Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Πέμπτη, 19 Οκτωβρίου 2017 08:08

Διημερίδα ΝΑΡ 7-8/10/2017 Θέμα: «Ο Σύγχρονος ελληνικός καπιταλισμός» Παρέμβαση του Προέδρου της ΠΕΝΕΝ με θέμα: «Η Ναυτιλία και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο»

Γράφτηκε από τον

_ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ.JPG

Αγαπητοί Σύντροφοι, και Συντρόφισσες

Ευχαριστώ το ΝΑΡ για την πρόσκληση και την δυνατότητα της σημερινής μας παρέμβασης. Εύχομαι τα αποτελέσματα της διημερίδας να φανούν χρήσιμα και να αξιοποιηθούν στην επεξεργασία των θέσεων εν όψει της πραγματοποίησης του 4ου Συνεδρίου.

Είναι προφανές ότι στον χρόνο που έχω στην διάθεσή μου είναι αδύνατον να αναπτυχθούν αναλυτικά όλες οι πτυχές που συνδέονται με τον ρόλο του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ναυτιλία. Όμως θα καταθέσω μια σειρά στοιχεία στην προσπάθεια να σχηματοποιηθεί μια σαφής εικόνα για το θέμα.

Παράλληλα θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό θέμα να διατυπωθεί μια προγραμματική αναφορά και ανάλυση τόσο στο κομμάτι της ναυτιλίας όσο και στους άλλους συναφείς τομείς όπως είναι τα λιμάνια, η ναυπηγοεπισκευή στα πλαίσια μιας κλαδικής αριστερής πολιτικής από όλες τις ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις της χώρας μας.

Αυτό μεταξύ των άλλων θα αποτελεί και μια ιδιαίτερη συμβολή για το εργατικό και λαϊκό κίνημα και το ταξικό τμήμα του στα συνδικάτα.

Είναι επίσης αναγκαίο για το σύνολο των δυνάμεων της κομμουνιστικής αριστεράς να έχει την δική της απάντηση και πολιτική θέση για την Ναυτιλία που θα αποτελεί την εναλλακτική για την ασκούμενη αστική ναυτιλιακή πολιτική όπως αυτή χαράχτηκε και με συνέπεια ακολουθείται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που άσκησαν την διακυβέρνηση μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Αυτή η θέση για να υπερασπίζεται τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα πρέπει και οφείλει να είναι στην αντίπερα όχθη της αστικής ναυτιλιακής πολιτικής η ουσία της οποίας είναι η στήριξη, η ενίσχυση και η διεύρυνση των προνομίων του εφοπλιστικού κεφαλαίου, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.

Κατά συνέπεια χρειάζεται μελέτη, επεξεργασία, διατύπωση και εκπόνηση ενός εναλλακτικού προγραμματικού σχεδίου που για πρώτη φορά θα συνδέει την Ναυτιλία με την χώρα, τα εργατικά και λαϊκά στρώματα και το οποίο θα υπηρετεί μια νέα αναπτυξιακή πολιτική που θα είναι ενταγμένη σε ένα συνολικό πλαίσιο κλαδικής πολιτικής (Ναυτιλία – Λιμάνια – Ναυπηγοεπισκευή).

Από αυτήν την σκοπιά είναι απαραίτητο να διαχωρίσουμε την ναυτιλία ως μια οικονομική δραστηριότητα στις κατηγορίες των πλοίων που εκτελούν εθνικές μεταφορές ή χρησιμοποιούν τα ελληνικά λιμάνια και νησιά για την επιχειρηματική δραστηριότητά τους όπως είναι η Ακτοπλοΐα, η κρουαζιέρα, τα Πορθμεία, τα μικρά φορτηγά και δεξαμενόπλοια που εφοδιάζουν τα νησιά με διάφορα εμπορεύματα καθώς και την Μεσογειακή Ναυτιλία είτε αυτή αφορά μεταφορά επιβατών είτε εμπορευμάτων.

