Σήμερα: 29/03/2024
Δευτέρα, 04 Ιανουαρίου 2016 00:00

Για το νέο ασφαλιστικό που έρχεται το 2016 και το νεοφιλελεύθερο μέλλον μας

Γράφτηκε από τον

_ΚΟΒΕΙ_ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ.jpg

Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει πως με το νέο ασφαλιστικό νόμο που θα φέρει στη βουλή, τον Ιανουάριο, δεν θα μειωθούν οι κύριες συντάξεις. Εντάξει, να το αποδεχτούμε για την οικονομία της κουβέντας, Aλλά εδώ δεν μας ενδιαφέρει το αν η κυβέρνηση θα εκπληρώσει την πολύ συγκεκριμένη υπόσχεση της, αλλά για το τι είδους μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού θα φέρει στη βουλή. Και αυτό γιατί μπορεί να διαβεβαιώνει κανείς με χίλιους τρόπους κάποιον/α ότι δεν θα μειωθεί το εισόδημα του/της, αλλά ορισμένοι τρόποι εξ αυτών να είναι καθαρά νεοφιλελεύθεροι με μακροπρόθεσμες συνέπειες στην αλλαγή της κοινωνικής ισχύος και στην αναπαραγωγή των εργαζόμενων τάξεων. Ας δούμε όμως κάποια πράγματα λίγο πιο συγκεκριμένα, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζονται από τον ημερήσιο και ηλεκτρονικό τύπο, ελπίζουμε όχι διαστρεβλωμένα.

Η δια­τή­ρη­ση της μέσης σύ­ντα­ξης με κάθε κό­στος

Όταν η κυ­βέρ­νη­ση λέει ότι δεν θα μειώ­σει τις κύ­ριες συ­ντά­ξεις, εν­νο­εί ότι θα επι­χει­ρή­σει το νέο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα να απο­δί­δει τη ση­με­ρι­νή μέση κύρια σύ­ντα­ξη που είναι γύρω στα 800 ευρώ. Οι δα­νει­στές από τη μεριά τους ζη­τούν η «ανα­γκαία» μεί­ω­ση των δα­πα­νών του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος να επα­να­προσ­διο­ρί­σει τη μέση σύ­ντα­ξη στο επί­πε­δο των 600 ευρώ. Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έχει δύο τρό­πους να επι­φέ­ρει την «ανα­γκαία» δη­μο­σιο­νο­μι­κή προ­σαρ­μο­γή που και η ίδια υπο­στη­ρί­ζει, όπως και οι δα­νει­στές: Ή να μειώ­σει το κό­στος του συ­ντα­ξιο­δο­τι­κού συ­στή­μα­τος εφαρ­μό­ζο­ντας αυτό που λέει το «κουαρ­τέ­το των θε­σμών», να μειώ­σει δη­λα­δή τις κύ­ριες συ­ντά­ξεις (εκτός από τις δρα­μα­τι­κές μειώ­σεις στις επι­κου­ρι­κές, στα με­ρί­σμα­τα και τα εφά­παξ) στο επί­πε­δο των 600 ευρώ, ή να στρέ­ψει αλλού την πο­λι­τι­κή προ­σαρ­μο­γής της, σε άλλο ση­μείο του προ­γράμ­μα­τος λι­τό­τη­τας που εφαρ­μό­ζει.

