μας και όλα αυτά τα χρόνια αποτελούμε αναπόσπαστο τμήμα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και με τους αγώνες μας έχουμε αποδείξει διαχρονικά ότι δεν είμαστε ταξικά – πολιτικά ουδέτεροι, παρά το γεγονός ότι δεν είμαστε ενταγμένοι σε κανένα κομματικό σχήμα – κόμμα. Αντίθετα είμαστε στρατευμένοι στην υπόθεση της εργατικής τάξης και στην τελική αποστολή της, όπως αυτή περιγράφεται από τον Κ. Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».

1. 2)Όσον αφορά την επιχείρηση που οργάνωσε η Χρυσαυγίτικη συμμορία για την καταστροφή της αφισοκόλλησης αλλά και της επίθεσης εναντίον μέλους του συνεργείου της ΠΕΝΕΝ, δεν μας κάνει εντύπωση, αφού είμαστε στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στον νεοναζισμό, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Η πάλη μας αυτή θα συνεχισθεί και θα κλιμακωθεί μέχρι η νεοφασιστική οργάνωση και τα τάγματα εφόδου καταδικαστούν για την εγκληματική τους δράση και ταυτόχρονα να απομονωθούν ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά από τους εργαζόμενους και τον λαό.

*****

 Από την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους ξεκινάει μια αργόσυρτη και βασανιστική ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Με την επανάσταση του 1821 δημιουργούνται οι πρώτες βιομηχανικές μονάδες κυρίως στα αστικά κέντρα της ελεύθερης Ελλάδας.

Η Μεταξουργία στην Ύδρα το 1836, στην Σπάρτη το 1837. Περίπου το 1840 σε Άνδρο – Λαμία – Κάρυστο δημιουργούνται εργοστάσια υαλουργίας, αλευροβιομηχανία, πριονιστήριο.

Την περίοδο αυτή η Σύρος παρουσιάζει σημαντική για την εποχή ανάπτυξη ναυπηγικής. Στα χρόνια 1840-1865 ναυπηγήθηκαν 1394 πλοία διαφόρων τύπων, το 1845 στα ναυπηγία εργάζονταν πάνω από 1500 εργάτες.

Μετά το 1850 με την είσοδο στην Ελλάδα του εμπορομεσιτικού κεφαλαίου των Ελλήνων των παροικιών και την ανάπτυξη του εφοπλιστικού κεφαλαίου στα νησιά αρχίζει και δημιουργείται ορισμένη χρηματική συσσώρευση που ένα τμήμα της επενδύεται σε μεταποιητικές βιομηχανίες.

Είναι τα χρόνια που εισάγεται η ατμοκίνηση ως δύναμη στην παραγωγή και έτσι αρχίζει η μετατροπή της βιοτεχνικής χειροτεχνικής παραγωγής σε βιομηχανική.

Με την εμφάνιση της βιομηχανίας εμφανίζονται και τα πρώτα τμήματα της βιομηχανικής εργατικής τάξης. Είναι προφανές ότι εργάτες υπήρχαν και πριν την επανάσταση του 1821, αργότερα όμως πλήθυναν με την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, δουλεύοντας βασικά στα εμπορικά πλοία, σε μαγαζιά, βιοτεχνίες, αλλά το εργατικό κίνημα απέκτησε κύρος και υπόσταση όταν εμφανίστηκαν και άρχισαν να οργανώνονται οι βιομηχανικοί εργάτες.

Ιδιαίτερη ανάπτυξη της βιομηχανίας στην χώρα μας σημειώνεται στην δεκαετία 1870-1880 και σύμφωνα με τα στοιχεία το 1876 υπήρχαν στην χώρα πάνω από 247 παραγωγικές μονάδες ειδών επισιτισμού που απασχολούνταν 6616 εργάτες, 248 παραγωγικές μονάδες ειδών ένδυσης και οικιακής χρήσης με 10115 εργάτες, 51 μονάδες επεξεργασίας μετάλλου, μηχανουργία και ναυπηγεία με 3500 εργάτες, 18 μεταλλευτικές και μεταλλουργικές μονάδες με 4800 εργάτες και 114 μικρομεσαίες παραγωγικές μονάδες με 1350 εργάτες.