Το κομμάτι αυτό είναι τεράστιας στρατηγικής, οικονομικής και κοινωνικής σημασίας γιατί έμμεσα και άμεσα μπορεί και πρέπει να συνδεθεί με την χάραξη μιας νέας οικονομικής πολιτικής, συνδέεται επίσης με την ανάπτυξη των νησιών, τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, τις εθνικές θαλάσσιες μεταφορές και η διάσταση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά είναι συνυφασμένη με την αμυντική ικανότητα της χώρας μας, θα πρέπει στα πλαίσια ενός ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος να διατυπωθεί σαφέστατα η διεκδίκηση αυτό να περάσει κάτω από κοινωνικό και εργατικό έλεγχο ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και τις ανάγκες της χώρας μας.

Αναφορικά με την ποντοπόρο Ναυτιλία που αυτή κυρίως αφορά την σημερινή παρέμβασή μου θέλω να δοθεί μια απάντηση στο κεντρικό επιχείρημα του αστικού πολιτικού συστήματος, του εφοπλιστικού κεφαλαίου, του υποταγμένου εργοδοτικού συνδικαλισμού και εκείνων των ΜΜΕ που υπηρετούν κάθε φορά την εφοπλιστική προπαγάνδα και στο σύνολό τους οι δυνάμεις αυτές αναδεικνύουν την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια ναυτιλία ότι είναι αποτέλεσμα του ελληνικού εφοπλιστικού «επιχειρηματικού δαιμονίου».

Η εξέλιξη της ποντοπόρου ναυτιλίας που εκπροσωπείται από το μεγάλο εφοπλιστικό κεφάλαιο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου βρίσκει την ποντοπόρο Ναυτιλία αποδεκατισμένη και οι απώλειες που είχε αυτή στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων αφορούν πάνω από το 70% του συνολικού εμπορικού στόλου.

Από αυτή την καταστροφή θύματα είναι οι ηρωικοί Ναυτεργάτες που έδωσαν την ζωή τους στον πόλεμο κατά του φασισμού. Πάνω από 2500 ήταν οι νεκροί και πάνω από 1500 οι τραυματισμένοι και σακατεμένοι.

Αντίθετα οι εφοπλιστές ωφελήθηκαν τα μέγιστα αφού εισέπραξαν γενναίες και τεράστιες αποζημιώσεις από τις ασφαλιστικές εταιρίες και παράλληλα με την εγγύηση του ελληνικού κράτους τους δόθηκαν 100 λίμπερτυς από την Αμερικάνικη κυβέρνηση.

Με τον τρόπο αυτόν μπαίνουν δυναμικά στον Παγκόσμιο ναυτιλιακό ανταγωνισμό. Βασική τους επιχειρηματική στρατηγική στα χρόνια 1950-1990 είναι η αγορά μεταχειρισμένων πλοίων δεύτερο χέρι. Πρόκειται για παλιά πλοία 20ετίας – 30ετίας τα οποία αγοράζουν σε πολύ χαμηλές τιμές (μάλιστα για τον σκοπό αυτό παίρνουν χαμηλότοκα δάνεια από τα αποθεματικά του ΝΑΤ, του ασφαλιστικού φορέα των Ναυτεργατών), εκμεταλλεύονται και αξιοποιούν τις αυξομειώσεις στην διεθνή ναυλαγορά και σε συνδυασμό με την απλόχερη στήριξη των αστικών κυβερνήσεων όχι απλώς ανακάμπτουν αλλά εξελίσσονται σε μια ισχυρή και υπολογίσιμη δύναμη στην διεθνή ναυτιλία.

Τα εκατοντάδες αυτά υπερήλικα πλοία που απέσυραν οι εφοπλιστές των καπιταλιστικά αναπτυγμένων ναυτιλιακά χωρών γίνονται το όχημα για μια νέα αναπτυξιακή πορεία.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ότι τα πλοία αυτά, πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο νέος γύρος ανάπτυξης της ελληνόκτητης ναυτιλίας στα χέρια των ελλήνων εφοπλιστών, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν γηρασμένο, υποσυντήρητο και ανασφαλή στόλο.

