Π.Ε.Ν.Ε.Ν.
Ψηφιακές πλατφόρμες: Ζωή και εργασία… πατίνι
Χωρίς ουσιαστικά πλήγματα για τους πολυεθνικούς κολοσσούς η Οδηγία της ΕΕ
▸Μετά από μια αρνητική ψήφο, και μια αποχή σε δύο προηγούμενες ψηφοφορίες, τελικά η ελληνική κυβέρνηση ψήφισε αυτή τη βδομάδα υπέρ της Οδηγίας όπως αυτή διαμορφώθηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, για το καθεστώς εργασίας στις ψηφιακές πλατφόρμες, που αφορά εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλη την ΕΕ.
Για να διαμορφωθεί το τελικό κείμενο προηγήθηκαν σκληρές αντιπαραθέσεις μεταξύ κυβερνήσεων κρατών και επιχειρηματικών κολοσσών για τις «παραχωρήσεις» που θα υπάρξουν και εν τέλει το τελικό κείμενο υπερψηφίστηκε με αποχή της Γερμανίας και καταψήφιση της Γαλλίας. Η στάση τους προφανώς συνδέεται με το γεγονός ότι εκεί εδρεύουν πλατφόρμες-κολοσσοί όπως Uber, deliveroo, e-food κ.α.
Η Οδηγία ωστόσο δεν είναι και τόσο «φιλεργατική» όσο θέλουν να την παρουσιάζουν η ΕΕ, οι αστικές κυβερνήσεις της μαζί και η ελληνική, αλλά και τα πλήρως αστικοποιημένα μεγάλα ευρωπαϊκά συνδικάτα μαζί με τη ΓΣΕΕ. Όσον αφορά τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, δεν είναι τυχαίο ότι το προηγούμενο διάστημα ξετυλίχθηκαν σημαντικοί αγώνες τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς από εργαζόμενους σε πλατφόρμες όπως η E-food, η Uber και η Deliveroo, που πρώτοι αυτοί έφεραν στο προσκήνιο το «μαύρο» εργασιακό καθεστώς που κρύβεται πίσω από τον «λαμπερό» σε κέρδη κόσμο των ψηφιακών πλατφορμών και της τεχνολογικής «καινοτομίας». Ένα καθεστώς που ουσιαστικά επιβάλει σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε κλάδους όπως διανομή δεμάτων και γευμάτων, μεταφορές κ.α. να εργάζονται ως «συνεργάτες» (partners) χωρίς δικαίωμα σε κατώτατο μισθό, ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη, δώρα και επιδόματα ασθενείας, αλλά και επίδομα ανεργίας και αποζημίωση σε περίπτωση που απολυθούν.
Τι αλλάζει όμως υποτίθεται η Οδηγία που ψήφισε η ΕΕ; Οι εργαζόμενοι στις πλατφόρμες θα θεωρούνται μισθωτοί και όχι αυτοαπασχολούμενοι και με βάση αυτό θα απαιτείται από την εταιρεία – πλατφόρμα να αποδείξει ότι δεν υπάρχει σχέση εξαρτημένης εργασίας, ώστε να συνεχίζει με την εργασιακή σχέση του «συνεργάτη» και χωρίς καμία υποχρέωση απέναντι στον εργαζόμενο παρά μόνο την καταβολή ενός αντίτιμου για τις υπηρεσίες που αυτός προσφέρει. Όμως ακόμα και αυτό το «θολό» καθεστώς υπονομεύεται. Πρώτον, επειδή θα χρειαστούν τουλάχιστον δύο χρόνια ώστε να ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο των κρατών μελών της ΕΕ. Δεύτερον, επειδή χώρες όπως η Ελλάδα, θα έχουν το δικαίωμα να διατηρούν ταυτόχρονα σε ισχύ εθνικές αντεργατικές διατάξεις, όπως στην ελληνική περίπτωση, το άρθρο 69 του εκτρώματος Χατζηδάκη περί αυτοαπασχόλησης, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα των μεγάλων ομίλων. Με βάση τον νόμο Χατζηδάκη – ο οποίος πάτησε σε προηγούμενο νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ! – οι εργαζόμενοι στις πλατφόρμες θεωρούνταν κατά κανόνα αυτοαπασχολούμενοι (freelancers) και καλούνταν οι ίδιοι να αποδεικνύουν ότι είναι μισθωτοί, ώστε να κατοχυρώσουν την όποια στοιχειώδη μέριμνα από την εργατική νομοθεσία.