Την ίδια περίοδο η ελληνική ναυτιλία διαθέτει περίπου 5000 ιστιοφόρα συνολικής χωρητικότητας 260000 κόρων. Αυτήν την εποχή δημιουργείται το πρώτο σιδηροδρομικό δίκτυο στην χώρα.

Η ανάπτυξη αυτή του σύγχρονου καπιταλισμού φέρνει και την αριθμητική αύξηση της εργατικής τάξης και την εμφάνιση του βιομηχανικού προλεταριάτου ως καινούργιο παράγοντα στην πολιτική ζωή και βαθμιαία θα αρχίσει να συνειδητοποιείται ως τάξη, να οργανώνεται και να παλεύει.

Ακριβώς σε αυτήν την περίοδο ιδρύονται τα πρώτα εργατικά Σωματεία. Από τα καταστατικά τους προκύπτει πως έχουν μικτό – συντεχνιακό χαρακτήρα, κάτι δηλαδή μεταξύ συντεχνίας και συνδικαλιστικής οργάνωσης.

Σε αυτά ανήκαν και οι εργοδότες και μάλιστα σε πολλά εκλέγονταν και Πρόεδροι….

Σκοπός των τότε Σωματείων ήταν η προστασία του επαγγέλματος και των συντεχνιακών τους συμφερόντων. Ταυτόχρονα όμως άρχισαν να διαφέρουν από τις συντεχνίες στον βαθμό που χρησιμοποιούσαν μορφές ταξικής πάλης όπως η απεργία.

Την περίοδο 1879-1880 και 1882 με την ανάπτυξη της εργατικής τάξης έχουμε και τα πρώτα ξεσπάσματα αγωνιστικών δράσεων και απεργιών στην Σύρο και τον Πειραιά.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πριν ακόμη αρχίσει η συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών, το οικονομικό κατεστημένο ανησυχεί από την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη και προσπαθεί να αποτρέψει την ταξική πάλη στην χώρα μας συμβουλεύοντας τους εργάτες να είναι υπάκουοι στα αφεντικά τους…..

Οι συμβουλές και οι παραινέσεις δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών ούτε φυσικά την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ούτε στην χώρα μας, ούτε πουθενά, διότι όπως έγραψε ο Β.Ι.Λένιν: «Η εμφάνιση των συνδικάτων, των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα της ανάπτυξης του καπιταλισμού, της ιστορικής εξέλιξης του εργατικού κινήματος.

Η εργατική τάξη που η εμφάνισή της τόσο στην χώρα μας όσο και διεθνώς συνδέεται άμεσα με την εμφάνιση και ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, πρέπει να αντιτάξει στην δύναμη του κεφαλαίου την δύναμη της δικής της ένωσης. Αυτή είναι η αντικειμενική δύναμη της ιστορίας».

«Τα συνδικάτα», γράφει ο Λένιν, «ήταν μια γιγάντια πρόοδος της εργατικής τάξης στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού, ένα πέρασμα από την κατάσταση διασποράς και αδυναμίας των εργατών στα πρώτα στοιχεία της ταξικής συνένωσης».

«Όταν άρχισε να αναπτύσσεται η ανώτατη μορφή ταξικής συνένωσης του προλεταριάτου (…..) τα συνδικάτα άρχισαν να δείχνουν αναπόφευκτα μερικά αντιδραστικά σημάδια, κάποια συντεχνιακή στενότητα, κάποια τάση προς την άρνηση της πολιτικής, κάποιο πνεύμα ρουτίνας κ.λπ. Πουθενά όμως στον κόσμο η ανάπτυξη του προλεταριάτου δεν έγινε και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς παρά μόνο μέσω των συνδικάτων, με την αλληλεπίδραση των συνδικάτων και του κόμματος της εργατικής τάξης».