Τραγικό αποτέλεσμα αυτής της εικόνας του ελληνικού στόλου (ελληνικής σημαίας και ελληνόκτητος με σημαίες ευκολίας) είναι το γεγονός ότι επί δεκαετίες αυτός φιγουράρει στην πρώτη θέση σε ναυτικά ατυχήματα, ναυάγια, πυρκαγιές και οικολογικές καταστροφές σε παγκόσμια κλίμακα.

Χιλιάδες έλληνες και αλλοδαποί ναυτικοί χάνουν την ζωή τους στα σαπιοκάραβα και τα πλοία φέρετρα των ελλήνων εφοπλιστών.

Τα δεκάδες εγκληματικά ναυάγια στα σαπάκια των ελλήνων εφοπλιστών αθωώνονται από το αστικό πολιτικό σύστημα και τα αρμόδια θεσμικά όργανα σε όλα αυτά βγάζουν πόρισμα – απόφαση καρμπόν ότι αιτία ήταν οι κακές καιρικές συνθήκες ενώ σε άλλα ενοχοποιούνται τα ίδια τα θύματα, οι Ναυτεργάτες, θεωρώντας υπεύθυνα τα ανθρώπινα λάθη!!!

Αντίθετα με τα σκανδαλώδη, προκλητικά, αβάσιμα και αντιεπιστημονικά πορίσματα που απαλλάσσουν το εφοπλιστικό κεφάλαιο για τα πλωτά τους φέρετρα και ενοχοποιούν τους ναυτεργάτες, οι τελευταίοι είναι οι πραγματικοί στυλοβάτες όπου με θυσία και κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής και μέσα από ένα καθεστώς εργασιακής γαλέρας και άγριας εκμετάλλευσης αυτοί και μόνο αυτοί που με τον μόχθο τους αναγεννούν και αναπτύσσουν την ελληνική ναυτιλία ενώ τα ιλιγγιώδη κέρδη τα καρπώνονται αποκλειστικά οι εφοπλιστές.

Μια άλλη εξίσου σοβαρότατη πτυχή που αφορά το τυχοδιωκτικό και επικίνδυνο ρόλο του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου που έθετε σε θανάσιμο κίνδυνο την ζωή των Ναυτεργατών και ο οποίος δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός είναι η εμπλοκή τους στον Περσοϊρακινό πόλεμο στον οποίο βυθίστηκαν δεκάδες ελληνικά και ελληνόκτητα πλοία και οι έλληνες εφοπλιστές λόγω των υψηλότατων ναύλων αποκόμιζαν απίστευτα κέρδη παίζοντας την ζωή των Ναυτεργατών κορώνα – γράμματα.

Είναι οι έλληνες εφοπλιστές αυτοί οι οποίοι στο όνομα του κέρδους έσπασαν το μποϊκοτάζ που αποφάσισε ο ΟΗΕ ενάντια στα ρατσιστικά καθεστώτα της Νότιας Αφρικής και της τότε Ροδεσίας, είναι πάντα οι πρώτοι που προστρέχουν σε κάθε εμπόλεμη περιοχή με σκοπό να κερδοσκοπήσουν από τα υπεραυξημένα ναύλα τα μεγαλύτερα κέρδη, χωρίς ποτέ να υπολογίζουν τους κινδύνους για την ζωή των Ναυτεργατών.      

Αυτή είναι μια όψη σχετικά με τους παράγοντες ανάπτυξης της ελληνικής και ελληνόκτητης Ναυτιλίας. Η άλλη εξίσου σημαντική πλευρά αφορά τον ρόλο του αστικού πολιτικού συστήματος που εξασφάλισε πρωτοφανή προνόμια στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, πάνω στα οποία οικοδομήθηκε ένα πρότυπο ναυτιλιακής δραστηριότητας που επί δεκαετίας διεκδικούσε την μοναδική αναφορά στην παγκόσμια ναυτιλία.