ETUC (ευρωπαϊκή συνομοσπονδία συνδικάτων), ΓΣΕΕ και άλλα μεγάλα καθεστωτικά ευρωπαϊκά συνδικάτα «πανηγυρίζουν» για το πέρασμα της Οδηγίας και για την «προστασία των εργαζομένων στις πλατφόρμες». Όμως την απάντηση για την ουσία της ευρωπαϊκής οδηγίας δίνει ο αρμόδιος επίτροπος Απασχόλησης, Ν. Σμιτ, που μιλά για «περισσότερα δικαιώματα και προστασία χωρίς να παρεμποδίζουν την ικανότητα ανάπτυξης των πλατφορμών».
Ενδεικτικό επίσης του βάθους της εκμετάλλευσης και του «ψηφιακoύ» εργασιακού μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις που έχει επιβάλει το κεφάλαιο σε αυτές τις πλατφόρμες είναι και η χρήση αλγορίθμων για την παρακολούθηση των εργαζομένων, την αξιολόγηση της «παραγωγικότητας» και της «απόδοσής» τους, ακόμα και των συναισθημάτων τους ή των βιομετρικών και προσωπικών δεδομένων τους, δηλαδή εξελιγμένων αλά big brother ψηφιακών εργαλείων για να ελέγχει την εντατικοποίηση της εργασίας και να διαμορφώνει ανάλογα τους μισθούς. Η νέα Οδηγία προβλέπει μόνο την «υποχρέωση» της πλατφόρμας να παρέχει τη… δέουσα ενημέρωση στο προσωπικό της χωρίς να την καταργεί παρά μόνο την αυτοματοποιημένη παρακολούθηση ή λήψη αποφάσεων για την επεξεργασία ορισμένων τύπων προσωπικών δεδομένων.
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι προβληματικό συνθήματα όπως «ναι στην Οδηγία της ΕΕ» να υιοθετούνται και από κάποιες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, που υποτιμούν την προσπάθεια της ΕΕ να ρυθμίσει στοιχειωδώς το εργασιακό τοπίο χωρίς όμως να θίξει τα συμφέροντα των πολυεθνικών, ούτε να παραχωρήσει ουσιαστικά δικαιώματα στους εργαζόμενους.
Οι εξελίξεις στον τομέα της λεγόμενης gig-economy δεν αφορούν μόνο όσους/ες εργάζονται στη διανομή τροφίμων και τη μεταφορά επιβατών, καθώς στοιχεία ακραίας ελαστικοποίησης της εργασίας και αλά καρτ «χρήσης» της εργατικής δύναμης πλέον αξιοποιούνται από όλο και περισσότερους εργοδότες άλλων κλάδων. Άλλωστε το νομοθετικό πλαίσιο υπάρχει και στην Ελλάδα και αλλού. Γι’ αυτό και η κατάκτηση δικαιωμάτων σε αυτό το τμήμα εργαζομένων πρέπει να γίνει υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος και των αγώνων του και όχι να αφήνεται στους τεχνοκράτες της ΕΕ ή τα αστικοποιημένα συνδικάτα, που απλώς σπέρνουν αυταπάτες.
Χαμηλότερα από το κατώτατο ωρομίσθιο για 1 στους 2 εργαζόμενους
Πώς οι εταιρείες «κλέβουν» το 41% του εργάσιμου χρόνου
Οι εργαζόμενοι στις πλατφόρμες αριθμητικά είναι όσοι και οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία και αποτελούν ένα σημαντικό εργατικό δυναμικό στην ΕΕ. Το 2022 απασχολούνταν 28,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι στις ψηφιακές πλατφόρμες, όταν στη μεταποίηση απασχολούνταν 29 εκατ.. Εκτιμάται δε ότι ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κατά 52% έως το 2025 και θα ανέλθει στα 43 εκατομμύρια.
Το 39% των εργαζόμενων είναι οδηγοί ταξί, το 24% απασχολείται στην παράδοση τροφίμων, στις υπηρεσίες μεταφορών, το 19% σε οικιακές υπηρεσίες (καθάρισμα, χειρωνακτικές εργασίες), το 7% σε επαγγελματικές υπηρεσίες (λογιστικά κ.α.), το 6% σε ελεύθερα επαγγέλματα (σχεδίαση γραφικών, επεξεργασία φωτογραφιών), το 3% στην οικιακή εργασία (φροντίδα παιδιών, υγειονομική περίθαλψη) και το 2% σε μικροδουλειές.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το 55% των εργαζόμενων στις ψηφιακές πλατφόρμες εισπράττουν λιγότερο από το καθαρό ελάχιστο ωρομίσθιο στη χώρα όπου εργάζονται, όπου αυτό έχει καθοριστεί, στοιχείο που αντανακλά το μέγεθος της εκμετάλλευσης που υφίστανται και το ποιους τελικά εξυπηρετεί το καθεστώς ψευδούς αυτοαπασχόλησης που έχουν επιβάλει οι εταιρείες με την ανοχή των κυβερνήσεων και τη ΕΕ. Επίσης το 41% του χρόνου που αφιερώνουν στην εργασία στην πλατφόρμα δεν αμείβεται (π.χ. εργασίες που σχετίζονται με την έρευνα, αναμονή για αναθέσεις, παρακολούθηση αγγελιών κλπ).