Ο Λένιν υποστηρίζει με σαφήνεια ότι σε αντιδιαστολή με το κόμμα, τα συνδικάτα πρέπει να είναι πλατιές οργανώσεις ικανές να συνενώσουν ακόμη και τους καθυστερημένους εργάτες που κατανοούν μόνο την ανάγκη της συνένωσης για την πάλη ενάντια στα αφεντικά και την κυβέρνηση.

Οι εργάτες στην χώρα μας και σε διάφορες άλλες χώρες άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι εάν ήθελαν να επιβιώσουν από την βάρβαρη καπιταλιστική εκμετάλλευση έπρεπε να αντιπαλέψουν τους εργοδότες τους οργανώνοντας απεργίες και ανεβάζοντας βαθμιαία την πάλη τους όλο και σε ανώτερες μορφές, με τους συνδικαλιστικούς αγώνες τους, την πολιτική τους δράση και την εξέγερση για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Οι πρώτες διαμαρτυρίες, απεργίες και εργατικοί ξεσηκωμοί που σημειώθηκαν στην Ελλάδα στα τέλη του 19^ου αιώνα και στις αρχές του 20^ου αιώνα επρόκειτο κυρίως για αυθόρμητα ξεσπάσματα και όχι συνειδητά και οργανωμένα. Ήταν ωστόσο το πρώτο ξύπνημα της συνείδησής τους.

Ο απεργιακός αυθορμητισμός ήταν κατά βάθος η εμβρυακή μορφή της ταξικής συνείδησής τους όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Λένιν «…….. το αυθόρμητο στοιχείο δεν αποτελεί στην ουσία τίποτα άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Ακόμη και οι πρωτόγονοι ξεσηκωμοί εκφράζανε σε ένα βαθμό το ξύπνημα της συνείδησης, οι εργάτες έχαναν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος που τους συνέθλιβε. Άρχισαν, δεν θα έλεγα καταλαβαίνουν, μα να νοιώθουν την ανάγκη της συλλογικής αντίστασης και να εγκαταλείπουν αποφασιστικά την δουλική υποταγή στους προϊσταμένους τους».

Ο ρόλος της αστικής τάξης και η προσπάθεια χειραγώγησης των Συνδικάτων

Οι προσπάθειες οργάνωσης της εργατικής τάξης της χώρας μας δεν αφήνουν καθόλου αδιάφορη την αστική τάξη στην Ελλάδα, αυτή δεν παρακολουθεί απλά ως θεατής τις εκδηλώσεις και τους αγώνες του εργατικού κινήματος και την δράση των σοσιαλιστών. Βλέπει σε αυτά τους κινδύνους, προσπαθεί να κρατήσει τους εργάτες κάτω από την πολιτική κυριαρχία της μέσω διαφόρων φιλελεύθερων- σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, δημιουργώντας μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα μια εργατική αριστοκρατία.

Βασικός στόχος της εργατικής αριστοκρατίας των «εργατοπατέρων» στο συνδικαλιστικό κίνημα ήταν πάντα η διαιώνιση της πολιτικής κηδεμονίας της αστικής τάξης πάνω στους εργάτες με την προπαγάνδιση της ταξικής συνεργασίας.

Το κόμμα των φιλελευθέρων και ο αρχηγός του Ελευθέριος Βενιζέλος για πολλά χρόνια εκμεταλλεύτηκε το γεγονός της ψήφισης του νόμου 281 (βασικός νόμος για την οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος που απαγόρευε τα μικτά σωματεία εργατών – εργοδοτών) για να προβληθεί ως «φιλεργατικός», ως άνθρωπος δήθεν που ενδιαφέρεται για τα δίκαια της εργατικής τάξης.

Η αλήθεια όμως είναι ότι η κυβέρνηση Βενιζέλου αναγκάστηκε από την πίεση των εργατικών και γενικότερα των λαϊκών αγώνων που ξέσπασαν μετά τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 να ψηφίσει τον νόμο 281 καθώς και άλλα νομοθετήματα τα οποία αναφέρονταν στην βελτίωση των όρων εργασίας και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Από την άλλη ο ίδιος ο Βενιζέλος ομολόγησε ότι το έκανε αυτό μπροστά στο ενδεχόμενο κάποιας εργατικής εξέγερσης και επανάστασης η οποία θα υποχρέωνε την αστική τάξη σε πολύ περισσότερες και μεγαλύτερες παραχωρήσεις…….