Το μεταπολεμικό πολιτικό αστικό σύστημα θεσμοθέτησε τον βασικό νόμο για την ποντοπόρο ναυτιλία (Ν.Δ 2687/53) που δίκαια χαρακτηρίστηκε νεοαποικιακός αφού θεωρεί την ναυτιλιακή δραστηριότητα, με όλες τις σχετικές διασφαλίσεις, ως ξένο κεφάλαιο στην χώρα μας.

Ταυτόχρονα με βάση αυτόν τον νόμο ακολουθείται μια σκανδαλώδης και προκλητική πολιτική που τους απαλλάσσει από οποιαδήποτε φορολογία πλην αυτής επί της χωρητικότητας των πλοίων (νόμος 27/75). Συνολικά πάνω από 57 είναι οι καταγεγραμμένες φοροαπαλλαγές που απολαμβάνει το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο. Ενδεικτικά σημειώνουμε ότι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του 2013 η συμμετοχή των εφοπλιστών στα δημόσια φορολογικά έσοδα ήταν 13,5 εκατομμύρια ευρώ ενώ των Ναυτεργατών ήταν 57 εκατομμύρια ευρώ!!! Δεν υπολογίζουμε για τα επόμενα χρόνια την λεγόμενη εθελοντική συνεισφορά των εφοπλιστών που και αυτή αποτελεί ένα τεράστιο κοινωνικό σκάνδαλο.

Ταυτόχρονα την περίοδο της χούντας και της μεταπολίτευσης παίρνονται νέα μέτρα για την διεύρυνση των προνομίων του εφοπλιστικού κεφαλαίου από όλες τις κυβερνήσεις έως σήμερα.

Στην κατεύθυνση αυτή:  

  • Θεσμοθετούνται οι διμερείς συμβάσεις για την πρόσληψη αλλοδαπών ναυτικών με μισθούς των χωρών από όπου προέρχονται.
  • Προβαίνουν σε 11 μειώσεις των οργανικών συνθέσεων και της επάνδρωσης αντικαθιστώντας σταδιακά την μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων ναυτεργατών με χαμηλόμισθους ανασφάλιστους αλλοδαπούς.
  • Τους παρέχουν ιδιαίτερα ευνοϊκές ρυθμίσεις σε ότι αφορά τις ασφαλιστικές εισφορές προς το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα.
  • Τους εξασφαλίζουν ουσιαστικό ρόλο στον τομέα της εκπαίδευσης και επιβάλουν το δικό τους μοντέλο στην Ναυτική εκπαίδευση.
  • Όλα τα κόμματα που άσκησαν διακυβέρνηση την μεταπολιτευτική περίοδο τους εξασφαλίζουν τεράστια στήριξη στα διεθνή φόρα, όπως είναι ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές γραφείο Εργασίας.
  • Στην υπηρεσία των εφοπλιστών της ποντοπόρου ναυτιλίας είναι επίσης ένα πολύ καλά οργανωμένο δίκτυο Λιμεναρχείων σε δεκάδες χώρες του κόσμου με αποστολή να διεκπεραιώνουν κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που αφορά τα πλοία τους.

Στην ουσία τα εφοπλιστικά συμφέροντα οι θέσεις και οι επιδιώξεις του εφοπλιστικού κεφαλαίου αποτελούν την κατευθυντήρια γραμμή των ελληνικών κυβερνήσεων σε αυτούς τους οργανισμούς.