Στη κα­λύ­τε­ρη των δυ­να­τών πε­ρι­πτώ­σε­ων, όταν η κυ­βέρ­νη­ση λέει ότι δεν θα εφαρ­μό­σει νέες μειώ­σεις στις κύ­ριες συ­ντά­ξεις, εν­νο­εί ότι για τους ήδη συ­ντα­ξιού­χους θα εφαρ­μό­σει ένα πρό­γραμ­μα ανα­δια­νο­μής υπέρ των συ­ντά­ξε­ων, αυ­ξά­νο­ντας είτε την φο­ρο­λό­γη­ση των υψη­λών ει­σο­δη­μά­των ή τις ει­σφο­ρές των ερ­γο­δο­τών ή και τα δύο μαζί. Βέ­βαια, κάτι τέ­τοιο θα σή­μαι­νε σφο­δρή σύ­γκρου­ση με τους δα­νει­στές, και εκτός κά­ποιων δη­λώ­σε­ων περί «κόκ­κι­νων γραμ­μών», δεν φαί­νε­ται κά­ποιο σο­βα­ρό σχέ­διο «με­τω­πι­κής» μαζί τους.  Αν πάλι η κυ­βέρ­νη­ση εν­νο­εί ότι δεν θα επι­τρέ­ψει νέες ορι­ζό­ντιες μειώ­σεις συ­ντά­ξε­ων, με έμ­φα­ση στο χα­ρα­κτη­ρι­σμό "ορι­ζό­ντιες", τότε θα πρέ­πει να προσ­διο­ρί­σει τις στο­χευ­μέ­νες μειώ­σεις που είναι απο­φα­σι­σμέ­νη να κάνει. Όμως και πάλι κάτι τέ­τοιο δεν το έχει, μέχρι τώρα, προσ­διο­ρί­σει.

Πά­ντως, είτε έτσι είτε αλ­λιώς,  θα πρέ­πει να ξέρει η κυ­βέρ­νη­ση, από την εμπει­ρία της με την πε­ρί­φη­μη δια­πραγ­μά­τευ­ση, ότι οι γε­νι­κό­τη­τες και οι ασά­φειες δεν απέ­δω­σαν και τόσα πολλά, ως άμυνα, απέ­να­ντι στη σκλη­ρή και με­ρο­λη­πτι­κή τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή των δα­νει­στών. Το αντί­θε­το, οι ασά­φειες οδή­γη­σαν σε κα­τα­στρο­φή όλων των θε­σμών προ­στα­σί­ας των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Η δια­φαι­νό­με­νη δομή του νέου ασφα­λι­στι­κού και το πρό­βλη­μα με τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της με­τά­βα­σης

Αλλά ας υπο­θέ­σου­με ότι κά­ποιου εί­δους «λύση» στο γρίφο: όχι άλλη μεί­ω­ση των υπαρ­χου­σών συ­ντά­ξε­ων – εμ­φα­νής δη­μο­σιο­νο­μι­κή ελά­φρυν­ση, θα προ­κύ­ψει. Υπάρ­χει από κει και πέρα κά­ποιο άλλο θέμα που απα­σχο­λεί την κυ­βέρ­νη­ση; Από ότι φαί­νε­ται όχι. Το ότι θα εφαρ­μό­σει κάτι που μοιά­ζει μορ­φι­κά και πε­ριε­χο­με­νι­κά πολύ με αυτό που είχε προ­τεί­νει τη δε­κα­ε­τία του 90 ο κα­θη­γη­τής Σπρά­ος και λίγο αρ­γό­τε­ρα ο Γιαν­νί­τσης δεν την απα­σχο­λεί και τόσο.