Στο τέλος του 19^ου και αρχές του 20^ου αιώνα, στο διεθνές εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σημειώνονται σοβαρές εξελίξεις. Οι μικροαστοί γραφειοκράτες της Β΄διεθνούς – πολιτικοί και συνδικαλιστές – διαποτισμένοι από το δηλητήριο του ρεφορμισμού του Μπερστάϊν, ζαλισμένοι από την απατηλή εικόνα που δημιουργούσε ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός κατέληγαν όλο και περισσότερο στο συμπέρασμα ότι ο Μαρξισμός ήταν πια ξεπερασμένος, ότι η οικονομική θεωρία του Μαρξ ήταν πια ανεφάρμοστη και επομένως οι εργάτες θα αναζητήσουν την απελευθέρωσή τους όχι στην ρήξη και την επαναστατική πάλη για την κατάργηση του καπιταλισμού αλλά στην βαθμιαία μέσω μεταρρυθμίσεων μετατροπή σε σοσιαλισμό ενώ την ίδια εποχή οι μπολσεβίκοι στην τσαρική Ρωσία προετοίμαζαν το προλεταριάτο για την επανάσταση και την κατάκτηση της εξουσίας!!!

Για να φανεί καλύτερα ο ρόλος των δεξιών ρεφορμιστών και σοσιαλδημοκρατών στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα σημειώνουμε ενδεικτικά ότι το 1869ο σοσιαλδημοκράτης Αλεξάντερ Μιλλεράν γίνεται υπουργός στην κυβέρνηση Βαλντέκ - Ρουσσώ, στην οποία μετέχει και ο σφαγέας των εργατών της Παρισινής Κομμούνας, στρατηγός Γκαλιφέ.

Την ίδια περίοδο οι γραφειοκράτες εργατοκάπηλοι των συνδικάτων στην Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Αυστρία, ΗΠΑ και πολλών άλλων χωρών παίζουν σοβαρό ρόλο στην έκρηξη του Α΄ παγκόσμιου πολέμου παίρνοντας θέση μαζί με τους ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων υπέρ της «δικής τους» αστικής τάξης στα πρόθυρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ο γνωστός «εργατοπατέρας» Λέγκεν στη Γερμανία είναι ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο προς την ανοικτή προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης, κηρύσσοντας την ταξική ειρήνη, και ψηφίζοντας τις πολεμικές πιστώσεις.

Στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του σοσιαλισμού» ο Λένιν αναφέρει σχετικά με τις θεωρίες του Κάουτσκι και των οπαδών του.

«Εμείς δεν μπορούμε - και κανένας δεν μπορεί - να καθορίσουμε ακριβώς ποιά μερίδα συγκεκριμένα του προλεταριάτου ακολουθεί και θα ακολουθήσει τους σοσιαλσωβινιστές και τους οπορτουνιστές. Αυτό θα το δείξει μόνο η πάλη, αυτό θα το κρίνει οριστικά μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση. Ωστόσο ξέρουμε με βεβαιότητα ότι οι «υπερασπιστές της πατρίδας» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκπροσωπούν μόνο μια μειοψηφία. Και για το λόγο αυτό χρέος μας είναι, αν θέλουμε να παραμείνουμε σοσιαλιστές, να πηγαίνουμε πιο κάτω και πιο βαθιά, προς τις πραγματικές μάζες: εδώ βρίσκεται όλη η σημασία της πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό και όλο το περιεχόμενο αυτής της πάλης. Ξεσκεπάζοντας τους οπορτουνιστές και τους σοσιαλσωβινιστές, και δείχνοντας ότι στην πράξη προδίνουν και ξεπουλάνε τα συμφέροντα της μάζας, ότι υπερασπίζουν τα προσωρινά προνόμια μιας μειοψηφίας εργατών, ότι διοχετεύουν τις αστικές ιδέες και την αστική επιρροή, ότι στην πράξη είναι σύμμαχοι και πράκτορες της αστικής τάξης - διδάσκουμε έτσι τις μάζες να γνωρίζουν τα πραγματικά πολιτικά συμφέροντά τους και να παλεύουν για το σοσιαλισμό και για την επανάσταση μέσα απ’ όλες τις μακρόχρονες και βασανιστικές περιπέτειες των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των ιμπεριαλιστικών ανακωχών.