Αξίζει να αναφέρουμε ορισμένες πολιτικές πρωτοβουλίες των ελληνικών κυβερνήσεων με τις οποίες όχι μόνο ταυτίστηκαν με τα πιο ακραία και τυχοδιωκτικά συμφέροντα των ελλήνων εφοπλιστών, θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας, την ανθρώπινη ζωή αλλά και την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος

  • Την λυσσαλέα κυβερνητική παρέμβαση για να μην περάσουν τα μέτρα της τότε αντιρρυπαντικής νομοθεσίας των ΗΠΑ για τα πλοία που προσεγγίζουν Αμερικάνικα λιμάνια.
  • Την άθλια και επικίνδυνη πρωτοβουλία της Ελλάδας ενάντια στην θέση των χωρών της Ε.Ε για την απόσυρση και την σταδιακή κατάργηση των μονοπύθμενων πλοίων.
  • Την εξελισσόμενη σήμερα πρωτοβουλία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στην Ευρωπαίκή Επιτροπή ανταγωνισμού να μην θιγούν κατ’ οποιοδήποτε τρόπο οι θεσπισμένες με συνταγματική ισχύ φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών.
  • Τσίπρας – Δραγασάκης – Σταθάκης – Δρίτσας και Κουρουμπλής δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι στηρίζουν τον εφοπλισμό και την Ναυτιλία, την ανταγωνιστικότητα, επαινούν και αγιοποιούν το εφοπλιστικό κεφάλαιο μιλώντας για την εξωστρέφειά του, την επιχειρηματική του οξυδέρκεια, ότι η ναυτιλία για την κυβέρνηση αποτελεί εθνικό κεφάλαιο και εν κατακλείδι η κυβέρνηση βρίσκεται με τις θέσεις της δίπλα τους….

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι το εφοπλιστικό κεφάλαιο της ποντοπόρου ναυτιλίας έχει κηρύξει ένα ιδιότυπο μποϊκοτάζ και έχει επιλέξει για επισκευές – μετασκευές των πλοίων χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, των Βαλκανίων ακόμη και την Τουρκία που εξασφαλίζουν μικρό οικονομικό κόστος.

Εκμεταλλεύονται επί δεκαετίες τις υποδομές, τις τηλεπικοινωνίες, την δημόσια ναυτική εκπαίδευση και τις υπηρεσίες που τους προσφέρει το ελληνικό κράτος ενώ οι ίδιοι έχουν ως στρατηγική επιλογή τις σημαίες ευκολίας στις οποίες έχουν μεταφέρει τον στόλο τους σε ποσοστό πάνω από 80%!!

Τα πλοία ελληνικής σημαίας σήμερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, από πλευράς εργατικού – φορολογικού και ασφαλιστικού κόστους είναι στην χαμηλότερη βαθμίδα σε σύγκριση όχι μόνο με τα αντίστοιχα των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών αλλά και από τα δεύτερα παράλληλα νηολόγια που έχουν δημιουργηθεί εδώ και μια 25ετία στις χώρες αυτές.

Η επιλογή τους ήταν και είναι να διατηρούν ένα μικρό μέρος στην ελληνική σημαία και με τον τρόπο αυτόν να εκμεταλλεύονται και να αξιοποιούν το ευνοϊκό και προνομιακό θεσμικό πλαίσιο της χώρας και την διεθνή στήριξη που τους προσφέρει η εκάστοτε κυβέρνηση, να επωφελούνται από αυτό ενώ για την μεγάλη πλειονότητα των πλοίων τους προσφεύγουν στις σημαίες ευκαιρίας.

Ενδεικτικά είναι τα παρακάτω επίσημα στοιχεία έως τον Μάρτη του 2017: Σύνολο ποντοπόρων πλοίων ελληνικής πλοιοκτησίας 4100 με συνολική χωρητικότητα 328.763.767. Την περίοδο του 2016 συνολικά τα πλοία ελληνικής σημαίας μειώθηκαν κατά 62.