Διότι και τότε τα ίδια πρό­τει­ναν: μια εθνι­κή σύ­ντα­ξη της πεί­νας, που θα πλη­ρω­νό­ταν από φό­ρους, και θα ήταν υπό κρα­τι­κή εγ­γύ­η­ση και πρό­σθε­τα μια ανα­λο­γι­κή σύ­ντα­ξη που θα πλη­ρω­νό­ταν από τα ενο­ποι­η­μέ­να ασφα­λι­στι­κά τα­μεία.  Επί­σης, δεν γνω­ρί­ζα­με ότι η επι­τρο­πή «σοφών» είναι το ερ­γα­λείο μιας υπο­τί­θε­ται αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης για να απο­φα­σί­σει τι θα κάνει με το ασφα­λι­στι­κό! Το μά­θα­με και αυτό, αν και φαί­νε­ται πώς ούτε το ποια θα είναι η μέ­θο­δος και η μορφή της διε­ρεύ­νη­σης της λύσης για το ασφα­λι­στι­κό απα­σχό­λη­σε τη κυ­βέρ­νη­ση. Αυτή η πα­ντε­λής αδια­φο­ρία της κυ­βέρ­νη­σης τόσο για τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του ασφα­λι­στι­κού που προ­τεί­νει όσο και για τις με­θό­δους ερ­γα­σί­ας που χρη­σι­μο­ποιεί είναι που μας πεί­θει ότι και η «κόκ­κι­νη γραμ­μή» της μη μεί­ω­σης των κυ­ρί­ως συ­ντά­ξε­ων είναι για το θε­α­θή­ναι. Αν δεν εν­δια­φέ­ρε­σαι για το ότι όχι μόνο ανοί­γεις το δρόμο για τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, αλλά νο­μο­θε­τείς και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα, σε κάτι που απέ­τυ­χε και ο Σπρά­ος και ο Γιαν­νί­τσης αλλά και ο Λο­βέρ­δος και ο Κου­τρου­μά­νης (δεν το λέμε μόνο εμείς άλ­λω­στε, το πα­ρα­δέ­χε­ται και ο μαρ­ξι­στής Υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών Ε. Τσα­κα­λώ­τος), τότε οι «κόκ­κι­νες γραμ­μές» είναι «μαύρο» χιού­μορ και κοι­νω­νι­κή αναλ­γη­σία.

Ας δούμε κάτι τε­λευ­ταίο. Με τη δομή του προ­τει­νό­με­νου ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, η κυ­βέρ­νη­ση λέει ότι το ανα­λο­γι­κό της μέρος «...απο­σκο­πεί στην εξα­σφά­λι­ση αξιο­πρε­πούς επι­πέ­δου δια­βί­ω­σης, όσο το δυ­να­τόν εγ­γύ­τε­ρα προς εκεί­νο που είχε ο ερ­γα­ζό­με­νος κατά τη διάρ­κεια του ερ­γα­σια­κού του βίου και αντι­στοι­χεί στις ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές που έχουν κα­τα­βλη­θεί στους φο­ρείς κύ­ριας ασφά­λι­σης. Υπο­λο­γί­ζε­ται βάσει των συ­ντά­ξι­μων απο­δο­χών και του πο­σο­στού ανα­πλή­ρω­σης, σύμ­φω­να με το δια­νε­μη­τι­κό σύ­στη­μα προ­κα­θο­ρι­σμέ­νων πα­ρο­χών»1.

Πολύ ωραία λοι­πόν, όμως μπο­ρεί κά­ποιος να μας εξη­γή­σει πώς θα κα­λύ­πτει αυτή η «ανα­λο­γι­κό­τη­τα» του νέου συ­στή­μα­τος και τη χρη­μα­το­δό­τη­ση όλων εκεί­νων των συ­ντα­ξιού­χων που βγή­καν στη σύ­ντα­ξη σε επο­χές που ο μι­σθός τους είχε δι­πλά­σια και τρι­πλά­σια ει­σφο­ρο­δο­τι­κή ικα­νό­τη­τα από τον ση­με­ρι­νό πραγ­μα­τι­κό μισθό της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας; Και επι­πλέ­ον, με τις 630.000 συ­ντά­ξεις που δεν είναι γή­ρα­τος (συ­ντά­ξεις θα­νά­του και ανα­πη­ρί­ας) και που δεν συν­δέ­ο­νται με ανα­πλη­ρώ­σεις και μι­σθούς, τι θα γίνει; Ποιος θα τις χρη­μα­το­δο­τή­σει2;