Να εξηγούμε στις μάζες το αναπόφευκτο και την ανάγκη της διάσπασης με τον οπορτουνισμό, να τις διαπαιδαγωγούμε για την επανάσταση με τον ανελέητο αγώνα ενάντια σ’ αυτόν, να χρησιμοποιούμε την πείρα του πολέμου για την αποκάλυψη κάθε αχρειότητας της εθνικοφιλελεύθερης εργατικής πολιτικής, και όχι για τη συγκάλυψή της, να η μοναδική μαρξιστική γραμμή στο εργατικό κίνημα του κόσμου».

Η επίδραση του Οκτώβρη του 1917 στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας

Ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος που ξέσπασε το 1914 όξυνε έντονα και απότομα τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις. Μέσα στην θύελλα αυτού του πολέμου ξεσπά η μεγάλη Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση στην Ρωσία.

Το κόμμα των Μπολσεβίκων με επικεφαλής τον Λένιν οδηγεί το προλεταριάτο σε μιας τεράστιας σημασίας κοσμοϊστορική νίκη που ανοίγει νέους δρόμους και ορίζοντες για την παγκόσμια εργατική τάξη για όλη την ανθρωπότητα, τον δρόμο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Οι εργατικές και λαϊκές μάζες των ευρωπαϊκών χωρών που ήταν αντικείμενο καταπίεσης και εκμετάλλευσης δέχθηκαν την άμεση επίδρασή της, μπήκαν σε κίνηση και άρχισε μια σημαντική άνοδος του επαναστατικού και εργατικού κινήματος στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

Η νίκη των μπολσεβίκων και της σοσιαλιστικής επανάστασης ασκεί καθοριστική επίδραση και στο εργατικό κίνημα της χώρας μας, το οποίο μετά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) και στην διάρκεια του Α΄ παγκόσμιου πολέμου σημειώνει σημαντική άνοδο.

Η σημαντική αύξηση της αριθμητικής δύναμης της εργατικής τάξης, αποτέλεσμα της ανοδικής πορείας της Βιομηχανίας , η ανάπτυξη της δράσης των σοσιαλιστών εργατών και η ισχυρή επίδραση της Οκτωβριανής επανάστασης, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την συνδικαλιστική συσσωμάτωση, την ίδρυση δηλαδή κεντρικού συνδικαλιστικού καθοδηγητικού οργάνου στην Ελλάδα και για την συγκρότηση ενιαίου επαναστατικού κόμματος της ελληνικής εργατικής τάξης.

«Οι αντικειμενικές συνθήκες, η ανάπτυξη του καπιταλισμού και της εργατικής τάξης, η όλο και μεγαλύτερη αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο και, κυρίως, η νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση συνέβαλαν στην ανάπτυξη των σοσιαλιστικών ιδεών στην Ελλάδα. Η εργατική τάξη άρχισε να συνειδητοποιεί περισσότερο ότι για να διεξάγει με επιτυχία τον αγώνα για τα συμφέροντά της, πρέπει να συνενωθεί σε καλά συγκροτημένες οργανώσεις» .

Για τον σκοπό αυτό στις 21 Οκτώβρη 1918 άρχισε τις εργασίες του στην Αθήνα και στην συνέχεια στον Πειραιά το Πανελλαδικό εργατικό συνέδριο με την συμμετοχή 182 αντιπροσώπων που εκπροσωπούν τα 214 από τα 320 εργατικά Σωματεία με 65000 μέλη από τον συνολικό αριθμό των 80000 οργανωμένων εργατών.