Στην ελληνική σημαία τον Μάρτη 2017 ήταν 747 πλοία ενώ την ίδια περίοδο είχαν σημαίες ευκαιρίας 791 στα νησιά Μάρσαλ, 775 στην Λιβερία, 671 στην Μάλτα, 377 στον Παναμά, 271 στην Κύπρο, 218 στις Μπαχάμες και τα υπόλοιπα σε διάφορες χώρες του τρίτου κόσμου με σημαίες ευκαιρίας.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δίνει γη και ύδωρ στο εφοπλιστικό κεφάλαιο (όπως και το σύνολο των άλλων συστημικών αστικών κομμάτων) δείχνει το πιο αποκρουστικό ταξικό πρόσωπο έναντι στον Ναυτεργατικό κόσμο της χώρας μας.

Με την πολιτική τους έχουν μετατρέψει την ποντοπόρο Ναυτιλία σε μια απέραντη εργασιακή γαλέρα διαμορφώνοντας, νομιμοποιώντας την μαύρη ανασφάλιστη και χαμηλόμισθη εργασία, την ρατσιστική αρχή της διαφορετικότητας των μισθών ανάλογα με την χώρα προέλευσης των αλλοδαπών Ναυτικών και την ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών εχέσεων.

Επέβαλαν την τελευταία δεκαετία τον τριπλασιασμό της φορολογίας των Ναυτεργατών, διέλυσαν τα κοινωνικοασφαλιστικά μας Ταμεία, συνέτριψαν τα συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα, έβαλαν λουκέτο στον φορέα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των Ναυτεργατών, διόγκωσαν την ανεργία και το ποσοστό της έχει εκτιναχθεί σε πάνω από 40% στην ναυτεργασία, διατηρούν ένα απαρχαιωμένο αντιδραστικό πλέγμα ναυτικής νομοθεσίας και κανονισμών, άφησαν αλώβητο το αντιδημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας της ΠΝΟ και του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος επιλέγοντας με τον τρόπο αυτό να εμποδίσουν κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού και θεσμοθέτησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των Ναυτεργατών στην Ναυτιλία.

Μαζί με όλα τα παραπάνω πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων ακόμη και αυτές τις προεκλογικές και προγραμματικές επαγγελίες τους και οποιαδήποτε αναφορά σε αυτές αντιμετωπίζεται και χαρακτηρίζεται πλέον ως παρωχημένες, αναχρονιστικές και ανεφάρμοστες. Ο συμβιβασμός, η σύμπλευση και η υποταγή στο μεγάλο κεφάλαιο και στους εφοπλιστές έγινε ξεκάθαρη ενώ τα δείγματα γραφής του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ επί δυόμιση και πλέον χρόνια υπηρετεί πιστά το δόγμα της επιχειρηματικής - εφοπλιστικής ανταγωνιστικότητας.  

Μια απέραντη θάλασσα τα κέρδη τους……

Μηδενική η συνεισφορά τους……

Παρακάτω καταγράφουμε ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία που αφορούν τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού εφοπλισμού μόνο στο κομμάτι της ποντοπόρου ναυτιλίας και την έκρηξη κερδών από αυτή τα τελευταία χρόνια. Είναι σαφές ότι μόνο ένα μέρος των τεράστιων κερδών κατευθύνονται στην Ναυτιλία ενώ το υπόλοιπο επενδύεται μέσω offshoreεταιριών σε καταθέσεις στο εξωτερικό, σε ακίνητα, σε τράπεζες και άλλες επιχειρηματικές κινήσεις.

Ο αριθμός του ελληνικού και ελληνόκτητου ποντοπόρου στόλου ανέρχεται σε 4100 πλοία διαφόρων τύπων.

Την περίοδο 2012-2015 αγόρασαν πάνω από 1150 πλοία, είτε αυτά αφορούν νέες ναυπηγήσεις είτε αγορές πλοίων δεύτερο χέρι, η αξία των οποίων ξεπέρασε τα 70 δις δολάρια!!

Το 2015 σύμφωνα με στοιχεία του ναυλομεσιτικού οίκου ALLIEDSHIPBROKINGοι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν συνολικά το 14,18% της χωρητικότητας που άλλαξε χέρια στα secondhand, έναντι του 12,8%που είχαν αγοράσει το 2014 με όρους εκφρασμένους σε DWT.