Ακόμα και τα ίδια τα στατιστικά της ΕΕ εκτιμούν ότι περίπου πέντε εκατομμύρια εργαζόμενοι, δηλαδή το 19% του συνόλου στις πλατφόρμες, θεωρούνται «αυτοαπασχολούμενοι» ενώ στην πραγματικότητα είναι υπάλληλοι που θα έπρεπε να έχουν μισθωτή σχέση εργασίας.
Πηγή: prin.gr
Γιατί πραγματικά ο Μακρόν θέλει τώρα δυνάμεις στην Ουκρανία;
Είναι αληθής η μεταβολή του ή απλώς ο πάντα υστερόβουλος Μακρόν στοχεύει σε κάτι άλλο;
Γιατί ξαφνικά πολεμοχαρής ο Μακρόν;
Οι πολεμόχαρες ιαχές του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, ακόμη και για αποστολή δυνάμεων στην Ουκρανία έχουν ανησυχήσει κατάβαθα τους συμμάχους του. Ακόμη και εκείνους που είναι οι πλέον διαπρύσιοι «σπόνσορες» της εμπόλεμης Ουκρανία, όπως η Ιταλία, και που σήμερα φοβούνται την ανάφλεξη ενός παγκοσμίου πολέμου εξαιτίας της αλλαγής στη στάση του Μακρόν.
Όταν μάλιστα, πριν δύο χρόνια, ακριβώς λίγο προτού η στρατιωτική μηχανή της Ρωσίας βάλει μπροστά για να εισβάλει στην Ουκρανία, ο Γάλλος πρόεδρος ήταν σχεδόν ο μόνος από τους Ευρωπαίους ηγέτες που επιχείρησε να διαδραματίσει έναν μεσολαβητικό ρόλο, προκειμένου να αποτραπεί την ενδεκάτη ώρα η επέμβαση. Κι όταν ακόμη και στις 9 Μαΐου του ίδιου anni terribilis ο Μακρόν εκλιπαρούσε τους Ευρωπαίους ομολόγους του «να μην ταπεινώνουν τη Ρωσία».
Μα ποιοι είναι οι λόγοι, άραγε, που σήμερα η «περιστερά της ειρήνης» Μακρόν έχει μετατραπεί στον πιο εμπαθή και πολεμοκάπηλο «ιέρακα» της Ευρώπης. Πώς είναι δυνατόν εκείνος που πρώτος επικαλείτο τον κίνδυνο μίας παγκόσμιας σύρραξης, σήμερα άφρονα να επιδιώκει να παρασύρει τον κόσμο στον όλεθρο; Είναι αληθής η μεταβολή του ή απλώς ο πάντα υστερόβουλος Μακρόν στοχεύει σε κάτι άλλο;
Η αλήθεια είναι ότι το πολιτεύεσθαι του Μακρόν έχει αποδείξει πως ο Γάλλος πρόεδρος διαρκώς τροποποιεί την τακτική του ανάλογα με τις συνθήκες που δημιουργούνται και τα προβλήματα που έχει να επιλύσει. Και στην περίπτωση της Ουκρανίας, είναι λογικό πως κάποιος εύλογα θα μπορούσε να σκεφθεί κάτι παρόμοιο. Και τούτο γιατί δεν είναι φυσιολογικό, τη στιγμή τούτη ο Μακρόν να ξιφουλκεί. Ιδίως όταν, σιγά σιγά, σχεδόν όλοι στην Ε.Ε. -με εξαίρεση φυσικά τους έχοντες και εδαφικά, συμφέροντα εμπαθείς Πολωνούς, τις Βαλτικές Χώρες και τους λοιπούς αμερικανο-ΝΑΤΟ-φιλους- να αρχίζουν να στοχάζονται την κατάσταση που έχει φέρει στην ήπειρο η αντίθετη στα σχέδιά τους δυναμική του πολέμου στην Ουκρανία. Μία σύρραξη που πέρα από τα μύρια οικονομικά προβλήματα, την ακρίβεια σε καύσιμα και τρόφιμα, έχει οξύνει -κι ιδιαίτερα στη Γαλλία- τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η ύφεση, με πρώτον πρώτον τον αγροτικό τομέα και την παραγωγή. Όπως διαπιστώσαμε τους περασμένους μήνες, ο αγροτικός κλάδος δεν ξεσηκώθηκε μόνον ενάντια στην ΚΑΠ, αλλά και τις εισαγωγές από την Ουκρανία, που ακριβώς με πρόσχημα τον πόλεμο άνοιξαν οι πύλες για τα μεταλλαγμένα και αμφιβόλου ποιότητας εν σχέσει με τα ευρωπαϊκά πρότυπα προϊόντα τους. Όταν ο Μακρόν αναγκάσθηκε, υπό την πίεση των αγροτών, να ζητήσει από την Ε.Ε. να πάρει πίσω βασικά μέτρα (που σχετίζονται και με την Ουκρανία), γιατί να σαλπίσει τώρα το πολεμικό εμβατήριο κατά της Ρωσίας.
