του Αλέκου Αναγνωστάκη

Το Spiegel αναφερόταν στην Ελλάδα, Ισπανία, Κύπρο, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ιταλία.

Εκεί συμπύκνωνε την εκτίμηση της γερμανικής ελίτ πως η Ιταλία βρίσκεται με έντονα τραπεζικά προβλήματα, αναιμικούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης (γύρο στο 1%) παρά τα χαμηλά επιτόκια και τη σχετικά χαμηλή τιμή πετρελαίου και πως η πολιτική αβεβαιότητα οδηγεί πιθανόν σε πρόωρες εκλογές.

Οι εκλογές έγιναν η πολιτική αβεβαιότητα όμως παραμένει.

Η Ιταλία φυσικά δεν είναι Ελλάδα. Παρά την κατά 20% μείωση της βιομηχανίας της λόγω της κρίσης και την απώλεια 800.000 θέσεων εργασίας σε αυτήν, η Ιταλία παραμένει η δεύτερη μεγαλύτερη βιομηχανική χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η έβδομη παγκόσμια.

Το ΑΕΠ της ανέρχεται στα 1,850 τρισ. δολάρια (2017), δέκα φορές πάνω της Ελλάδας. Η Ιταλία αποτελεί όχι απλά την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, μετά την Γερμανία και Γαλλία, αλλά μία υπερδύναμη από πολλές απόψεις.

Είναι η δωδέκατη χώρα σε στρατιωτική ισχύ με δική της αυτοκινητοβιομηχανία, αμυντική βιομηχανία, τράπεζες με παγκόσμιο ρόλο, σημαντικότατες εταιρίες στον χώρο της ένδυσης-υπόδησης, ισχυρό τουρισμό (πέμπτη θέση τουριστικής επισκεψημότητας μετά την Γαλλία, Αμερική, Ισπανία και Κίνα) και γεωργία.

Παράλληλα, όμως διαθέτει υψηλό, σε σχέση με το ΑΕΠ, δημόσιο χρέος (κοντά στο 135%), υψηλότερα από εκεί που βρίσκονταν η Ελλάς στην αρχή της κρίσης, έχει τράπεζες με σημαντικά κόκκινα δάνεια (360 δισ. ευρώ τουλάχιστον), ενώ επίσης οι μικρομεσαίες εταιρίες της έχουν δεχτεί ισχυρό πλήγμα

Οι ιταλικές κυβερνήσεις, παρότι επίσημα δεν έχουν δεχθεί την υπαγωγή σε καθεστώς μνημονίου, εφαρμόζουν σκληρή δημοσιονομική πολιτική, με συνεχόμενες περικοπές κοινωνικών υπηρεσιών, αύξηση φόρων, περιορισμό συντάξεων και δαπανών για την υγεία με αποτέλεσμα πάνω από το 30% των Ιταλών να κινδυνεύει να βρεθεί κάτω από το όριο της φτώχειας.

Άλλο όμως αυτό και άλλο η βίαιη και μαζική φτωχοποίηση που οδηγεί σε ραγδαίες και επώδυνες ανακατατάξεις ακόμη και για μερίδες του ιταλικού κεφαλαίου.

Η γερμανική ηγεσία και οι σύμμαχοι της (Ολλανδία, Λουξεμβούργο) το γερμανικό κεφάλαιο, οι σύμμαχοι του και οι κυβερνήσεις του, επιχειρούν, σε αυτήν ακριβώς τη δυναμική κατάσταση, να πετύχουν εκείνο που δεν κατάφερε η Γερμανική πολεμική μηχανή στον Β' παγκόσμιο πόλεμο.

Με πολιορκητικό κριό το νόμισμα, δηλαδή το πολιτικό εργαλείο ευρώ, και με αφορμή τα κριτήρια σταθερότητας, προωθούν αμείλικτα την πολιτική του πλήρη ελέγχου του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα και αποδυνάμωσης του ενδοευρωπαϊκού ανταγωνισμού εξασφαλίζοντας όχι απλά την ηγεμονία αλλά την οικονομική και πολιτική κυριαρχία.

Αυτό το σκοπό υπηρετεί η πολιτική της ελεγχόμενης φτωχοποίησης του Νότου ( ακόμη και της Ιταλίας) και ο έλεγχος, δι αυτής, του τραπεζικού τομέα και των μεγάλων βιομηχανιών.

Ο αιώνιος νόμος του καπιταλισμού, ο ανταγωνισμός, σε παροξυσμό.