Επίσης στις νέες παραγγελίες και νέες ναυπηγήσεις οι έλληνες εφοπλιστές προχώρησαν στην τοποθέτηση του 29,6% της νέας υπό ναυπήγηση χωρητικότητας έναντι 26,2% πριν από ένα χρόνο.

Την περίοδο 2002-2013 τα κέρδη τους ξεπέρασαν τα 140 δις δολάρια έχοντας μηδενική φορολόγηση σε αυτά!!!

Πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο φοροαποφυγής και φοροασυλίας μοναδικό στον κόσμο!!

Η αξία του ελληνόκτητου στόλου στην ποντοπόρο ναυτιλία ξεπερνάει τα 120 δις δολάρια!

Τελικά ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις για την λεγόμενη «συνεισφορά των ελλήνων εφοπλιστών»;

Παραμερίζοντας και αγνοώντας τις κατευθυνόμενες κατ’ εντολή των εφοπλιστών μελετών – ερευνών που χρηματοδοτούνται άμεσα και έμμεσα από τους ίδιους και οι οποίες παράγουν στοιχεία παντελώς ανακριβή και επιστημονικά μη τεκμηριωμένα, οφείλουμε να σημειώσουμε τα παρακάτω:

  • Οι θέσεις εργασίας στην ποντοπόρο ναυτιλία για τους έλληνες Ναυτεργάτες (σε συντριπτικό ποσοστό Αξιωματικών) ανέρχονται σε 4000 στους οποίους πρέπει να προσθέσουμε περίπου 1500 που ανακυκλώνουν τις θέσεις απασχόλησης σε ετήσια βάση.
  • Αντίστοιχα οι θέσεις εργασίας του προσωπικού που επανδρώνουν τα ναυτιλιακά γραφεία είναι 12000 με 13000 υπάλληλοι και στελεχιακό δυναμικό.
  • Σχετικά με το ύψος της φορολογίας όπως αυτό προβλέπεται μέσα από τον φορολογικό νόμο 27/75 επί της χωρητικότητας των πλοίων ελληνικής σημαίας είναι 12,5 με 13 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.
  • Η συμμετοχή της ποντοπόρου Ναυτιλίας στην κοινωνική ασφάλιση των Ναυτεργατών υπολογίζεται σε 20 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.
  • Σχετικά με το εισρρεόμενο συνάλλαγμα (το οποίο αποτελεί προπαγανδιστικό επιχείρημα των εφοπλιστών για την συμβολή του στην χώρα και την οικονομία) που τα μεγέθη του τα τελευταία χρόνια είναι σταθερά μειωμένα, και σε κάθε περίπτωση η ανάλυση του ναυτιλιακού συναλλάγματος αποδεικνύει ότι το μεγαλύτερο μέρος του είναι οι μισθοί των Ναυτεργατών, η δαπάνη για την κοινωνική τους ασφάλιση, ενώ τεχνηέντως οι εφοπλιστές και τα παπαγαλάκια τους αποκρύπτουν ότι το 50% του εισρρεόμενου συναλλάγματος επανεξάγεται από τους ίδιους για την κάλυψη αναγκών των ναυτιλιακών επιχειρήσεων (αγορές, επισκευές, μετασκευές, πετρέλευση κλπ).
  • Αυτή είναι η πραγματική εικόνα και ότι αφορά την «συμβολή» τους στα δημόσια οικονομικά της χώρας μας. Παλιότερα, 1976-1990, το εφοπλιστικό κεφάλαιο στην προπαγανδιστική φαρέτρα του προκειμένου να πιέσει, να εκβιάσει για να πετύχει τον εξοστρακισμό των ελλήνων Ναυτεργατών από την ποντοπόρο ναυτιλία εξαπέλυε την απειλή ότι αν οι τότε κυβερνήσεις δεν έπαιρναν μέτρα για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής σημαίας, επειδή τα πλοία έχουν προπέλες θα φύγουν μαζικά προς άλλα νηολόγια σημαιών ευκαιρίας που τους εξασφαλίζουν καλύτερες συνθήκες επιχειρηματικής δράσης!!!