Οι προφάσεις που έχουν διατυπωθεί από το προεδρικό περιβάλλον, πως τάχατες τη μεταστροφή επέβαλε η αδιάλλακτη και αλαζονική στάση του Βλαντίμιρ Πούτιν, μάλλον δεν είναι και τόσο πειστικές. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, θυμόμαστε τη συνάντησή τους, με τον Μακρόν σε μεγάλη απόσταση από έναν Πούτιν που τον κοίταζε αφ’ υψηλού (σε μια σκηνή που θύμιζε τον ‘Δικτάτορα’ του Τσάπλιν), η κομπαστική στάση του Ρώσου ηγέτη δεν τον εμπόδισε να διακηρύσσει τη διαλλακτικότητα.
Πιο αληθοφανείς ίσως μοιάζει η εξήγηση πως ο οξύθυμος και φιλάρεσκος Μακρόν προσβλήθηκε από τις προσβλητικές δηλώσεις κι απειλές κατά της ζωής του από τον Ρώσο πρωθυπουργό Ντμίτρι Μεντβιέντεφ. Ο χαρακτηρισμός «φοβητσιάρης» (trouillard) που του εκτόξευσε ο Ρώσος μετά την τριμερή Γερμανίας-Γαλλίας-Πολωνίας για το Ουκρανικό και εν όψει της επίσκεψης του Γάλλου στο Κίεβο, είναι πιο πιθανό να έκανε τον Μακρόν να το πάρει προσωπικά και να τον παρακινήσει σε αυτήν την αλλαγή. Μολαταύτα, ούτε και το προσωπικό ressentiment, ούτε και οι θρυλούμενες ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις, διαρροές και υποκλοπές, μπορούν να εξηγήσουν ολοκληρωτικά τη μεταβολή του Γάλλου. Και μάλιστα να διακηρύττει πως θα στείλει στρατεύματα στην Οδησσό, όταν μισανοίγει το θέμα της Υπερδνειστερίας και της δημιουργίας ενός νέου μετώπου ανάφλεξης και με πυρηνικές προεκτάσεις.
Η αλήθεια είναι πως τα σχέδια του Μακρόν πάντοτε στρέφονται γύρω από την εξυπηρέτηση της δικής του εικόνας. Δεν είναι τυχαίο που οι δηλώσεις του για το Ουκρανικό συμπίπτουν με την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας του για τις Ευρωεκλογές στο συνέδριο της Λιλ. Τραβώντας το χαρτί της Ουκρανίας, της αποστολής δυνάμεων και τα λοιπά, ο Μακρόν ουσιαστικά στόχο είχε να προκαλέσει τους πολιτικούς αντιπάλους του να πάρουν θέση. Ιδίως το ακροδεξιό RN της, πάντοτε ύποπτης για τις μακρόχρονες σχέσεις της με τον Πούτιν, Μαρίν Λεπέν, το οποίο μέχρι σήμερα έχει τηρήσει μία sotto voce στάση απέναντι στην Ουκρανία. Η πρόκληση, έμμεσο κατηγορώ, του Μακρόν προς το κόμμα της Λεπέν, στόχο έχει να ανασχέσει τον καλπασμό της προς τις Ευρωεκλογές, όπως δείχνουν τα ποσοστά της (30%) στις δημοσκοπήσεις. Εξάλλου, αυτός ήταν ο στόχος που είχαν κάποια άλλα μέτρα του: φερ’ ειπείν, η αχρείαστη συνταγματική κατοχύρωση των αμβλώσεων -όταν ήδη υπάρχει νόμος και λειτουργεί απαρασάλευτα επί χρόνια. Ή οι γενναίες υποχωρήσεις στα αγροτικά αιτήματα. Τώρα και με το Ουκρανικό, ο Μακρόν επιδιώκει να αυξήσει ακόμη περισσότερο την δειλά ανακάμπτουσα δημοτικότητά του.
