Στην αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός Ενιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης και όλου του λαού, μαζί με τις πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με έναν τέτοιο αγώνα, το οποίο θα συγκρούεται με την πολιτική του κεφαλαίου, θα υπερασπίζεται το λαό, αμφισβητεί την κυριαρχία της αστικής τάξης και προοπτικά θα διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό αναφέρθηκε στην εισήγηση της η Μαρία Σουάνη μέλος της Γραμματείας της Κίνησης Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας στην εκδήλωση που πραγματοποίησαν από κοινού οι τοπικές οργανώσει; Λευκάδας της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, της ΛΑΕ και της ΚΚ-ΕΑ. Ολόκληρη η εισήγηση της Μαρίας Σουάνη είναι η παρακάτω:
Αγαπητοί σύντροφοι, φίλοι και συναγωνιστές,
Ο καπιταλισμός βιώνει τη μεγαλύτερη, ίσως, κρίση της ιστορίας του. Είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου σε όλες τις μορφές του. Για να την αντιμετωπίσει επιχειρεί μια μεγάλης τάξης καταστροφή κεφαλαίου καταρχήν στις πιο αδύναμες κι εξαρτημένες χώρες κι εκδηλώνει μια πρωτοφανή επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Στη χώρα μας η παραγωγική, η οικονομική, η πολιτική και η στρατιωτική εξάρτηση βάθυνε ποιοτικά και ποσοτικά με το πρόσχημα του χρέους, και απέκτησε νέα χαρακτηριστικά με την πολιτική των μνημονίων.
Η παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώθηκε δραματικά, χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν, η αγροτική παραγωγή αποδιαρθρώνεται και συγκεντροποιείται. Με συνέπεια την εκτίναξη της ανεργίας και την προλεταριοποίηση των αγροτικών και μικρομεσαίων στρωμάτων. Η μετανάστευση του επιστημονικού δυναμικού σε συνδυασμό με την εισροή προσφύγων και οικονομικών μεταναστών 1ο συνιστούν ποιοτική αλλαγή στη σύνθεση της εργατικής τάξης και 2ο Υπονομεύουν την ικανότητα βιομηχανικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, κατατάσσοντάς την σε χώρα φτηνού εργατικού δυναμικού στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Οι εργατικές κατακτήσεις και τα κοινωνικά δικαιώματα κατεδαφίζονται: Άγρια περικοπή μισθών και συντάξεων, αντικατάσταση των ΣΣΕ με ατομικές συμβάσεις, απελευθέρωση των απολύσεων, άγρια φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων, κόκκινα στεγαστικά δάνεια, διαλύουν τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, τις προϋποθέσεις επιβίωσης του λαού. Μετατρέπουν τον εργαζόμενο άνθρωπο σε αναλώσιμο, χωρίς σπίτι και σταθερό τόπο διαμονής, εργασία, ωράριο, αμοιβή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη.
Βιώνουμε καθημερινά την αποδόμηση και εμπορευματοποίηση της Δημόσιας Υγείας, της Δημόσιας Παιδείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας. Τη μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα, όπου όλα θα καθορίζονται από τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των πολυεθνικών. Γι’ αυτό τους παραδίδουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, τις βασικές υποδομές και τους στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας.
Όλα αυτά οργανώθηκαν θαυμάσια και προωθήθηκαν μέσα από την Ε.Ε. τις οδηγίες, τις βίβλους, τις συνθήκες (Μάαστριχτ, Άμστερνταμ, Λισσαβώνα). Μέσα από το συντονισμό με τους «δανειστές», το ΔΝΤ, την Ε.Τ., μέσα από τα μνημόνια οργανώθηκε και εξελίσσεται η λεηλασία του τόπου. Όλος ο ιδρώτας και οι θυσίες του ελληνικού λαού πηγαίνει στις τσέπες των τραπεζιτών, ενώ ντόπια και ξένα συμφέροντα (αλλά και παράσιτα) λυμαίνονται τομείς και κλάδους της οικονομίας με τις ευλογίες και τις επιδοτήσεις του κρατικού προϋπολογισμού.
Προϋπόθεση αλλά και συνέπεια της αντιλαϊκής επίθεσης είναι η απίσχναση της τυπικής αστικής δημοκρατίας σε κοινοβουλευτικό, εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο. Έτσι είδαμε μνημόνια και άλλους αντισυνταγματικούς νόμους να περνούν με διαδικασίες fasttruck, προβοκάτσιες, απολύσεις για συμμετοχή σε απεργίες, καταστολή στις διαδηλώσεις, μέχρι κι επιστράτευση γερμανικών σωμάτων ασφαλείας, για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό λαό. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την εξαθλίωση και την εθνική ταπείνωση, αποτελούν το πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη του φασισμού.
Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα έχει εκδηλωθεί με ιδιαίτερη ένταση στην ευρύτερη περιοχή. ΗΠΑ και Ε.Ε. παρεμβαίνουν άμεσα στη διαμόρφωση κυβερνήσεων (Ουκρανία, Αραβική Άνοιξη). Εξαπολύουν πολέμους για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων. Βομβάρδισαν και βομβαρδίζουν: Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Συρία. Με το πρόσχημα των προσφύγων η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε τη συνδιαχείριση του Αιγαίου με το ΝΑΤΟ και την Τουρκία, επιταχύνοντας τη μετατροπή του σε γκρίζα ζώνη. Η συμφωνία Ε.Ε. και Τουρκίας αφήνει ανοιχτή τη δυνατότητα υποστήριξης και προώθησης επεμβάσεων του ΝΑΤΟ στη Συρία.
Αυτή είναι η πραγματική μετάφραση στα ελληνικά όλα της προπαγάνδας των πολιτικών κομμάτων, των σοφών, και των φωτισμένων δημοσιογράφων, για τα πλεονεκτήματα της συμμετοχής της χώρας στην ιμπεριαλιστική ληστοσυμμορία. Αυτό που ζούμε είναι η ακριβής μετάφραση των στόχων για «αειφόρο ανάπτυξη», «4 ελευθερίες: ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου, αγαθών, υπηρεσιών και προσώπων (αυτοί είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες)», «διασφάλιση των συνόρων της χώρας», «διασφάλιση της δημοκρατίας». Μέσα στην Ε.Ε. διέξοδος και προοπτική για το λαό δεν υπάρχει.
Τα αστικά κόμματα της χώρας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ οργάνωσαν για λογαριασμό της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, των «δανειστών», του μεγάλου κεφαλαίου: τη διάλυση των παραγωγικών, δομών το χτύπημα των εργατικών κατακτήσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων, την προώθηση του συνόλου της πολιτικής της ΕΕ, την εφαρμογή των μνημονίων.
Ο λαός ενστικτωδώς αντέδρασε: στις πλατείες, με πολιτικές απεργίες, μέσα από τεράστιες διαδηλώσεις, με την άρνηση να πληρώσει τα χαράτσια. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και μετά Παπαδήμου έπεσαν κάτω από την λαϊκή αγανάκτηση. Τα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, ΝΔ, που έφεραν στη χώρα τα μνημόνια, διαλύθηκαν ή από-μαζικοποιήθηκαν σημαντικά. Πολιτική κορύφωση της λαϊκής αντίδρασης ήταν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, όπου είχε απέναντι το σύνολο της αστικής τάξης και των κομμάτων της βουλής – με εξαίρεση τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ-, το διεθνή παράγοντα συσπειρωμένο κι εκβιαστικό, και τα capitalcontrolσε ισχύ.
Γιατί οι αγώνες που εκδηλώθηκαν δεν μπόρεσαν να αναχαιτίσουν την επίθεση κυβέρνησης κι ΕΕ;
Γιατί το εργατικό λαϊκό κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο, ασύνταχτο και σε μεγάλη αδυναμία.
Οι εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις γεμάτες αμαρτίες, τρωτά, δυσλειτουργίες που γέννησε ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός. Οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ- ΔΑΚΕ- ΑΠ (ΜΕΤΑ-ΕΜΕΙΣ), παρά τις μεταξύ τους διαφορές, έδωσαν ευρωενωσιακό προσανατολισμό και καθιέρωσαν το συμμετοχικό συνδικαλισμό, τον κοινωνικό διάλογο των εταίρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σήμερα, στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ τόσο ο πρόεδρός της όσο και ο εκπρόσωπος της ΔΑΚΕ αναμάσησαν τα περί «μετάβασης του αναπτυξιακού μοντέλου της Ε.Ε. προς την αειφόρο πράσινη ανάπτυξη», τα περί «επαναπροσδιορισμού του ρόλου της ΕΚΤ», για «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο», για «νέα στρατηγική απασχόλησης, ώστε αυτή να παραμείνει η βάση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου», για «διατηρήσιμη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας που προϋποθέτει αύξηση της παραγωγικότητας και των παραγωγικών επενδύσεων». Ο εκφυλισμός και η διαφθορά του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος πήρε σήμερα πρωτοφανείς διαστάσεις. Παράλληλα με τα ενδοτικά πλαίσια διεκδίκησης και τις εκφυλιστικές πρακτικές καλλιέργησαν τον κοινωνικό αυτοματισμό, τις ενδοεργατικές αντιπαραθέσεις.