Κατά την συζήτηση του καταστατικού και ιδιαίτερα των προγραμματικών αρχών της ΓΣΕΕ εκφράστηκαν διάφορες απόψεις που τελικά διαμορφώθηκαν σε τρεις βασικούς πόλους – παρατάξεις. Τους υποστηρικτές του ταξικού συνδικαλισμού, τους ρεφορμιστές και τους αναρχοσυνδικαλιστές.

Οι οπαδοί του ταξικού συνδικαλισμού υποστήριξαν ότι οι εργάτες, σαν ιδιαίτερη κοινωνική τάξη, έπρεπε, όχι μόνο να συσπειρωθούν σε ταξικά επαγγελματικά σωματεία, έξω από οποιαδήποτε αστική πολιτική επιρροή και να παλεύουν για τη διεκδίκηση των οικονομικών τους συμφερόντων, αλλά και να επιδιώξουν να οργανωθούν και πολιτικά σε σοσιαλιστικό κόμμα που θα είχε σκοπό να οδηγήσει την εργατική τάξη στην πάλη για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Μία βδομάδα αργότερα στις 4/10 (17-23 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου) προχώρησαν στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε ΚΚΕ.

Οι ρεφορμιστές, με τους οποίους ευθυγραμμίστηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές, τάχθηκαν ενάντια στην αρχή της πάλης των τάξεων και υποστήριξαν ότι η εργατική τάξη έπρεπε να μην αναμιγνύεται στην πολιτική, αλλά να επιδιώκει μόνο τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών της ζωής της.

Η κυβέρνηση Βενιζέλου ανέχτηκε την ίδρυση της ΓΣΕΕ παρόλο ότι υπήρχε ο στρατιωτικός νόμος ελπίζοντας, όπως γράφει σχετικά με το θέμα ο Δημήτρης Λιβιεράτος, «ότι θα κυριαρχήσει, τη στιγμή που αρκετοί από τους επικεφαλής συνδικαλιστές ήταν οπαδοί του κόμματός του».

Έπειτα από σκληρή πολιτική κσι ιδεολογική αντιπαράθεση, το Συνέδριο της ΓΣΕΕ, με ψήφους 158 υπέρ (σε σύνολο 180), 21 κατά και μία λευκή, υιοθέτησε την αρχή της πάλης των τάξεων και του μαχητικού αγώνα των εργατών και υπαλλήλων, μακριά από κάθε κηδεμονία - και τις δίκαιες διεκδικήσεις τους.

Η επικράτηση στην συνομοσπονδία της αρχής της πάλης των τάξεων απετέλεσε μια μεγάλη νίκη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, η οποία επηρέασε αποφασιστικά την κατοπινή πορεία του εργατικού κινήματος της χώρας μας.

Η πάλη του ταξικού συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος στα 100 χρόνια από την σοσιαλιστική επανάσταση στην Ρωσία πέρασε μπόρες, θύελλες και καταιγίδες. Η δικτατορία Μεταξά, η κατοχή, ο εμφύλιος, το μετεμφυλιακό καθεστώς της βίας, της καταπίεσης και της καταστολής, η επτάχρονη φασιστική χούντα και ακολούθως η 33χρονη μεταπολιτευτική περίοδος.

Σε αυτήν την 100χρονη πορεία αντιμετώπισε διώξεις, επιθέσεις, φυλακίσεις, εξορίες. Η πορεία του ταξικού εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος ήταν και είναι στενά συνυφασμένη με την μαχόμενη επαναστατική ριζοσπαστική αριστερα!!! Παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες είχε τεράστια συμβολή σε κατακτήσεις όπως είναι οι ΣΣΕ, το 8ωρο, το 5ήμερο, η θεσμοθέτηση της κοινωνικής ασφάλισης, η πάλη για τα εργατικά δικαιώματα, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την ασφάλεια και υγιεινή στους χώρους δουλειάς, στους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες για την ειρήνη τον αφοπλισμό. Συμμετείχε ενεργά στο αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Πάλεψε για την εθνική ανεξαρτησία, τον απεγκλωβισμό της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, βρέθηκε σε σκληρή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του ρεφορμισμού, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, της ταξικής συνεργασίας, της εργασιακής ειρήνης, του κοινωνικού εταιρισμού. Απέκρουσε σταθερά τις συντεχνιακές αντιλήψεις στο εσωτερικό του κινήματος και διάφορες ρεφορμιστικές αντιλήψεις που έχουν την καταγωγή τους στον ρεφορμισμό του 20^ου αιώνα. Πάλεψε και παλεύει με συνέπεια ενάντια στο εγχώριο και πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, βάζει σταθερά μπροστά τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες και τα συμφέροντά τους, είναι σε διαρκή πόλεμο με το μεγάλο κεφάλαιο, τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς του εκπροσώπους.