Μη λησμονούμε πως και το 2022 ο Μακρόν είχε πάρει την λευκή σημαία του διαμεσολαβητή γιατί μπροστά του είχε τις κρίσιμες προεδρικές εκλογές, αλλάζοντας τα δεδομένα -γιατί οι ψηφοφόροι σε περιόδους κρίσεις προτιμούν τον απερχόμενο υποψήφιο. Τώρα προβάρει, έστω και μετριάζοντας τους τόνους στην τηλεοπτική συνέντευξή του που ακολούθησε στην κρατική τηλεόραση TF1, τη στρατιωτική στολή του Βοναπάρτη, έτοιμου να ξαναεισηλάσει στη Ρωσία, προσβλέποντας όμως σε μία επικράτηση στις ευρωεκλογές, εις βάρος της αμηχανίας της ακροδεξιάς αντιπάλου του και δευτερευόντως των αντιδράσεων της αριστεράς του France Insoumise του Μελανσόν και «καπελώνοντας» τις άλλες δεξιές παρατάξεις.
Είναι τούτες οι Ευρωεκλογές άλλωστε στις οποίες προσβλέπει ο Μακρόν και για άλλο έναν λόγο. Είναι ίσως η στερνή του ευκαιρία, εάν το κόμμα του και η ευρωομάδα του πάνε καλά στην ευρωκάλπη, να αναδειχθεί κι αυτός ως ο αναντίρρητος ηγέτης στην Ε.Ε.. Το Ουκρανικό και η ταπείνωση της φιλειρηνικής του πολιτικής, υπήρξε η αφορμή να παραμερισθεί ηγετικά ο Γάλλος ηγέτης και να αναδειχθούν άλλοι, φιλοαμερικανοί και πλειοδότες στον πόλεμο πολιτικοί, όπως η Ιταλίδα ακροδεξιά πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι ή ο Πολωνός ομόλογός της Μοραβιέτσκι. Η πρωτοβουλία του Μακρόν να ζητήσει αυτό που δεν έχουν τολμήσει έως σήμερα μήτε και οι πιο εθελόδουλοι σύμμαχοι των Αμερικανών, αλλά ούτε και η Ουάσιγκτον -την απευθείας εμπλοκή στρατευμάτων κατά της Ρωσίας- ανασύρει τον Γάλλο πρόεδρο στην επιφάνεια και στη δημοσιότητα. Στις ευρωεκλογές το διακύβευμα είναι η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων, που παραδοσιακά αφαιρούν ψήφους από την παραδοσιακή δεξιά. Το ακραίο κέντρο του Μακρόν ευελπιστεί σε μία υποχώρηση του ΕΛΚ, που σε συνδυασμό με μία δικη του επιτυχία απέναντι στη Λεπέν και μείωση των ευρω-ποσοστών της, θα φέρει τη δική του παράταξη σε πλεονεκτική θέση για συνεργασία στα όργανα της Ε.Ε.. Και φυσικά σε μεγαλύτερο ρόλο για εκείνον.
Τη στιγμή που η γονατισμένη οικονομικά από τον πόλεμο στην Ουκρανία πάλαι ποτέ ηγέτιδα δύναμη στην ΕΕ Γερμανία και κυρίως η ηγετική ανυπαρξία του καγκελάριου Όλαφ Σολτς είναι ορατή, ο Μακρόν βλέπει έναν επιπλέον λόγο να εφορμήσει στο προσκήνιο. Όταν το ενδεχόμενο εμπλοκής ευρωπαϊκών στρατευμάτων στη Γερμανία συζητείται off the record μεταξύ στρατηγών, ο Μακρόν δείχνει πως στη Γαλλία είναι ο ίδιος ο πρόεδρος που το θέτει ανοικτά και τολμηρά. Ο Μακρόν φέρει στο προσκήνιο τη γνωστή γαλλο-γερμανική διαφωνία για την Ουκρανία και το κάνει υπέρ του. Σε έναν βαθμό υπενθυμίζει τους ιστορικούς δεσμούς που είχε η Γερμανία, πρώτα με την τσαρική Ρωσία, αλλά και πιο πρόσφατα με τις οικονομικές κι ενεργειακές σχέσεις της με τον Πούτιν. Ενώ η Γαλλία, από την εποχή του Βοναπάρτη, τον Κριμαϊκό Πόλεμο και τη συνδρομή στην Ουκρανία στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, πάντα ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας απέναντι στη Μόσχα. Τη στιγμή που, μετά δύο χρόνια που συζητείται το θέμα, ούτε τα αμερικανικά F-15, αλλά ούτε και τα γαλλικά Mirage 2000, δεν έχουν φθάσει ποτέ στην Ουκρανία, όταν τα γερμανικά Leopard χαθήκαν εν μία νυκτί σχεδόν από τους ρωσικούς πυραύλους, η πρόταση του Μακρόν που δεν περιορίζεται μόνον σε υλική ενίσχυση του πολέμου, αλλά και στην έμψυχη εμπλοκή, επιχειρεί να αναδείξει πως ο Γάλλος πρόεδρος διαθέτει πυγμή εκεί που δεν την έχουν οι «διάττοντες αστέρες» του ευρωπαϊκού πολιτικού στερεώματος.