Οι ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση επιμερίζονται και στο ΠΑΜΕ. Δεν είναι το αντίδοτο στις κίτρινες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Γιατί είναι οργάνωση κορυφών, ελέγχεται με ακραίο συγκεντρωτικό τρόπο από το ΚΚΕ, διαχωρίζεται από το υπόλοιπο κίνημα, κάνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες. Αρνείται τη συσπείρωση πάνω στα προβλήματα στη βάση ενός προωθητικού ριζοσπαστικού πλαισίου στόχων , θέτει το πλαίσιο της λαϊκής συμμαχίας-εξουσίας και τους κομματικούς στόχους στο σύνολό τους ως προϋπόθεση για τη συσπείρωση δυνάμεων. Η συγκεκριμένη δράση του ΠΑΜΕ αποκομμουνιστοποιεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, εμποδίζει την αλληλεπίδραση των κομμουνιστών με τις εργαζόμενες μάζες. Στερεί έτσι το οξυγόνο από τους κομμουνιστές και παραδίδει τους εργαζόμενους έρμαια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και στις αστικές αντιλήψεις.
Με το πρόσχημα ότι ο καπιταλισμός με ή χωρίς μνημόνια τα ίδια μέτρα παίρνει, άφησε στο απυρόβλητο τα μνημόνια που είναι η αιχμή του δόρατος του κεφαλαίου ενάντια στους εργάτες κι ολόκληρο το λαό. Άλλοτε αρνείται τη συγκεκριμενοποίηση διεκδικητικού πλαισίου, εφόσον εντός του συστήματος δεν μπορούν να δοθούν ουσιώδεις λύσεις. Το ίδιο εύκολα πέφτει στην αντίθετη πλευρά: το 2009 προσδιόριζε τις ανάγκες βιοπορισμού του εργάτη στα 1.400 € κατώτερο μισθό και στα 1120 € κατώτερη σύνταξη, έξι χρόνια μετά διαμορφώνει το αίτημα σε 751 € κατώτερο μισθό και 600 € κατώτερη σύνταξη.
Με αυτές τις πρακτικές που απογοητεύουν και εξοργίζουν, όχι μόνο ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος δεν γίνεται, αλλά αντίθετα μεγαλώνει η αναξιοπιστία και η αποδόμησή του.
Η κατάσταση στο οργανωμένο κίνημα της εργατικής τάξης, εμφανίστηκε και στις οργανώσεις των κοινωνικών της συμμάχων, στα στρώματα και στα κινήματα από τα οποία αντλεί δυνάμεις ή αντικειμενικά μπορεί να συμπορευτεί μαζί τους. Το κίνημα των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, το κίνημα της νεολαίας ή των γυναικών παρουσιάζουν την ίδια ή και χειρότερη γραφειοκρατικοποίηση, αποδιοργάνωση και υποχώρηση. Ποτέ το λαϊκό κίνημα δεν βρέθηκε στην κατάσταση που είναι σήμερα, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις στην πολιτική της αστικής τάξης, παρά το γεγονός ότι τα αυθόρμητα ξεσπάσματα του δημιούργησαν την ελπίδα αναγέννησής του και οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν όσο ποτέ άλλοτε γι’ αυτό.
Ο εργαζόμενος λαός δεν οργανώθηκε και δεν καθοδηγήθηκε πολιτικά σε επίπεδο στόχων, τακτικής, συντονισμού. Δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την εφαρμογή των μνημονίων και να αμφισβητήσει την κυρίαρχη πολιτική, όχι γιατί τα αστικά κόμματα και το πολιτικό σύστημα ήταν παντοδύναμα, αλλά γιατί η πολιτική πρωτοπορία του δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής, και να διαμορφώσει ένα σχέδιο δράσης στην κατεύθυνση της εξόδου από την κρίση υπέρ του λαού και βαθιές ανατροπές στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Τα πολιτικά κόμματα που αναφέρονται στο εργατικό κίνημα δεν εργάστηκαν για να συγκροτηθεί μια πλατιά συσπείρωση της εργατικής τάξης και των μισθωτών στρωμάτων η οποία σε συμμαχία με τα πιο φτωχά μικροαστικά στρώματα να αντιπαρατεθεί στα μνημόνια, και στο σύνολο της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων και της Ε.Ε.