Το 2015 όταν πλέον το επιχείρημα αυτό δεν είχε καμιά τυπική και ουσιαστική υπόσταση και αντίκρυσμα, με τα φιλικά και ελεγχόμενα ΜΜΕ διατύπωσαν μια νέα παραλλαγή αυτού του εκβιαστικού διλλήματος, ότι εάν κατά οποιονδήποτε τρόπο η νέα κυβέρνηση έθιγε ή αμφισβητούσε το ισχύον θεσμικό πλαίσιο της επιχειρηματικής τους ασυδοσίας, τότε θα έφευγαν μαζικά κάνοντας την μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων τους στο Ντουμπάι, στην Σιγκαπούρη, την Μάλτα την Κύπρο κ.ο.κ…

Ο παρασιτικός χαρακτήρας του εφοπλιστικού κεφαλαίου πήγαινε πάντα μαζί και παράλληλα με τον τυχοδιωκτισμό τους. Όμως αυτήν την φορά ανέκρουσαν πολύ γρήγορα πρύμνα στους εκβιασμούς αφού έγκαιρα πήραν το μήνυμα από την «πρώτη φορά αριστερά» ότι τα συμφέροντά τους όχι μόνο δεν θα αμφισβητηθούν αλλά θα υπάρξει απόλυτη σύμπλευση της νέας κυβέρνησης με τον εφοπλισμό….

Μάλιστα η «πρώτη φορά αριστερά» με πρωταγωνιστή αρχικά τον «αριστερό» Δρίτσα και ακολούθως με τον εκπρόσωπο του βαθέως ΠΑΣΟΚ Κουρουμπλή πρωτοστάτησαν στην επιχείρηση που σχεδίαζαν εδώ και 5 χρόνια οι εκπρόσωποι της ΕΕΕ για την κατάργηση της ΣΣΕ στην ποντοπόρο ναυτιλία!!

Κλείνοντας θέλω να υπογραμμίσω ότι αριστερή ριζοσπαστική και ανατρεπτική πολιτική κατά την γνώμη μας δεν μπορεί να υπάρχει εάν δεν έχει ως πρόσημο και στρατηγική επιδίωξη το μεγάλο κεφάλαιο, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους βιομηχάνους. Οποιαδήποτε ρητορική περί αριστερής διεξόδου δεν συγκρούεται με το μεγάλο κεφάλαιο και τα προνόμιά του συνιστά εξαπάτηση των εργαζομένων και του λαού, είναι κενό γράμμα χωρίς περιεχόμενο και οδηγεί στην συνθηκολόγηση, στον συμβιβασμό και στην υποταγή στο κεφάλαιο.

Γι’ αυτό στις δύσκολες αυτές συνθήκες που διέρχεται η χώρα, ο λαός και οι εργαζόμενοι χρειάζεται μια ξεκάθαρη πολιτική σύγκρουσης – ρήξης και ανατροπής με το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντά του.

Χωρίς οργανωμένο, ισχυρό, μαζικό εργατικό κίνημα και χωρίς ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, κάθε απόπειρα διεξόδου από την κατάσταση αυτή είναι αναπόφευκτο να οδηγεί σε αποτυχία και ήττα.

Στα πλαίσια μιας γενικευμένης σύγκρουσης με τους παραπάνω όρους το εργατικό κίνημα έχει πολλές και απεριόριστες δυνατότητες να αντιμετωπίσει επιτυχώς και αποτελεσματικά τους εκβιασμούς, τις απειλές και τα όποια τετελεσμένα επιδιώξει το κομπραδόρικο ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο.        

Αντώνης Νταλακογεώργος

Πρόεδρος ΠΕΝΕΝ

Τελευταία τροποποίηση στις Πέμπτη, 19 Οκτωβρίου 2017 09:06