Φυσικά ο Μακρόν ποντάρει και σε ένα άλλο δεδομένο, που άλλωστε μπορεί να το βάλει ως πρωταρχικό στόχο του. Η γαλλική αμυντική βιομηχανία (χάρις και στην ελληνική γενναιοδωρία και την Ουκρανία) έχει περάσει στη δεύτερη θέση παγκοσμίως μετά τους Αμερικανούς, προσπερνώντας την αντίστοιχη γερμανική και τη ρωσική σε παραγωγή κι εξαγωγές. Ευκαιρια για τον Μακρόν -και τα στρατιωτικοβιομηχανικά συμφέροντα που εξυπηρετεί- να προβάλλει σε ευρωπαϊκό, αλλά και σε ΝΑΤΟϊκό επίπεδο ως η μεγάλη και υπέρτερη δύναμη στην ήπειρο. Αυτή που θα αναλαμβάνει την πρωτοκαθεδρία στις αποφάσεις και στη δράση. Όπως έκανε παλιά και στις περιπτώσεις της Λιβύης ή της Συρίας, για να μην προσθέσουμε και την Αφρική, με τα γνωστά «επιτυχή» αποτελέσματα για την Ευρώπη, τις χώρες αυτές και τον κόσμο γενικά. Η διαιώνιση και στρατιωτική αναβάθμιση του πολέμου στην Ουκρανία εγγυάται και μία ποιοτική αναβάθμιση του ηγετικού ρόλου του ίδιου του Γάλλου προέδρου. Ενώ και ανοίγει ακόμη περισσότερες προοπτικές για παραγωγή και ανάπτυξη της γαλλικής στρατιωτικής βιομηχανίας, όταν η αδυναμία παραγωγής υλικού στην ΕΕ έχει επηρεάσει τις στρατιωτικές εξελίξεις στο πεδίο των μαχών, γέρνοντας την πλάστιγγα υπέρ της Μόσχας.
Η «εισβολή» γαλλικού στρατιωτικού εξοπλισμού, όχι μόνον δίνει στην ασθμαίνουσα βιομηχανία κι οικονομία της χώρας το μόνο φιλί ζωής που μοιάζει πιθανό, αλλά προσδίδει ηγετικό γόητρο στον πρόεδρό της. Για να μην πούμε ότι με αυτόν τον τρόπο παίρνει και μία άτυπη ρεβάνς από τις ΗΠΑ που τον εξευτέλισαν με την ακύρωση της στρατιωτικής συμφωνίας με την Αυστραλία πριν κάποια χρόνια!
Όχι, ο Μακρόν είναι πολύ υπολογιστής και πραγματιστής (και φυσικά καιροσκόπος) για να του αποδοθούν «ευγενή» κίνητρα για την αλλαγή του. Εάν η Λεπέν δε σηκώσει το γάντι στο Ουκρανικό, ο Μακρόν θα έχει διπλό όφελος. Μία ταπείνωση της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές και μία αύξηση του δικού του γοήτρου, μία επάνοδός του στην ηγετική βαθμίδα της Ε.Ε. και παγκοσμίως.
Πηγή: kosmodromio.gr
Η εργασιακή εκμετάλλευση στην Ελλάδα το 2024
Αν κάνει κάποιος μια αναζήτηση στο διαδίκτυο με τους όρους «Ελλάδα εκμετάλλευση 2024», τα πρώτα αποτελέσματα σχετίζονται με τα σχέδια έρευνας και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ελλάδα. Η εργασιακή εκμετάλλευση βρίσκεται πολύ χαμηλότερα στη σχετική λίστα. Γιατί άραγε; Μήπως η εκμετάλλευση αποτελεί όντως ένα φαινόμενο του παρελθόντος, μια ανάμνηση προερχόμενη από τη μετεμφυλιακή περίοδο όταν η Ελλάδα ήταν τρίτη σε ρυθμούς ανάπτυξης παγκοσμίως αλλά οι κάτοικοί της μετανάστευαν μαζικά στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης για να επιβιώσουν; Δυστυχώς όχι. Οι αναφορές στην εργασιακή εκμετάλλευση, έστω κι αν βρίσκονται πολύ χαμηλά στην αναζήτηση, μιλούν για 12ωρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες και χαμηλούς μισθούς. Μήπως, τελικά, ήρθε η ώρα «να ξαναμιλήσουμε για την εκμετάλλευση», όπως μας καλεί ο Χρήστος Λάσκος με το βιβλίο του που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τόπος; Νομίζω πως ναι.
