Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Κυριακή, 11 Ιουνίου 2017 16:35

Χρέος: ενάντια στην «αιώνια» λιτότητα, στάση πληρωμών - διαγραφή

Γράφτηκε από τον

xreos_0.jpg

Όπως το 2010, έτσι και τώρα, δεν υπάρχει κανένα «αντικειμενικό» όριο για την περιβόητη «βιωσιμότητα».

Στα χρό­νια της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, δύο φορές το κρα­τι­κό χρέος ήρθε με τόση δύ­να­μη στην πο­λι­τι­κή επι­και­ρό­τη­τα, κα­θο­ρί­ζο­ντας τις εξε­λί­ξεις. Η πρώτη, ήταν η άνοι­ξη του 2010, όταν η κρίση χρέ­ους κλι­μα­κώ­θη­κε οδη­γώ­ντας στην υπο­γρα­φή του πρώ­του μνη­μο­νί­ου στις 10 Μαΐου του ίδιου έτους. Η δεύ­τε­ρη είναι τώρα, που με αφορ­μή τη λε­γό­με­νη «ρύθ­μι­ση» του χρέ­ους (έχει εγκα­τα­λει­φθεί πλέον όχι μόνο ο όρος «κού­ρε­μα» αλλά και ο όρος «ελά­φρυν­ση…), έχουν ανοί­ξει όλα τα σε­νά­ρια για το μα­κρο­χρό­νιο πλαί­σιο διε­θνούς δια­χεί­ρι­σης της ελ­λη­νι­κής χρε­ο­κο­πί­ας.

Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση, ένας ορυ­μα­γδός προ­πα­γάν­δας και πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης από το φθι­νό­πω­ρο του 2009 και ύστε­ρα επι­δί­ω­ξε να πεί­σει τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις ότι η κρίση χρέ­ους ήταν «αντι­κει­με­νι­κή», ότι οφει­λό­ταν στο «σπά­τα­λο Δη­μό­σιο», ότι ευ­θυ­νό­ταν γι’ αυτήν το γε­γο­νός ότι «οι Έλ­λη­νες έζη­σαν πάνω απ’ τις δυ­νά­μεις τους», κι ότι το μνη­μό­νιο με τη συμ­με­το­χή του ΔΝΤ ήταν η μόνη λύση αλλά και έκ­φρα­ση «αλ­λη­λεγ­γύ­ης» εκ μέ­ρους των Ευ­ρω­παί­ων «συμ­μά­χων».    

Στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, σή­με­ρα, ένας ορυ­μα­γδός προ­πα­γάν­δας και πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης θέλει να μας πεί­σει ότι η «ρύθ­μι­ση» του χρέ­ους είναι ξανά υπο­χρε­ω­τι­κή, έκ­φρα­ση ξανά της «αλ­λη­λεγ­γύ­ης» των συμ­μά­χων, κάτι σαν «δω­ρά­κι» για τις θυ­σί­ες των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων της Ελ­λά­δας, που ανοί­γει το δρόμο για την ανά­πτυ­ξη και την έξοδο από τα μνη­μό­νια. Όμως -φευ!- υπάρ­χει ένας «κακός» που χα­λά­ει τη δου­λειά, ο Βόλφ­γκανγκ Σόι­μπλε, ένα­ντι του οποί­ου μά­χε­ται απε­γνω­σμέ­να η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ.

Το 2010, η πόρτα ει­σό­δου στο κο­λα­στή­ριο του μνη­μο­νί­ου έγρα­φε πάνω της «χρέος». Το 2017-18, η πόρτα ει­σό­δου στο επι­μη­κυ­μέ­νο ως το 2060 (!) «αί­θριο» του νέου υπερ­μνη­μο­νί­ου λι­τό­τη­τας, γρά­φει ξανά χρέος.

 
Από την απάτη
της «αλ­λη­λεγ­γύ­ης»…

Τα παι­χνί­δια της αστι­κής προ­πα­γάν­δας διέ­πο­νται βέ­βαια από τον κα­νό­να της στρέ­βλω­σης, ακόμη και της αντι­στρο­φής των εν­νοιών. Το 2010, με την επι­βο­λή του πρώ­του μνη­μο­νί­ου, η μόνη πραγ­μα­τι­κή αλ­λη­λεγ­γύη που υπήρ­ξε ήταν με­τα­ξύ των εκ­προ­σώ­πων των διε­θνών το­κο­γλύ­φων (ΔΝΤ, όρ­γα­να της Ε.Ε. και της Ευ­ρω­ζώ­νης) και των ίδιων των το­κο­γλύ­φων (τρά­πε­ζες, funds κ.λπ.).