Ήδη από το Νοέμβρη του 2016 ο David Folkerts-Landau, διευθυντής του τμήματος οικονομικών αναλύσεων της Γερμανικής υπερτράπεζας Deutsche Bank, τόνιζε σε συνέντευξη του πως η Ιταλία πρέπει να προχωρήσει σε ραγδαία μείωση μισθών, και να το κάνει κάθε χρόνο, για ορισμένα χρόνια και για χάρη της σταθερότητας της ΟΝΕ. Ό,τι δηλαδή ακριβώς έγινε και στην ελληνική περίπτωση όπου στα χρόνια των μνημονίων οποιαδήποτε εξέλιξη που αμφισβητούσε την παντοκρατορία του γερμανικού κεφαλαίου και των συμμάχων του, όπως το δημοψήφισμα του ΓΑΠ ή η έξοδος στις αγορές του Σαμαρά, ή η διαπραγμάτευση σε Γιουρογκρουπ (επί Βαρουφάκη) χτυπήθηκε αλύπητα.

Το ίδιο επιχειρείται στην Ιταλία. Σε κάθε χτύπημα βρίσκονται εθελοντές, το ντόπιο κεφάλαιο που εξασφαλίζει μια πλεγματώδη, ανισότιμη, αλλά όχι αμελητέα, εταιρική σχέση με τον εισβολέα και τα πολιτικά παρελκόμενα που το υπηρετούν όπως η κυβέρνηση Τσίπρα στην Ελλάδα.

Η πολιτική αυτή όμως οδηγεί σε υποβάθμιση του καπιταλιστικού σχηματισμού στον οποίο προωθείται με παράλληλη εκτίναξη της ανισότητας αλλά και ανισομέρειας ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου και σε ύφεση διάρκειας.

Η  ιταλική αστική τάξη, το ιταλικό κεφάλαιο, οικονομικά, ιστορικά και πολιτικά δεν είναι σαν το ελληνικό και το εργατικό κίνημα δεν βρίσκεται στη σημερινή υποχώρηση του ελληνικού. Η διαμάχη επομένως θα είναι σκληρή, με ανακωχές και αντεπιθέσεις και αβέβαια αποτελέσματα. Αυτά είναι και η βάση αντίδρασης στα σχέδια του Βορρά μερίδων του αστικού ιταλικού πολιτικού κόσμου.

Με γερμανική σκληρότητα και ο Ιταλός πρόεδρος Ματαρέλα αρνήθηκε να διορίσει τον ευρωσκεπτικιστή οικονομολόγο Πάολο Σαβόνα, 81 ετών, ως επικεφαλή του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών.

Ο Ματαρέλα κάλεσε το πρωί της Δευτέρας στο προεδρικό μέγαρο τον οικονομολόγο Κάρλο Κοταρέλι, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πιθανότατα για να του αναθέσει τον σχηματισμό «κυβέρνησης του προέδρου» που θα αναλάβει την οργάνωση των νέων εκλογών.

Η προεκλογική εκστρατεία στην Ιταλία λοιπόν όχι μόνο δεν τελείωσε αλλά φαίνεται πως αρχίζει τώρα και προβλέπεται σκληρή. «Il palazzo contre la piazza», «τα παλάτια της εξουσίας κόντρα στο δρόμο» αυτό θα είναι το μότο της επερχόμενης πολιτικής διαμάχης σημειώνουν Ιταλοί αναλυτές.

«Μείνετε στο πλευρό μας, έχουν εναντίον μας ανθρώπους στους επάνω ορόφους, αλλά και πολλούς άλλους που μας υποστηρίζουν», είπε απευθυνόμενος στους υποστηρικτές του ο επικεφαλής του Κινήματος των 5 Αστέρων, Λουίτζι Ντι Μάιο, που χαρακτήρισε «ακατανόητη» την άρνηση του προέδρου απευθυνόμενος στους του.

 «Είτε μπορούμε να εργασθούμε καλά για να ξαναδώσουμε ένα μέλλον στην χώρα αυτή και στα παιδιά μας ή τότε στην δημοκρατία, εάν είμαστε ακόμη σε δημοκρατία, δεν υπάρχει παρά ένα πράγμα για να γίνει: να δώσουμε τον λόγο στους Ιταλούς», δήλωσε ο αρχηγός της ακροδεξιάς Λίγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι πριν ακόμη ο παραιτηθείς προτεινόμενος πρωθυπουργός Κόντε καταθέσει την εντολή.

«Εάν ένας υπουργός ενοχλεί τις ισχυρές εξουσίες που μάς κατάσφαξαν, υπογραμμίζει ο Σαλβίνι, αυτό σημαίνει ότι είναι ένας καλός υπουργός». Ειρωνεία της Ιστορίας…

Η ακροδεξιά αναρωτιέται αν υπάρχει Δημοκρατία στην Ιταλία και υπερασπίζεται λεκτικά «το μέλλον των παιδιών μας».

Σε αυτό το φόντο δρουν και τα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς.

Η παρουσίαση της δράσης της και της κατάστασης της απαιτεί φυσικά ξεχωριστή προσέγγιση…

Πηγή: kommon.gr