Το πολιτικό έλλειμμα της αριστεράς απέναντι στο λαό παραμένει και μεγαλώνει. Η έλλειψη και η αναγκαιότητα ενός πρωτοπόρου κόμματος και μιας πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας είναι εμφανής όσο ποτέ άλλοτε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχικά χαιρέτησε κι εντάχθηκε στα κινήματα που αναπτύχθηκαν και στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, όμως στην πορεία του ως αντιπολίτευση κεντράρισε κυρίως στις κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις. Έπαιξε τελικά ανασχετικό ρόλο γιατί έκρυψε τους πραγματικούς ενόχους, αποπροσανατόλισε από τις αιτίες των προβλημάτων. Καλλιέργησε συνειδητά ψευδαισθήσεις, ότι χέρι-χέρι με τις ΗΠΑ, με την ΕΕ, με τον ιμπεριαλισμό σε όλες τις εκφράσεις του, θα έλυνε εύκολα κι ανώδυνα όλα τα μεγάλα προβλήματα του λαού. Κατόρθωσε να εγκλωβίσει έτσι μέσα στα πλαίσια του συστήματος τις λαϊκές αντιδράσεις. Κι όταν με το δημοψήφισμα χάλασε η σούπα, έκανε στροφή και χωρίς κανένα πλέον πρόσχημα ανέλαβε να συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με νέα αντιδραστικότερα μνημόνια.
Το ΚΚΕ αρνήθηκε τον ιστορικό του ρόλο να μαζικοποιήσει και να δώσει το σωστό περιεχόμενο στις αυθόρμητες κινητοποιήσεις, να τις καθοδηγήσει, να τις προστατεύσει και να οργανώσει στη βάση τους την καθολική αντίσταση, ένα πλατύ μαχητικό κι αποτελεσματικό εργατικό - λαϊκό μέτωπο. Αντίθετα στράφηκε ενάντιο στις πρώτες μαζικότατες λαϊκές αντιδράσεις στις πλατείες. Αντί να μετακυλήσει οργανωμένα και να γενικεύσει την αντίσταση που εκδηλώθηκε στις γειτονιές με τα χαράτσια, απομόνωσε τις δυνάμεις του μέσα στις δικές του κλειστές λαϊκές επιτροπές κι υπονόμευσε έτσι το συντονισμό και την κοινή δράση με στόχο την υπεράσπιση της ζωής του λαού. Στο συνδικαλιστικό κίνημα η τακτική της απομόνωσης και της διάσπασης στις εκδηλώσεις της πάλης κυριάρχησαν.
Στο επίπεδο των πολιτικών θέσεων με το πρόσχημα ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί πια να αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα προς όφελος της εργατικής τάξης κι όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό, υπονομεύει την ταξική πάλη σε κομβικά ζητήματα. Η αποδέσμευση από την ΕΕ μετατίθεται στη λαϊκή εξουσία. Η Ελλάδα θεωρείται ιμπεριαλιστική χώρα, συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα πάλης για εθνική ανεξαρτησία. Το αίτημα της εθνικοποίησης στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων θεωρείται οπορτουνιστικό (εφόσον είτε κρατικές είτε ιδιωτικές στον καπιταλισμό υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου) και μετατρέπεται σε κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων στο σοσιαλισμό. Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής του Πόντιου Πιλάτου ήταν η στάση του στο δημοψήφισμα όπου έφτασε στο σημείο της υπεράσπισης της παραμονής στην Ευρωζώνη ακόμη και με τίμημα νέο μνημόνιο.
Πνιγμένο στο σεχταρισμό, δεν μπορεί και δεν θέλει να δώσει λύση και να σταθεί στο ύψος που οι καιροί απαιτούν. Ακόμη και την ιστορία του παραφράζει για να μειώσει στα μέλη του την απαίτηση να ηγηθεί σε ένα σύγχρονο ΕΑΜ.
Είναι κατά τη γνώμη μας πασίδηλη η ανάγκη ενός Κομμουνιστικό Κόμμα, ικανού στη βάση της θεωρίας του μαρξισμού λενινισμού, πλούσιου από την ιστορική εμπειρία των αγώνων του ελληνικού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, που θα πρωτοστατήσει στην οργάνωση της πολιτικής βάσης και στην ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που θα δώσει μέλλον και προοπτική στο σοσιαλισμό. Η συμβολή σε αυτή την υπόθεση θεωρούμε ότι είναι ένα κεντρικό καθήκον της ΚΚΕΑ.