Όπως είναι γνω­στό, η χρη­μα­το­δό­τη­ση κάθε ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος στη­ρί­ζε­ται σε μια βα­σι­κή αρχή: Αυτοί που ερ­γά­ζο­νται πλη­ρώ­νουν αυ­τούς που δεν ερ­γά­ζο­νται και το ύψος της σύ­ντα­ξης συν­δέ­ε­ται με τη σχέση ερ­γα­ζο­μέ­νων / συ­ντα­ξιού­χων καθώς και με το ύψος του μι­σθού στην αγορά ερ­γα­σί­α­ς3. Το νέο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, προ­φα­νώς, ανα­φέ­ρε­ται στους επό­με­νους συ­ντα­ξιού­χους που θα τους δίνει μια εθνι­κή σύ­ντα­ξη και μια ανα­λο­γι­κή σύ­ντα­ξη τύπου «απο­τα­μί­ευ­σης». Τους ση­με­ρι­νούς δι­καιού­χους του συ­στή­μα­τος ποιος θα τους πλη­ρώ­νει όμως και πόσο; Πόσο θα είναι η ανερ­γία στο μέλ­λον, τι θέ­σεις ερ­γα­σί­ας θα δη­μιουρ­γού­νται, τι μι­σθοί θα επι­κρα­τούν, πού θα κι­νεί­ται η με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση; Με λίγα λόγια, αυτοί που θα ερ­γά­ζο­νται πόσοι θα είναι και σε τι κα­τά­στα­ση για να ση­κώ­νουν το βάρος αυτών που δεν θα ερ­γά­ζο­νται;

Τα πα­ρα­πά­νω μας λένε ότι η χρη­μα­το­δό­τη­ση της με­τά­βα­σης του συ­στή­μα­τος δεν έχει προσ­διο­ρι­στεί. Δεν έχει προσ­διο­ρι­στεί πώς θα χρη­μα­το­δο­τη­θούν οι 2,5 εκ. ση­με­ρι­νοί συ­ντα­ξιού­χοι. Εκεί­νο που έχει προσ­διο­ρι­στεί, και αυτό σε γε­νι­κές γραμ­μές, είναι ότι οι μελ­λο­ντι­κοί δι­καιού­χοι θα παίρ­νουν μια σύ­ντα­ξη απο­τε­λού­με­νη από δύο μέρη, το εγ­γυ­η­μέ­νο κρα­τι­κό και το ανα­λο­γι­κό. Κα­νο­νι­κά το κρά­τος δεν πρέ­πει να επω­μι­στεί μόνο την εθνι­κή σύ­ντα­ξη των 384 ευρώ αλλά και τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της με­τά­βα­σης του συ­στή­μα­τος από το υπάρ­χον σε αυτό του Κα­τρού­γκα­λου. Όμως, κάτι τέ­τοιο δεν φαί­νε­ται να μπο­ρεί να γίνει με την υπάρ­χου­σα δη­μο­σιο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση και εδώ πα­ρεμ­βαί­νει το ΔΝΤ  και ζη­τά­ει δια­γρα­φή χρέ­ους για να μπο­ρεί ο δη­μό­σιος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός να χρη­μα­το­δο­τή­σει τη με­τά­βα­ση του συ­στή­μα­τος στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη δομή του Κα­τρού­γκα­λου.

Η απά­ντη­ση ήδη αρ­χί­ζει και δια­γρά­φε­ται πιο κα­θα­ρά. Το κρά­τος μέχρι τώρα χρη­σι­μο­ποιού­σε τα απο­θε­μα­τι­κά των τα­μεί­ων για να χρη­μα­το­δο­τεί ότι πα­ρου­σια­ζό­ταν ως άμεση «επεν­δυ­τι­κή» ανά­γκη. Τα απο­θε­μα­τι­κά των τα­μεί­ων που «επεν­δύ­θη­καν» στις τρά­πε­ζες έχουν εξα­νε­μι­σθεί. Τώρα τόσο οι ει­σφο­ρές των τα­μεί­ων, και στο βαθμό που θα προσ­διο­ρι­στεί από την επα­να­διευ­θέ­τη­ση του χρέ­ους που ελ­πί­ζει η κυ­βέρ­νη­ση ότι θα γίνει μέσα στο 2016, ο κρα­τι­κός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός θα χρη­μα­το­δο­τή­σουν τη με­τά­βα­ση του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος στη νέα εποχή του.

Το ελά­χι­στο κρά­τος πρό­νοιας και στο βάθος ο δια­κα­νο­νι­σμός του χρέ­ους και η «ανά­πτυ­ξη» που έρ­χε­ται.