Όπως μας έχει δι­δά­ξει η Ιστο­ρία, δεν αρκεί ένα υψηλό χρέος για να έχου­με ανοι­χτή κρίση χρέ­ους και χρε­ο­κο­πία μιας χώρας. Το ελ­λη­νι­κό κρα­τι­κό χρέος κυ­μαι­νό­ταν περί το 97 και 107% του ΑΕΠ για μια μακρά χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο, από το 1992 μέχρι και το 2007, χωρίς νε εγερ­θεί ζή­τη­μα χρε­ο­κο­πί­ας και διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κού ελέγ­χου. Τι συ­νέ­βη μετά το 2007 που άλ­λα­ξε τα δε­δο­μέ­να; Όλοι γνω­ρί­ζου­με: ξέ­σπα­σε η διε­θνής κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης με «επί­κε­ντρο» τις τρά­πε­ζες και γε­νι­κό­τε­ρα το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό τομέα.  Η ιστο­ρία όλων των χρε­ο­κο­πιών στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πε­ρι­φέ­ρεια, από το 18ο αιώνα ήδη, δεί­χνει ότι στις με­γά­λες χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές κρί­σεις στα κέ­ντρα του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού, οι το­κο­γλύ­φοι που επέν­δυαν (δη­λα­δή κερ­δο­σκο­πού­σαν) στο κρα­τι­κό χρέος αντι­δρού­σαν με τον ίδιο, πα­νο­μοιό­τυ­πο τρόπο: αρ­χι­κά αρ­νού­νταν να συ­νε­χί­σουν τη χρη­μα­το­δό­τη­ση του χρέ­ους οδη­γώ­ντας τη χώρα με υψηλό χρέος στη χρε­ο­κο­πία και στη συ­νέ­χεια ζη­τού­σαν από τα ισχυ­ρά κράτη και πιο πρό­σφα­τα από τους διε­θνείς κα­πι­τα­λι­στι­κούς θε­σμούς να εγ­γυ­η­θούν τις επεν­δύ­σεις τους επι­βάλ­λο­ντας μα­κρο­χρό­νια και σκλη­ρή ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­τρο­πεία.

Το ίδιο ακρι­βώς συ­νέ­βη με την Ελ­λά­δα το 2010: οι αγο­ρές έκλει­σαν την πόρτα στο ελ­λη­νι­κό κρά­τος αρ­νού­με­νες να συ­νε­χί­σουν τη χρη­μα­το­δό­τη­ση ενός χρέ­ους που ήταν σε επί­πε­δα λίγο πάνω από το 100% του ΑΕΠ επί μία δε­κα­πε­ντα­ε­τία! Ύστε­ρα επε­νέ­βη­σαν οι εγ­γυ­η­τές των διε­θνών το­κο­γλύ­φων (ΔΝΤ και όρ­γα­να της Ε.Ε. και της Ευ­ρω­ζώ­νης) για να επι­βά­λουν τα μνη­μό­νια και έναν επα­χθή διε­θνή οι­κο­νο­μι­κό έλεγ­χο, για να δια­σώ­σουν τις επεν­δύ­σεις των το­κο­γλύ­φων. Πρώτα απ’ όλα, των γερ­μα­νι­κών, γαλ­λι­κών και άλλων ευ­ρω­παϊ­κών τρα­πε­ζών, που για τη σω­τη­ρία τους, έπρε­πε να σω­θούν και οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες – όλα με μια γι­γά­ντια με­τα­βί­βα­ση κοι­νω­νι­κού πλού­του από τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις στην ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη και τους διε­θνείς το­κο­γλύ­φους.    

Τόσο «αντι­κει­με­νι­κή» ήταν η ελ­λη­νι­κή χρε­ο­κο­πία του 2010. Αυτό ήταν το πε­ριε­χό­με­νο της «αλ­λη­λεγ­γύ­ης των εταί­ρων και συμ­μά­χων»…

…στην απάτη
της «βιω­σι­μό­τη­τας»

Καθώς η πρώτη φάση του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος ολο­κλη­ρώ­νε­ται με τα μέτρα του τρί­του (Αύ­γου­στος 2015 και του τέ­ταρ­του (Μάιος 2017) μνη­μο­νί­ου, που εκτεί­νο­νται ως το 2022, αλλά και εξαι­τί­ας διε­θνών εξε­λί­ξε­ων που τρο­πο­ποιούν τα δε­δο­μέ­να όσον αφορά τις σχέ­σεις με­τα­ξύ των δα­νει­στών (κυ­ρί­ως με­τα­ξύ ΔΝΤ και Γερ­μα­νί­ας), ήρθε τώρα η ώρα να συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­η­θεί το πλαί­σιο του διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κού ελέγ­χου και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας σε μα­κρο­χρό­νια βάση ώστε οι ιδιώ­τες το­κο­γλύ­φοι να ξα­να­μπούν στο παι­χνί­δι της ανα­χρη­μα­το­δό­τη­σης του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους.