Αγωνίζεται για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, την αλλαγή των συσχετισμών, την ένταξη στα Σωματεία των χιλιάδων μη οργανωμένων εργαζομένων, για ένα μαζικό μαχητικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο δεν θα διεκδικεί μόνο καλύτερες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής αλλά θα θίγει και θα αμφισβητεί την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, που θα συμπορεύεται με τις αριστερές δυνάμεις που έχουν υιοθετήσει από πλευράς προγραμματικής αλλά και στρατηγικής και τακτικής την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο για να ανοίξει ο δρόμος για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων για μια σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική που θα έχει στο επίκεντρο τον εργαζόμενο, τις σύγχρονες ανάγκες του και θα υπηρετεί τα συμφέροντά του.

Η παταγώδης αποτυχία του λεγόμενου «αριστερού» εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, η σταδιακή προσαρμογή του, η σύμπλευση και η συμπόρευσή του με τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, το αλυσόδεμα της χώρας και του λαού με τα δεσμά των μνημονίων και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης, πρέπει και οφείλει να δημιουργήσει ευρύτερους προβληματισμούς στο αριστερό κομμουνιστικό και ριζοσπαστικό χώρο αλλά και στους εργαζόμενους της χώρας μας.

Η τεράστια πείρα της Οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης δείχνει ότι χωρίς επαναστατικό κόμμα, χωρίς ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα και σωστή στρατηγική και τακτική, χωρίς οργανωμένο μαχητικό μαζικό εργατικό ταξικό κίνημα, όποια απόπειρα αριστερής και κομμουνιστικής προοπτικής είναι καταδικασμένη σε ήττα.

Η εργατική τάξη της χώρας μας και ο ταξικός της πόλος – τμήμα εμπνέεται από την μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση, τις ιδέες και τα οράματά της και ανεξάρτητα από την πορεία που είχε η οικοδόμηση της νέας κοινωνίας και την όποια γνώμη μπορεί να έχει κανείς για αυτή την απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αναμφισβήτητα η Οκτωβριανή επανάσταση θεωρούμε ότι άνοιξε ένα καινούργιο ελπιδοφόρο δρόμο για την παγκόσμια εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου.              

*********************************///////////////////****************************************

Εκδήλωση  - συζήτηση για τα 100 χρόνια από την σοσιαλιστική επανάσταση στην Ρωσία. Ανοικτό κάλεσμα της Διοίκησης της ΠΕΝΕΝ προς τα μέλη της, τους Ναυτεργάτες γενικότερα και τους Συνταξιούχους του ΝΑΤ

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ σας καλεί να πάρετε μέρος στην ανοιχτή εκδήλωση – συζήτηση στις 17 Οκτώβρη 2017, στις 6 μ.μ στην αίθουσα συνελεύσεων της ΠΝΟ (Κολοκοτρώνη 132 – 2^ος όροφος) στον Πειραιά με θέμα: «Η Ρώσικη Επανάσταση του Οκτώβρη 1917, επίκαιρα διδάγματα και μηνύματα για το εργατικό κίνημα της χώρας μας».

Η εκδήλωση θα αρχίσει στις 6 μ.μ και θα τελειώσει στις 10 μ.μ.

Μετά το τέλος των ομιλιών θα υπάρχουν ερωτήσεις των παρισταμένων και απαντήσεις από τους ομιλητές.

Το Δ.Σ της ΠΕΝΕΝ