Όσο δεν νο­μο­θε­τεί η κυ­βέρ­νη­ση καλά είναι, όταν νο­μο­θε­τεί όμως τόσο πιο πολύ πλη­σιά­ζου­με στη στιγ­μή της σύ­στα­σης του ελά­χι­στου κρά­τους πρό­νοιας. Η αρι­στε­ρά θα έπρε­πε να με­ρι­μνά για το κοι­νω­νι­κό κρά­τος και όχι για το κρά­τος πρό­νοιας, πόσο μάλ­λον για το ελά­χι­στο κρά­τος πρό­νοιας. Διότι το μνη­μό­νιο αυτό προ­σπα­θεί να κάνει. Να εγκα­θι­δρύ­σει το ελά­χι­στο κρά­τος πρό­νοιας. Ποιοι είναι οι θε­σμοί του ελά­χι­στου κρά­τους πρό­νοιας; Είναι δύο οι κύ­ριοι θε­σμοί του: Το ελά­χι­στο εγ­γυ­η­μέ­νο ει­σό­δη­μα και η εθνι­κή σύ­ντα­ξη. Πως θα χρη­μα­το­δο­τη­θούν αυτοί οι δύο θε­σμοί; Ο πρώ­τος με την κα­τάρ­γη­ση της διά­σπαρ­της επι­δο­μα­τι­κής πο­λι­τι­κής που ίσχυε μέχρι τώρα και της επα­να­συ­γκέ­ντρω­σης των χρη­μα­τι­κών πόρων και των όποιων υλι­κών πα­ρο­χών (σί­τι­ση, στέ­γα­ση κλπ) στη στή­ρι­ξη του ελά­χι­στου εγ­γυ­η­μέ­νου ει­σο­δή­μα­τος αντι­με­τώ­πι­σης των ακραί­ων μορ­φών φτώ­χειας, αλλά μόνον αυτών. Ο δεύ­τε­ρος με την ενο­ποί­η­ση των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων και τη χρήση των ει­σφο­ρών τους (τα απο­θε­μα­τι­κά τους έχουν ήδη εξα­νε­μι­σθεί) στη στή­ρι­ξη ενός λι­γό­τε­ρο δα­πα­νη­ρού συ­στή­μα­τος που θα πα­ρέ­χει την εθνι­κή σύ­ντα­ξη και μια ανα­λο­γι­κή σύ­ντα­ξη πάνω από την εθνι­κή. Η ενο­ποί­η­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης με την κοι­νω­νι­κή πρό­νοια είναι γε­γο­νός. Η επα­να­διευ­θέ­τη­ση του χρέ­ους που σχε­διά­ζε­ται μέσα στο 2016, στόχο έχει τη χρη­μα­το­δό­τη­ση αυτού του ελά­χι­στου κρά­τους πρό­νοιας και όχι την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τα δεσμά των δα­νει­στών.

Η κοι­νω­νία και η οι­κο­νο­μία μετά το 2016

Οι υπο­στη­ρι­χτές του νέου ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος λένε πως η "με­ταρ­ρύθ­μι­ση" αυτή θα έπρε­πε να είχε εφαρ­μο­στεί εδώ και δύο δε­κα­ε­τί­ες, επί Γιαν­νί­τση, και πως αν είχε προ­χω­ρή­σει υπερ­πη­δώ­ντας την αντί­δρα­ση των συ­ντε­χνιών, δεν θα εί­χα­με φτά­σει στο Μνη­μό­νιο. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως είναι λίγο δια­φο­ρε­τι­κή. Η «με­ταρ­ρύθ­μι­ση Γιαν­νί­τση» δεν προ­χώ­ρη­σε διότι δεν μπο­ρού­σε να χρη­μα­το­δο­τη­θεί τη δε­δο­μέ­νη πε­ρί­ο­δο και διότι συ­νά­ντη­σε σφο­δρές κοι­νω­νι­κές, και όχι όπως λέ­γε­ται, συ­ντε­χνια­κές αντι­δρά­σεις. Αν προ­χω­ρού­σε ως είχε, τότε σή­με­ρα τα δη­μό­σια ελ­λείμ­μα­τα θα ήταν κατά πολύ με­γα­λύ­τε­ρα και η οι­κο­νο­μία θα όφει­λε να προ­σαρ­μο­στεί σε ακόμα πιο σκλη­ρές μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Όταν τρο­πο­ποιεί­ται το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και αρ­χί­ζει να λει­τουρ­γεί με τη λο­γι­κή της «απο­τα­μί­ευ­σης» για τους μελ­λο­ντι­κούς δι­καιού­χους, τότε το κό­στος της με­τά­βα­σης που είναι η συ­νέ­χι­ση της κα­τα­βο­λής των υπαρ­χό­ντων συ­ντά­ξε­ων με το ανα­δια­νε­μη­τι­κό σύ­στη­μα κά­ποιος πρέ­πει να το επω­μι­σθεί.