Αυτό είναι το πραγ­μα­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο της έν­νοιας «βιω­σι­μό­τη­τα» του χρέ­ους: εγ­γυώ­με­νοι τη «βιω­σι­μό­τη­τα» του χρέ­ους, οι δα­νει­στές εγ­γυώ­νται τη νέα κερ­δο­σκο­πία πάνω στο ελ­λη­νι­κό χρέος από τη στιγ­μή που η Ελ­λά­δα θα ξα­να­βγεί στις αγο­ρές. Όλη η συ­ζή­τη­ση για τη βιω­σι­μό­τη­τα του χρέ­ους δεν είναι τί­πο­τε άλλο από τη νέα έκ­φρα­ση αλ­λη­λεγ­γύ­ης των δα­νει­στών προς τους το­κο­γλύ­φους. Ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός, «ντο­πα­ρι­σμέ­νος» με τη μνη­μο­νια­κή λε­η­λα­σία εις βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων της Ελ­λά­δας, θα ξα­να­βγεί στις αγο­ρές, και οι διε­θνείς και εγ­χώ­ριοι το­κο­γλύ­φοι θα ξα­να­μπούν στο παι­χνί­δι της κερ­δο­σκο­πί­ας πάνω στο ελ­λη­νι­κό χρέος. Όσο για τους δα­νει­στές κα­θαυ­τούς, θα εγ­γυ­η­θούν για λο­γα­ρια­σμό τους ότι θα πά­ρουν τα λεφτά τους πίσω.

Όπως το 2010, έτσι και τώρα, δεν υπάρ­χει κα­νέ­να «αντι­κει­με­νι­κό» όριο για την πε­ρι­βό­η­τη «βιω­σι­μό­τη­τα». Τα όρια τί­θε­νται όχι από κά­ποια αντι­κει­με­νι­κά οι­κο­νο­μι­κά στοι­χεία, αλλά από τις εντε­λώς υπο­κει­με­νι­κές ανά­γκες των δα­νει­στών να εγ­γυ­η­θούν με­τα­ξύ τους αλλά και προς τους το­κο­γλύ­φους! Από­δει­ξη, ο πα­ρα­λο­γι­σμός με τους υπο­λο­γι­σμούς γύρω από τη «βιω­σι­μό­τη­τα» του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους. Τα «μα­γει­ρεία» των δα­νει­στών κα­μώ­νο­νται πως υπο­λο­γί­ζουν τους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας μέχρι το 2060 (!) ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν πρό­κει­ται παρά για υπο­θέ­σεις ερ­γα­σί­ας εντε­λώς τον αέρα, αφού η έγνοια τους είναι μία: πού θα «κλει­δώ­σουν» τα πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα μέχρι και το 2060, που εγκα­θι­στούν ένα υπερ-μνη­μό­νιο 37 ετών!   

Υπάρ­χει βέ­βαια ένα βα­θύ­τε­ρο, τα­ξι­κό, κρι­τή­ριο της «βιω­σι­μό­τη­τας» και είναι τούτο: να βρε­θεί το βέλ­τι­στο ση­μείο ισορ­ρο­πί­ας όπου η σκλη­ρή λι­τό­τη­τα ενά­ντια στις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις και η το­κο­γλυ­φι­κή λε­η­λα­σία θα εξα­σφα­λί­ζουν τη μα­κρο­χρό­νια απο­δο­τι­κό­τη­τα του «πει­ρά­μα­τος». Να το πούμε αλ­λιώς: βιω­σι­μό­τη­τα ση­μαί­νει να βρε­θεί πόση λι­τό­τη­τα αντέ­χουν όχι οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις στην Ελ­λά­δα αλλά τί πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα αντέ­χει ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός ώστε να είναι «λει­τουρ­γι­κός» για τα κέρδη των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών αλλά και των διε­θνών το­κο­γλύ­φων.