Αν θέλουμε να καταλάβουμε τον κόσμο μας, αν μας νοιάζει να λάβουμε πραγματικές απαντήσεις σε ερωτήματα αναφορικά με το γιατί και πώς η ακρίβεια επηρεάζει διαφορετικά τις κοινωνικές τάξεις ή με το γιατί τελειώνει ο μισθός πριν τον μήνα, πρέπει να επιστρέψουμε στα βασικά. Θα πρέπει, παραδείγματος χάριν, να συνδέσουμε τα περιθώρια κέρδους των εταιρειών εμπορίας ρεύματος που έφτασαν το 166% τον Οκτώβριο του 2022 με την κατά 40% απώλεια αγοραστικής δύναμης στα νοικοκυριά με εισόδημα κάτω από 750 Ευρώ. Αυτή η σύνδεση μας φέρνει στο πιο βασικό καθημερινό πρόβλημά μας, τον πληθωρισμό.
Αν δει κάποιος τα δελτία ειδήσεων και προσπαθήσει να κατανοήσει τις αιτίες του πληθωρισμού δεν θα καταλάβει πολλά. Αν επιχειρήσει να διαβάσει τις ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες θα συναντήσει εξηγήσεις αντίστοιχης ποιότητας με το περίφημο «πυρηνικό ριφιφί στο ΑΠΘ». Φταίει, άραγε, ότι το θέμα είναι τόσο δύσκολο; Διαβάζοντας τα απλοϊκά μαθήματα πολιτικής οικονομίας που δίνει ο Λάσκος στο βιβλίο του φαίνεται πως όχι. Χρειάζεται όμως να προσέξουμε δυο πράγματα:
Το πρώτο είναι να απορρίψουμε την κυρίαρχη εξήγηση ότι ο πληθωρισμός οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση. Μετά από μια δεκαπενταετία λιτότητας δεν είναι δυνατό να πιστεύει κανείς ότι οι μισθοί στην Ελλάδα είναι μεγάλοι, και μάλιστα τόσο ώστε να προκαλούν πληθωρισμό. Αντίθετα, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι γίνεται αν προσεγγίσουμε το πρόβλημα ανάποδα, δηλαδή δίνοντας σημασία στη μειωμένη προσφορά και, ιδίως (!) στην αύξηση των κερδών: Όπως ανέφερε έκθεση της UNCTAD (Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη), μεταξύ 2020 και 2022 το 54% της αύξησης των τιμών οφειλόταν στα πολύ αυξημένα περιθώρια κέρδους.
Το δεύτερο είναι να υπολογίσουμε τις συνέπειες. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να θέσουμε το σωστό ερώτημα: Ποιων τιμών το ποσοστό αύξησης λαμβάνεται υπόψη; Στις επίσημες μετρήσεις, υπολογίζονται ενιαία οι αυξήσεις των τιμών ανεξαρτήτως του αν αφορούν διατροφικά είδη πρώτης ανάγκης ή business class αεροπορικά εισιτήρια. Για να υπολογίσουμε τη μείωση της αγοραστικής δύναμης της πλειονότητας των πολιτών, πρέπει να μετρήσουμε τον ρυθμό πληθωρισμού που την αφορά, όχι να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι τις αυξήσεις στο ελαιόλαδο και στα επιτόκια των επιχειρηματικών δανείων. Αλλιώς, όπως μας θυμίζει ο Λάσκος, θα συμβεί αυτό που έγινε κατά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, όταν ο μαϊντανός από πενήντα δραχμές ανέβηκε στα πενήντα λεπτά, ενώ ο επίσημος ρυθμός πληθωρισμού παρέμενε σε μονοψήφιο νούμερο αφού συνυπολόγιζε τις μειώσεις στον φόρο εισαγωγής πολυτελών αυτοκινήτων …
Η αλήθεια είναι πως η σχέση ανάμεσα στα κέρδη και στους μισθούς μοιάζει αυτονόητη. Δεν είναι όμως εξίσου αυτονόητος ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουμε αυτήν τη σχέση. Μια θεωρία είναι ότι όσο αυξάνονται τα κέρδη, τόσο αυξάνονται και οι μισθοί. Υπάρχει περισσότερος πλούτος, άρα όλη η κοινωνία ωφελείται. Κι όμως. Όπως αποδεικνύει ο Λάσκος, όσο και αν αυτή η θεωρία φαίνεται λογική τα πράγματα δεν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα, η αύξηση των κερδών σημαίνει μόνο ότι γίνονται πιο πλούσιοι εκείνοι που τα αποκομίζουν. Έτσι, οι ρυθμοί ανάπτυξης μιας χώρας μπορεί να είναι πολύ υψηλοί αλλά οι εργαζόμενοί της να ζουν στο όριο της φτώχειας. Σε αυτήν την περίπτωση, «απλώς», η ένταση της εκμετάλλευσης βρίσκεται στα ύψη.