Σή­με­ρα, στην εποχή του 3ου μνη­μο­νί­ου, όπου η «ανά­πτυ­ξη» που είναι να έρθει α) δεν θα μειώ­σει ση­μα­ντι­κά την ανερ­γία, β) θα δη­μιουρ­γή­σει πολύ χα­μη­λά αμει­βό­με­νες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και όπου γ) οι θέ­σεις με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης με πε­ριο­ρι­σμέ­νες ει­σφο­ρο­δο­τι­κές ικα­νό­τη­τες θα είναι πε­ρισ­σό­τε­ρες από τις κα­νο­νι­κές θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, υπάρ­χουν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις «χρη­μα­το­δό­τη­σης» της με­τά­βα­σης του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος προς ένα σύ­στη­μα που μοιά­ζει με αυτό που "ορα­μα­τί­στη­κε" ο Γιάν­νης Σπρά­ος και οι συ­νερ­γά­τες του;

Μόνο υπό τις εξής ταυ­τό­χρο­νες συν­θή­κες: α) Τα τα­μεία να ανα­λά­βουν, εκτός του ανα­λο­γι­κού τμή­μα­τος της σύ­ντα­ξης και τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της με­τά­βα­σης του συ­στή­μα­τος από το παλιό στο νέο σύ­στη­μα με αυ­ξη­μέ­νες ει­σφο­ρές, β) εκτός των επι­κου­ρι­κών να μειω­θούν και οι κύ­ριες συ­ντά­ξεις που ήδη κα­τα­βάλ­λο­νται και γ) να γίνει σο­βα­ρή επι­μή­κυν­ση του δη­μό­σιου χρέ­ους για να δη­μιουρ­γη­θεί ο κα­τάλ­λη­λος δη­μο­σιο­νο­μι­κός χώρος για να κα­τα­βάλ­λε­ται η εθνι­κή σύ­ντα­ξη.

Υπό αυτές τις συν­θή­κες, μόνο πε­ρι­στα­σια­κά και εντε­λώς βρα­χυ­πρό­θε­σμα μπο­ρεί να δια­τη­ρη­θεί η μέση σύ­ντα­ξη στα­θε­ρή και χωρίς μειώ­σεις όπως υπο­στη­ρί­ζει η κυ­βέρ­νη­ση. Η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να ελ­πί­ζει σε αυτήν την «κόκ­κι­νη» γραμ­μή. Άλ­λω­στε τί­πο­τα δεν είναι αιώ­νιο σε αυτήν τη ζωή. Οι κύ­ριες συ­ντά­ξεις μπο­ρεί να μεί­νουν για λί­γους μήνες αμεί­ω­τες. Όμως το σύ­στη­μα θα έχει πε­ρά­σει ορι­στι­κά στον αστε­ρι­σμό του ελά­χι­στου φι­λαν­θρω­πι­κού κρά­τους του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, κάτι που δεν μπό­ρε­σαν ούτε ο Γιαν­νί­τσης, ούτε ο Ση­μί­της, ούτε ο Λο­βέρ­δος αλλά ούτε κά­ποια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση της  ΝΔ να το κα­τα­φέ­ρουν.

ΠΗΓΗ: rproject.gr

  • Τελευταια
  • Δημοφιλή