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να συμβιβαστούμε και να μάθουμε να ζούμε με την κρίση, γιατί η κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι σύμφυτο στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, επομένως είναι γνωστός και ορατός ο αίτιος και επίσης γνωστές και οι κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις που τον στηρίζουν αλλά και εκείνες που χρεώνονται το ιστορικό καθήκον να τον εξαλείψουν. Η ανησυχία και ο προβληματισμός των κομμουνιστών και των αριστερών ανθρώπων που αναζητούν διέξοδο, πρέπει να βρουν μια βάση και να γίνουν δράση.
Έχουμε ευθύνη, σε ένα πρώτο άμεσο επίπεδο, να δημιουργήσουμε σε πολιτικό επίπεδο ένα μίνιμουμ συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ των δυνάμεων που αγωνίζονται εναντίον του μνημονίου, της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ, αλλά και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Μόνο στη βάση μιας τέτοιας σύμπνοιας και πολιτικής συνεργασίας μπορεί να αναπτυχθεί ένα ισχυρό εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα αμφισβητήσει τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και στην πορεία την αστική κυριαρχία.
Το εργατικό και το λαϊκό κίνημα πρέπει κατά τη γνώμη μας να έχει ενιαίο χαρακτήρα που ενώνει όλους τους εργαζόμενους, χωρίς ιδεολογικούς, πολιτικούς ή άλλους αποκλεισμούς. Με άξονα τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, οι οποίες πρέπει να αποτινάξουν από την ηγεσία τους την κίτρινη εργατική γραφειοκρατία.
Μέτωπο που θα αγωνιστεί για την έξοδο από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Ουσιαστικές πλευρές του προγράμματος αυτού πρέπει να είναι η κατάργηση της άγριας λιτότητας και των μνημονίων που την στηρίζουν, η άρνηση πληρωμής του χρέους, ένα ευρύ πρόγραμμα παρεμβάσεων στην οικονομία, όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, θέσπιση του εργατικού ελέγχου στις ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις, ριζική φορολογική μεταρρύθμιση μέσω της οποίας θα μεταφερθούν τα φορολογικά βάρη στις μεγάλες επιχειρήσεις, τους εφοπλιστές και την μεγάλη ακίνητη περιουσία, διασφάλιση της δωρεάν και του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας, της Υγείας, την Κοινωνικής Πρόνοιας και της Κοινωνικής Ασφάλισης, τομείς στους οποίους θα απαγορευτεί κάθε μορφής επιχειρηματική δράση, το σταμάτημα των ληστρικών πολέμων στην περιοχή. Είμαστε βαθιά πεπεισμένοι, ότι μέσα στο άντρο αυτό των πολυεθνικών εταιριών που καταληστεύουν τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά και τους λαούς όλης της υφηλίου, ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να δει άσπρη ημέρα. Τασσόμαστε υπέρτης άνευ όρων αποδέσμευσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της χώρας.
Σε αυτό το πλαίσιο θα επιδιώξει να χτίσει τις κοινωνικές συμμαχίες με όλα τα στρώματα που πλήττονται από την κρίση (μικρομεσαίους, φτωχούς αγρότες, επιστήμονες, κλπ), να συσπειρώσει όλο το λαό. Να συνδέσει και να συντονίσει το κίνημα με παλλαϊκές επιτροπές σε κάθε γειτονιά-χωριό-σχολείο για την αντιμετώπιση της επίθεσης του κεφαλαίου στη ζωή του λαού, χωρίς ιδεολογικές περιχαρακώσεις και υγειονομικές ζώνες. Με άμεσο στόχο: α) να μην πεινάσει ο λαός, β) κανένα σπίτι να μην κατασχεθεί, γ) να μη στερηθεί ο λαός την πρόσβαση στο νερό, το ρεύμα, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Ο χαρακτήρας αυτού του μετώπου δεν μπορεί να είναι μόνο αντιμνημονιακός, γιατί κάτι τέτοιο περιορίζει πολύ την προοπτική που το κίνημα μπορεί να δώσει. Από την άλλη δεν πρέπει να είναι η βάση της διαμόρφωσής του μόνο η αντικαπιταλιστική πάλη και ο σοσιαλισμός, γιατί στενεύει έτσι πολύ το εύρος της συσπείρωσης και απευθύνεται μόνο στην πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Καταληκτικά προτείνουμε Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης και όλου του λαού, μαζί με τις πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με έναν τέτοιο αγώνα, το οποίο συγκρούεται με την πολιτική του κεφαλαίου, υπερασπίζεται το λαό, αμφισβητεί την κυριαρχία της αστικής τάξης και προοπτικά διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό.
ΠΗΓΗ: ergatikosagwnas.gr
- Τελευταια
- Δημοφιλή