Η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων δεν έχει πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Η ανισότητα που χαρακτηρίζει τον κόσμο μας αποτυπώνεται και στο κορυφαίο ζήτημα της εποχής μας, την κλιματική κρίση. Έτσι, το 50% των παγκόσμιων εκπομπών των αερίων θερμοκηπίου οφείλεται στο πλουσιότερο 10% του πλανητικού πληθυσμού, ενώ το φτωχότερο 50% οφείλεται για το 3% των εκπομπών. Με άλλα λόγια, η παραγωγή και η κατανάλωση για τις ανώτερες τάξεις είναι η κύρια αιτία των οικολογικών κινδύνων και όχι ο άνθρωπος γενικώς και αορίστως.
Όλα αυτά μας οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η ελεύθερη αγορά δεν είναι η λύση αλλά η αιτία του προβλήματος. Ότι η εκμετάλλευση υπάρχει. Ότι αν δεν μιλάμε για αυτήν, όχι απλώς δεν είμαστε πιο μοντέρνοι αλλά συμβάλλουμε στο να αυξηθεί. Αντίθετα, αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό πρώτο βήμα στο να τον αλλάξουμε.
Πηγή: news247.gr
Σιωνιστική – αντικομουνιστική προπαγάνδα σε Ε/Γ – Ο/Γ πλοίο που ταυτίζει τους κομμουνιστές με τους τρομοκράτες! - Δήλωση του Προέδρου της ΠΕΝΕΝ.
Η ΠΕΝΕΝ καταδικάζει την χυδαία αντικομουνιστική προπαγάνδα που έλαβε χώρα στο «SUPERFAST I» της Ναυτιλιακής «Superfast Ferries» στα πλαίσια «αντιτρομοκρατικού σεμιναρίου» που διοργανώθηκε από την εταιρία και ο παραδίδων το σεμινάριο WILFRED COOPERBERG της εταιρίας «JK Security».
Ο εν λόγω σιωνιστής – προπαγανδιστής έχει προϋπηρεσία 14 χρόνια απασχολούμενος ως υπεύθυνος ασφάλειας στην ισραηλινή αεροπορική εταιρία «EL AL» και στην ισραηλινή κρατική Ναυτιλιακή «ZIM», ενώ έως το 2018 ήταν υπεύθυνος σε θέματα ασφαλείας της ισραηλινής κοινότητας Αθήνας!
Επίσης είναι συνεργάτης της ίδιας και άλλων Ακτοπλοϊκών Ναυτιλιακών εταιριών και έτσι τα τελευταία 15 χρόνια μπαινοβγαίνει επίσημα στα πλοία τους...
Η αδίστακτη φασιστική σιωνιστική προπαγάνδα στοχοποιεί τους κομμουνιστές στην χώρα μας επειδή αυτοί είναι στην πρωτοπορία των αγώνων κατά του κράτους – δολοφόνου και της εγκληματικής σφαγής που διεξάγουν ενάντια στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό.
Είναι αυτοί που οργανώνουν καθημερινά σε όλη την χώρα την αλληλεγγύη του λαού μας στην παλαιστινιακή αντίσταση, είναι αυτοί στην πρώτη γραμμή που καταγγέλλουν και καταδικάζουν την εμπλοκή της χώρας μας στην επιχείρηση των σιωνιστών για την εθνοκάθαρση και την γενοκτονία των Παλαιστινίων.
Αυτοί είναι οι μπροστάρηδες που παλεύουν και διεκδικούν την διακοπή οποιασδήποτε συνεργασίας στρατιωτικής πολιτικής και οικονομικής με το βάρβαρο σιωνιστικό καθεστώς.
Αυτά και πολλά ακόμη φαίνεται ότι ενόχλησαν τον προπαγανδιστή των σιωνιστών για να καταφύγει στο χυδαίο αντικομουνιστικό δηλητηριώδες παραλήρημα.
Καλούμε τους Ναυτεργάτες να καταδικάσουν με τον πιο έντονο τρόπο αυτές τις αντικομουνιστικές αθλιότητες.
Απαιτούμε από τη Ναυτιλιακή εταιρία να ξεκαθαρίσει δημόσια την θέση της εάν επικροτεί ή αποδοκιμάζει την ρητορική αντικομουνιστικού μίσους του συνεργάτης της.
Αντώνης Νταλακογεώργος
- Τελευταια
- Δημοφιλή