Σήμερα: 29/03/2024
Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2020 07:29

Η αστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε αυταρχική οργάνωση

Γράφτηκε από τον

Tsipras-Tsakalotos-750x379.jpg

Δημήτρης Γρηγορόπουλος

Μπορεί προς το παρόν να μην υλοποιήθηκε η συγκρότηση του ΠΑΣΟΚικού τύπου «πειθαρχικό» που είχε εξαγγείλει ο Α. Τσίπρας, αλλά η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς μια αυταρχικού τύπου κομματική οργάνωση προχωρά, καθώς συμβαδίζει με την αστική του μετάλλαξη.

Τελικά, η δημιουργία τετραμελούς Πειθαρχικού Συμβουλίου, που είχε προτείνει ο A. Τσίπρας, αποσύρθηκε απ’ τον ίδιο, έπειτα από την όξυνση των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημόσια κατακραυγή. Η ανάκληση ωστόσο αυτής της απόφασης δεν αποτελεί και ανάκληση της αυταρχικoποίησης και του προεδροκεντρικού μοντέλου, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλεί μεν τον θεσμό αυτόν, όχι όμως στην ουσία του αλλά στη μορφή του. Όρισε ότι «όποιοι παρεκκλίνουν από τη γραμμή» θα λογοδοτούν στον γραμματέα του κόμματος Δ. Τζανακόπουλο και τη γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας Όλγα Γεροβασίλη. Δηλαδή, θα λογοδοτούν όχι σε θεσμικό όργανο, που θα μπορούσε να έχει κάποια αυτοτέλεια, αλλά σε πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος και της απόλυτης εμπιστοσύνης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Eπιπλέον, ο Τσίπρας δεν απέσυρε την πρότασή του, επειδή πείστηκε για την αντιδραστικότητά της, αλλά επειδή ευελπιστεί σε μια ραγδαία πτώση της δημοτικότητας του Μητσοτάκη, λόγω οξυμμένων προβλημάτων, που ευνοεί την προβολή μιας ελκυστικής «νέας πρότασης» από τον ΣΥΡΙΖΑ προς άγραν των χαμένων ψήφων.

Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς μια αυταρχικού τύπου κομματική οργάνωση συμβαδίζει με την πορεία προς την αστική μετάλλαξή του, που στις βασικές της γραμμές έχει πραγματοποιηθεί.

Η αστική πολιτική, ακόμη κι όταν επικαλείται τη φιλολαϊκότητα, τη δημοκρατία ή… και το σοσιαλισμό, είναι από την ταξική φύση της πολιτική εκμεταλλευτική, αντιλαϊκή, αντιδημοκρατική. Όταν οι φορείς της αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση, υποχρεώνονται να εφαρμόσουν απροκάλυπτα την αντιλαϊκή πολιτική, που απαιτούν οι ταξικοί αφεντάδες τους.

Τα αριστερά κόμματα μετασχηματίζονται σε αστικά σε ποικίλες συνθήκες και μορφές. Ιδιαίτερα σε συνθήκες κοσμογονικών κρίσεων έχει παρατηρηθεί μαζικός εξαστισμός κομμουνιστικών κομμάτων. Το ιστορικό αυτό φαινόμενο εμφανίστηκε δύο φορές τον προηγούμενο αιώνα με την αστικοποίηση στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο των κομμάτων της Β’ Διεθνούς και το 1989-90 με την κατάρρευση του γραφειοκρατικού καθεστώτος στην ΕΣΣΔ και τη μετάλλαξη των κομμουνιστικών κομμάτων του υπαρκτού σοσιαλισμού σε αστικά κόμματα. Αυτός ο μετασχηματισμός πραγματοποιείται κατά στάδια διαλεκτικά συνδεόμενα. Στις καπιταλιστικές χώρες, κομμουνιστικά κόμματα υιοθετούν τον ρεφορμιστικό δρόμο ως τον μόνο ρεαλιστικό για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό. Σ’ ένα αρκετά μεταγενέστερο στάδιο εγκαταλείπουν και τη λεκτική αναφορά στο σοσιαλισμό. Θεωρούν θεμιτό και αναγκαίο ν’αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας, σεβόμενα το αστικό οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο ως τον μόνο ρεαλιστικό δρόμο για την κατάκτηση της εξουσίας. Κατά παράδοξο τρόπο το νέο προοδευτικό καθεστώς θα είναι κατ’ αυτούς το τελικό άθροισμα αποτυχιών και επιτυχιών. Αυτή την πορεία έχει ακολουθήσει σε γενικές γραμμές και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πάθος της εξουσίας που διακατέχει την ηγεσία του οδήγησε σε ταχεία και ολοκληρωτική ανατροπή της ριζοσπαστικής φυσιογνωμίας του. Η πάση θυσία ανάληψη της εξουσίας οδήγησε το κόμμα όχι απλώς στη διακυβέρνηση αλλά και στην υιοθέτηση μιας λαοκτόνας μνημονιακής πολιτικής και στη δορυφοροποίηση στο άρμα του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Η συστημική τάση επικράτησε στον ΣΥΡΙΖΑ με ορόσημο τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση και αναπτερώθηκαν οι ελπίδες του για ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Ένα από τα πρώτα βήματα της ηγεσίας του στην πορεία προς τη διακυβέρνηση ήταν ο βίαιος μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ από συμμαχία ανεξάρτητων κομμάτων και οργανώσεων σε ενιαίο κόμμα με μετατροπή των «συνιστωσών» σε τάσεις του κόμματος. Οι αριστερές οργανώσεις διαπνεόμενες από καιροσκοπικό ωφελιμισμό υποτάχτηκαν στην αυταρχική βούληση της ηγεσίας, με εξαίρεση τους Ενεργούς Πολίτες του Μ. Γλέζου. Αποκαλυπτική του εκβιαστικού χαρακτήρα αυτής της ενοποίησης ήταν η απειλή αποβολής απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ όσων οργανώσεων δεν συμφωνούσαν. Ωστόσο, αυτή η αυταρχική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναπόφευκτη, αφού η ανάληψη και άσκηση της διακυβέρνησης, σε συνθήκες μάλιστα μνημονίων, θα ήταν πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη, από ένα σχήμα αριστερής συμμαχίας.

Καθοριστικό σταθμό στην αυταρχικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η απόφαση Τσίπρα να αγνοήσει το «Όχι» στο δημοψήφισμα του 2015

Καθοριστικό σταθμό στον αρχηγοκεντρισμό και στην αυταρχικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η απόφαση του Τσίπρα να αγνοήσει την αρνητική ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, χωρίς τη σύγκληση οργάνων, και να συνάψει νέα μνημονιακή συμφωνία με την ΕΕ. Στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε παραπέρα στην αυταρχική και απατηλή αντιμετώπιση του λαού και του κόμματος. Υποσχέθηκε την εφαρμογή και ενός παράλληλου προγράμματος και αυταρχικότατα διέψευσε τις λαϊκές προσδοκίες για την εφαρμογή του. Παράλληλα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας το αντιδημοκρατικό σύστημα της λίστας, εξανάγκασε την εσωτερική αριστερή αντιπολίτευση ή να υποταχτεί στα κελεύσματά της ή ν’αποχωρήσει, εξασφαλίζοντας το δεύτερο.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο, που για την ανάκληση της χαμένης εκλογικής επιρροής της, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει και στην πειθαρχική δίωξη των διαφωνούντων.

πηγη: prin.gr

  • Τελευταια
  • Δημοφιλή