Η κυ­βέρ­νη­ση και
οι μνη­μο­νια­κοί συγ­γε­νείς

Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ πα­ρι­στά­νει τώρα την εξα­πα­τη­μέ­νη, που τάχα οι δα­νει­στές της αρ­νού­νται το υπε­σχη­μέ­νο «δω­ρά­κι». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, εξα­πα­τά η ίδια. Διότι ήταν αυτή που υπέ­γρα­ψε όλα όσα ο Σόι­μπλε υπο­τί­θε­ται ότι επι­βάλ­λει αυ­θαί­ρε­τα:

Στις 12 Ιου­λί­ου 2015, προ­δί­δο­ντας… τους πά­ντες και τα πάντα, υπέ­γρα­ψε στην ευ­ρω­παϊ­κή Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής, ότι θα εκ­πλη­ρώ­σει «πλή­ρως και εγκαί­ρως» όλες τις υπο­χρε­ώ­σεις της προς τους δα­νει­στές και ότι «το Eurogroup είναι έτοι­μο να εκτι­μή­σει, αν χρειά­ζε­ται, πι­θα­νά πρό­σθε­τα μέτρα (εν­δε­χό­με­νες με­γα­λύ­τε­ρες πε­ριό­δους χά­ρι­τος και πλη­ρω­μής) (…)».

Στις 25/5/2016, όπου έκλει­σε η πρώτη αξιο­λό­γη­ση, εκτός από τα γνω­στά «πα­κέ­τα» αντερ­γα­τι­κών μέ­τρων (με­τα­ξύ των οποί­ων και η υπο­θή­κευ­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας), η κυ­βέρ­νη­ση υπέ­γρα­ψε ότι:
• Το ονο­μα­στι­κό «κού­ρε­μα» του χρέ­ους εξαι­ρεί­ται
• Τα με­σο­πρό­θε­σμα μέτρα για το χρέος θα εφαρ­μο­στούν μετά το τέλος του τρέ­χο­ντος προ­γράμ­μα­τος το 2018, με βάση μια νέα ανά­λυ­ση της βιω­σι­μό­τη­τας του χρέ­ους, ό,τι ισχυ­ρί­ζε­ται εκ του ασφα­λούς ο κ. Σόι­μπλε.

Όσο για την πα­λαιο-μνη­μο­νια­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, αυτή πιέ­ζει την κυ­βέρ­νη­ση να «τε­λειώ­νει» με την αξιο­λό­γη­ση για να «μη μπει η χώρα σε πε­ρι­πέ­τειες» και κα­μώ­νε­ται πως η ίδια θα επι­τύγ­χα­νε κα­λύ­τε­ρη συμ­φω­νία. Όσο για τους Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές, δεν κρύ­βουν τη βου­λι­μία τους: θέ­λουν η κυ­βέρ­νη­ση να πε­ρά­σει όπως-όπως και αυτό τον «κάβο», ώστε να συμ­με­τά­σχουν απε­ρί­σπα­στοι στο πλιά­τσι­κο της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και φα­ντά­ζο­νται ότι θα κα­τα­φέ­ρουν παρά τα υψηλά πλε­ο­νά­σμα­τα να συ­νε­χί­σουν στο δρόμο της κερ­δο­φο­ρί­ας χάρη στη συ­ντρι­βή των μι­σθών, των συ­ντά­ξε­ων και των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των.

Στάση πλη­ρω­μών - δια­γρα­φή!

Η στιγ­μή είναι ξανά κομ­βι­κή. Με πρό­σχη­μα τη «ρύθ­μι­ση» του χρέ­ους, όχι μόνο υπο­γρά­φτη­κε ένα νέο μνη­μό­νιο μέχρι και το 2022, αλλά προ­ε­τοι­μά­ζε­ται το πλαί­σιο για «κλεί­δω­μα» της λι­τό­τη­τας και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας μέχρι το 2060, με ένα υπερ-μνη­μό­νιο που υπο­θη­κεύ­ει τη ζωή και των μελ­λο­ντι­κών γε­νιών.  

Ενό­ψει αυτού, η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να πα­ρέμ­βει με όλα τα μέσα, να ανα­λά­βει ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και να ορ­γα­νώ­σει αντι­στά­σεις, προ­βάλ­λο­ντας ξανά τη μόνη απά­ντη­ση που εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων: ενά­ντια στην «αιώ­νια» λι­τό­τη­τα και λε­η­λα­σία, στάση πλη­ρω­μών στο χρέος (τόκοι και χρε­ο­λύ­σια), μη ανα­γνώ­ρι­ση και έλεγ­χος για τον εντο­πι­σμό του επο­νεί­δι­στου - πα­ρά­νο­μου - επα­χθούς χρέ­ους, δια­γρα­φή!

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση απο την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά, Νο 385